De onbevlogen schrijver

Overigens heb ik nog nooit geleerd "hoe scènes werken". Dáár zou ik nu graag een voorbeeld van zien.

Dat valt niet even makkelijk uit te leggen, maar als je een boek erover wilt lezen kan ik "Make a scene" van Jordan Rosenfeld aanbevelen. Nog even over inspiratie: ik heb jarenlang gewacht op dat ene verhaalidee waarmee ik eindelijk iets te zeggen had... Gelukkig is dat idee er gekomen, maar als ik eerder mezelf uit mijn luie stoel had getrokken en gedwongen had te schrijven, was ik nu niet zo koortsachtig bezig met een inhaalslag. Ik wilde altijd schrijver worden maar realiseerde me niet dat je schrijven gewoon moet doen. Eén van mijn favoriete schrijfcitaten is van Jack London: “You can't wait for inspiration. You have to go after it with a club.” Het is waar. Als ik meer schrijf, heb ik meer ideeën. Als ik niet weet hoe de volgende scêne begint, ben ik gewoon te lui om erover na te denken.

Aangezien ik geciteerd word in de openingspost van de moderator, voel ik me verplicht om te reageren en mijn citaat in de juiste - althans door mij bedoelde context - te plaatsen. Kan even duren, want ik heb een vermoeiende dag achter de rug. Niet bedoeld als 'cliffhanger' . :)

Wat bedoel je dan met een "levend verhaal" Therese?

Wel, ik denk dat 'magie' geen goede term is voor het schrijversjargon. Alsof een schrijver een tovenaar/ goochelaar is. Wie heeft suggesties? Ik zelf kom er immers niet op.

Bij dit soort discussies denk ik terug aan mijn schoolexamens Nederlands. Je kwam de examenruimte binnen, de gymzaal, ontdaan van alles dat maar naar inspiratie zweemde (het zweemde wel ernstig naar transpiratie). Je ging zitten. Stilte viel. De examenopgaven werden uitgedeeld. En dan mocht je gaan schrijven... Eerst las je de opgave. Ik heb het nu over Opstel Nederlands of Betoog Nederlands. Vervolgens werd je geacht om binnen twee of drie uur (ik denk twee uur) een redelijke tekst op papier te zetten. Zo foutloos mogelijk, want iedere fout kost punten. Je werkte als een gek aan de tekst, eerst in klad, daarna de woorden tellen (dat slokte veel tijd op, met het handje tellen; ik meen dat het maximum 400 woorden was, maar ik kan me vergissen) en vervolgens foutloos overschrijven. De beslissing over wat je ging schrijven (je had enkele keuzen) en hoe je het ging schrijven moest je binnen enkele minuten maken. Je kon niet wachten tot er een muze voorbij fladderde. Er waren geen ramen om uit te staren, en iedere blik om je heen kon als afkijken worden geduid. Bij het betoog telde ook of het betoog als betoog goed in elkaar zat. Dat vergt ook de nodige fantasie, denkwerk, "wat, als?"-gedachten en zo. Natuurlijk was daarop al geoefend: technieken om de inspiratie te prikkelen, om een plan uit te zetten waarmee je het verloop van het betoog schetste. Het Opstel was vrijer, maar daardoor ook lastiger: je krijgt een thema voor je neus, schrijf er maar een verhaal over. Zomaar ergens beginnen en er halverwege achterkomen dat je het verkeerde pad op bent gedwaald is niet handig, de het examen was om voor je het wist. Ook daarop was natuurlijk getraind, maar in de klas, met uitzicht, met posters is het toch anders dan in een examensituatie. Ik vraag me af of mensen die hier "magie" prediken ooit zo'n examen hebben gedaan. Of hoe het ging. Of dat je het nog in de vingers hebben om in een paar uur een compleet verhaal te schrijven, min of meer onder dwang. Bij mij eindigde het opstel met een mooi cijfer en de opmerking van een docente Nederlands dat ik schrijver zou moeten worden.

Ik krijg nu de idee dat je pas voelt dat je schrijft, werkt, leeft, .... (vul maar in) als je dat doet tegen de grens van je kunnen, of tegen een grens van tijd of ruimte. Alsof je niet zou schrijven, werken, leven,...(vul maar opnieuw in) als je dat niet doet tegen een grens. Misschien ben je pas dan aan het vliegen, als je echt helemaal onbegrensd bent.

(perfect voorbeeld over examen en tijdsdruk)

Helemaal de spijker op de kop.

Ik krijg nu de idee dat je pas voelt dat je schrijft, werkt, leeft, .... (vul maar in) als je dat doet tegen de grens van je kunnen, of tegen een grens van tijd of ruimte. Alsof je niet zou schrijven, werken, leven,...(vul maar opnieuw in) als je dat niet doet tegen een grens. Misschien ben je pas dan aan het vliegen, als je echt helemaal onbegrensd bent.

Ik heb grenzen meer nodig dan wat dan ook. Kaders. Tijdsdruk. Deadlines. Planning. Als er iets is wat mijn creativiteit volkomen verlamt, is het wel absolute vrijheid. Ik heb vorig jaar een aantal maanden de tijd genomen om aan mijn boek te werken, zonder afleiding. Wat een hel was dat. Tijd glipt door mijn vingers door het gebrek aan druk op de ketel door andere werkzaamheden en de dwang van de agenda. Nu ik weer tot aan de nek in de deadlines (van mijn freelance praktijk) zit, kan ik opeens weer schrijven. Omdat ik weinig tijd heb gebruik ik die tijd beter. En omdat ik weet dat ik kaders nodig heb, leg ik mezelf ook creatief aan banden met duidelijk omkaderde opdrachten voor mezelf. Vrijheid om te schrijven is het ergste wat iemand me kan aandoen. Behalve dan om me ook nog te dwingen om op inspiratie te wachten.

Zoals gezegd, ik word aangehaald en voel me dus schatplichtig. Toch hou ik het kort. Het citaat is afkomstig uit het topic 'Amateurs!'. In dat topic zag mijn reactie er in de kern op dat ik het niet interessant vind om over het 'schrijver zijn' van gedachten te wisselen, en dus ook niet over kwalificaties van schrijvers. Ik vind het geschrevene boeiend, niet de schrijver. In dit topic wordt de term 'onbevlogen schrijver" gebruikt. Ook weer een kwlaificatie. De onbevlogen schrijver bestaat niet naar mijn idee. Ik vind de term misplaatst, In ieder geval wil ik niemand als zodanig kwalificeren. Ieder heeft zijn eigen bevlogenheid, zijn eigen motivatie en invulling. En iedereen heeft daar recht op. Ik heb alleen mijn interpretatie willen weergeven. Dat gaat dus over hoe ik het zie, en niet hoe iemand anders het ook zou moeten zien. Dat gaat niet over tegenstellingen, niet over "on" en wat daar allemaal achter geplaats kan worden. In mijn reacties in het topic 'Amateurs!' heb ik willen aangeven dat de essentie van de 'echte schrijver' naar mijn mening gevormd wordt door iets waar hij zelf géén tot weinig invloed op heeft; magie (of voetjes op de grond talent). Met magie heb ik bedoeld aan te geven dat ik soms het idee heb dat een verhaal dat ik in gedachten heb de leiding neemt en zich als het ware zelf schrijft. (daarbij aangegeven dat het wellicht gezwollen klinkt en dat ik niet gedoeld heb op romans). Dat er techniek nodig is om dat dat talent, magie mooi en degelijk te verwoorden moge blijken uit mijn mening dat een goede schrijver zijn talent en magie weet te leiden en dat daar het werk in zit. Voor de goede orde: Ik ben niet van mening dat daarvoor persé het lezen van schrijvershandboeken noodzakelijk is. Ik ben wel van mening dat talent noodzakelijk is. En ja, in sommige gevallen noem ik dat magie. Naar mijn mening gaat het om vonken en vuur. En als dat er niet is kun je er met alle techniek op los smeden, maar dat blijft hameren op koud staal. Ik heb ook aangegeven dat ik het topic 'Amateurs!' een naar topic vond. De titel van dit topic bevalt me ook niet. Afsluitend: Ik kwalificeer Schlimazlnik en Harryhol niet als onbevlogen schrijvers. Ik misken ook niet dat er technische bagage nodig is. Ik ben alleen van mening dat schrijvers niet interessant zijn, maar enkel het geschrevene.

In reactie op de examen-vergelijking: Geef mij een opdracht, en ik schrijf. Maar dat vind ik minder leuk dan 'geheel vrij' iets verzinnen. En dat laatste is ook moeilijker. Ik vind het niet moeilijk om een verhaal te schrijven dat gekoppeld zit aan een thema, aan een zin, aan wat dan ook. Daar heb ik meteen een beeld bij, dat komt vrij eenvoudig. Maar dat voelt niet als "helemaal van mij". Het schrijven voor een examen, of schrijven met wat voor opdracht dan ook, staat voor mij veel lager dan schrijven vanuit mezelf, vanuit iets wat ik helemaal zelf heb verzonnen.

. Ik vraag me af of mensen die hier "magie" prediken ooit zo'n examen hebben gedaan. Of hoe het ging. Of dat je het nog in de vingers hebben om in een paar uur een compleet verhaal te schrijven, min of meer onder dwang. Bij mij eindigde het opstel met een mooi cijfer en de opmerking van een docente Nederlands dat ik schrijver zou moeten worden.

Mocht dat op mij slaan. Ja, dat heb ik gedaan. Eerst op VWO. Haalde ik mijn eindscore Nederlands mee op tot een ruime voldoende, nadat tijdens de schoolonderzoeken gebleken was dat ik geen boek van de literatuurlijst had gelezen. Daar krreg ik dus een drie voor. Klopt je vergelijking? Nee, naar mijn mening niet. Zo'n opstel gaat namelijk over het goed verwoorden van een opgegeven onderwerp. Zijn er raakvlakken met schrijven? Ja. Maar niet meer dan dat. Bij mijn eindexamen werd het opstel beoordeeld door een voor mij onbekend figuur. Aan het gemiddelde kon ik mijn punt aflezen. Mijn leraar Nederlands heeft het nooit gezien. Daarna, het spijt me, universitair. Drie opstellen per jaar. (En opstellen is hier een lichte term.) Laatste twee jaar twee scripties en laatste jaar zes papers in zes weken (nachtwerk). Heeft dat iets met schrijven in de hierbedoelde zin te maken? Naar mijn mening niet; ander metier. Heeft weliswaar met taalgevoel te maken, met grammatica, met stijl, maar de essentie is totaal verschillend (naar mijn idee).

Als journalist leer je kijken en weergeven. Je leert om als een camera te registreren en de relevante details vast te leggen. Dat is essentieel om fictie te schrijven. Journalistiek leert je 99% van de vaardigheden die je nodig hebt voor fictie. Ik heb zo ontzettend veel geleerd van het maken van reportages en het afnemen van interviews en ik gebruik het allemaal in mijn verhalen. De esentie is niet wezenlijk anders.

Klopt. Behalve dat je bij het schrijven van fictie een werkelijkheid creëert, terwijl die bij non-fictie al voor je neus staat.

Klopt. Behalve dat je bij het schrijven van fictie een werkelijkheid creëert, terwijl die bij non-fictie al voor je neus staat.

Heh. Dat is interessant genoeg juist iets waarin non fictie en fictie nauwelijks van elkaar verschillen. Een journalist creëert net zo goed een nieuwe werkelijkheid, door de keuzes die hij maakt in zijn artikel.

Als journalist leer je kijken en weergeven. Je leert om als een camera te registreren en de relevante details vast te leggen. Dat is essentieel om fictie te schrijven. Journalistiek leert je 99% van de vaardigheden die je nodig hebt voor fictie. Ik heb zo ontzettend veel geleerd van het maken van reportages en het afnemen van interviews en ik gebruik het allemaal in mijn verhalen. De esentie is niet wezenlijk anders.

Je beschrijft de cameraman. Niet de scriptschrijver, niet de regisseur.

Hoe kan een bevlogen schrijver nou over een onbevlogen schrijver schrijven? Laat de onbevlogen schrijver maar onbevlogen blijven.

Dat lag ook op mijn tong.....

Inspiratie en fantasie vormen een geweldig combinatie. Wat spanning en humor toevoegen en je hebt een heerlijke maaltijd.

Wil je mijn tafeldame zijn? Please.

Als journalist leer je kijken en weergeven. Je leert om als een camera te registreren en de relevante details vast te leggen. Dat is essentieel om fictie te schrijven. Journalistiek leert je 99% van de vaardigheden die je nodig hebt voor fictie. Ik heb zo ontzettend veel geleerd van het maken van reportages en het afnemen van interviews en ik gebruik het allemaal in mijn verhalen. De esentie is niet wezenlijk anders.

Maar laat dan toch eens zien met een voorbeeld in plaats van erover te schrijven. Als ik dit lees vraag ik me verbaasd af hoe je de techniek van een krante-artikel toepast in fictie. Kan ik het ook omdraaien en kan iedereen die fictie schrijft ook journalist worden? Word eens concreet.

Voor mij is schrijven niet magisch, maar ik zie het als een combinatie van inspiratie, fantasie, research en denken. Ik schrijf achter elkaar door. Schrappen kan altijd. .

Zo zie ik het ook, maar ik hecht wel waarde aan structuur. Het is voor mij lastig aan het einde van de rit de structuur om te gooien. Dat is ook tijdrovend omdat je dan moet nagaan of wat je eerst hebt gebaseerd op iets dat eerder is geïntroduceerd, in de nieuwe volgorde de logica verdwenen kan zijn. Natuurlijk, je kan omgooien niet vermijden maar om nu maar gewoon door te schrijven zonder geraamte is het andere uiterste. Wat ik overigens wel merk is dat bepaalde karakters een soort eigen leven gaan leiden. Ze gaan het haast van me overnemen! Soms schrijf ik iets wat het karakter lijkt te sturen, terwijl ik initieel iets heel anders wilde schrijven. Mijn beta-brein moest hieraan aanvankelijk erg wennen, maar ik neem het nu zoals het komt. Heeft iemand anders hier ook een dergelijke ervaring?

Klopt. Behalve dat je bij het schrijven van fictie een werkelijkheid creëert, terwijl die bij non-fictie al voor je neus staat.

Heh. Dat is interessant genoeg juist iets waarin non fictie en fictie nauwelijks van elkaar verschillen. Een journalist creëert net zo goed een nieuwe werkelijkheid, door de keuzes die hij maakt in zijn artikel.

Precies. Het monumentale pand is niet tot de grond toe afgebrand, maar slechts op vakkundige wijze gereed gemaakt voor een grondige renovatie.

[quote Leonardo Pisano]Natuurlijk, je kan omgooien niet vermijden maar om nu maar gewoon door te schrijven zonder geraamte is het andere uiterste.[/quote] Tijdens het schrijven komt het geraamte bij mij vanzelf. Paragrafen voegen zichzelf in. Alinea's komen vanzelf. Hoofdstukken zijn vanzelfsprekend. Schrijf ik dan zonder geraamte, omdat ik niet van te voren een schema of plot heb uitgeschreven? [quote Harryhol]Een journalist creëert net zo goed een nieuwe werkelijkheid, door de keuzes die hij maakt in zijn artikel.[/quote] Het verschil is dat een journalist kiest uit meerdere 'bestaande' dingen, terwijl een fictieschrijver moet kiezen uit mogelijkheden die geen van allen 'bestaan'. Anders gezegd; een journalist kan ervoor kiezen om de werkelijkheid te verdraaien, maar er zal altijd een kern van waarheid in moeten zitten. (Of het is wel een erg slechte journalist.) Schrijf je fictie, dan ben je daar niet aan gebonden.

@ Harry, na al je dansjes om de tafel zou ik van jou willen weten wat je me inschenkt: water, wijn of koffie. Ik beweer namelijk nergens en geenzins dat bij het schrijven van verhalen geen techniek nodig is. Werkelijk: om goed te kunnen schrijven, heb je techniek nodig. Maar dat was niet de vraag. Waarom ga je er dan zo diep op in? De vraag was hoe je je verhaal laat leven? Of doe je enkel verslag? Verslaglegging is nooit objectief - ook dat weet ik. Maar waar haal je de spirit voor je non-fictieverhalen vandaan en hoe werk je die erin? Je beweert ook dat er geen geest is in een verhaal. Als dat zo was, was er geen wereldliteratuur. Een verhaal zonder geest is na het lezen vergeten. Dat jij en Schlimazlnik het eens zijn, was me in het vorige topic (over amateurisme) al duidelijk. Jullie hoeven elkaar wat mij betreft niet te bevestigen. Antwoord liever op de vraag. Hoeft niet. Maar waarom hamer je zo op dingen die niet gezegd en evenmin gevraagd worden? Ik had gedacht dat jullie - als kennelijke kenners - inhoudelijk iets zouden zeggen over techniek waar jullie zo hoog over opgeven - en ik ontken het belang van techniek niet - maar jij als professioneel schrijver geeft geen enkel inkijkje. Je komt niet verder dan conflict in elke scène moet er zijn; het personage moet een streven hebben, terwijl iemand als Xu die voor zover ik weet nog niet gepubliceerd heeft (als ik het fout heb: excuus!), voorbeeld na voorbeeld aandraagt. Jij niet. En dat vind ik heel verwonderlijk als ik deze observering koppel aan je stellige 'mening'.

In mijn reacties in het topic 'Amateurs!' heb ik willen aangeven dat de essentie van de 'echte schrijver' naar mijn mening gevormd wordt door iets waar hij zelf géén tot weinig invloed op heeft; magie (of voetjes op de grond talent). Met magie heb ik bedoeld aan te geven dat ik soms het idee heb dat een verhaal dat ik in gedachten heb de leiding neemt en zich als het ware zelf schrijft. (daarbij aangegeven dat het wellicht gezwollen klinkt en dat ik niet gedoeld heb op romans).

Ik bedoel in feite niet dát. Ik bedoel hoe je in het verhaal zélf 'magie' aanbrengt (om het ambivalente woord nog eens te gebruiken) wanneer je uitsluitend technisch te werk gaat. Ik ben daar oprecht benieuwd naar. Want er is iets dat van een schepping, een creatie, een verhaal (dus) iets bijzonders maakt, iets onvergetelijks, iets dat je raakt, iets dat je vervoert. Wanneer je uitsluitend de technieken toepast, kun je een verhaal schrijven, zondermeer. Opbouw, spanning, goede plot - prima. Maar dat is niet alles wat een verhaal waanzinnig aantrekkelijk maakt. Dat is niet wat het tot literatuur maakt (om dat andere ambivalente woord nog weer te gebruiken). Daar moet iets bij. Sommigen noemen het de X-factor, dat is modern. Het mag ook de X-factor heten van mij. Als je het dan enkel over techniek hebt, dan zou ik willen weten welke techniek het is die de X-factor maakt. Dát is de vraag. Niet hoe het verhaal met de schrijver op de loop gaat.

@ Harry, na al je dansjes om de tafel zou ik van jou willen weten wat je me inschenkt: water, wijn of koffie. Ik beweer namelijk nergens en geenzins dat bij het schrijven van verhalen geen techniek nodig is. Werkelijk: om goed te kunnen schrijven, heb je techniek nodig. Maar dat was niet de vraag. Waarom ga je er dan zo diep op in? De vraag was hoe je je verhaal laat leven? Of doe je enkel verslag? Verslaglegging is nooit objectief - ook dat weet ik. Maar waar haal je de spirit voor je non-fictieverhalen vandaan en hoe werk je die erin? Je beweert ook dat er geen geest is in een verhaal. Als dat zo was, was er geen wereldliteratuur. Een verhaal zonder geest is na het lezen vergeten. Dat jij en Schlimazlnik het eens zijn, was me in het vorige topic (over amateurisme) al duidelijk. Jullie hoeven elkaar wat mij betreft niet te bevestigen. Antwoord liever op de vraag. Hoeft niet. Maar waarom hamer je zo op dingen die niet gezegd en evenmin gevraagd worden? Ik had gedacht dat jullie - als kennelijke kenners - inhoudelijk iets zouden zeggen over techniek waar jullie zo hoog over opgeven - en ik ontken het belang van techniek niet - maar jij als professioneel schrijver geeft geen enkel inkijkje. Je komt niet verder dan conflict in elke scène moet er zijn; het personage moet een streven hebben, terwijl iemand als Xu die voor zover ik weet nog niet gepubliceerd heeft (als ik het fout heb: excuus!), voorbeelden aandraagt. Jij niet. En dat vind ik heel verwonderlijk als ik deze observering koppel aan je stellige 'mening'.

Voor de duidelijkheid. Want jij op jouw beurt isoleert mijn 'magie-zinsnede' en gebruikt die mede als start voor dit topic. Ik heb nergens beweerd dat techniek niet noodzakelijk is. En nogmaals; de titel stoort me. Er zijn naar mijn idee geen onbevlogen schrijvers. Ik krijg het gevoel dat mijn mening in een eerder onderwerp, wordt gebruikt in een soort vete. Op die manier voel ik ook bepaalde reacties. Eelt genoeg, maar toch vervelend.

@ Andrea Climbing: bedankt voor je lange verhaal. :) Deze zin trof me vooral:

Ik geloof niet dat er ergens verhalen rondzweven die mij als schrijver vinden en dan zichzelf schrijven.

Dat geloof ik zelf eigenlijk ook niet, hoewel. Er zijn zeker gebeurtenissen die rondzweven. Tot een individu ermee aan de slag gaat. Vaker zijn het dan thema's. Mensen krijgen te maken met dit-of-dat, latenwezeggen armoede (ik refereer aan Dickens die je aanhaalt). Een schrijver kan daardoor (aan)geraakt worden en ermee aan de slag gaan. Grote literatoren als Tolstoi, Dostojewski, Zola deden dat, en ook Dickens en in ons land iemand als Nienke van Hichtum, Anne de Vries. Tegelijkertijd - of naar aanleiding ervan - kwamen grote politieke ontwikkelingen op gang. Gebeurtenissen en verhalen gaan vaak hand in hand. Dan zweeft er wel iets rond dat beschreven 'wil' worden. Dat gaat altijd van mensen uit, niet van verhalen die ergens zijn. Verhalen worden geschreven, gecreëerd naar aanleiding van gebeurtenissen. Misschien kun je in dit verband spreken van tijdgeest.

@ Harry, na al je dansjes om de tafel zou ik van jou willen weten wat je me inschenkt: water, wijn of koffie. Ik beweer namelijk nergens en geenzins dat bij het schrijven van verhalen geen techniek nodig is. Werkelijk: om goed te kunnen schrijven, heb je techniek nodig. Maar dat was niet de vraag. Waarom ga je er dan zo diep op in? De vraag was hoe je je verhaal laat leven? Of doe je enkel verslag? Verslaglegging is nooit objectief - ook dat weet ik. Maar waar haal je de spirit voor je non-fictieverhalen vandaan en hoe werk je die erin? Je beweert ook dat er geen geest is in een verhaal. Als dat zo was, was er geen wereldliteratuur. Een verhaal zonder geest is na het lezen vergeten. Dat jij en Schlimazlnik het eens zijn, was me in het vorige topic (over amateurisme) al duidelijk. Jullie hoeven elkaar wat mij betreft niet te bevestigen. Antwoord liever op de vraag. Hoeft niet. Maar waarom hamer je zo op dingen die niet gezegd en evenmin gevraagd worden? Ik had gedacht dat jullie - als kennelijke kenners - inhoudelijk iets zouden zeggen over techniek waar jullie zo hoog over opgeven - en ik ontken het belang van techniek niet - maar jij als professioneel schrijver geeft geen enkel inkijkje. Je komt niet verder dan conflict in elke scène moet er zijn; het personage moet een streven hebben, terwijl iemand als Xu die voor zover ik weet nog niet gepubliceerd heeft (als ik het fout heb: excuus!), voorbeelden aandraagt. Jij niet. En dat vind ik heel verwonderlijk als ik deze observering koppel aan je stellige 'mening'.

Voor de duidelijkheid. Want jij op jouw beurt isoleert mijn 'magie-zinsnede' en gebruikt die mede als start voor dit topic. Ik heb nergens beweerd dat techniek niet noodzakelijk is. En nogmaals; de titel stoort me. Er zijn naar mijn idee geen onbevlogen schrijvers. Ik krijg het gevoel dat mijn mening in een eerder onderwerp, wordt gebruikt in een soort vete. Op die manier voel ik ook bepaalde reacties. Eelt genoeg, maar toch vervelend.

Ik heb ook niet beweerd dat techniek niet noodzakelijk is, nergens. Toch doen Harryhol en Schlimazlnik maar steeds of dat wel zo is. Dat vind ik ook vervelend en doet geen recht aan wat ik schrijf, beweer of observeer. Met onbevlogen schrijvers bedoel ik verhaaltechneuten die enkel vlees verkopen en niet van geest weten - aardappels zonder jus, taart met margarine, geen boter, laatstaan slagroom. Ja, dat is vlees, het zijn aardappels, en ja, het is taart. Maar een échte kok heeft zo zijn geheimen en foefjes. Schrijvers dus ook. Ik vraag alleen, wélke. Zou de term verhaaltechneuten je ook storen? Je quote was uitsluitend bedoeld ter illustratie. Een vete - neen. Ik wilde alleen weten... nu ja, dat heb ik nu zo vaak gezegd. Ik geloof niet dat mensen jou aanvallen om je mening.

In mijn reacties in het topic 'Amateurs!' heb ik willen aangeven dat de essentie van de 'echte schrijver' naar mijn mening gevormd wordt door iets waar hij zelf géén tot weinig invloed op heeft; magie (of voetjes op de grond talent). Met magie heb ik bedoeld aan te geven dat ik soms het idee heb dat een verhaal dat ik in gedachten heb de leiding neemt en zich als het ware zelf schrijft. (daarbij aangegeven dat het wellicht gezwollen klinkt en dat ik niet gedoeld heb op romans).

Ik bedoel in feite niet dát. Ik bedoel hoe je in het verhaal zélf 'magie' aanbrengt (om het ambivalente woord nog eens te gebruiken) wanneer je uitsluitend technisch te werk gaat. Ik ben daar oprecht benieuwd naar. Want er is iets dat van een schepping, een creatie, een verhaal (dus) iets bijzonders maakt, iets onvergetelijks, iets dat je raakt, iets dat je vervoert. Wanneer je uitsluitend de technieken toepast, kun je een verhaal schrijven, zondermeer. Opbouw, spanning, goede plot - prima. Maar dat is niet alles wat een verhaal waanzinnig aantrekkelijk maakt. Dat is niet wat het tot literatuur maakt (om dat andere ambivalente woord nog weer te gebruiken). Daar moet iets bij. Sommigen noemen het de X-factor, dat is modern. Het mag ook de X-factor heten van mij. Als je het dan enkel over techniek hebt, dan zou ik willen weten welke techniek het is die de X-factor maakt. Dát is de vraag. Niet hoe het verhaal met de schrijver op de loop gaat.

Ja, maar lezen hoort er toch ook bij voor schrijvers.Ik heb het niet over een verhaal dat met je op de loop gaat, maar de leiding neemt. Daarna neem je de leiding weer over (dacht ik ook wel duidelijk gemaakt te hebben). Vonken, vuur en smeden. Dat smeden is het werk. Daar is techniek voor nodig. Zal ik nooit miskennen. Maar vanuit louter techniek ontstaat nooit kunst. Ja, als je uitsluitend technieken toepast, kun je een verhaal schrijven. Een technisch goed geschreven verhaal. Er bestaan miljoenen technisch goed geschilderde schilderijen die nooit een museum halen. Niemand wordt er door geraakt. Ik heb het ook niet over rondwevende verhalen, maar wel over het zien van verhalen. En dat is volgens mij op de eerste plaats de essentie van schrijven: Het zien van een verhaal. En dat vraagt om een open houding, verwondering, twijfel, zelf geroerd raken en dat overbrengen (met techniek) Naar mijn mening, let wel.

@Thérès Onze posts lijken elkaar te kruisen. Ik wacht even af. Tot morgen. Niet cynisch bedoeld.

Naar mijn mening ben ik het helemaal met jouw mening eens, Angus.

Als er iets is wat mijn creativiteit volkomen verlamt, is het wel absolute vrijheid. Vrijheid om te schrijven is het ergste wat iemand me kan aandoen.

*uche uche*

Na deze lange teksten, een korte van mij. Ja Yrret, ik neem de uitnodiging aan. Als ik mijn man mee mag nemen, mag jij je vrouw meenemen. Je woont natuurlijk weer mijlenver bij mij vandaan. Ik moest even terugscrollen waarover dit topic nog maar ging. Soms zit ik fout, nu dus goed. Ja, ik ben een bevlogen schrijfster. Zo bevlogen dat ik de rest van de wereld vergeet. Ik kom net achter mijn schrijfmap vandaan. Ja, ik vind het prettig om eerst met de pen te werken. Het tikken vind ik wel een probleem. Daarom kom ik hier ook niet vaak. :D Groetjes, Watje