Sprankelend, is dat in een woord te vangen?

Jee, daar vraag je wat. Als je een vrolijk verhaal wilt vertellen neem ik aan dat je je stijl inderdaad moet aanpassen. Maar dat lukt wel als je optimistisch begint.

Ha Tja! :) Ik begin altijd optimistisch! Wat ik bedoel is: wat is nou kenmerkend aan sprankelen? Het vrolijke? Het snelle? Moet je misschien stukken tekst actiever maken? Niet beschrijven wat de ik-figuur ziet maar het de ik-figuur laten doen? Is het misschien "show, don't tell"?

Hemel, daar vraag je wat. Ik begin altijd spontaan. Of het sprankelend is? De spanning of de emotie moet eraf spatten. Maar dat lukt niet in een lang verhaal. Af en toe is al heel wat. Showen is doorgaans wel sprankelender dan tellen. Gewoon beginnen, dame. Proeflezers genoeg die er over kunnen oordelen.

Sprankelend, is dat in een woord te vangen? Moet ik daarvoor mijn hele stijl omgooien?

Neen, sprankelend is niet in 1 woord te vangen. Je kan blz. schrijven over sprankelend water. Idem over een persoon. Idem over vriendschap en liefde. De synoniemen zijn: blinkend, briljant, eclatant, flonkerend, fonkelend, glansrijk, glanzend, glimmend, luisterrijk, schel, sprankelend, stralend, vlammend. [internet wijsheid] Dat is dus makkelijk [*uche*] een boek vol. Ik denk dat je je stijl niet moet omgooien. Maar je mag het wel. Je hele stijl omgooien? Ik hoop dat je dat niet doet. Juist iemand die schrijft over zware thema's als ziekte en dood [voor leeftijd 10 tot 16] heeft mogelijk die gedachten over verhalen met een algemeen en luchtig thema zoals vriendschap en liefde die juist in dezelfde stijl heel interessant kunnen zijn. Welke stijl is op zich niet interessant. Als je maar een stijl aanhoud waar je als mens 100% achter staat. Ik denk dat stijl mogelijk ook passend is bij de schrijver, of de schrijver nou schrijft over pindakaas of abortus. Relativeren. Juist iemand die eerst schrijft over ziekte en dood kan deze thema`s sprankelend verwerken in vriendschap en liefde. Iemand die uitsluitend alles weet van vriendschap en liefde en niet instaat is de dood en ziektes daarin te verwerken en schiet in mijn optiek/visie mogelijk tekort. Iemand die beide kan verwerken [dood versus vriendschap en liefde versus ziekte] uit ervaring of verbeelding [compassie-levenservaring, schrijf-technieken en/of stijl] kan alles. Elk woord wat synoniem is aan sprankelend, en verwerkt is in je verhaal, kan uiteindelijk leiden tot een sprankelend boek over ... Een thema zoals vriendschap en liefde lijkt luchtig. Maar ik denk zo dat jij daar iets anders over denkt. En als een schrijver daar anders over denkt wil ik dat graag weten. bv Liefde en vriendschap. Een jongen schrijft zijn 1e gedicht aan een meisje. Okay. Niet sprankelend. Maar als je in jouw eigen stijl gedachten gaat verwoorden van een jongen die ontzettend verdrietig is omdat hij net heeft vernomen dat het meisje kanker heeft en dood gaat terwijl hun vriendschap en liefde nog maar net is begonnen. En je laat die gedachten en het gedicht [ versus de reactie van het meisje op dat gedicht] sprankelen zoals ik nog nooit heb gelezen of anderen dat ooit hebben gelezen. Okay. Dat zou in jouw stijl dan heel erg sprankelend kunnen zijn. Uiteraard gevolgd door een happy End [of niet] waar vriendschap en liefde alles overwint. Met humor? Graag. Confrontaties en onbegrip. Graag. Spottend sprankelend? Graag. De dood en liefde tarten? Graag. Vriendschap en liefde kan alles overwinnen? Weet ik niet. Dat is een opgave voor een sprankelende schrijver/schrijfster met een briljante schrijfstijl die flonkerende gedachten verwoord in een eclatant boek. [Eclatant synoniemen zijn daverend, geweldig, groots, schitterend en opzienbarend] Veel succes.

Ha Tja! :) Ik begin altijd optimistisch! Wat ik bedoel is: wat is nou kenmerkend aan sprankelen? Het vrolijke? Het snelle? Moet je misschien stukken tekst actiever maken? Niet beschrijven wat de ik-figuur ziet maar het de ik-figuur laten doen? Is het misschien "show, don't tell"?

Vergeet "show, don`t tell" ajb zo snel mogelijk. Zie mijn vorige gedachte over sprankelend.

Waarom wil je 'sprankelend' schrijven als je zelf niet weet te benoemen wat het is? Je kunt alleen streven naar iets, denk ik, als je weet waar je heen wilt. Is het een opmerking van een uitgever of zo, dat het verhaal niet genoeg sprankelt? Streef je er daarom naar? Ik denk inderdaad (ik heb je eerdere boeken gelezen) dat je je stijl volledig moet omgooien als je vaart wilt en een sprankelend verhaal. Maar dat kan ook makkelijk als je een heel ander thema en een andere doelgroep hebt. Iedereen kan verschillende stijlen hanteren, afhankelijk van het boek dat je schrijft. In ieder geval zijn veel levensechte dialogen en veel handelingen daarbij behulpzaam. En inderdaad: veel 'show don't tell'. En vooral directheid.

Ik spreek hier als leek, want ik heb er zelf geen enkele ervaring mee, maar ik zelf zo'n stap zou willen maken dan zou ik niet proberen om afstandelijk technisch te gaan sleutelen aan mijn stijl. Lijsten van woorden die wel of niet gebruikt moeten worden, bepaalde zinswendingen, dat klint geforceerd. Je bent wie je bent en het schrijft het best als je je eigen stem laat horen. Je hebt vast ook een sprankelende kant en het is eerst zaak die te ontdekken. Schrijf stukjes over sprankelende gebeurtenissen in je leven, of over momenten dat jij je sprankelend voelde. Wat jij daar dan ook onder mag verstaan. Als dat een beetje begint te komen kun je analystischer gaan kijken. Wat heb je gedaan in die teksten? Vinden je proeflezers ook dat het goed over komt? Dan is het pas tijd om regels op te gaan stellen, denk ik.

Je stijl past zich automatisch aan bij het onderwerp als je vanuit je hart schrijft. Je hebt gekozen voor sprankelend, dus dat zal je. Niet denken maar schrijven. Veel plezier!

Ziekte en dood of vriendschap en liefde. Ieder onderwerp kun je zo serieus of sprankelend maken als je zelf wilt. Allen hebben te maken met een vorm van kwetsbaarheid. 'Och,' zei een door een tumor verlamde vriend nuchter op zijn sterfbed 'ik ben in ieder geval ouder geworden dan Jezus.' Zelfs aan een sterfbed kan gelachen worden. Als humor een sprankeling kan geven aan de dood, dan ook zeker aan vriendschap en liefde. Humor dus.

Ik denk dat het eerder aan iemands schrijfstijl ligt, niet aan het onderwerp. Zie "Kwam een vrouw bij de dokter".

Ik denk dat sprankelend niet in één woord te vangen is, maar in vele. Een belangrijke kwestie van woordkeus. Met 'sprankelend schrijven' leg je een laagje over een scène. Het is niet alleen show, don't tell; het is meer. Het is ook het blinkend, briljant, eclatant, flonkerend, fonkelend, glansrijk, glanzend, glimmend, luisterrijk, schel, sprankelend, stralend, vlammend (*) aanbieden van het geheel. Bijvoorbeeld: Ze liep van de kamer door de gang naar de keuken <- mededeling. Met show, don't tell laat je haar (bijvoorbeeld) schuifelen, steun zoeken langs de muur of huppelen (afhankelijk van het personage). Als je sprankelend schrijft, laat je (bijvoorbeeld) de omgeving ook nog meetellen: hoe de tegels knerpen, of hoe het personage de klok in de kamer blijft horen tikken (misschien is het de laatste keer dat ze van de kamer door de gang naar de keuken loopt - dan is die klok van betekenis) of je laat haar struikelen over haar springtouw en geeft haar daar een aardige gedachte, herinnering of associatie over. Dit hangt natuurlijk van het personage af. Sprankelend schrijven heeft volgens mij dus te maken met het aanbrengen van een laagje - een surplusje- met wat diepte zodat details terugkaatsen op andere details, gebeurtenissen hun echo laten horen in andere gebeurtenissen. Daarvan gaat het verhaal blinken, flonkeren et cetera. Het laagje breng je aan door je woorden zeer nauwkeurig te kiezen en tegelijkertijd de personages, gebeurtenissen, omgeving et cetera in een bepaald licht te zetten - of in de schaduw. Daar krijg je mooie wisselwerkingen van. (*) overgenomen van Yrret uit # 4

Het is een open deur, maar je kan natuurlijk naar de bieb gaan en stapels boeken lenen waarvan jij denkt dat ze vrolijk en sprankelend zijn. Als het liefdesverhalen voor jonge meiden zijn: er zijn er zat (maar ook in het volwassen genre, natuurlijk). Maar wat je aanspreekt, kan enorm verschillen; ik haat (fluffy) chicklits bijvoorbeeld waarin alles alleen om de liefde draait, en boeken die over wanhopige of succesvolle 30-ers, modellen of supersterren gaan, maar ben gek op originele verhalen met pit en échte personages waar ontwikkeling in zit, conflicten, vriendschap, liefde en oprechte en herkenbare (i.p.v. vergezochte en overdreven) humor. Mijn tip is dan ook om vooral hele verschillende soorten liefdesboeken te lezen, van 'fluf' tot literair, en te ontdekken wat je precies aanspreekt. Het helpt als je korte boekverslagen maakt met wat wel of niet voor je werkt (noem de dingen die je sterk vindt, en de dingen waar je een hekel aan hebt). Als je de boeken analyseert, ontdek je misschien wel dat je een voorkeur hebt voor dialogen met veel schermutselingen erin tussen de hoofdpersonen, of dat je het leuk vindt als je hoofdpersonen heel onhandig of verlegen, of juist heel uitgesproken zijn. Of je ontdekt juist dat je een gloeiende hekel hebt aan 'grappige' liefdesverhalen en toch liever op de serieuze(re) toer gaat, of dat je voorkeur hebt voor een bepaald soort humor, of voor humor én verdriet. De dingen die je aanspreken, zijn de dingen die meestal in je eigen werk ook sterk zullen zijn en waarin je het meeste plezier zult hebben om ze te schrijven. Die liggen heel dicht bij je. Kijk hoe je favoriete schrijvers het doen; met hun methodes kun je vervolgens zelf experimenteren.

Ja, en absoluut veel 'show' erin, zoals anderen al aankaartten.

De dingen die je aanspreken, zijn de dingen die meestal in je eigen werk ook sterk zullen zijn en waarin je het meeste plezier zult hebben om ze te schrijven. Die liggen heel dicht bij je.

Onweerlegbaar waar. :) En nog iets: observeer. Word zelf een belever. Vang belevenissen in woorden, hevel ze over naar personages - en laat die hun gang ermee gaan. Ik bedoel te zeggen: er is een fase vóór het (sprankelend) schrijven.

Ik denk dat het eerder aan iemands schrijfstijl ligt, niet aan het onderwerp. Zie "Kwam een vrouw bij de dokter".

Herstel: focus, niet onderwerp. Of allebei?

Ik denk dat het eerder aan iemands schrijfstijl ligt, niet aan het onderwerp. Zie "Kwam een vrouw bij de dokter".

Herstel: focus, niet onderwerp. Of allebei?

Bernhard, ik had het over het onderwerp. Kwam een vrouw bij de dokter van Kluun gaat over ziekte en dood. Toch krijgt hij het voor elkaar om het boek scherp te houden, zonder er een tranendal van te maken. Ik heb het boek gelezen met een traan, een vloek en een glimlach rond de mond. Dat kwam niet door het onderwerp, maar door zijn schrijfstijl. Voor mij betekent "sprankelend schrijven" dat het verhaal tot leven komt. Dat het verhaal écht is. Neem geen afstand van het verhaal, jij als schrijver moet het verhaal ook beleven. Veel chicklits worden in de eerste persoon geschreven, daardoor valt er al wat afstand tussen het verhaal en de lezer weg.

Zelf ben ik geen voorstander van de ik-vorm, tenzij een schrijver die echt goed weet te gebruiken (vaak is dat niet zo en dan wordt het in mijn ogen zo'n zeikerig, narcistisch gebeuren vol oninteressante gedachten die niet bijdragen aan het amusement of plot). Naar mijn mening maakt de ik-vorm ook niet veel uit voor de inleving in een personage. Ik heb ik-boeken gelezen die zo afstandelijk of saai waren als de pest, en verhalen in de 3e persoon waarbij ik helemaal meeleefde met de hoofdfiguren, er echt inzat (andersom ook trouwens). Dat heeft niet zozeer met de 1e of 3e persoon te maken, maar met hóe iets verteld wordt. Dat zijn in mijn ogen vooral: - stem of stijl - humor - echtheid/geloofwaardigheid van de karakters - echtheid/geloofwaardigheid van gebeurtenissen - emoties weten op te wekken bij de lezer (bijv. door veel show, en zintuiglijk schrijven) - spanning (door conflicten, door 'delayed gratification' [de hoofdpersoon wil iets maar krijgt/bereikt het pas wel of niet aan het einde], en door vragen op te roepen en telkens maar een klein beetje informatie/antwoorden weg te geven) - goede spanningsboog (pakkend begin, afwisselend spanning en ontspanning, toewerken naar een climax, een korte afronding) - een goed, strak plot zonder overbodige frutsels. En natuurlijk moet je ook een persoonlijke klik hebben met het verhaal zelf, iets hebben met de thema's. Als lezer én als schrijver.

@Jommeke, sorry ik heb wat onhandig geciteerd, het was een opmerking op mijn opmerking n.a.v. jouw opmerking.

Thnx alvast... Oké, veel show. Ik schreef mijn vorige boeken met veel emotie, veel humor (ondanks de onderwerpen) en recht uit het hart. Ik heb de neiging om bij andere thema's de omgeving te vergeten, dan ga ik zo op in het gevoel van de personages. Dat is niet sprankelend. Ik denk inderdaad dat ik ze iets eigens moet geven. Iets dat past bij hun gedrag waardoor ze leven. Misschien dat sprankelen ook betekent actief maken. Niet beschrijven. En dan kom ik weer op show uit... en dat extra laagje. Ik kan al veel met de reacties. :)

Hallo Mara, heb je ook een e-mailadres? Aangezien mijn pc ontploft is, kan ik daar geen berichten via gmail ontvangen. Ook niet op de laptop, omdat ik mijn ww niet meer weet. Ik heb het te vaak moeten veranderen. Ik bedank iedereen die mij vergeeft even off topic te gaan.

Off topic: Ontvangen! Ik hoop niet dat de pc alsnog ontploft als hij mij ziet, haha. On topic: Ik ben vol goede moed met een sprankelend stukje verder gegaan. Zjors, inderdaad, een uitgever vond dat het meer moest sprankelen. Een redactrice zei dat het gewoon bij iedere uitgever anders was. Ze zochten gewoon iets anders op dat moment. Dus ik ben hard bezig.:)