Is het woordje "er" aan het begin van een zin verboden?

Ik probeer het een beetje af te wisselen. Het staat ook zo nadrukkelijk, die 'er' telkens vooraan.

Een 'er-zin' kan heel goed gebruikt worden naar mijn idee om afwisseling in zinnen te krijgen. Dat je niet steeds onderwerp/gezegde/rest hebt. Dat is juist saai.

Een Er-zin heeft altijd als gevolg dat je eerst niet weet waar een actie zich plaatsvindt om er vervolgens heen te gaan. Je gebruikt dus teveel woorden en leidt iemand onnodig om. Vind ik.

Mja, dat heeft misschien effect bij zinnen van vijftig woorden, maar ik neem toch aan dat mijn lezers hun aandacht er wel bij kunnen houden als de zin tien of vijftien woorden lang is.

Dat hoop ik wel, Wonderer. Wat mij betreft kan een zin met 'er' gewoon.

Kan volgens mij ook prima. Vind er helemaal niks lelijks aan. Het is gewoon een andere manier van zinnen maken.

Het gebruik van 'er' is uiteraard niet verboden, maar er kleven een paar nadelen aan waardoor het niet veel gebruikt wordt. In de eerste plaats is het een overbodig wordt, en kernachtigheid leidt bijna altijd tot een betere, meer leesbare stijl. In de tweede plaats ligt er een natuurlijke nadruk op het begin van de zin, en dat zal je meestal willen gebruiken. Bijvoorbeeld: 1. Een mes blikkerde in zijn hand. 2. In zijn hand blikkerde een mes. 3. Blikkerend lag een mes in zijn hand. In het eerste geval springt het mes eruit, in het tweede de hand en in het derde het blikkeren. Dat soort nadruk is nuttig; daarmee kan je het voorstellingsvermogen van de lezer subtiel sturen. Maar bij 4. Er blikkerde een mes in zijn hand. heb je die mogelijkheid verspeeld. De nadruk ligt op "er", maar daar doet hij niets. Dat is vaak jammer.

Iedere keer wanneer ik een hoofdstuk klaar heb ga ik het hardop voorlezen. Dan weet ik of de zin lekker loopt of niet. Ik denk dat het meer een gevoelskwestie is of je wel of geen "er" gebruikt.

Ik heb op mijn eerste schrijfcursus geleerd dat je iedere keer als je 'er' wilt gebruiken, je jezelf moet afvragen of deze 'er' noodzakelijk is of dat hij gemist kan worden. Zo ja, dan is het overbodig. Dan valt het onder de categorie: 'schaven en schrappen'.

Sprookjes beginnen soms met: Er was eens... Toch?

Soms? Als je "er was eens" intypt bij Google zie je meteen een aantal sites waarop een heleboel sprookjes staan :)

Dat bedoel ik. :)

Ik heb op mijn eerste schrijfcursus geleerd dat je iedere keer als je 'er' wilt gebruiken, je jezelf moet afvragen of deze 'er' noodzakelijk is of dat hij gemist kan worden. Zo ja, dan is het overbodig. Dan valt het onder de categorie: 'schaven en schrappen'.

Het blijft discutabel, denk ik. Want wat is het criterium voor een noodzakelijke 'er'? Zijn dat de drie punten van Victor? Of is dat de leesbaarheid? (Ik lees altijd mijn teksten hardop om te horen hoe de tekst loopt). Neem deze zin: Hij hoestte, een golf zeewater kwam uit zijn mond, maar hij hield zijn ogen gesloten. vind ik minder mooi dan Hij hoestte, er kwam een golf zeewater uit zijn mond, maar hij hield zijn ogen gesloten. Gevoelsmatig moet 'er' er m.i. staan, hoewel het grammaticaal gezien misschien een overbodig woord is.

Sprookjes beginnen bijna altijd met 'Er was eens'. Hier is een leuke link naar regels voor het schrijven van sprookjes: http://www.verhalensite.com/index.php?s=fr&ss=r&i… @ Eufdrie Ik vind de zin zonder 'er' toch mooier. Voor mijn gevoel schept het woordje 'er' iets meer afstand en is het eigenlijk ook overbodig. De eerste zin komt op mij iets beeldender over en directer. Ik heb er nooit zo over het gebruik van 'er' nagedacht, maar zie nu dat het wel verschil kan maken. Weer iets om toe te voegen aan mijn ToDo-lijstje voor het herschrijven dus ;-).

Volgens mij is r' niets verboden als je iets schrijft. Soms als het overbodig is vind ik een zin mooier klinken zonder dat je r' gebruikt. Ik ben bezig om Renkema te bestuderen en het valt mij inderdaad op dat hij nogal eens een zin opent met 'er'. Opvallen in die zin dat, als de zin anders geformuleerd en opgebouwd zou zijn, dit woordje 'er' niet nodig was.

Net als het woordje 'om'.

Tja, het blijft moeilijk.

Ja, het gaat om het gevoel als je de zin hardop leest. Voelt het goed....'er' of 'om'...dan gewoon doen. :D

Ja, ik weet het. Ik heb mijn hele boek destijds hardop voorgelezen om te horen of de zinnen lekker lopen. Maar het viel me de laatste tijd in andere teksten op dat zinnen vaak zo krampachtig niet met 'er' beginnen.

Als het krampachtig moet, is het toch sowieso niet goed?

Even terug naar 'om'. "Martijn was veel te nuchter en bedacht altijd een reden om het niet te doen." of "Martijn was veel te nuchter en bedacht altijd een reden het niet te doen." Persoonlijk ga ik voor de laatste versie, mijn redacteur stelde de eerste voor.... :? Hoor graag wat jullie er van denken.

Ik vind de eerste het mooist. In de tweede mis ik dat woord om juist. (wat hebben sommige mensen toch tegen dat woord?)

In die tweede zin mis ik het woordje "om" echt. Mijn ogen struikelen erover.

Dat is mooi beschreven: mijn ogen struikelen erover.

Inderdaad mooi geschreven, hoewel je zult begrijpen dat mijn ogen niet struikelen, maar misschien ben ik 'om' blind. Ooit een 'leraar' gehad die falikant tegen 'om' was en nu weet ik het niet meer. We laten 'om' er dus maar in. Bedankt! Enige tip hoe ik mijn 'omgevoel' terug zou kunnen krijgen (hardop lezen helaas werkt niet).

Het aan anderen laten lezen ;)

Nou weet ik weer waarom ik hier ben ;-)

Hij hoestte. Uit zijn mond spoot een golf zeewater, maar zijn ogen bleven gesloten. Volgens mij leest dat veel beter en vlotter dan de constructie met 'er'. Het woordje 'er' kan dan ook beter weggelaten worden hier. Ik ben sowieso niet erg dol op dat woord. Victor zegt daar mooie dingen over. :-) Ariadne

Victor heeft het krachtig samengevat. En natuurlijk kan je 'er' gebruiken als je de nadruk in het geheel niet op het eerste gedeelte wil laten vallen; als je 'Er' alleen maar wil gebruiken als aanloop naar wat werkelijk belangrijk gaat worden: Er was eens, in een heel ver land, een BLOEDMOOIE PRINSES.

Het woord 'er' is waarschijnlijk overbodig (geworden) in onze taal, net als de appendix aan onze blindedarm. Maar ik zou het niet graag missen want het geeft ritme en sfeer aan een zin. Een verteller kluistert mij aan zijn lippen als hij begint: 'Daar was ereis, in een ver vreemd land, een oude koning.' Ik weet niet waarom, maar daar wil ik direct meer van weten.