Dag liefste, Een brief uit Sidney deze keer. De zaal zat ook hier weer vol. De kaartjes waren in een half uur tijd uitverkocht volgens de organisatoren. Als hij zes keer zo groot was geweest, zouden ze nog mensen hebben moeten teleurstellen. Kun je je het voorstellen? Mij bevreemdt het niet. De mensen hebben behoefte aan helden, aan moed, aan een uitweg, hoop. Ze luisterden echt ademloos, hingen aan mijn lippen. Het applaus na afloop, het duurde maar voort. Sommigen riepen zelfs om een toegift. Vreemd, vind je niet? Günther vond het komisch. Maar hij was dan ook niet de eerste die voet heeft gezet op Mars. Hij was nummer twee. Zou het daardoor komen dat hij er beter mee om kan gaan? De reis was zo lang. Maar dat weet jij als geen ander; jij die al die jaren op me hebt gewacht. Wat heeft het uiteindelijk opgeleverd? De wetenschap dat we er heen kunnen en weer terug. Meer niet. Ze hebben het nog steeds over een geslaagde missie, denken dat nu alles mogelijk is, het onverbiddelijke geloof in technologie. Maar weet je? De aarde, met zijn veertien miljard bewoners, was vandaar niet eens te zien. Laat staan dat daar een oplossing voor de problemen te vinden was. Een extravagante geruststellende publiciteitsstunt, meer was het niet. En meer is dit lezingencircus evenmin. Hier zit ik, in de mooiste suite. Gratis drank, dat wel. Volgende week, meld ik me aan bij de AA. Tot volgende week. Liefs, De brief uit Normandië, 6 juni 1944, werd verstuurd vanaf #9