Het kortverhaal - definiërend

Paso doble

@Miranala Mooi topic! Ik beantwoord je vragen wellicht niet, maar geef mijn zienswijze. De kern van het kortverhaal is naar mijn idee, de herkenning van de lezer met de kern van het verhaal. Ik kan me vinden in de mening van Zwagerman. De samenleving stelt naar mijn mening steeds meer eisen. Steeds meer mensen hebben, weer naar mijn idee, het gevoel daar niet aan te kunnen voldoen. Meer dan 60% van de 'professionals' hebben het gevoel dat ze niet aan de eisen voldoen die aan hen gesteld worden. Ze verwachten ieder moment betrapt te worden op hun falen. Dan gaat het dus over werk, iets waar ze veelal voor geleerd hebben, in ieder geval voor zijn aangenomen na gewikt en gewogen te zijn. Vertaal dat eens naar het leven buiten het werk, het dagelijks leven. De omgang, het samenspel met geliefden, vrienden, kennissen, buren, de sociale omgeving.en de premisse dat je alles kunt maken van je leven, dat je perfect kunt zijn, moet zijn. Succes is grijpbaar, voor iedereen. Maar de meesten denken te falen. Het kortverhaal is, naar mijn idee, het middel om dat te spiegelen en dat te relativeren, te verzachten. De korte verhalen die ik schrijf (probeer te schrijven) vinden naar mijn gevoel daarin hun oorsprong. Het verwoorden van twijfel, falen, zwakheden en dat het leven dan toch, of net door herkennen en accepteren van, de moeite waard is en een glimlach verdient.

(...) Het kortverhaal is, naar mijn idee, het middel om dat te spiegelen en dat te relativeren, te verzachten. De korte verhalen die ik schrijf (probeer te schrijven) vinden naar mijn gevoel daarin hun oorsprong. Het verwoorden van twijfel, falen, zwakheden en dat het leven dan toch, of net door herkennen en accepteren van, de moeite waard is en een glimlach verdient.

:) (verdiende glimlach) Zou je dan zeggen dat je (vaker) in zo'n kort verhaal uitgaat van: - De situatie/gebeurtenis is het verhaal, het personage de aangever of - Het personage en zijn reactie, zijn karakter ís het verhaal. En, waar ik ook erg benieuwd naar ben: heb je dan een voorkeur voor een persoonsvorm?

- Het personage en zijn reactie, zijn karakter ís het verhaal.

Altijd dit, is mijn eerste instinctieve reactie. Verhalen zijn, naar mijn mening, niets meer en niets minder dan vertaalde ervaringen en de verwerking en vertaling daarvan. De voorkeur naar de persoonsvorm sluit hier denk ik bij aan. Als het te dichtbij mijn eigen ervaringen, te dicht bij mij komt, gebruik ik de derde persoon. Als het voor mij beschouwend is, op een veilige afstand, gebruik ik de eerste persoon.

Ik heb ooit eens een goed verhaal verpest door het van de eerste, naar de derde persoon te zetten. Het werd een totaal ander verhaal. Ik dacht er in de derde persoonsvorm minder woorden (het was bedoeld als wedstrijdbijdrage) voor nodig te hebben en dat was ook wel zo, maar het personage werd heel afstandelijk.

Off-topic: Is 'kortverhaal' eigenlijk geen vlamisme (of hoe noem je dat)? Ik dacht dat het hier te lande gewoon een 'kort verhaal' heet.

#5 Ik heb die (geveinsde) afstand soms nodig om het verhaal te kunnen schrijven. Maar ik begrijp wat je bedoelt. Het luistert nauw, de keuze van de persoonsvorm. Toch biedt de 'derde' vind ik vaak meer mogelijkheden. Je kunt er - letterlijk :) - meer boven hangen, meer laten zien.

Off-topic: Is 'kortverhaal' eigenlijk geen vlamisme (of hoe noem je dat)? Ik dacht dat het hier te lande gewoon een 'kort verhaal' heet.

VInd ik niet off-topic. Dat was precies wat ik ook dacht, maar het staat toch als volwaardig woord in de woordenlijst http://woordenlijst.org/zoek/?q=kortverhaal&w=w Dat kortverhaal - het korte verhaal wordt gezien als een eigen genre was ook nieuw voor me, trouwens.

[ Dat kortverhaal - het korte verhaal wordt gezien als een eigen genre was ook nieuw voor me, trouwens.

Meen je dat echt?

#5 Ik heb die (geveinsde) afstand soms nodig om het verhaal te kunnen schrijven. Maar ik begrijp wat je bedoelt. Het luistert nauw, de keuze van de persoonsvorm. Toch biedt de 'derde' vind ik vaak meer mogelijkheden. Je kunt er - letterlijk :) - meer boven hangen, meer laten zien.

Ik schrijf een mannelijk personage sneller in de derde dan in de eerste. Zelfs als het mannelijke personage dichter bij mezelf ligt (qua reactie, karakter). Een vrouwelijk personage gaat gemakkelijker in de ik-vorm, maar die kan ook in de derde. Omzetten naar een andere persoonsvorm doe ik in ieder geval niet meer. Geen aanduiding geven in het geslacht, kan natuurlijk alleen met een hp in de ik-vorm. Dat heb ik een keer gedaan met jonge hp, een kind. Ik schreef het verhaal alsof het een meisje was, en toen ik ging schaven ontdekte ik dat 'haar' naam geen uitsluitsel gaf voor de lezer. Toen heb ik de hp onzijdig gemaakt, of eerder, heb het open gelaten voor interpretatie. Daarmee draaide het verhaal helemaal om de situatie en het thema (verraad).

[ Dat kortverhaal - het korte verhaal wordt gezien als een eigen genre was ook nieuw voor me, trouwens.

Meen je dat echt?

Ja :o Ik ging uit van een indeling op basis van inhoud, niet van lengte. (dit citaat zou niet misstaan in het bouquettopic, trouwens)

[ Dat kortverhaal - het korte verhaal wordt gezien als een eigen genre was ook nieuw voor me, trouwens.

Meen je dat echt?

Ja :o Ik ging uit van een indeling op basis van inhoud, niet van lengte. (dit citaat zou niet misstaan in het bouquettopic, trouwens)

:lol: (Bouquet) Maar die lengte bepaalt de inhoud, vraagt om een eigen dynamiek. Dat bepaalt het genre. Het korte verhaal, vraagt om meer subtiliteit, Naar mijn idee zijn korte verhalen vaak verfijnder, vergen ze meer van de schrijver. (En ook hier, zo men wil, een link naar bouquet)

[quote=Woodpecker]

Maar die lengte bepaalt de inhoud, vraagt om een eigen dynamiek. Dat bepaalt het genre. Het korte verhaal, vraagt om meer subtiliteit, Naar mijn idee zijn korte verhalen vaak verfijnder, vergen ze meer van de schrijver.

Toch, zou een schrijver alleen korte thrillerverhalen schrijven, waar ligt dan de nadruk? Op de lengte of de inhoud? Waar vindt men zijn verhalen in de catalogus 'publicus'? Bij de 'T' van Thriller of bij de 'K' van Kortverhaal? Add: Want de definitie die Zwagermans geeft, geeft hij specifiek voor het kortverhaal. Dan zou je zeggen dat je die definitie als een mal over elk kort verhaal kunt leggen, thriller, fantasy, humor, romantiek - jeugd.

Toch, zou een schrijver alleen korte thrillerverhalen schrijven, (of alleen korte humoristische verhalen) waar ligt dan de nadruk? Op de lengte of de inhoud? Waar vindt men zijn verhalen in de catalogus 'publicus'? Bij de 'T' van Thriller of bij de 'K' van Kortverhaal?

Ik ga me op glad ijs begeven, maar dat vind ik geen korte verhalen. Dat zijn korte thrillers. Korte humoristische verhalen, dat vind ik dan meer 'gags'. Die raken beide niet echt de kern van het korte verhaal. Dat zijn snacks.

Een kort verhaal is een kort verhaal voor mij. Daar kan ik geen roman van schrijven. Het is een op zichzelf staand, afgerond geheel rondom een personage met een conflict, in een wereld die de zijne is. Ik heb het kort verhaal al eerder vergeleken met de ochtendwandeling naar mijn werk: doelgericht, stevig doorstappen terwijl ik geniet van de opkomende zon en de vogels die fluiten (afhankelijk van de tijd van het jaar, uiteraard). Een roman is de avondwandeling na het eten. Ik weet dat ik weer thuiskom, maar ik heb alle tijd, kan mijn omgeving goed in me opnemen, loop rustiger. Mijn hoofdpersonen kunnen van alles zijn. Van watjes tot superhelden. Ik denk dat het in een kort verhaal minder 'erg' is om een onbetrouwbare of onsympathieke hoofdpersoon te hebben omdat de tijd dat de lezer meeleeft met de hp korter is dan in een roman. Niettemin vind ik de verhalen waarin de hp echt de held is, wel het leukst. Ik denk zelden vooraf na over de vorm. Na de eerste zin weet ik of het eerste of derde persoon wordt en in welke tijd ik schrijf. Ik heb ook geen vaste opbouw in mijn hoofd, hoewel ik de voorkeur geef aan één perspectief, chronologisch. Andere vormen (raamvertelling of flashbacks, een verhaal met duidelijk perspectief, maar geen persoon) vind ik heel erg leuk om mee te spelen. Wel heb ik altijd het verhaal van voor naar achter geplot en uitgedacht voor ik begin met schrijven. Bij een kort verhaal doe ik dat meestal in mijn hoofd, of ik schrijf in een paar regels de plot op. Verder vind ik het eerlijk gezegd het zelfde als een roman. Alleen doe ik daar langer over ;-)

Korte verhalen kunnen over ieder onderwerp en dus in ieder genre geschreven worden. Dat ze worden gezien als aparte discipline vind ik logisch. Maar ik zou ze geen apart genre willen noemen. Een thriller kan in mijn ogen dus lang of kort zijn. Het is net als de sprint en de marathon; twee disciplines van hardlopen.

Is het geoorloofd om de nogal vaststaand lijkende stelling van Zwagerman aan het wankelen te brengen?

(...) nogal vaak een verwarde en verdoolde ziel met wie de lezer zich helemaal niet hoeft te identificeren, maar die dankzij de taal en de vorm diezelfde lezer gedurende korte tijd toch een tot dan toe onbekend domein binnen weet te krijgen

Waarom zou het 'nogal vaak' (maar niet altijd) om verwarde en verdoolde (wat is 'verdoold') zielen (wat is een ziel) moeten gaan? En waarom zou 'het korte verhaal' de lezer gedurende korte tijd een onbekend terrein binnen moeten zien te kunnen werken? Misschien heeft een kort verhaal levenslange invloed op een lezer. Kort door de bocht. Ook een novelle of roman (of wellicht zelfs een poëem) kan een lezer korte tijd (hoe lang duurt kort) in een domein trekken waar hij nog niet eerder was. Nee, ik geloof dat het kortverhaal niet aan verwarde types toebehoort. Is een onverwachte liefdesverklaring, bijvoorbeeld, toe te schrijven aan verwardheid? En zo ja: wat is dan niet toe te schrijven aan verwardheid? Of de portrettering van een situatie - zodra die het verdient (om met de woorden van Woodpecker te spreken) om in een verhaal te verschijnen: is die niet per definitie opmerkelijk? Maar niet per definitie afkomstig van een verwar(ren)de geest. En als dat tóch zo is: welke situatie verdient het dan wél om in een verhaal te verschijnen (kort of lang) wanneer er niets mee aan de hand is?

#14 Woodpecker: Glad ijs: Kafka als voorbeeld? #15, 16 Ik snap wat je zegt, Anaïd. Korte verhalen is echter een apart genre, een eigen discipline. Dat zegt tenminste wikipedia, en niet alleen wikipedia. De definitie die Joost Zwagermans geeft, is een literaire definitie. Glad ijs: ik zeg dat niet, dat is blijkbaar de consensus. Ik zie (bijvoorbeeld!) een kort verhaal van Kafka, voldoen aan álle elementen in Zwagermans definitie, een literair kort verhaal dat aan die definitie voldoet. Maar noem maar 'Die Verwandlung' (trouwens niet eens zoń kort verhaal) voldoet aan Zwagermans definitie, aan die van Wikipedia, en is ondertussen een absurd verhaal over een man, die op een dag wakker wordt in de gedaante van een een enorm insect. (mooi thema voor een fantasyverhaal, niet). Daarom vraag ik mij af, of je die Wiki/Zwagerman kortverhaaldefinitie als een mal kunt gebruiken. Een kort verhaal is tenslotte geen ingekorte roman. En ook geen scene uit een langer verhaal. Het kortverhaal is een genre op zichzelf. Ga je mixen in genre-lengte & genre-inhoud, krijg je een cross-genre, of hybrid-genre?

Dat is één. Twee: wanneer ik een (ultra)kortverhaal schrijf, heb ik een situatie voor ogen - nee, in mijn hoofd, in gedachten, in mijn voorstelling. Een situatie, een woord, een beeld. Ik omkader dat, omdat het woord, het beeld, de situatie te begrijpen moet zijn voor de lezer. Soms kan één zin voldoende zijn voor één woord, soms zijn er meer zinnen nodig voor één situatie. Dat hangt erg van het beeld af, van de gedachte. Het zijn eigenlijk maar flitsen, maar wel op zichzelfstaand, zelfstandig functionerend in een onzichtbare omgeving. De Verteller van Harry Mulisch, De Bezige Bij, 1970, is een boek van bijna 400 pagina's dat bestaat uit enkel fragmenten; allemaal kortverhalen. Mulisch verklaart de keuze hiervoor zelf zo: ... omdat deze roman allereerst wil uitdrukken dat ook het menselijk bestaan niet overzichtelijk en begrijpelijk in elkaar zit. Dat is m.i. het ultieme bestaansrecht van het kortverhaal - hoewel je niet naar het bestaansrecht ervan vroeg, Mirandala. Maar toch inspirerend.

Gelukkig Thérèse, ik hoef dus niet al mijn personages het hoofd in de oven te laten steken ;)

Je zit in de trein, en ziet door het raampje een oude man uitstappen en zich half omdraaien alsof hij behulpzaam en liefdevol een denkbeeldig iemand de hand wil reiken, maar zijn vergissing dan beseft en iets vertraagd zijn weg vervolgd. Zonder voorbedachte rade scheurt het verhaal zich uit de context van een leven. Het hoeft niet doorbakken, stukgekookt of dampend gegaard; bij het recept staat immers nooit hoe het smaakt. Dat leest de lezer toch wel.

Twee: wanneer ik een (ultra)kortverhaal schrijf, heb ik een situatie voor ogen - nee, in mijn hoofd, in gedachten, in mijn voorstelling. Een situatie, een woord, een beeld. Ik omkader dat, omdat het woord, het beeld, de situatie te begrijpen moet zijn voor de lezer. Soms kan één zin voldoende zijn voor één woord, soms zijn er meer zinnen nodig voor één situatie. Dat hangt erg van het beeld af, van de gedachte. Het zijn eigenlijk maar flitsen, maar wel op zichzelfstaand, zelfstandig functionerend in een onzichtbare omgeving.

In het geheel niet mee eens (of net wel). Het zijn voor mij geen flitsen die op zichzelf staan. Ze lijken op zichzelf te staan. Maar het zijn net pulsen die refereren aan een grotere omgeving, die verbinding zoeken. Naar mijn idee is de kracht van het echt goede korte verhaal dat het op zichzelf lijkt te staan, maar dat nooit doet, dat er een heel verhaal achter zit, een hele roman desnoods, die de lezer zelf mag invullen. Hoofdpersonen die niet beschreven zijn, niet uitgetekend. Prologen, epilogen die overbodig bleken. Zie 'Hills Like White Elephants'. De kracht van het echt mooie korte verhaal is de blik in de kijkdoos en de fantasie die daarop volgt en daaraan vooraf gaat.

#21, Au, zeker is dat zo. Ik zoek ook geen recept. Ik volg met goed gevolg het mijne. Alleen, als je zoals ik voornamelijk korte verhalen schrijft binnen heel verschillende inhoudelijke genres en thema's, dan werkt dat in zoverre tegen dat de verwachting die een Joost Zwagerman heeft bij een kortverhaal, blijkbaar niet die is van een redactie, of een jury. Ik vermoed dan ook, dat men slechts volgens de definitie van Zwagerman mag schrijven als men Zwagerman ís.

Twee: wanneer ik een (ultra)kortverhaal schrijf, heb ik een situatie voor ogen - nee, in mijn hoofd, in gedachten, in mijn voorstelling. Een situatie, een woord, een beeld. Ik omkader dat, omdat het woord, het beeld, de situatie te begrijpen moet zijn voor de lezer. Soms kan één zin voldoende zijn voor één woord, soms zijn er meer zinnen nodig voor één situatie. Dat hangt erg van het beeld af, van de gedachte. Het zijn eigenlijk maar flitsen, maar wel op zichzelfstaand, zelfstandig functionerend in een onzichtbare omgeving.

In het geheel niet mee eens (of net wel). Het zijn voor mij geen flitsen die op zichzelf staan. Ze lijken op zichzelf te staan. Maar het zijn net pulsen die refereren aan een grotere omgeving, die verbinding zoeken. Naar mijn idee is de kracht van het echt goede korte verhaal dat het op zichzelf lijkt te staan, maar dat nooit doet, dat er een heel verhaal achter zit, een hele roman desnoods, die de lezer zelf mag invullen. Hoofdpersonen die niet beschreven zijn, niet uitgetekend. Prologen, epilogen die overbodig bleken. Zie 'Hills Like White Elephants'. De kracht van het echt mooie korte verhaal is de blik in de kijkdoos en de fantasie die daarop volgt en daaraan vooraf gaat.

Dat ben ik wel met je eens: dat die pulsen refereren aan een grotere omgeving. Dat bedoel ik met die onzichtbare omgeving. Hij is er wel (de omgeving), maar niet concreet zichtbaar. De onzichtbare omgeving van de flits deelt de schrijver juist met die van de lezer. En toch kunnen ze totaal verschillend zijn, maar dat geeft niet, want de omgeving is niet (concreet) zichtbaar. Maar nu heb ik het over een ultrakort verhaal. Miranda trekt het denk ik wel breder. Een verhaal van Edgar Allan Poe is een afgerond geheel, waarbij je als lezer een compleet gerecht opgediend krijgt à la au Bergine. De omgeving bij Poe is niet onzichtbaar, integendeel, maar geeft wel een bepaalde sensatie waar je verder over doorsudderen kunt - het verteringsproces gaat wat langzamer dan bij bijvoorbeeld een van de Kopstukken van Bomans, die ook een vorm van kortverhalen zijn. Het ene kortverhaal is het andere niet - en de ene schrijver ook de andere niet.

Voor mij is het kort verhaal een handvol scenes over één 1 a 2 gebeurtenissen waarin max. 2 a 3 personages een rol spelen - zonder wisseling van perspectief. Een novelle/roman biedt ruimte voor meerdere handen met scenes en ook meerdere personages en eventuele wisselingen van perspectief. Noot: Zwagerman wisselt in zijn verhalenbundel 'Kroondomein' per verhaal van perspectief - maar niet binnen een verhaal.

Dag janp, Ken je de korte verhalen van Jeffrey Archer?

@Woodpecker, nee - want niet vertaald. Lees zelden iets buiten het Nederlands. Eigenlijk alleen GuitarPlayer-magazine :)

Toch aanraders: 'And Thereby Hangs a Tale' 'A Quiver full of Arrows' Twee fantastische bundels.

Dat ben ik wel met je eens: dat die pulsen refereren aan een grotere omgeving. Dat bedoel ik met die onzichtbare omgeving. Hij is er wel (de omgeving), maar niet concreet zichtbaar. De onzichtbare omgeving van de flits deelt de schrijver juist met die van de lezer. En toch kunnen ze totaal verschillend zijn, maar dat geeft niet, want de omgeving is niet (concreet) zichtbaar. Maar nu heb ik het over een ultrakort verhaal. Miranda trekt het denk ik wel breder. Een verhaal van Edgar Allan Poe is een afgerond geheel, waarbij je als lezer een compleet gerecht opgediend krijgt à la au Bergine. De omgeving bij Poe is niet onzichtbaar, integendeel, maar geeft wel een bepaalde sensatie waar je verder over doorsudderen kunt - het verteringsproces gaat wat langzamer dan bij bijvoorbeeld een van de Kopstukken van Bomans, die ook een vorm van kortverhalen zijn. Het ene kortverhaal is het andere niet - en de ene schrijver ook de andere niet.

Breder - ja, maar ik probeer het kortverhaal ook te definiëren. Hoe 'de lezer' leest, is een kant. Au Bergine refereerde daar ook naar. Zoals ik in de startpost zei, veel SOllers schrijven korte verhalen in wedstrijdbijdrage. Zelfs, als zij eigenlijk geen kortverhalen schrijvers zijn, het is tenslotte niet iedereens genre. Kortverhaal is dacht ik ook niet het populairste genre bij de lezer, to. van de roman. (denk ik, heb ik het mis?) Wikipedia geeft een definitie. Joost Zwagerman geeft zijn definitie. Woodpecker schrijft als antwoord op mijn vraag:

Toch, zou een schrijver alleen korte thrillerverhalen schrijven, (of alleen korte humoristische verhalen) waar ligt dan de nadruk? Op de lengte of de inhoud? Waar vindt men zijn verhalen in de catalogus 'publicus'? Bij de 'T' van Thriller of bij de 'K' van Kortverhaal?

Ik ga me op glad ijs begeven, maar dat vind ik geen korte verhalen. Dat zijn korte thrillers. Korte humoristische verhalen, dat vind ik dan meer 'gags'. Die raken beide niet echt de kern van het korte verhaal. Dat zijn snacks.

Ik schrijf meerdere korte verhalen per maand, meestal bedoeld voor wedstrijden, soms magazines. Behalve gedichten schrijf ik dus niets anders dan kortverhalen en zkv. Zo'n verhaal heeft mijn stijl, mijn soort personages, is geschreven binnen een opgelegd thema of inhoudelijk genre en kan dan inderdaad een korte thriller moeten zijn of een humoristisch verhaal. Ik schrijf zo'n verhaal zonder vooraf te plotten en ik zie het schrappen en schaven als belangrijker in dat proces dan het schrijven zelf. Er mag geen woord teveel instaan, maar er moet wel véél inzitten. Dat is altijd mijn uitgangspunt. Of zo'n verhaal uiteindelijk leest als een snack, dat weet ik niet, maar ik vind wel dat zo'n (mijn) verhaal vooral valt in het kortverhaal genre en dat het thema of inhoudelijk genre op de tweede plaats komt. Het voelt voor mij alsof dat (thema, genre thriller, fantasy, humor) slechts de setting is die mijn verhaal en mijn stijl draagt. Daarom doe ik tenslotte mee aan zo'n wedstrijd, want die wedstrijd is (vind ik, hoop ik) een podium voor mijn stijl, en mijn invulling. Wat ik ook in elk verhaal stop, en ook vaak in mijn gedichten, is mijn eigen thema. Dat, wat steeds terugkeert in mijn verhalen (en gedichten), de ene keer prominenter aanwezig dan de andere keer. Ik denk dat iedere schrijver zo'n eigen thema heeft, hoewel niet ieder zich er altijd van bewust is. En ik ben mij er zeer wel van bewust dat als mijn onderliggend thema een jury of redactie niet zint, het verhaal minder kans maakt op winst, hoe goed het verhaal ook in elkaar steekt en hoe Wikiproof en Zwagermanvriendelijk (of Zwagermanónvriendelijk) ik het ook geschreven mag hebben. De lezer bereik ik pas in een volgend stadium, en misschien bereikt het verhaal die wel nooit. In eerste instantie schrijven wij onze verhalen niet voor de lezer, of voor onze doelgroep. Wij (kortverhalenschrijvers die (nog) geen eigen groot bereik hebben) schrijven voor onszelf en misschien proeflezend voor elkaar. En bij zoń wedstrijd dus voor een jury, of een redactie. Vandaar dat ik vroeg om definiëring. Wat niet wil zeggen dat ik mijn verhalen anders wil/zal schrijven, of zeg, dat een ander iets op een andere manier moet gaan doen. Ik zie een kort verhaal ondertussen als op zichzelf staand, en in zoverre als een proeve van mijn bekwaamheid, dat ik nog meer van dit soort verhalen heb, en kan/wil schrijven. Maar het is niet zo, dat ik een roman wil schrijven met dat plot en personage en het voor de gelegenheid in een kort format prop. Daarom vind ik het vreemd als een uitgeverij/bureau/agentschap een kortverhalen wedstrijd organiseert en dat dan de prijs een gesprek over een uitgave van een debuutroman is. Alsof het kortverhaal enkel een voorproefje is. Daarom vond ik dit artikel op Wiki zo fijn, omdat er een duidelijke schifting wordt aangegeven tussen korte verhalen als genre vs de roman.

Even een noodkreet: ik kan het niet meer! Ik was onlangs begonnen met een verhaal, science fiction, en ik dacht het wordt een kortverhaal, maar nu inmiddels heb ik al genoeg stof om er een roman van te maken. Ik kan dus me absoluut niet meer in zijn korte woordspanne nog verwoorden. :(