Lid sinds

13 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Nog een keer 'show and tell' (I am telling you this for the last time)

Voor wie zich afvraagt wat Show versus Tell nou precies betekent, bij deze wat er nou eigenlijk mee wordt bedoeld. Het is is heel simpel. Als schrijver kun je er voor kiezen om te vertellen hoe de lezer over een situatie of personage moet denken, of je kunt iets laten zien waaruit de lezer zelf die conclusie trekt. Bijvoorbeeld: De man was gevaarlijk. Dat is 'tell'. Vertellen. Benoemen. Je vult in wat de lezer van de man moet denken. De man trok een pistool en schoot om zich heen. Dit is 'show'. De lezer krijgt een situatie voorgeschoteld waaruit blijkt dat de man gevaarlijk is. Er is niet iets inherent mis met het vertellen van dingen. En als iemand als kritiek geeft: 'je zou meer show moeten gebruiken' betekent dat niet dat je meer moet beschrijven. Je hoeft dus niet iedere keer iemands gezichtsuitdrukking te beschrijven om duidelijk te maken dat je personage boos is. Ze keek hem boos aan is prima. Waarom dan show versus tell? Show geeft diepgang aan je personages, bouwt spanning op en maakt je verhaal sterker, omdat je de lezer zelf zijn conclusies laat trekken. Dit levert spanning op. Je kunt bijvoorbeeld schrijven over de 'wrede moordenaar'. Maar veel effectiever is om een scene te schrijven waarin iemand wreed is en een moord pleegt. Als we het personage dan in een latere scene tegenkomen is er meteen spanning. De lezer denkt: 'Dat was die man die zo wreed een moord pleegde!' De schrijver hoeft de woorden 'wreed' en 'moordenaar' niet eens te gebruiken. Waar komen al die misverstanden vandaan? De schrijver is een verteller. Hij vertelt een verhaal. Als hij iets beschrijft, vertelt hij ook. Maar de vertaling van 'tell' is in dit geval niet 'vertellen', maar 'benoemen'. Wie 'tell' vertaalt als 'vertellen' in de betekenis van 'verhalenverteller' loopt dus het risico het verkeerd te begrijpen. Het principe Show don't Tell is niet voorbehouden aan geschreven verhalen. Het geldt ook voor film en TV. Dezelfde voorbeelden als hierboven gaan op: je kunt personages laten zeggen dat iemand anders gevaarlijk is, of je kunt het laten zien. Let daar maar eens op, de volgende keer dat je naar een spannende film kijkt. Je ziet heel vaak aan het begin van de film iemand iets heel ergs overkomen. Iets wat de hoofdpersoon dus ook zou kunnen overkomen. Omdat je gezien hebt wat iemand aan het begin overkwam, is er spanning: je wil niet dat dat hele erge ook met de 'held' gebeurt. Dat is Show. Ik herhaal dus: show versus tell heeft niets te maken met de manier van beschrijven. Het gaat om de manier waarop je informatie aan de lezer presenteert. Benoem je, en vertel je de lezer hoe hij zich zou moeten voelen? Of toon je, en laat je de lezer zijn eigen conclusies trekken? Ter ondersteuning bij deze een nuttige link: http://tvtropes.org/pmwiki/pmwiki.php/Main/ShowDo… En laat de discussie over 'wat het betekent' nu voor eens en voor altijd voorbij zijn. Discussies over waar je het principe wel of niet toepast zijn uiteraard altijd nuttig. Maar de betekenis is nu duidelijk.

Lid sinds

13 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Zeker nuttige link. Maar als we dan toch bezig zijn, dan zou ik hier nog het schrijfboek van 'Showing and Telling' van Laurie Alberts aan willen toevoegen. Dit is een heel goed boek dat nader ingaat op showing and telling en vooral met veel uitleg en voorbeelden komt.

Lid sinds

13 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Harryhol Ik ben momenteel erg met dit onderwerp bezig. Bedankt dat je dit onderwerp hebt geopend. Er deugt iets niet, althans naar mijn gevoel, aan hoe dit onderwerp in zijn algemeenheid wordt gepresenteerd, dan wel aan de manier van implementatie. Mijn definities: TELL = Instruction. De schrijver zegt wat de lezer ervan moet vinden, voelen, etc. Hij laat geen ruimte voor nadenken, conclusie trekken. SHOW = Seduction. De schrijver verleidt de lezer over zijn tekst na te denken, conclusies te trekken, de emotie te voelen. Het onuitgesprokene. Om maar eens meteen de knuppel in het hoenderhok te smijten: dat clichévoorbeeld van dat kwade mannetje (rood aangelopen hoofd, gebalde vuisten, etc) is naar mijn mening gewoon TELL in BEELDEN... Niet dat dat slecht is om te doen, maar je moet het niet verwarren met SHOW. Ik vind dus ook dat voorbeeld van jou, harryhol, over de man die een pistool trok etc GEEN SHOW, maar TELL in BEELDEN. Maar misschien is het een definitiekwestie. PS: Voor degenen die eerst dat Showing & Telling boekje willen inzien alvorens aan te schaffen: je kunt het ook wel gratis vinden door titel+schrijver te googlen met het filetype:pdf filter.

Lid sinds

13 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Harryhol Ik ben momenteel erg met dit onderwerp bezig. Bedankt dat je dit onderwerp hebt geopend. Er deugt iets niet, althans naar mijn gevoel, aan de manier van implementatie. Mijn definities: TELL = Instruction. De schrijver zegt wat de lezer ervan moet vinden, voelen, etc. Hij laat geen ruimte voor nadenken, conclusie trekken. SHOW = Seduction. De schrijver verleidt de lezer over zijn tekst na te denken, conclusies te trekken, de emotie te voelen. Het onuitgesprokene. Om maar eens meteen de knuppel in het hoenderhok te smijten: dat clichévoorbeeld van dat kwade mannetje (rood aangelopen hoofd, gebalde vuisten, etc) is naar mijn mening gewoon TELL in BEELDEN... Niet dat dat slecht is om te doen, maar je moet het niet verwarren met SHOW. Ik vind dus ook dat voorbeeld van jou, harryhol, over de man die een pistool trok etc GEEN SHOW, maar TELL in BEELDEN. Maar misschien is het een definitiekwestie.
Het is inderdaad een definitiekwestie, want je hanteert de verkeerde definitie. Je begrijpt niet wat show en tell precies betekenen. Mijn definitie hierboven is de gangbare. Zie ook andere bronnen hiervoor, zoals ook de link die ik plaatste. Het is zinloos om je eigen definitie te beargumenteren. Show is niet hetzelfde als impliceren. Impliceren is hetzelfde als impliceren. Show is show. Jouw definitie is dus onjuist. Als je het wilt hebben over impliceren of 'suggereren' dan is dat een ander onderwerp. Waar waarschijnlijk ook show en tell een belangrijk onderdeel van vormen.
PS: Voor degenen die eerst dat Showing & Telling boekje willen inzien alvorens aan te schaffen: je kunt het ook wel gratis vinden door titel+schrijver te googlen met het filetype:pdf filter.
Je zet mensen aan om een illegale versie te downloaden. Als schrijver die zijn geld verdient met het verkopen van tekst vind ik dit stuitend.

Lid sinds

13 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Harryhol Ik ben momenteel erg met dit onderwerp bezig. Bedankt dat je dit onderwerp hebt geopend. Er deugt iets niet, althans naar mijn gevoel, aan de manier van implementatie. Mijn definities: TELL = Instruction. De schrijver zegt wat de lezer ervan moet vinden, voelen, etc. Hij laat geen ruimte voor nadenken, conclusie trekken. SHOW = Seduction. De schrijver verleidt de lezer over zijn tekst na te denken, conclusies te trekken, de emotie te voelen. Het onuitgesprokene. Om maar eens meteen de knuppel in het hoenderhok te smijten: dat clichévoorbeeld van dat kwade mannetje (rood aangelopen hoofd, gebalde vuisten, etc) is naar mijn mening gewoon TELL in BEELDEN... Niet dat dat slecht is om te doen, maar je moet het niet verwarren met SHOW. Ik vind dus ook dat voorbeeld van jou, harryhol, over de man die een pistool trok etc GEEN SHOW, maar TELL in BEELDEN. Maar misschien is het een definitiekwestie.
Het is inderdaad een definitiekwestie, want je hanteert de verkeerde definitie. Je begrijpt niet wat show en tell precies betekenen. Mijn definitie hierboven is de gangbare. Zie ook andere bronnen hiervoor, zoals ook de link die ik plaatste. Het is zinloos om je eigen definitie te beargumenteren. Show is niet hetzelfde als impliceren. Impliceren is hetzelfde als impliceren. Show is show. Jouw definitie is dus onjuist. Als je het wilt hebben over impliceren of 'suggereren' dan is dat een ander onderwerp. Waar waarschijnlijk ook show en tell een belangrijk onderdeel van vormen.
PS: Voor degenen die eerst dat Showing & Telling boekje willen inzien alvorens aan te schaffen: je kunt het ook wel gratis vinden door titel+schrijver te googlen met het filetype:pdf filter.
Je zet mensen aan om een illegale versie te downloaden. Als schrijver die zijn geld verdient met het verkopen van tekst vind ik dit stuitend.
Einde discussie. Goed dat er iemand als jij is die precies weet hoe het zit. Ik zet niemand aan een illegale versie te downloaden. Dat is een aanname. De Engelsen zeggen dat zo mooi met ASSUME.

Lid sinds

13 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Einde discussie. Goed dat er iemand als jij is die precies weet hoe het zit.
Nou ja, je kunt discussieren over wanneer je 'show' kiest en wanneer 'tell'. Je kunt discussieren over de vraag of show don't tell altijd een goed advies is. Je kunt discussiëren over hoe je het beste een scene kunt beschrijven. Maar over de definitie zelf valt inderdaad niet zo veel te discussieren,
Show, don't tell is a technique often employed by writers to enable the reader to experience the story through action, words, thoughts, senses, and feelings rather than through the author's exposition, summarization, and description. The goal is not to drown the reader in heavy-handed adjectives, but rather to allow readers to experience the author's ideas by interpreting significant, well-chosen details in the text. The technique applies equally to fiction and nonfiction.[1] The concept is not just literary: It also applies to speech, movie making and playwriting.
Don’t tell me the moon is shining; show me the glint of light on broken glass.
Ik zet niemand aan een illegale versie te downloaden. Dat is een aanname. De Engelsen zeggen dat zo mooi met ASSUME.
Als iemand kennis wil maken met dat boek kan hij op Amazon.com het eerste hoofdstuk gratis lezen. Jij zegt dat mensen de hele PDF gratis kunnen downloaden. Is nie goe.

Lid sinds

13 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik zet niemand aan een illegale versie te downloaden. Dat is een aanname. De Engelsen zeggen dat zo mooi met ASSUME.
Als iemand kennis wil maken met dat boek kan hij op Amazon.com het eerste hoofdstuk gratis lezen. Jij zegt dat mensen de hele PDF gratis kunnen downloaden. Is nie goe.
Waar zeg ik dat je de HELE pdf kan downloaden? Waar zeg ik waar je überhaupt de hele pdf kunt vinden? Making an ASS of U and ME inderdaad. Ik ben nieuwsgierig of je dit stukje tekst SHOW of TELL vindt en waarom: Leentje vrijlaten Het is een kleine twee-onder-één-kapwoning, opgetrokken uit donkerrode baksteen in een vooroorlogse wijk. Ze zitten in de keuken. Karel zit aan een formica-tafel. Hij staart bijna een minuut naar zijn geroosterde boterham met kaas. Dan zucht hij. Leentje murmelt. Karel kijkt haar niet aan. In plaats daarvan zet hij zijn bril op en kijkt naar haar in de spiegeling van het broodrooster. Leentje praat tegen haar Volkskrant.

Lid sinds

13 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik ben nieuwsgierig of je dit stukje tekst SHOW of TELL vindt en waarom: Leentje vrijlaten Het is een kleine twee-onder-één-kapwoning, opgetrokken uit donkerrode baksteen in een vooroorlogse wijk. Ze zitten in de keuken. Karel zit aan een formica-tafel. Hij staart bijna een minuut naar zijn geroosterde boterham met kaas. Dan zucht hij. Leentje murmelt. Karel kijkt haar niet aan. In plaats daarvan zet hij zijn bril op en kijkt naar haar in de spiegeling van het broodrooster. Leentje praat tegen haar Volkskrant.
Het is een beschrijving van een redelijk statisch tafereel. Het is geen 'tell' want je vult niets in. Maar aangezien de personages niet zo bar veel doen, leer ik ook niets over hoe ze met elkaar omgaan. De zin 'Karel kijkt haar niet aan' zou iets kunnen suggereren over hun relatie, maar zonder meer informatie (hoe voelt hij zich, wat denkt hij, ontwijkt hij haar blik of speelt hij maar wat met de spiegeling van het rooster?) is het maar een saai tafereel. Show leert ons iets over de personages. Uit deze paragraaf leer ik niets over hen. Vergelijk jouw fragment met dit: Karel zit aan een formica tafel. Hij staart bijna een minuut naar zijn geroosterde boterham met kaas. 'Ze heeft alweer bruin brood gehaald,' denkt hij. 'En ze weet wat een hekel ik heb aan bruin brood.' Hij wil iets zeggen maar herinnert zich hoe Leentje de vorige keer zijn bord had opgepakt en in stukken had gegooid. Karel haat conflict. Hij durft haar niet eens echt aan te kijken. Is ze vandaag weer in zo'n bui? Hij hoort haar alleen tegen haar krant murmelen. Rechtstreeks kijken durft hij niet. In plaats daarvan zet hij zijn bril op en pakt het broodrooster, alsof hij het bestudeert. Hij gebruikt de reflectie van het metaal om haar gezicht te bekijken.

Lid sinds

13 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Bedankt voor je reactie, Harry. Lees nog een keer goed. Ga ervan uit dat de schrijver weet wat ie doet. Wat kom je (bijv.) over hun leeftijd te weten?

Lid sinds

13 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Bedankt voor je reactie, Harry. Lees nog een keer goed. Ga ervan uit dat de schrijver weet wat ie doet. Wat kom je (bijv.) over hun leeftijd te weten?
Kijk nog eens naar mijn post. Ik was nog niet klaar :) Ik leer eigenlijk niets van ze omdat ze niet zo veel doen. Als ze oud zijn, laat dan zien hoe ze zich daar naar gedragen. Alleen het feit dat ze daar zitten zegt niets, toont niets over wie deze mensen zijn en hoe ze de wereld ervaren.

Lid sinds

13 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mijn reactie #9 was voordat je je post #8 had aangepast Er is veel subtiele suggestie in het fragment. In wat voor huis wonen ze? Wat voor leeftijd hebben ze? Waarom staart hij bijna een minuut naar een geroosterde boterham? Wat doet Leentje? Waarom? Wat is er in Godsnaam aan de hand? In jouw versie geef je een tamelijk saaie invulling (bedoel ik niet negatief, hoor; ik snap dat het een stukje uit de losse pols is) en prikkel je mijn fantasie niet. Ook zie ik geen enkele relatie met de titel. Vind je dat jouw stukje meer SHOW is dan het stukje dat ik heb gepresenteerd?

Lid sinds

14 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
  • Moderator
Harry, het valt heel erg te waarderen dat je een schrijfaspect onder de aandacht brengt, maar er zijn zó veel topics over show don't tell of show and tell http://www.schrijvenonline.org/search/apachesolr_… dat dit topic als een herhaling van vele zetten te beschouwen is. Waarom sluit je niet aan bij een van de topics uit de link? Heb je iets wezenlijk nieuws toe te voegen, laat het dan weten, en misschien is het voor de forumdeelnemers prettig om wat neutraler aangesproken te worden, in plaats van met: 'Nog een keer' ... en 'I am telling you this for the last time...' Dat showt nogal wat, hè.

Lid sinds

13 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mijn reactie #9 was voordat je je post #8 had aangepast Er is veel subtiele suggestie in het fragment. In wat voor huis wonen ze? Wat voor leeftijd hebben ze? Waarom staart hij bijna een minuut naar een geroosterde boterham? Wat doet Leentje? Waarom? Wat is er in Godsnaam aan de hand? In jouw versie geef je een tamelijk saaie invulling (bedoel ik niet negatief, hoor; ik snap dat het een stukje uit de losse pols is) en prikkel je mijn fantasie niet. Ook zie ik geen enkele relatie met de titel. Vind je dat jouw stukje meer SHOW is dan het stukje dat ik heb gepresenteerd?
Die subtiele suggesties helpen niet. De scene is statisch en saai. No offence natuurlijk. Maar de lezer leert niets van subtiele elementen in een statisch tafereel. Die leert van de handelingen van de personages. Als personages niets doen, niet in conflict zijn, staat het verhaal stil en haakt de lezer af. Dan maakt het niet uit hoe prachtig je subtiele aanwijzingen in je tekst weeft. De lezer denkt 'hier gebeurt niets.' Ik denk dat mijn stukje in elk geval laat zien dat er iets gaande is. Het laat iets zien van de relatie. Karel is bang van Leentje. In jouw fragment zitten twee mensen aan tafel. In mijn fragment zitten twee mensen aan tafel en de ene is bang van de ander. Kies maar. Wat prikkelt? En dat is de essentie. Show betekent niet 'een tafereel laten zien'. Het betekent: laten zien hoe personages zich gedragen, zodat de lezer zijn conclusies kan trekken.

Lid sinds

13 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Subtiliteit is kennelijk niet aan jou besteed. Ongelofelijk dat je wijst op 'de' lezer alsof dat voor iedereen zou gelden. Je hebt nog geen antwoord op mijn vraag gegeven, terwijl S/T allemaal heel simpel is (volgens jou). Of heb ik wat gemist?

Lid sinds

13 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Subtiliteit is kennelijk niet aan jou besteed. Ongelofelijk dat je wijst op 'de' lezer alsof dat voor iedereen zou gelden. Je hebt nog geen antwoord op mijn vraag gegeven, terwijl S/T allemaal heel simpel is (volgens jou). Of heb ik wat gemist?
Er is een verschil tussen subtiel en saai. In het door jou geschreven fragment gebeurt niets. Dat is saai. Sorry, maar ik verzin die criteria niet. En volgens mij heb ik wel degelijk antwoord op je vraag gegeven. Maar niet het antwoord dat je wilde. Het gebruiken van 'show' is geen toverformule. Het is ook geen criterium voor goed schrijven. Jouw fragment toont dat je een scene kunt schrijven zonder invulling die toch niet leuk is om te lezen. Het is niet voldoende om te weten dat je iets moet tonen. Het is de kunst om te weten wat. Daar kan ik je niet bij helpen. Ik kan je alleen zeggen dat ik persoonlijk denk dat het gros van de lezers een scene zonder conflict, zonder gebeurtenis, niet boeiend vindt. De lezer vraagt zich niet automatisch af 'wat hier gebeurt'. Ik heb zelf ook wel eens een minuut lang naar mijn geroosterde boterham met kaas zitten staren. Ik ben als ik net uit bed ben een zombie. Dat zegt op zichzelf niets. Dat is wat ik je probeer duidelijk te maken. Als je te weinig toont snapt de lezer het niet. Twee mensen kunnen minutenlang tegenover elkaar zitten zonder een woord te zeggen, zonder ogenschijnlijk iets te doen, en dan nog kan de scene belangrijk en spannend zijn als je eerst hebt laten zien waarom. Kijkt maar eens naar John Carpenter's The Thing en let op de allerlaatste scene.

Lid sinds

13 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Thérèse #12 - kunnen we deze draad verplaatsen naar "Lezen zonder woorden?"
Daar ben ik tegen.

Lid sinds

19 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
  • Moderator
  • Administratie
  • Beheerder
Harry, ik ben het met Thérèse eens. Je start dit topic als een waarheid van iemand die de wijsheid in pacht heeft. Kun je in plaats van het weinig genuanceerde 'daar ben ik tegen' ook uitleggen wat jouw topic toevoegt aan de vele topics die er al zijn? Heb je ze gelezen?

Lid sinds

13 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Harry #16 Als dit de eerste regels van een verhaal zijn... Subtiel is per definitie niet saai, want dat triggert de lezer. Tja, als die de subtiliteit niet ziet dan is dat als de man met de floret die aan het schermen is met een boerenknecht met een riek als tegenstander. Ik denk dat Karel nadenkt over hoe het verder moet. Ik denk Alzheimer. Ik denk Leentje moet naar een tehuis of wellicht een moord uit genade. Maar ja, dat is allemaal saai en geen waardig begin van een verhaal.

Lid sinds

13 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Harry #16 Als dit de eerste regels van een verhaal zijn... Subtiel is per definitie niet saai, want dat triggert de lezer. Tja, als die de subtiliteit niet ziet dan is dat als de man met de floret die aan het schermen is met een boerenknecht met een riek als tegenstander. Ik denk dat Karel nadenkt over hoe het verder moet. Ik denk Alzheimer. Ik denk Leentje moet naar een tehuis of wellicht een moord uit genade. Maar ja, dat is allemaal saai en geen waardig begin van een verhaal.
Laat dat allemaal dan zien! Je laat het niet zien, je beschrijft een tafereel. Wat je wil tonen zit nog in je hoofd. En het moet nog op papier. Je leert personages kennen door hoe ze zich gedragen. Als jouw personage vergeetachtig is en het gas laat branden, bijvoorbeeld, dan ga ik me bij een ouder persoon inderdaad afvragen of er meer aan de hand is. Maar als iemand alleen maar voor zich uit staart is dat nog voor heel veel uitleg vatbaar. En dat roept geen vragen op.

Lid sinds

13 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Harry, ik ben het met Thérèse eens. Je start dit topic als een waarheid van iemand die de wijsheid in pacht heeft. Kun je in plaats van het weinig genuanceerde 'daar ben ik tegen' ook uitleggen wat jouw topic toevoegt aan de vele topics die er al zijn? Heb je ze gelezen?
Het leek mij handig om eens een goede definitie hier te plaatsen, zodat mensen daar naar kunnen refereren. Ik heb voor ik het schreef mijn huiswerk goed gedaan en ben er van overtuigd dat die eerste post een kloppende weergave is van het begrip. Ik dacht dat mensen er wellicht iets aan konden hebben als ik iets uitleg waarvan ik weet hoe het zit en waarover veel vragen zijn. Ik dacht dat anderen konden profiteren van mijn kennis, net zoals ik graag profiteer van de kennis van anderen. Als dat niets bijdraagt, dan is dat aan jullie om te beoordelen. Ik heb niet het idee dat het onzin is wat er staat. Maar nogmaals, ik ben hier te gast. Dit is niet 'mijn' forum.

Lid sinds

13 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Harry #16 Als dit de eerste regels van een verhaal zijn... Subtiel is per definitie niet saai, want dat triggert de lezer. Tja, als die de subtiliteit niet ziet dan is dat als de man met de floret die aan het schermen is met een boerenknecht met een riek als tegenstander. Ik denk dat Karel nadenkt over hoe het verder moet. Ik denk Alzheimer. Ik denk Leentje moet naar een tehuis of wellicht een moord uit genade. Maar ja, dat is allemaal saai en geen waardig begin van een verhaal.
Laat dat allemaal dan zien! Je laat het niet zien, je beschrijft een tafereel. Wat je wil tonen zit nog in je hoofd. En het moet nog op papier. Je leert personages kennen door hoe ze zich gedragen. Als jouw personage vergeetachtig is en het gas laat branden, bijvoorbeeld, dan ga ik me bij een ouder persoon inderdaad afvragen of er meer aan de hand is. Maar als iemand alleen maar voor zich uit staart is dat nog voor heel veel uitleg vatbaar. En dat roept geen vragen op.
Dat het vragen oproept is nu juist de clou. De scène laat heel veel zien als je maar de moeite neemt om het tot je te laten doordringen. De vele mogelijkheden moeten langzamerhand worden geconvergeerd, natuurlijk. Karel kan natuurlijk het lokale verzorgingstehuis bellen en naar de Alzheimerafdeling vragen, maar dat is niet wat ik onder SHOW versta. Jij wel? [NB: Het is overigens niet mijn tekst.]

Lid sinds

13 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Harry #16 Als dit de eerste regels van een verhaal zijn... Subtiel is per definitie niet saai, want dat triggert de lezer. Tja, als die de subtiliteit niet ziet dan is dat als de man met de floret die aan het schermen is met een boerenknecht met een riek als tegenstander. Ik denk dat Karel nadenkt over hoe het verder moet. Ik denk Alzheimer. Ik denk Leentje moet naar een tehuis of wellicht een moord uit genade. Maar ja, dat is allemaal saai en geen waardig begin van een verhaal.
Laat dat allemaal dan zien! Je laat het niet zien, je beschrijft een tafereel. Wat je wil tonen zit nog in je hoofd. En het moet nog op papier. Je leert personages kennen door hoe ze zich gedragen. Als jouw personage vergeetachtig is en het gas laat branden, bijvoorbeeld, dan ga ik me bij een ouder persoon inderdaad afvragen of er meer aan de hand is. Maar als iemand alleen maar voor zich uit staart is dat nog voor heel veel uitleg vatbaar. En dat roept geen vragen op.
Dat het vragen oproept is nu juist de clou. De scène laat heel veel zien als je maar de moeite neemt om het tot je te laten doordringen. De vele mogelijkheden moeten langzamerhand worden geconvergeerd, natuurlijk. Karel kan natuurlijk het lokale verzorgingstehuis bellen en naar de Alzheimerafdeling vragen, maar dat is niet wat ik onder SHOW versta. Jij wel? [NB: Het is overigens niet mijn tekst.]
Wat ik onder 'show' versta staat in post #1 hierboven. Als jouw fragment verder gaat en er dan dingen gebeuren (liefst op dezelfde bladzijde, want veel langer naar die twee kijken zou ik niet opbrengen) dan is het een ander verhaal. Letterlijk. Voorbeeld, een eerste zin van een verhaal: De man staat voor de bakstenen muur en rookt een sigaret. Dat is saai. Statisch. Tenzij de tweede zin als volgt gaat: De twaalf mannen van het vuurpeleton richten hun wapens op hem. Het een is inhoudsloos zonder het ander. Dus als het fragment van jou vrij snel to the point komt, kan het allemaal nog best werken. Maar op zichzelf, twee mensen aan de keukentafel? Dat is leeg.

Lid sinds

13 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dat vind jij leeg, Harryhol, ik hou er wel van.
:) Leeg is inderdaad slechts mijn mening. Ironische is, dat met de uitleg er bij over Alzheimer, het stukje me wel boeit. Met die informatie in het achterhoofd (op wat voor manier dan ook verkregen) werkt de beschrijving dus beter.

Lid sinds

16 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Wat boeiend en niet boeiend is, is heel persoonlijk. Ik ben snel gecharmeerd van traag vertelde verhalen.

Lid sinds

19 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
  • Moderator
  • Administratie
  • Beheerder
Als dat niets bijdraagt, dan is dat aan jullie om te beoordelen. Ik heb niet het idee dat het onzin is wat er staat. Maar nogmaals, ik ben hier te gast. Dit is niet 'mijn' forum.
Ik zeg niet dat het niets bijdraagt en er staat geen onzin. Alleen de manier waarop kan beter. Als je dit topic bijvoorbeeld had gestart met de mededeling dat je niet tevreden was over de andere topics en waarom, en dan een iets genuanceerdere titel had gekozen dan komt het al wat beter aan.

Lid sinds

16 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Weet je wat ik me afvraag? Er zijn zoveel 'ongeschreven' regels over S/T, over boeien, objectief, subjectief en ga maar door, dan vraag ik mij af hoe iemand het in zijn hoofd haalt om zijn mening als DE absolute waarheid aan te nemen en dT DAN OOK NOG LUIDKEELS EN HERHAALDELIJK VERKONDIGT. Sorry, de caps lock sprong aan, dus niet expres de laatste woorden in kapitalen gezet...

Lid sinds

13 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Sorry, Suma. Ik ben hier alleen maar om een betere schrijver te worden. Dan neem je weleens een stelling in. Ik was me niet bewust van absolutisme.