Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Wekelijkse schrijfopdracht #17 - Zomerkennis

Snel plof ik neer bij het enige tafeltje dat er op het zonovergoten terras nog vrij is. Ik kijk even om me heen of hij ook al ergens staat te wachten en zoek vervolgens in mijn veel te volle tas naar mijn telefoon. Terwijl ik omhoog kom zie ik haar staan. Ik herken haar direct aan haar blonde haar, sproeten en tengere figuur waar alle jongens vroeger voor vielen. De onuitgesproken leider van mijn vriendinnengroep op de middelbare school. Mijn hart lijkt te stoppen. Herinneringen die ik lang heb geprobeerd weg te duwen, hakken onverbiddelijk op me in. ‘Je hoort in een gesticht.’ ‘Je bent helemaal niets waard.’ ‘Ik wil je nooit meer zien.’ De eerste keer alleen met vriendinnen op vakantie eindigde in een nachtmerrie. Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld als die dag, huilend op straat in een vreemd land terwijl mijn vriendinnen van me wegliepen. Afgezien van de haatberichtjes die ik daarna kreeg via het internet, heb ik ze nooit meer gesproken. Snel kijk ik op mijn telefoon, vijf over drie. Waarom moet hij nou juist vandaag te laat zijn? In gedachten heb ik me deze ontmoeting wel honderd keer voorgesteld. In het begin heb ik vreselijke dingen bedacht die ik haar aan zou kunnen doen. Later hoopte ik dat ze haar excuses zou aanbieden voor de dingen die ze had gedaan. Dat ik een kans zou krijgen om te laten zien dat ik niet meer dat meisje ben van toen, dat ik haar niet nodig heb, dat ik beter af ben zonder haar. Maar in mijn gedachten had ik altijd steun, was ik niet alleen. Waar blijft hij nou? Met rode wangen en mijn hart in mijn keel, doe ik net alsof ik druk bezig ben met mijn telefoon. Alle onzekerheid van vroeger is in één klap terug. Ik voel me weer dat meisje dat van het ene op het andere moment al haar vrienden kwijt was, dat meisje dat dacht niets meer te hebben om voor te leven. Dat meisje dat ik dacht, lang geleden, achter me te hebben gelaten. ‘Hey Bibi!’

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Eigenlijk ben ik nu erg nieuwsgierig wie 'Hey Bibi' zegt. Is het de vriendin van vroeger of de hij waar je op wacht. En wat er wordt gezegd als het de oude 'vriendin' is. Wel heel mooi geschreven. Ik voelde de ongemakkelijkheid. Knap gedaan.

Lid sinds

11 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
De onzekerheid die de kop weer opsteekt na de confrontatie met haar verleden, heb je aangrijpend beschreven. Je plaatst drie afzonderlijke spreekzinnen (herinneringen van vroeger) achter elkaar. Om dat iets meer leesbaar te maken zou ik die zinnen duiden als: Ze hadden me verteerd: de zinnen die ze alsmaar had herhaald. En dan de zinnen plaatsen, met daarachter: had ze gezegd. Je kunt de info in de twee zinnen daarboven eventueel daarin verweven. Zoiets. Maar, goed gedaan. En uiteraard hoop ik dat haar vriend Bibi begroet.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik hoop zo dat de knappe, beroemde BNer vriend de woorden uitspreekt! Goed beschreven de pijnlijke herinnering, de ongemakkelijkheid. Jammer dat jij niet meer woorden had, ik ben nieuwsgierig!

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Dank voor jullie reacties. @ Anne: ik hoop ook dat het de vriend is, want excuses zitten er niet in ben ik bang. @ JoanneE: bedankt voor de tip. Ik merk dat ik vaker de neiging heb in mijn verhalen om teveel spreekzinnen achter elkaar te zetten om een punt te maken.

Lid sinds

14 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Goed geschreven. ik denk dat Bibi de vroegere pestkop is en dat de hoofdpersoon nog niet over die treiterij heen is. Vandaar dat enthousiaste "Hey, Bibi!' Ze lees ik het althans.

Lid sinds

12 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Ben benieuwd wie nu de laatste zin zegt, net als de rest. Mooi beschreven, het gevoel in het buitenland achtr gelaten te worden. Zie dan jezelf maar weer moedig bij elkaar te rapen. Lekker leesbaar. Toppie!

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
@ Bibi Koen, je beschrijft de herinneringen aan de persoon levendig, en heel sterk vind ik die laatste zin. Je weet dus niet wie het uitspreekt. Voor allen die schrijven: durf de lezer ook eens in het ongewisse te laten. Nogal vaak zie je een 'afgerond' einde waarbij alles duidelijk wordt hoe het afloopt. Bibi, prachtig gedaan! :thumbsup: