Geen afbeelding
Mirandala

Lid sinds

12 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Moreel kompas - schrijverskompas

 27 September 2013 - 22:26
Vanavond zag ik bij College Tour een interview met Karin Slaughter en zij had het over het moreel kompas. http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/13681… Het is een onderwerp dat ik erg interessant vind, dat moreel kompas. Soms schrijf ik iets niet, omdat ik vind dat ik het niet goed genoeg kan verwoorden om het onderwerp recht te doen, of ik schrap iets beladens omdat ik vind dat het geen meerwaarde heeft voor mijn verhaal. Concreet voorbeeld: fictieverhaal waarin iemand sterft, en de gebeurtenis dan vrij expliciet geschreven in alle bloederige details. Een ziekteverloop, een verkrachting, een moord, een marteling - of, een seksscène. Vaak schrap ik zelf uiteindelijk vaak juist de ergste of meest expliciete details. Niet omdat ik ontevreden ben over wat ik heb geschreven, maar omdat die details geen meerwaarde hebben. (behalve dat ik zou laten zien hoe goed ik het wel niet heb kunnen beschrijven) En, die detaillering neemt dan ook teveel aandacht in van het eigenlijke verhaal, zo voel ik dan. Zodra ik dat gevoel heb, schrap ik. En dat is eigenlijk bijna altijd. Ik zou graag van gedachten wisselen met jullie, horen hoe andere schrijvers omgaan met hun 'moreel kompas'. Ik ben zelf nog niet helemaal uit het verschil tussen schrijven over een trauma gezien door de ogen van een personage - gruwelijke details relevant, verhaal in dienst van onderwerp, Een verhaal schrijven over iemand die een trauma overkomt - verhaal en personage relevant, gruwelijke details ondergeschikt aan verhaal. Soms heb ik als lezer het gevoel dat een schrijver een zwaar thema in detail gebruikt alleen om het een zwak verhaal te laten dragen, mee te laten liften op het thema. Dus, hoe erger het thema, hoe beter. De zwaarte van het thema bepaalt niet de kwaliteit van het verhaal, denk ik. Voor wie het citaat in het interview zoekt: na minuut 17. Hieronder een stukje uit het interview over het kompas, en het voorgelezen fragment in vertaling. Citaat Karin Slaughter in het interview. "Iedere auteur heeft een moreel kompas. Er zijn een aantal dingen waar ik nooit over zal schrijven.(...) ik weet wanneer iets te ver gaat en ben daar erg voorzichtig mee. (...) Ik wil niet alleen over schokkende, enge dingen schrijven, maar dingen in context plaatsen. Datzelfde geldt voor seks in een boek. Als het verhaal zonder die passage nog steeds begrijpelijk is, hoort die er niet in. Als je dat toepast op 50 tinten grijs, was het hele boek nooit verschenen. (...) Dat zie ik als mijn verantwoordelijkheid als schrijver. " Fragment: Emma's broek hing om haar enkels en haar aanvaller had haar ondergoed opzij gerukt. Er stonden tandafdrukken in haar borsten en haar dijen waren bont en blauw. Ze zat onder de rode striemen. Ze was slank, had het blonde haar van haar moeder en de brede schouders van haar vader. Het was moeilijk te zeggen hoe ze er in leven had uitgezien. Haar schedel was bezweken onder het geweld en haar ogen, haar neus waren niet meer te onderscheiden. Het enige referentie punt was haar mond, een gapend, tandeloos en bloederig gat.

Profile picture for user Schrijfcoach Odile Schmidt
Schrijfcoach Odile Schmidt

Lid sinds

18 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 1 februari 2014 - 19:37
Zo voel ik er ook over, Ceridwen. Mijn moreel kompas verbiedt me ook om dergelijke trauma's onnodig op te rakelen. Ik lees vanochtend in de krant een interessant artikel. Hannah Arends heeft ongelijk gehad. Eichman is niet de gewone man die ze zei dat hij was. Hij ging door met moorden toen anderen wilden stoppen. Ik denk ook niet dat Robert M. een goed mens was. Er zijn mensen met een slecht werkend geweten die niet zoiets doen. Er zijn mensen die psychische problemen hebben die niet zoiets doen. Hij heeft zijn vrije wil verkeerd gebruikt.

Geen afbeelding
Ceridwen

Lid sinds

18 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 1 februari 2014 - 21:53
Ik snap hem niet helemaal, Woodpecker? Het is zijn kompas daar bemoei ik me niet mee? Dat idee? Hilde's woord overheersing maakt wel wat bij me los. Als je overheerst wordt. Dat het moeilijk om wit te roepen als iedereen zwart roept. Maar ook: zelf willen overheersen. Als je er dan eentje pakt die je zekerteweten aan kan, gaat er ook iets mis.

Geen afbeelding
gewoonBB

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 1 februari 2014 - 22:09
Ik denk dat 'relevant' hierin centraal staat...Ik kan me voorstellen dat wanneer je een slopende ziekte beschrijft, dat je de expliciete/gruwelijke kanten soms in detail moet vertellen, omdat dat de harde realiteit is die je wellicht in je stuk wilt beschrijven. Aan de andere kant moet je niet per definitie altijd alle gruwelijke details belichten om het verhaal eer aan te doen. Gaat om bijv. om verkrachting denk ik dat de nasleep en het emotioneel lijden en daarin juist de kleine dingen een verhaal prima kunnen dragen en de verkrachting zonder details als premisse volstaat. ik weet niet of dat met moreel te maken heeft, ik denkeerder met je invalshoek. Je hebt de details nodig of niet..heb je ze nodig & wil je ze om morele redenen niet gebruiken betwijfel ik of je over dat onderwerp moet schrijven.

1 februari 2014 - 22:12
Ik snap hem niet helemaal, Woodpecker? Het is zijn kompas daar bemoei ik me niet mee? Dat idee?
Ik heb geen waardeoordeel. Dat meet ik me niet toe, zolang ik niet met de schrijver van gedachten heb kunnen wisselen. Dat is mijn kompas.

Geen afbeelding
Mirandala

Lid sinds

12 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 2 februari 2014 - 0:00
Met de schrijver van gedachten wisselen? Dat begrijp ik niet. Of eigenlijk begrijp ik je gedachtegang weer wel. Geen oordeel geven over de bedoeling van de schrijver, totdat hij/zij heeft uitgelegd waarom hij/zij iets schreef. Dat vind ik altijd het leerpunt met proeflezen. De opmerkingen die je krijgt van proeflezers, daar blijkt vaak uit dat je als schrijver iets niet duidelijk hebt verwoord, dat iets niet klopt. Vervolgens krijgt de proeflezer een heel verhaal terug van de schrijver: ik bedoelde dit hiermee, dit daarmee, dit specifieke stuk moet in die context gelezen, dat hoort bij register personage, enzovoorts. Punt is: het verhaal moet voor zich spreken en de bedoeling moet duidelijk zijn. Is het boek eenmaal gepubliceerd, dan kan de schrijver nu eenmaal niet bij jou en de rest van de lezersschare langskomen om uit te leggen hoe dit boek gelezen moet, hoe het bedoeld is. Er is een boek, dat gaat over de ex-vrouw van. Het heeft een kaft als een horrorboek en het is geschreven met de fantasie van de schrijfster, rondom die bestaand en nog levend persoon. De uitleg van de schrijfster is dat zij gefascineerd is door die persoon. Het boek lezen zou voldoende moeten zijn om een oordeel te geven over het boek. En wie schreef het boek? Geef je een oordeel aan het boek, dan geef je die aan de schrijver > ook aan de mens achter de schrijver? Ik ken trouwens veel mensen die ik zeer waardeer en die helemaal geen boek kunnen en willen schrijven. Realiteit is, dat veel lezers zich niet verdiepen in de schrijver achter het boek, de mens achter de schrijver. En als zij dat al doen, is mens en schrijver een. Want, is de consensus, je gebruikt een stuk van jezelf als schrijver. Bij mij in de straat is een deel van de stoeptegels verkeerd gelegd. De vleug is verkeerd. Het ziet er lelijk uit en de voegen zijn te breed. Elke keer weer blijf ik er met mijn hak tussen hangen. Nog nooit heb ik eraan gedacht om degene die die stoeptegels gelegd heeft, op te zoeken en te vragen waarom diegene die tegels zo heeft gelegd. Leek het hem beter? Kon hij nog niet zo goed tegels leggen? Legt hij uit principe de tegelvleug naar het noorden? Is hij gefascineerd door dit specifieke brede-voeg-concept? Zijn naam stond er ook niet bij. Wat dat betreft is het duidelijk waar het boek over gaat, wie het heeft geschreven en waarom. En voor veel mensen is dat al genoeg om daarmee tenminste één waardeoordeel te geven: zij willen het niet lezen.

2 februari 2014 - 0:35
Punt is: het verhaal moet voor zich spreken en de bedoeling moet duidelijk zijn.
Punt is: er moet helemaal niets. Punt is: niemand bepaalt wat ik moet schrijven. Punt is: men mag een schrijver om uitleg vragen, niet ter verantwoording roepen.

Geen afbeelding
Mirandala

Lid sinds

12 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 2 februari 2014 - 0:46
Nee inderdaad. Niemand bepaalt wat 'ik' moet schrijven. Er is echter wel een begrenzing in wat 'ik' mág publiceren.
Punt is: men mag een schrijver om uitleg vragen, niet ter verantwoording roepen.
En wie roept er hier iemand tot de verantwoording? Of, de men?

Profile picture for user Ariadne
Ariadne

Lid sinds

18 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
 2 februari 2014 - 2:56
Een verhaal spreekt je aan als lezer of niet. Je kunt alleen jezelf de maat nemen en zelfs dat onvolledig. Niemand van ons kan een ander de maat nemen, en dat hoeft ook helemaal niet. Gelukkig maar. :) Hannah Arendt heeft nooit gezegd dat Eichmann een gewone man zou zijn. Wat ze zegt, is dat zijn handelen banaal was.

Profile picture for user Yrret
Yrret

Lid sinds

12 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 2 februari 2014 - 13:52
Je kunt alleen jezelf de maat nemen en zelfs dat onvolledig. Niemand van ons kan een ander de maat nemen, en dat hoeft ook helemaal niet. Gelukkig maar. :)
Juist schrijvers zouden elkaar [de andere schrijvers] continu de maat moeten nemen. Het is hoog tijd dat er een Commissie van Wijze Schrijvers komt die het moreel besef van anderen beoordeelt. Boeken die niet aan een bepaalde norm voldoen mogen niet worden uitgegeven. En neen, hier horen de uitgevers niet bij.
Hannah Arendt heeft nooit gezegd dat Eichmann een gewone man zou zijn.
Dat kan je misschien denken, schrijven, maar is dat echt zo? En zou ze dan de bedoeling kunnen hebben, van mening te zijn, dat elk mens tot zulke daden instaat is.
Hannah Arendt bereikte het grote publiek met haar boek over het proces tegen Adolf Eichmann. In Jeruzalem was tijdens dat proces niet een of ander gruwelijk monster te zien, maar een onbetekenend persoontje [...]
Als dit echt zo is dan, is Hannah Arendt door wat ze ziet te misleiden in haar denken. Zal logisch zijn. Dit doet elk mens dat kijkt. Zich laten misleiden.

Geen afbeelding
Ceridwen

Lid sinds

18 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 2 februari 2014 - 14:28
Mag je een schrijver niet ter verantwoording roepen? Mag het nooit? Als ik naar een restaurant ga en de kip is niet gaar, dan roep ik de chef ter verantwoording. De chef kan zeggen dat het zijn mening is dat ongare kip geen kwaad kan en dat hij die mening op deze manier uit. Dan mag het. Maar t zou wel vreemd zijn als hij dat deed.

Geen afbeelding
Solidgrey

Lid sinds

11 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 2 februari 2014 - 14:29
Als recensent van eigen werk, ben ik van mening, dat ik slechts verantwoord over de schreef ga. Mocht iemand het daar niet mee eens zijn, dan verneem ik dat gaarne. Wie weet, is het van invloed op mijn volgende publicatie.

Geen afbeelding
Mirandala

Lid sinds

12 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 2 februari 2014 - 14:56
Dit topic ging wat mij betreft niet over schrijvers ter verantwoording roepen en ook niet over anderen de maat nemen. Het draait wel steeds die kant op, iedere keer als het wat dieper gaat. En dat was best jammer, vond ik. Maar het is ook logisch. Feit is, dat wij hier op het forum en in proeflezen elkaar continu de maat nemen. En, dat lezers schrijvers de maat nemen. En, dat een schrijver ook een lezer is. En dat soms vergeten wordt door de lezer, zelfs als die zelf schrijft, dat de schrijver van een boek meer is als mens dan alleen zijn boek. Yrret noemt de uitgever, die maakt inderdaad een schifting. In eerste instantie op goed geschreven en passend in fonds, maar ook op onderwerp en des lezers onderbuik. Een goed geschreven boek van een debutant dat over de grens gaat (bijvoorbeeld met de openingszin die Ceridwen over Robert M. bedacht) komt moeilijker voorbij die uitgevers schifting. Of, helemaal niet. Terwijl een gevestigd schrijver wel een boek over zo'n gevoelig onderwerp uitgegeven krijgt. De uitgever heeft geen veto. Steeds meer schrijvers slaan de uitgevers schifting over of negeren deze, want de debuterend schrijver kan ook kiezen voor eigen beheer. En die grens wordt steeds dunner. Want ook eigen beheer ligt in de bibliotheek, wordt aangeprezen via sociale media. Wie is die uitgever dan wel, denkt de afgewezen schrijver, dat hij de onderbuik van de lezer vertegenwoordigt? De schrijver schreef tenslotte op zijn eigen gevoel en onderbuik.

Profile picture for user Yrret
Yrret

Lid sinds

12 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 2 februari 2014 - 15:33
Ik kan schrijven: Robert M schoof zijn vinger in de luier, en toen verder, en nog verder.
Hier kom ik dichter bij mijn eigen gevoel hoe eng deze man is. Ik kan ook heel makkelijk [dankzij deze zin] over mijn eigen moreel besef stappen en die man zijn nek breken nadat ik hem een paar dagen heb gemarteld.
Ik kan ook schrijven: Robert M controleerde drie maal of de deuren gesloten waren, luisterde zorgvuldig of het pand buiten hem om leeg was en of geen andere kinderen geluiden produceerde waaruit hij kon opmaken dat ze hem binnenkort nodig hadden. Toen wendde hij zich weer tot de baby.
Misschien kom je nu, als schrijver, hier tekort. Mag ik het mij zelf verbeelden wat er nu gaat gebeuren? Maar stel; ik kan het mij niet verbeelden. Het omzeilen van de werkelijkheid met mooischrijverij is soms [ook] een belediging naar de slachtoffers. En stel dat ik bij het proces aanwezig ben. Ik heb een reputatie als Hannah Arendt. En ik ben van mening dat de daden van Robert M. banaal zijn.
Het eerste is een ramp om te lezen voor de ouders, een regelrechte ramp. Het tweede is ook een ramp, maar verteerbaar. En voor mijn verhaal maakt het niet uit, we weten allemaal waar het over gaat.
Ik denk van niet. Ook over dit zullen de meningen verdeeld zijn. Nog sterker, niet iedereen weet waar dit over gaat. Slechts heel weinigen zullen zich kunnen voorstellen wat daar is gebeurt. De details willen/zullen ze [de boven het gewone volk moreel geplaatsten] het grote publiek besparen. Waarom? Laat maar komen. En hier komt waarschijnlijk de schrijver die ons laat beseffen hoe ernstig fout die man is. Veel fouter dan ik [of een ander] mij/zich kan verbeelden
Ik koos dit voorbeeld met opzet, omdat het een Nederlands trauma is. Een boek waarin beschreven wordt hoe iemand als Robert begrepen kan worden en tot zijn daden is gekomen zou hier allicht niet lekker vallen. Waar Hemmerechts volgens mij de plank heeft misgeslagen, is dat ze een trauma te kiest dat in Belgie zo gevoelig ligt en daar te vroeg te hevig in roert.
Is dat wel zo? Willen wij liever onze ogen sluiten voor zulk kwaad? Liever vergeten? Liever sussen? Waarom te vroeg? Sneller dan je kan verzinnen staat de volgende gluiperd al weer op de loer om een spelletje te gaan spelen met je kind. Juist het hebben van inzicht geeft je misschien een houvast hoe je een 2e Robert M. kan herkennen. Oeps, ik maak zelf al een denkfout. Ze sluipen overal om heen. Ze zijn al aanwezig sinds er mensen zijn. Maar veel mensen denken dat het wel meevalt. Sluit je ogen. Doe de gordijnen dicht. En wees voorzichtig met een buurman als ik. Hij zou het kunnen zijn. Och, was ik maar een echte schrijver. Die mensen hebben een aangeboren moreel besef. Er kan een reden zijn dat een schrijver, [omdat zij/hij dat kan] heel ver boven/onder het eigen moreel besef kan uitstijgen/dalen om toch te schrijven wat nodig is. En dan tot de ontdekking komt; ik vind mijzelf een mooi mens.

Geen afbeelding
Ceridwen

Lid sinds

18 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 2 februari 2014 - 16:00
Over Hemmerechts; als de Belgen aangeven dat het te vroeg is, dan is het zo. Het gaat in hun ogen om het goed praten van haar gedrag. (Ik scheer nu alle Belgen over een kam en besef dat het niet zo zwartwit ligt). De vraag: 'wat voegt het toe?' blijft dan staan. Een tweede Robert is er niet. De volgende werkt op de kermis en lokt kinderen mee met een gratis botsautomuntje. De volgende is een vrouw zijn die al jaren de eerst communie-outfits op maat naait in de aanleunwoning naast de pastorie. De volgende is de man van je beste vriendin, die een hoge gokschuld heeft en de foto's wil verkopen. Een boek over hoe Robert M. het aanpakte voegt niets toe. Een boek over de vrouw die ik net bedacht misschien wel.

Geen afbeelding
Mirandala

Lid sinds

12 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 2 februari 2014 - 16:03
Het omzeilen van de werkelijkheid met mooischrijverij is soms [ook] een belediging naar de slachtoffers.
Dit. Dit voel ik ook als onderbuikgevoel. Dat kan net zo respectloos overkomen en gaat net zo goed over de grens. Mooischrijverij is het onderwerp veranderen tot een cliché, tot het in het verhaal past. Daarmee wordt het het onderwerp misbruikt om het verhaal te dragen.

Geen afbeelding
Mirandala

Lid sinds

12 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 2 februari 2014 - 16:07
De volgende is een vrouw zijn die al jaren de eerst communie-outfits op maat naait in de aanleunwoning naast de pastorie. Een boek over hoe Robert M. het aanpakte voegt niets toe. Een boek over de vrouw die ik net bedacht misschien wel.
:thumbsup: Dat boek zou ik lezen.

Profile picture for user Yrret
Yrret

Lid sinds

12 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 2 februari 2014 - 16:55
Waarom zou je als schrijver andermans verhaal willen schrijven?
En als die andermans verhaal mijn werkelijkheid is?
Omzeil je daarmee dan niet je eigen werkelijkheid?
Er zijn er zat die dat niet durven, noch kunnen, of willen beschrijven. Misschien is dit een zijspoor voor een [beginnende] schrijver om haar/zijn moreel besef te zoeken/[her]ontdekken. Op gevoel weet ik zeker dat er mensen/schrijvers zijn die geen enkele vorm van moreel besef ooit zullen ontdekken. Dat zullen ze ook van mij vinden. Toch blijf ik zoeken.

Geen afbeelding
Mirandala

Lid sinds

12 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 2 februari 2014 - 18:09
Op gevoel weet ik zeker dat er mensen/schrijvers zijn die geen enkele vorm van moreel besef ooit zullen ontdekken. Dat zullen ze ook van mij vinden. Toch blijf ik zoeken.
Samen zoek je beter? Iedereen vindt op zijn eigen manier toch wel steeds opnieuw het wiel uit. Iedereen heeft een vorm van moreel besef, hoe ze dat als schrijver vertalen in hun schrijven, zit 'm daar het verschil?

Geen afbeelding
Ceridwen

Lid sinds

18 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 2 februari 2014 - 19:27
Als je er niet over praat, denk je er ook niet over na, dan gebeurt er niets. Tijdens deze discussie kwam ik namelijk tot de ontdekking dat ik wel een boek over de partner van Robert M zou kunnen schrijven. Waarom sluit je je ogen? Is dat nou liefde? En toen dacht ik: maar wat voegt dat toe, behalve een paar handen zout in de wonden van de betrokken. Niets. Als ik het bedenk, de situatie, de man, de excessen, dan wel. Dan kan ik het universeel maken. Zodat zowel Richard van O als Michelle M en alle partners zoals zij erin gezien kunnen worden. Vervolgens stroom je haast naadloos in een de volgende discussie: moet je een verhaal schrijven om een maatschappelijk probleem aan te kaarten, of moet je een verhaal schrijven omdat je ziel een verhaal wil vertellen?

2 februari 2014 - 19:33
Nee inderdaad. Niemand bepaalt wat 'ik' moet schrijven. Er is echter wel een begrenzing in wat 'ik' mág publiceren.
Punt is: men mag een schrijver om uitleg vragen, niet ter verantwoording roepen.
En wie roept er hier iemand tot de verantwoording? Of, de men?
Naar mijn gevoel doe jij dat:
Punt is: het verhaal moet voor zich spreken en de bedoeling moet duidelijk zijn.
Een stelling die ik namelijk niet volg. Wie begrijpt 'Ulysses'? Wie begrijpt bij eerste lezing de pointe van 'Hills Like White Elephants'? Hoe vaak is aan: 'For sale: baby shoes, never worn.' niet ten onrechte een eenduidige uitleg gegeven. (en ook zo'n verhaal van zes woorden kan kwetsend zijn, zware emotionele impact hebben.) Een verhaal mag om invulling vragen, net als een gedicht. Een kompas is er voor de kapitein, niet voor degene die het schip ziet passeren. Of diegene zelf vaart of aan de wal staat, maakt daarbij ook niet uit. Er zijn grenzen. Juridisch. Smaad, laster, ontkenning van de Holocaust, aanzetten tot geweld. Dat zijn normen, die in een democratische samenleving zijn vastgelegd. Gelukkig. Maar daarbuiten gaat het om waarden. Die verschillen en hebben ook te maken met het gevoel van eigenwaarde van de schrijver. Niet scoren ten koste van alles. Vandaar, weer de spiegel.

Geen afbeelding
Mirandala

Lid sinds

12 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 2 februari 2014 - 19:55
Nee inderdaad. Niemand bepaalt wat 'ik' moet schrijven. Er is echter wel een begrenzing in wat 'ik' mág publiceren.
Punt is: men mag een schrijver om uitleg vragen, niet ter verantwoording roepen.
En wie roept er hier iemand tot de verantwoording? Of, de men?
Naar mijn gevoel doe jij dat:
Ja, dat gilde mijn onderbuik al, dat jij dat gevoel had. Ik hoef mij niet te verdedigen omdat ik over een onderwerp nadenk, dat hier in letters doe en daarbij wil weten wat een ander denkt. Per post vliegen waardevolle inzichten en voortschrijdende inzichten ons om de oren. Niemand is echter verplicht te lezen of te posten. Jij roept mij tot de verantwoording? Jij fungeert nu als mijn spiegel (of, ik als de jouwe) :)

Geen afbeelding
Thérèse

Lid sinds

15 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
  • Moderator
 2 februari 2014 - 20:05
Als je in de spiegel kijkt, zie je meestal meer dan alleen jezelf. Ook wat achter je ligt zie je.

Profile picture for user Yrret
Yrret

Lid sinds

12 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 2 februari 2014 - 23:14
Op gevoel weet ik zeker dat er mensen/schrijvers zijn die geen enkele vorm van moreel besef ooit zullen ontdekken. Dat zullen ze ook van mij vinden. Toch blijf ik zoeken.
Samen zoek je beter? Iedereen vindt op zijn eigen manier toch wel steeds opnieuw het wiel uit. Iedereen heeft een vorm van moreel besef, hoe ze dat als schrijver vertalen in hun schrijven, zit 'm daar het verschil?
Ja, maar elke keer weer met een aantal onzekere factoren. Dingen die ik nu nog niet begrijp of gewoon nu nog niet weet. Tijd is hier een belangrijke factor. Natuurlijk zoek je samen beter. En om de discussie te vermijden. Het is beslist anders beter. Ik zat net naar Leon de Winter en Jessica Durlacher te kijken. Hij gaf aan een mannelijk en vrouwelijk perspectief nodig te vinden voor het schrijven van het theaterstuk over Anne Frank. Ik denk [gevoelsmatig] dat het moreel besef van vrouwen beter ontwikkeld is. Ik lees dat ook in deze topic. Nu vrouwen in alle opzichten [maar nog niet in alle delen van de wereld] in staat zijn hun inzichten te mogen/willen etaleren is het denk ik goed dat mannen "het wiel" zoals vrouwen die hebben uitgevonden mee laten draaien. Dan is de tijdgeest nu aan de vrouwen, maar nog steeds in een mannenwereld. Het wiel is nog steeds geen perfect draaiend mechanisme, omdat vrouwen amper mogen meesturen. En wie weet is het "nieuwe" wiel uitvinden een stilstand. Zo fantastisch is dat "oude" wiel beslist niet. Behalve slijpen en polijsten in gedichten, mag je dat ook doen in je denken. Het klinkt mij bijna als waanzinnige hoogmoed als iemand meent dat te kunnen zonder hulp van haar medemens. Samen lijkt mij een goed plan. En direct slaat de twijfel toe. Met wie doe ik dit samen? Dit gaat ver boven mijn petje. Je hebt nu echt mensen nodig die in alle opzichten hun inzicht over moreel besef continu toetsen. Waar kan ik een betere "ik" van mijzelf vinden? Want zou een schrijver met een hoog ontwikkeld moreel besef nog willen schrijven? Hier schiet het simpel in de spiegel kijken tekort. De spiegel is slechts een reflectie van je zintuig oog. En het oog is [voor mij] het meest bedrieglijke zintuig van alle zintuigen. Het klinkt mogelijk als een grapje, maar dat is het niet. Een blinde schrijver! Misschien is dat de oplossing.

Profile picture for user Yrret
Yrret

Lid sinds

12 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 2 februari 2014 - 23:15
Als je in de spiegel kijkt, zie je meestal meer dan alleen jezelf. Ook wat achter je ligt zie je.
Zag je maar wat er voor je ligt.

Geen afbeelding
Mirandala

Lid sinds

12 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 3 februari 2014 - 1:17
Behalve slijpen en polijsten in gedichten, mag je dat ook doen in je denken.
Ja, dat mag. Filosofisch denken?
Samen lijkt mij een goed plan. En direct slaat de twijfel toe. Met wie doe ik dit samen?
Met iedereen, die dat samen wil doen. Want iedereen heeft een ander perspectief?
Want zou een schrijver met een hoog ontwikkeld moreel besef nog willen schrijven?
Dat vraag ik mij ook af. Alleen niet omdat ik denk dat ik een hoog ontwikkeld moreel besef heb. Zozeer vraag ik mij af, dat ik wat betreft dat ene verhaal geen letter meer op papier krijg. En dat is ook geen grapje. Ik hoop maar dat het een fase is.