Terwijl ik naar de gerimpelde, bijna doorschijnende huid op mijn handen kijk, kan ik bijna zien hoe het vroeger was. Toen mijn lange slanke vingers elke avond over de piano heen gleden. De klanken van Mozart en Bach die door de grote zalen heen klonken. In mijn hoofd hoor ik nog steeds de symfonieën. Ik zie nog steeds mijn lieve man die in de coulissen staat te applaudisseren met onze zoon naast hem, die heen en weer zit te wiegen op de maat van de muziek. Mijn leven was volmaakt perfect in die jaren. Langzaam draai ik aan mijn trouwring, hij zit losser dan ooit tevoren. Mijn eens zo krachtige vingers zijn veranderd in de nutteloze oude vrouwtjes vingers waar ik vroeger zo van gruwelde. Ik denk aan het verdriet dat ik heb gekend, het lijden dat mijn leven getekend heeft. Het verlies van ons tweede kindje aan wiegendood. Het verlies van mijn man, na een lange slopende ziekte. Ik mis hen nog elke dag. Daarna geleidelijk het verlies van het grootste deel van mijn gehoor. Het zintuig waarop ik mijn hele leven heb vertrouwd, dat me langzaam maar zeker in de steek liet. Toch ben ik dankbaar voor wat ik heb mogen ontvangen in mijn leven. Dankbaar voor wat ik nog steeds heb. ‘Oma, oma’ Levi zwaait met zijn kleine handjes voor mijn gezicht. Hij praat ontzettend hard, ongetwijfeld iets wat mijn schoondochter hem heeft aangeleerd. ‘Omaaaa, wat zou jij nou doen als je kon toveren?’ Ik glimlach naar de prachtige, kleine jongen die in zijn cape voor me zit. Zijn toverstafje in zijn handen geklemd. Handen waarin ik nu al duidelijk de tekenen herken, die ooit een groot pianist van hem zullen maken. Ik zou het niet anders gewild hebben. ‘Oma hoeft toch helemaal niets te toveren jongen.’ Zijn grote bruine ogen kijken verbaasd naar me op, sprekend zijn vader op die leeftijd. ‘Nou, als ik kon toveren dan toverde ik een playstation met alle spellen en een Golden Retriever puppy die Pluisje heet.’