Commentaar leveren tijdens een dialoog.

Goed gezegd Diana :thumbsup:

Visueel opvallend, waarom noem ik het dan subtiel? Omdat het tekstueel subtiel is. De inhoud is tekst als alle ander tekst, maar de lezer weet dat het een ander soort tekst is, want het is cursief. Ik vind dat mooi. Inhoudelijk mooi, zij het visueel wat protserig.

Ik vraag me meestal af wat de schrijver ermee wil zeggen...

Visueel opvallend, waarom noem ik het dan subtiel? Omdat het tekstueel subtiel is. De inhoud is tekst als alle ander tekst, maar de lezer weet dat het een ander soort tekst is, want het is cursief. Ik vind dat mooi. Inhoudelijk mooi, zij het visueel wat protserig.

Ik vraag me meestal af wat de schrijver ermee wil zeggen...

Het lijkt me niet de bedoeling dat je je dat moet afvragen. Het hele idee van cursief is (volgens mij) juist om de lezer te "helpen" bij het lezen van de tekst. Ik gebruik het wel. Een voorbeeld kun je hier vinden: http://www.boekvoorhaar.nl/2012/09/19/eiland-van-… (En ik hoop dat ik die link hier trouwens mag plaatsen.) Het alternatief, wat ik ook wel eens tegenkom, maar vooral in oudere boeken, is om de tekst die ik in dat voorbeeld cursief heb gezet, tussen haakjes te plaatsen. Het idee is exact hetzelfde, alleen de uitvoering verschilt.

O jee, is een voorkeur voor cursief misschien een 'vrouwending'?

Ik gebruik ook graag cursief, maar niet teveel en wel consequent. Zodra je teveel cursief gaat gebruiken (kijk naar het voorbeeld van - uuh.. - Yrret, uit mijn hoofd) valt het cursief niet meer op en/of is het alleen maar storend. Terwijl als je het 'subtiel' gebruikt - ik snap Diana daar helemaal - het heel mooi kan zijn in een tekst. Dus misschien toch een vrouwending?

O jee, is een voorkeur voor cursief misschien een 'vrouwending'?

Neen. ik hou wel van scheve schuine dingen. Het is dus ook een mannending. Een schuine scheve schaats. Hmm. Hoe zou je dit lezen als -scheve- cursief was geschreven? De schuine schaatsen en scheve soms schunnige geschreven schrijfsels zijn een schande voor het schrijvers Gilde.

Terwijl als je het 'subtiel' gebruikt - ik snap Diana daar helemaal - het heel mooi kan zijn in een tekst. Dus misschien toch een vrouwending?

Hmhm, en ik volg jou! Omdat mannen doorgaans niet subtiel zijn ;D

Visueel opvallend, waarom noem ik het dan subtiel? Omdat het tekstueel subtiel is. De inhoud is tekst als alle ander tekst, maar de lezer weet dat het een ander soort tekst is, want het is cursief. Ik vind dat mooi. Inhoudelijk mooi, zij het visueel wat protserig.

Ik vraag me meestal af wat de schrijver ermee wil zeggen...

't Is wat Ginny zegt: in dat geval heeft de schrijver het waarschijnlijk niet goed gedaan.

Het lijkt me niet de bedoeling dat je je dat moet afvragen. Het hele idee van cursief is (volgens mij) juist om de lezer te "helpen" bij het lezen van de tekst.

Maar dat doet het dus niet. Behalve in wetenschappelijke teksten (of bijvoorbeeld een woordenboek), waarbij het cursief een duidelijk, eenduidige functie heeft die ook ergens wordt genoemd. "Het ziet er mooi uit" vind ik een zwaktebod. Als je je tekst groen maakt, ziet het er ook mooi uit, maar dat is geen reden om die functie van je tekstverwerker te gebruiken.

"Het ziet er mooi uit" vind ik een zwaktebod. Als je je tekst groen maakt, ziet het er ook mooi uit, maar dat is geen reden om die functie van je tekstverwerker te gebruiken.

Ik heb gemist waar in deze topic het als argument gebruikt is dat cursief er mooi uitziet..?

Ik weet niet of ik het nou goed doe of niet want ik gebruik cursief als: Het een zelfverzonnen woord is dat hoort bij mijn Sci-Fi verhaal en achter ergens in de woordenlijst gevonden kan wordne. Als iets met nadruk moet worden gezegd en ik al te vaak aanhalingstekens heb gebruikt. ‘Is ze er al heen gegaan,’ zei ze zacht. ‘Wat bedoel je met ‘is’?’ Is moet dus cursief. Als ik citeer. En nog een paar dingen…

Ik weet niet of ik het nou goed doe

Het is al gezegd volgens mij, maar er is dus geen goed of fout in gebruikt van cursieve tekst, omdat het geen grammaticaal iets is: het is pure opmaak. Over het algemeen lijkt het mij een goede richtlijn om het weinig te gebruiken, anders wordt het al snel storend.

Het een zelfverzonnen woord is dat hoort bij mijn Sci-Fi verhaal en achter ergens in de woordenlijst gevonden kan wordne.

Dat kun je doen. Lijkt me functioneel. Maar ik zou je in dit geval aanraden om het alleen de éérste keer te doen dat je een bepaald verzonnen woord gebruikt. Daarna kent de lezer het woord en persoonlijk ervaar ik het dan al snel als irritant wanneer elke keer wanneer datzelfde woord terugkomt, het nog steeds cursief staat.

Als iets met nadruk moet worden gezegd en ik al te vaak aanhalingstekens heb gebruikt.

Kan. Hoewel ik nooit cursief gebruik voor nadruk in mijn verhalen. Nota bene dat vaak al duidelijk is uit de tekst dat een bepaald woord nadruk heeft, door het natuurlijke ritme van de zin. Vaak is ook gewoon een uitroepteken meer dan genoeg.

‘Is ze er al heen gegaan,’ zei ze zacht. ‘Wat bedoel je met ‘is’?’ Is moet dus cursief.

Zou ik niet doen. Hiervoor zijn namelijk al gewoon interpunctieregels. Het is correct en volledig wanneer je schrijft: 'Is ze er al heen gegeaan,' zei ze zacht. 'Wat bedoel je met "is"?' (Let op dat ik verschillende aanhalingstekens gebruik: enkele voor de daadwerkelijk gesproken tekst, dubbele voor het geciteerde woord. Andersom mag ook, het gaat erom dat ze verschillend zijn.)

Het lijkt me niet de bedoeling dat je je dat moet afvragen. Het hele idee van cursief is (volgens mij) juist om de lezer te "helpen" bij het lezen van de tekst.

Maar dat doet het dus niet. Behalve in wetenschappelijke teksten (of bijvoorbeeld een woordenboek), waarbij het cursief een duidelijk, eenduidige functie heeft die ook ergens wordt genoemd. "Het ziet er mooi uit" vind ik een zwaktebod. Als je je tekst groen maakt, ziet het er ook mooi uit, maar dat is geen reden om die functie van je tekstverwerker te gebruiken.

Daarom gaf ik je die link. Ik was benieuwd of je daar het "helpen" wel kunt herkennen. Als ik die tekst niet cursief had geschreven, zou het erg verwarrend worden, denk ik. In mijn fantasymanuscript werk ik met een zelfverzonnen taal. Dat doe ik bijvoorbeeld zo: "Hier een paar zelfverzonnen woorden in een citaat, het wordt uitgesproken." Erachter de vertaling in cursief Overigens: zelfverzonnen woorden die vaker terugkomen zet ik niet steeds cursief. Alleen "vertalingen" zet ik cursief. Eens met Diana, trouwens. Voor nadruk gebruik ik streepjes. Stréépjes, zeg ik je! ;)

Voor nadruk gebruik ik streepjes. Stréépjes, zeg ik je! ;)

Kan je streepjes altijd gebruiken? Cursief ligt me dan toch prettiger als nadruk, afgewisseld met enkele aanhalingstekens.

Het heet zelfs nadrukteken: http://www.onzetaal.nl/taaladvies/advies/klemtoon… Dan zou ik niet zomaar voor cursief kiezen. Zéker ( :D ) niet zomaar "afwisselen" omdat je anders het één of het ander vaak gebruikt.

Het leuke van dit topic. Het is nu [2013] geen zwart-wit kwestie meer. Je mag doen wat je wil. Met ... '' het benadrukken van een ongekleurd woord, een nadruk forceren, indruk willen maken op de lezer'' doe je in feite iets dat mogelijk grenst aan hoogmoed. Namelijk; ''Het onderschatten van de lezer die wil lezen.'' Schlimazlnik beschrijft het belang van de tekst ervoor en er na. Ik begrijp echt niet alles wat hij schrijft, maar als hij iets schrijft let ik wel op. Als je tekst in orde is, is geen enkele vorm van cursief nodig, geen kleur, geen tierelantijntjes, gewoon een naakt woord. Punt. Als je een woord gaat kleuren en benadrukken is het zelfs mogelijk dat een lezer als bv Yrret afhaakt. En snel zelfs. Als je een kromme Nederlandse zin maakt, zonder frutsels, en ik snap het niet, wil ik mij nog wel eens inspannen en de tekst even teruglezen. Ik denk dat schrijvers die zich extra inspannen, om zonder die frutsels te schrijven, een lezersgroep bedienen die alles lezen. Ik lees ook alles, als in genre, en als in onderwerp. Het alles lezen-de-mens, heeft behoefte aan een rustige tekst zonder fratsen. Het grappige is dat ik nog steeds leer. Zo. Over alles. Zie.

Ik wil helemaal geen "indruk" maken op de lezer door gebruik te maken van cursieve tekst. Waar komt die bewering vandaan? Dat vind ik namelijk echt klinkklare onzin. Als ik indruk wil maken, ga ik wel achterlijk lange zinnen maken met moeilijke woorden om te laten zien dat ik toch zo verschrikkelijk goed ben in het maken van zinloze lange zinnen. Of zo. (Wat ik niet doe, want ik heb een hekel aan die taal-opsmuk die door sommige schrijvers zo enthousiast gebruikt wordt, alsof ze daarmee willen laten zien hoe slim ze toch wel zijn. Bovendien kan ik het niet.) Er zijn zoveel boeken waarin cursieve passages staan. Doen die schrijvers het dan allemaal fout? Kunnen ze geen van allen met taal omgaan? Dat lijkt me toch wel heel erg sterk. En wat staat er meestal cursief? De stukken tekst die buiten het hoofdverhaal vallen; flashbacks, dat soort dingen. Zodat je als lezer niet aan het eind van dat "aparte" stukje hoeft te denken; wat heb ik in vredesnaam gelezen? Dat weet je dan al vóór je aan dat stukje begint. Omdat het cursief staat. Misschien dat er mensen zijn die zo slim lezen dat ze zo'n kleine "hint/hulp" niet nodig hebben, maar ik weet (van mijn proeflezers) dat anderen het wel degelijk op prijs stellen. Het schept duidelijkheid. Meer dan middenin een stuk tekst ineens een mededeling te moeten zetten dat het om een bepaalde gebeurtenis zoveel jaar voor het hoofdverhaal gaat, of iets dergelijks. Dat zou infodump zijn... Of, erger; helemaal geen uitleg geven. Dan wordt de tekst alleen maar rommelig, verwarrend en onoverzichtelijk.

Ik wil helemaal geen "indruk" maken op de lezer door gebruik te maken van cursieve tekst. Waar komt die bewering vandaan?

Misschien vraag je dit aan mij. 1 De reactie was niet aan jou gericht. 2 Ik speel anders met woorden dan jij. En als ik speel doe ik dat serieus. 2a Er zijn al zat mensen die mijn woorden niet meer begrijpen. 2b Dat is niet mijn probleem. 2c Maar ik wil je niet als de zoveelste woord-vijand, dus leg ik het je uit. 3 Indruk op iemand maken. Heb ik geen enkel behoefte aan. Valse bescheidenheid siert mij niet. 4 Als schrijver, een indruk op het papier achterlaten. Deze bedoel ik, Ginny. 5 In de hoop dat de lezer, leest welke indruk de schrijver bedoeld. Deze, Ginny. 6 Hoe jij doet is een 100% vrije invulling, Ginny. 7 Ik oordeel over geen enkel persoon, maar wel over de inhoud. 8 Een vooroordeel van mij, betekent dat ik, voor ik oordeel, al een oordeel vorm. 9 Ik deel mijn mening over dit onderwerp. Maar of ik gelijk heb is een heel ander verhaal. 10 Heel veel, ernstig veel, lezers, lezen selectief, dat wat hun brein aan kan.

Dat vind ik namelijk echt klinkklare onzin. Als ik indruk wil maken, ga ik wel achterlijk lange zinnen maken met moeilijke woorden om te laten zien dat ik toch zo verschrikkelijk goed ben in het maken van zinloze lange zinnen. Of zo. (Wat ik niet doe, want ik heb een hekel aan die taal-opsmuk die door sommige schrijvers zo enthousiast gebruikt wordt, alsof ze daarmee willen laten zien hoe slim ze toch wel zijn. Bovendien kan ik het niet.)

Achterlijke lange zinnen bestaan. Korte achterlijke zinnen ook. Voor beiden is een lezer te vinden.

Er zijn zoveel boeken waarin cursieve passages staan. Doen die schrijvers het dan allemaal fout? Kunnen ze geen van allen met taal omgaan?

Heb ik dat ergens zo geschreven? Of heb je het nu tegen een ander. Of ben je boos op mij? Voor elk boek dat jij mij geeft, met cursieve passages, geef ik je een boek, zonder cursieve passages [ook diverse 800 blz, boeken] Ik heb een leuk voorbeeld, Een gratis boek. Kees van Kooten [die ik als mens en schrijver zeer waardeer] ''De verrekijker'' Voor mij. De inhoud. Een waardeloos boek. Bagger. Proef op de som nemen? Jij en ik? Omdat wij van schijven houden? We gaan het zorgvuldig proef-lezen. Proef-lezen! En maken een topic met 2 x een resencie. En ik acht de mens hoog, maar de inhoud is bagger. Mijn mening. Frutsels, vol tierelantjes. 60% van de inhoud kan weg.

Dat lijkt me toch wel heel erg sterk. En wat staat er meestal cursief? De stukken tekst die buiten het hoofdverhaal vallen; flashbacks, dat soort dingen. Zodat je als lezer niet aan het eind van dat "aparte" stukje hoeft te denken; wat heb ik in vredesnaam gelezen? Dat weet je dan al vóór je aan dat stukje begint. Omdat het cursief staat. Misschien dat er mensen zijn die zo slim lezen dat ze zo'n kleine "hint/hulp" niet nodig hebben, maar ik weet (van mijn proeflezers) dat anderen het wel degelijk op prijs stellen.

Prima, Ginny. Als dit voor jou werkt. Perfect. Ik heb samen met ander lezers aan een echte tafel gezeten. Bespreken wat we hebben gelezen. En dat zijn geen Olleke Bolleke boeken van 10 bladzijden. 10 mensen en de Boekbespreking-Juffrouw. 10 meningen. En de mening van de Juf. na 2 uur; 3 meningen. De juf en nog een paar, ongeveer in het midden met een gelijkwaardige mening. Ze is echt goed. Leert ons lezen. De groep zwart. Die valt over een naam van de HP, een moeilijk woord, en daarom is het hele boek moeilijk. De groep wit. Het boek was hemels. Goddelijk. Ik werd meegezogen naar die tijd. Ik hou van de HP.

Het schept duidelijkheid. Meer dan middenin een stuk tekst ineens een mededeling te moeten zetten dat het om een bepaalde gebeurtenis zoveel jaar voor het hoofdverhaal gaat, of iets dergelijks.

Het ''kan'' duidelijkheid scheppen, Ginny. Het is geen 100% stelling.

Dat zou infodump zijn... Of, erger; helemaal geen uitleg geven. Dan wordt de tekst alleen maar rommelig, verwarrend en onoverzichtelijk.

Wat jij maar wil, Ginny. Jij bent de schrijver. Ik eis van een schrijver dat zij/hij mij Info geeft. En elk zorgvuldig gekozen woord, is Info. En elke zorgvuldig gekozen zin, is Info Hoe zij/hij dat doet is een zaak van de schrijver. Volgens mijn eisen die ik stel, aan een voor mij te gaan lezen boek, vorm ik een mening. Ik bepaal als lezer alles. Als het boek geschreven is. Dan is het boek van mij. Niet meer van de schrijver. Als ik per pagina, iets [1 of 2 ] cursief lees. Met mijn hoofd al een beetje scheef. Dan is die schrijver niet boeiend genoeg. Dan heeft de schrijver gekozen voor tierelantijntjes. Die wil ik niet 400-800 bladzijden lezen. Punt. In de open haard ermee, vlammen kijken, rookpluimen volgen.

Het meest indruk maakt een moeilijke tekst die makkelijk is te lezen zonder allerlei opsmuk. Door een schrijver die weet hoe de nadruk gelegd kan worden door de juiste woorden in de juiste volgorde te gebruiken. Het leest heel onprettig als een woord een onnatuurlijke nadruk krijgt door cursief. Of streepjes. Of andere franje. Een schrijver heeft een enorm pallet aan mogelijkheden om een tekst te schilderen, trucs, handigheidjes, technieken - en die kunnen allemaal het cursief vervangen. Het klopt dat er veel boeken zijn die cursief gebruiken. Dat wil niet zeggen dat het cursief altijd goed gebruikt wordt, of dat er geen alternatief was. Iets anders dat ik regelmatig zie in boeken, is het "klein kapitaal" maar dat heb ik bij manuscripten nooit gezien. En het is maar één vinkje in Word. Voetnoten, ook zoiets: wordt zelden gebruikt. Waarom dwingt de schrijver me om helemaal naar achteren te bladeren voor eindnoten? Weet je hoeveel ellende dat is bij een e-Book? Er zijn ook schrijvers die Terry Pratchett hebben gelezen en die denken dat ALS JE ZO SCHRIJFT iedereen direct weet dat de Dood dan spreekt. Dat is volgens mij wat er met "cursief voor gedachten" ook is gebeurd, en ik heb de indruk dat het uit forumrollenspellen voortkomt. "Mooi": Ik dacht dat "Ik vind dat mooi" sloeg op het gebruik van cursief.

@Yrret: Heb je dan geen vooroordeel namens een boek vanwege de opmaak van een tekst? Dat is toch zonde?

Achterlijke lange zinnen bestaan. Korte achterlijke zinnen ook. Voor beiden is een lezer te vinden.

Daar heb je helemaal gelijk in.

Ik eis van een schrijver dat zij/hij mij Info geeft. En elk zorgvuldig gekozen woord, is Info. En elke zorgvuldig gekozen zin, is Info Hoe zij/hij dat doet is een zaak van de schrijver. Volgens mijn eisen die ik stel, aan een voor mij te gaan lezen boek, vorm ik een mening. Ik bepaal als lezer alles. Als het boek geschreven is. Dan is het boek van mij. Niet meer van de schrijver. Als ik per pagina, iets [1 of 2 ] cursief lees. Met mijn hoofd al een beetje scheef. Dan is die schrijver niet boeiend genoeg. Dan heeft de schrijver gekozen voor tierelantijntjes. Die wil ik niet 400-800 bladzijden lezen. Punt. In de open haard ermee, vlammen kijken, rookpluimen volgen.

Elke vorm van opmaak is ook info. Niet lezen, omdat er iets schuingedrukt staat, zorgt ervoor dat je je ook geen eerlijke mening kunt vormen over de inhoud van dat schuingedrukte en de functie ervan ten opzichte van de rest van de tekst. De Verrekijker heb ik nog niet gelezen. Hij ligt hier wel. Jammer genoeg denk ik niet dat het op prijs gesteld wordt als we hier een zo'n topic openen (het is immers Schrijven online, niet "Lezen" online). Ik schrijf genoeg verhaaltjes waarin ik niets cursief heb staan. Ik heb er ook een aantal waarin ik wél dingen cursief heb staan. Maar als jij ooit één van die verhalen van mij zou willen lezen, zou je afhaken bij het zien van de tekst. Ik vraag me nu wel af wat er toch zo verschrikkelijk is aan een schuingedrukt stuk. Edit: over het algemeen heb ik eerder hele zinnen cursief staan dan een enkel woord. In een lang verhaal hele passages (flasbacks).

"Mooi": Ik dacht dat "Ik vind dat mooi" sloeg op het gebruik van cursief.

Mooi vind ik het gegeven dat je door een opmaakverandering de betekenis van je woorden kunt veranderen. Dat het kan. Of je tekst van zulke opmaak mooier wordt, dat hangt geheel af van hoe je het gebruikt. Bijvoorbeeld:

Het leest heel onprettig als een woord een onnatuurlijke nadruk krijgt door cursief. Of streepjes. Of andere franje.

Helemaal mee eens. Zulks soort mij ook zeer, wanneer ik het tegenkom. Voorts vind ik aangename teksten die soepel lopen en die de lezer zonder enige hindernis kan volgen ook mooi. Cursief kan daarbij helpen, als je het goed gebruikt. Ik kan me daarom niet vinden in jouw a priori aversie tegen het functioneel toepassen van opmaak.

"cursief voor gedachten" ook is gebeurd, en ik heb de indruk dat het uit forumrollenspellen voortkomt.

Denk je dat werkelijk? Ik heb absoluut niet het idee dat forumrollenspellen een groot genoeg publiek hebben om van zulke beduidende invloed te zijn. Schat ik dat dan verkeerd in? Eerder zou ik als verklaring aandragen dat heel veel schrijvers Wheel of Time hebben gelezen van wijlen R. Jordan, die dat consequent deed. Ik kan niet zeggen dat ik dat niet een tijdje van hem heb overgenomen, tot ik bedacht dat dit toch werkelijk geen behoorlijke praktijk was.

Cursief voor gedachten gebruik ik: - Omdat rechte tekst, zonder daarbij "dacht hij", heel irritant leest. Ik snap dan niet wat er bedoeld wordt. Begrijpend lezen is nooit mijn sterkste kant geweest. - Omdat rechte tekst, mét daarbij "dacht hij", haast net zo irritant leest. Dan moet ik bij "dacht hij" weer terug naar het begin van de zin om de zin opnieuw te lezen en erger ik me kapot aan de schrijver die me niet even eerder had verteld dat het hier om een gedachte ging. - Niet vanwege forumrollenspellen of boeken van fantasy-auteurs. Zal niet meevallen, aangezien ik met beide geen tot bijna geen ervaring heb. Dus dáár kan het in mijn geval niet vandaan komen. - Omdat diverse mensen hebben aangegeven het fijn te vinden dat ik er gebruik van maak. En ik vertrouw op het oordeel van meerdere lezers. En op mijn eigen oordeel, in deze kwestie - ik vind het zelf ook duidelijker. Misschien cursiveer ik omdat ik teksten dan zélf dus gemakkelijker lees. Dat zou heel goed kunnen. Bijkomend voordeel: ik ben niet de enige die het als pluspunt ziet.

Klinkt geheel terecht, Ginny. Ik gebruik het niet, met slechts één reden, ik vind het niet in mijn vertelling passen. Liever bouw ik eromheen met vormen als 'hij bedacht zich dat...' Of ik verwerk de gedachte in de tekst zonder aan te geven dat het een gedachte is. Dat is dan doorgaans toch duidelijk; lezer hebben er nooit problemen mee gehad. Puur een kwestie van stijl dus wellicht?

Misschien cursiveer ik omdat ik teksten dan zélf dus gemakkelijker lees. Dat zou heel goed kunnen. Bijkomend voordeel: ik ben niet de enige die het als pluspunt ziet.

Ik denk dat je hier de spijker hard in het hart van de noest slaat. Jij bent een unieke schrijver. Logisch. Dat doe je op basis van een X-aantal dingen. Je leeservaring en wat jij prettig acht, Je schrijfervaring en wat jij prettig acht. Wat rommel is laat je weg. Maakt niet uit wat. Jouw rommel is anders dan mijn rommel. Hoop ik. :ninja: Ik moest de Ninja gebruiken. :) Ik lees [natuurlijk] ook boeken waar de cursief is gebruikt. Maar behalve lezen, denk ik ook, waarom doe je dat? En er is soms cursief gebruikt als een gewoonte-cursief. Dan denk ik; het is in de mode-ik-doe-deze }) en deze :crybaby: en dit is ook erg :( en nou weet ik zeker dat de lezer begrijpt wat ik bedoel. NB Ginny, ik druk mij in woorden heel vaak, heel slecht uit. Dan laat ik een slechte indruk achter. Die indruk van anderen, over mijn uitdrukking, is mij worst. Maar nooit heb ik de bedoeling je te kwetsen als persoon, of je schrijfstijl, of je reactie. Als ik het toch doe bij iemand, [echt niet bij jou] dan druipt het er duidelijk af. Want als ik iemand wil kwetsen met woorden. Dan zitten ze verborgen in de ''kleine lettertjes'' die zelfs de meest deskundige Advocaat, niet kan vinden. :) deze is jou, omdat ik dankzij jou, altijd mijn best doe. De eerste regel boeiend te laten zijn.

Uiteindelijk gaat het je als schrijver om je manuscript. Het is de uitgever die zal beslissen over wel/geen cursief. Of dubbele aanhalingstekens openen bij een dialoog. Of de ELDA regel. Of inspringen bij een nieuwe alinea. Het lettertype dat gebruikt wordt. En zo meer wat smaakgevoelig is. Je moet wel heel goed weten waarom jij als schrijver iets anders wilt dan de redacteur, de uitgever, en wat dies meer zij, anders wordt je gewoon gecorrigeerd en dan is het gedaan met je "principes".

Uiteindelijk gaat het je als schrijver om je manuscript. Het is de uitgever die zal beslissen over wel/geen cursief. Of dubbele aanhalingstekens openen bij een dialoog. Of de ELDA regel. Of inspringen bij een nieuwe alinea. Het lettertype dat gebruikt wordt. En zo meer wat smaakgevoelig is. Je moet wel heel goed weten waarom jij als schrijver iets anders wilt dan de redacteur, de uitgever, en wat dies meer zij, anders wordt je gewoon gecorrigeerd en dan is het gedaan met je "principes".

Oeps! Zoveel invloed hebben die mensen? Dat wist ik niet. Dat kan nog een zwaar gevecht worden. Later, als mijn ms helemaal klaar is. Mijn "principes" tegen die van hun. Zou ik een boekje over kunnen gaan schrijven. ''De gijzeling van een schrijver.''

@schlimazlnik: Daar heb je een goed punt. *zet beide beentjes weer op de grond* Maar tot die tijd (als het ooit zover komt) blijf ik lekker stoeien met m'n cursieve tekst. In sommige verhalen. Niet in alle. @Yrret: Jij kunt je in woorden ook heel goed uitdrukken. Ik zal de gewoonte-cursief enthousiast gaan omzetten naar rechte tekst. (Ik ben gaan kijken, ja. En ik heb er een paar gevonden, ja...) Maar de niet-gewoonte-cursief blijft staan ;) En even een :thumbsup: - Ik vind het altijd wel fijn dat je de moeite neemt om reacties echt te lezen en er ook inhoudelijk op te reageren. Je weet me toch altijd wel aan het denken te zetten.