Wekelijkse schrijfopdracht #17 - Zomerkennis

Snel plof ik neer bij het enige tafeltje dat er op het zonovergoten terras nog vrij is. Ik kijk even om me heen of hij ook al ergens staat te wachten en zoek vervolgens in mijn veel te volle tas naar mijn telefoon. Terwijl ik omhoog kom zie ik haar staan. Ik herken haar direct aan haar blonde haar, sproeten en tengere figuur waar alle jongens vroeger voor vielen. De onuitgesproken leider van mijn vriendinnengroep op de middelbare school. Mijn hart lijkt te stoppen. Herinneringen die ik lang heb geprobeerd weg te duwen, hakken onverbiddelijk op me in. ‘Je hoort in een gesticht.’ ‘Je bent helemaal niets waard.’ ‘Ik wil je nooit meer zien.’ De eerste keer alleen met vriendinnen op vakantie eindigde in een nachtmerrie. Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld als die dag, huilend op straat in een vreemd land terwijl mijn vriendinnen van me wegliepen. Afgezien van de haatberichtjes die ik daarna kreeg via het internet, heb ik ze nooit meer gesproken. Snel kijk ik op mijn telefoon, vijf over drie. Waarom moet hij nou juist vandaag te laat zijn? In gedachten heb ik me deze ontmoeting wel honderd keer voorgesteld. In het begin heb ik vreselijke dingen bedacht die ik haar aan zou kunnen doen. Later hoopte ik dat ze haar excuses zou aanbieden voor de dingen die ze had gedaan. Dat ik een kans zou krijgen om te laten zien dat ik niet meer dat meisje ben van toen, dat ik haar niet nodig heb, dat ik beter af ben zonder haar. Maar in mijn gedachten had ik altijd steun, was ik niet alleen. Waar blijft hij nou? Met rode wangen en mijn hart in mijn keel, doe ik net alsof ik druk bezig ben met mijn telefoon. Alle onzekerheid van vroeger is in één klap terug. Ik voel me weer dat meisje dat van het ene op het andere moment al haar vrienden kwijt was, dat meisje dat dacht niets meer te hebben om voor te leven. Dat meisje dat ik dacht, lang geleden, achter me te hebben gelaten. ‘Hey Bibi!’