De deugden en doodzonden van een schrijver

Hoe bedoel je: als bericht publiceren?

'in een bericht', uiteraard. Aangepast!

Je bedoelt iets als dit: http://www.schrijvenonline.org/nieuws/deze-week-o… op de startpagina?

Grootste deugd van de schrijver: DURF. En ja, met hoofdletters, want daar is ook durf voor nodig! Als schrijver moet je volgens mij al zoveel hordes zien te overleven, eerst van jezelf (kan ik dit wel, is het wel goed wat ik schrijf), daarna van je eerste proeflezers (écht onvervalst commentaar van mensen die jou niet kennen), en vervolgens (hopelijk) van nog kritischer uitgevers en redacteuren. Dit vergt veel moed van de schrijver. Je moet blijven DURVEN geloven in waar je mee bezig bent, je moet DURVEN kritisch te zijn op wat je geschreven hebt, en vooral moet je DURVEN jezelf (want je kan nu eenmaal niet anders dan jezelf in je boek stoppen) op straat te leggen. En een doodzonde... Is er een doodzonde voor schrijvers?

Ja, een doodzonde voor schrijvers is te denken dat ze morgen beter zullen schrijven, zonder het vandaag te doen.

Heb je het over een gebrek aan discipline? Luiheid?

Ja, maar vooral over allerlei varianten ervan, zoals wachten op inspiratie die morgen vast zal komen - terwijl de inspiratie juist op jou wacht, jou nodig heeft. Zonder jou, de schrijver, de kunstenaar, kan inspiratie niets en zoekt andere wegen, andere manieren, andere mensen. Zo laat je zelf iets moois voorbijgaan en dat is ... zonde. Toch?

Ja, dat is zeker waar! Het is meer dat ik zelf iemand ben die altijd geneigd is de mens an sich als een wezen te beschouwen dat een beperkte mate van autonomie heeft, ook in zaken als discipline, misschien zelfs vooral dan. Hiermee wil ik niet zeggen dat je als schrijver maar op de bank moet zitten wachten op inspiratie :D Nee, je hebt absoluut een eigen verantwoordelijkheid om je inspiratie op te zoeken, uit te dagen en om te vormen in iets dat een Boek mag heten. Maar om het een Doodzonde te noemen, gaat mij net iets te ver...

Mooi zeg, Thérèse. Doorzettingsvermogen en gemakszucht. Of je nu wel of niet die laatste techniek leert en toepast, die laatste redactieronde serieus neemt, etc.

Bij de deugden mag van mij toch ook wel geduld staan. Geduld omdat het schrijven zelf een langdurig traject is, maar vooral geduld vanwege het vele wachten. Op proeflezers, op uitslagen van wedstrijden, op reacties van uitgeverijen. Weken, maanden, jaren kan het duren voor je schrijfsel zijn weg naar publicatie vindt. Dus ja, geduld.

Ik vind een van de doodzonden van een schrijver in het openbaar verbolgen reageren op een slechte recensie. En een andere het zich niet verdiepen in spelling- en andere taalkwesties, omdat het manuscript toch nog wordt nagekeken door een redacteur.

Zitvlees! Domweg zitvlees als deugd. Tot je benen tintelen van het stilzitten en je hoognodig de hond moet uitlaten...

Ja, en als die hond niet wordt uitgelaten hebben we weer een doodzonde. Oftewel, soms moet er ook tijd voor iets anders zijn. Om te leven buiten je verhalen.

Ja, en als die hond niet wordt uitgelaten hebben we weer een doodzonde. Oftewel, soms moet er ook tijd voor iets anders zijn. Om te leven buiten je verhalen.

Dat vergeet ik ook vaak. Leven in het hier en nu in plaats van in gedachten met mijn verhaal bezig zijn. Maar is dat een doodzonde?

Vanuit het standpunt van de hond? Zeker. :)

Bier!

Deugd; zelfvertrouwen Doodzonde; te veel zelfvertrouwen

Bier!

Als deugd of als doodzonde?

Beiden. Deugd: herschrijven Doodzonde: overschrijven

Ja, plagiaat is wel een echte zonde, want strafbaar.

Doodzonde: Jezelf de vernieling inschrijven c/q niet in jezelf geloven. Niet genoeg drinken. Plagiaat. De tijd en alles om je heen vergeten. Te lange lappen of lapjes tekst zoals dit schrijven ;-P. Deugd : Doorzetten. De tijd en alles om je heen vergeten:-D.

Deugd: luisteren naar het advies en commentaar van anderen, eventuele kritiek verwerken in je verhaal. Doodzonde: luisteren naar het advies en commentaar van anderen, eventuele kritiek verwerken in je verhaal.

Deugden: Liefdevolle aandacht geven aan elk woord, elke zin. Passie voelen voor je personages. Zonden: te snel denken dat je klaar bent. Luiheid en slordigheid.

Bier!

Als deugd of als doodzonde?

Inderdaad: beide! Het valt niet mee, schrijven. Dan weer kun je het beste liederlijk en laveloos door krochten en spelonken lallen. Dan weer moet je gedreven en gedisciplineerd dagen ploegend doorbrengen op enkele zinnen.

Ik vind een van de doodzonden van een schrijver in het openbaar verbolgen reageren op een slechte recensie.

Helga, ik snap je punt. Ik voel vaak wat plaatsvervangende schaamte als ik dat zie gebeuren. Maar aan de andere kant... Stel je bent schrijver, je heb jaren gewerkt aan een boek... en dan komt er zo'n recensent die in een uurtje een stukkie in elkaar draait waarin hij jou de hoek in mept. En als het nu nog een weliswaar negatieve, maar met reele bezwaren (over het boek!) onderbouwde recensie is, OK. Maar die echte hufterrecensies, waar op de persoon gespeeld wordt. Van die recensies die eigenlijk verhulde onmacht van de recensent zijn, het eigen onbenul verpakt als onkunde van de schrijver. Dan snap ik wel dat de schrijver boos wordt.

die echte hufterrecensies, waar op de persoon gespeeld wordt. Van die recensies die eigenlijk verhulde onmacht van de recensent zijn, het eigen onbenul verpakt als onkunde van de schrijver.

Kun je - tussendoor - even een link geven van een voorbeeld van zo'n recensie? <- Maar wel uit een serieus medium, geen scheldforum of zoiets. Dat we daarna weer on-topic gaan? Overigens wordt onder een doodzonde verstaan dat iemand wel- en doelbewust de geschreven regels overtreedt / schendt. Om dus niet te oppervlakkig te worden, zou je eerst de regels moeten kennen om tot doodzonde te kunnen vervallen. Aan welke regels dient de schrijver zich te houden? Waar kan hij ze vinden, en tot zich nemen? En tot slot - maar dat was de vraag niet - waarom zou hij ze doelbewust overtreden?

Wij horen graag wat jullie de grootste deugden en doodzonden van een schrijver vinden.

Linea recta geredeneerd is dus een doodzonde van een schrijver: niet schrijven. Ik geloof dat dat een variant is van # 5. Voor mij komt het kennelijk daarop neer. Ik hoop dat je er iets aan hebt, Reinoud.

Deugden Geloven in je literaire werk: Niet je eigen kwaliteiten bepalen of je manuscript wordt uitgegeven, maar de kwaliteiten van je werk. Geduld: Schrijven van een goed werk is een langdurig proces en het wachten tot de vruchten ervan rijp zijn kan nog veel langer duren. Nieuwsgierigheid: Blijf nieuwsgierig naar wat er om je heen gebeurt, naar wat er voorbij je teksten ligt. Kijk verder dan de laatste regel van je eerste verhaal. Verbeeldingskracht: Een schrijver van fictie moet dingen kunnen verzinnen. Oog voor detail: Zowel in het observeren, als in de taal, als in andere zaken. Een goed verhaal is niet van dik hout zaagt men planken. Ritmegevoel: Om dat in een tekst op te nemen. Maar ook om lekker door te kunnen typen. Zelfkennis: Niet alleen voor schrijvers belangrijk. Het kan je veel teleurstellingen besparen. Doorzettingsvermogen: Niet opgeven. Heeft niet altijd met geduld te maken. Incasseringsvermogen: Iedereen heeft altijd iets over je werk te zeggen. En dat zal niet altijd leuk zijn. Praktisch-realistisch: Als je fictie schrijft moet je ook blijven beseffen dat het leven van een schrijver niet altijd een roman met een happy ending is. Stoïcijns: Laat je niet gek maken. Doodzonden Geloven in jezelf: Je moet het waarmaken in de tekst, niet in je persoon. Slordigheid: In allerlei opzichten moet je accuraat zijn, zelf je fouten oplossen, een goed overzicht houden over waar je mee bezig bent. Zelfoverschatting: De absolute doodzonde van veel schrijvers. Veel zogenaamde schrijvers denken dat ze al rijp zijn voor een bestseller, terwijl ze nog niet eens de basis van het schrijven onder de knie hebben. Dit is een gebrek aan realisme en zelfkennis. Geldingsdrang: schrijven primair als vehikel om aardig gevonden/bekend/geliefd te worden, in plaats van het verhaal als het doel van het schrijven. In combinatie met een gebrek aan geduld en teveel aan slordigheid dodelijk: veel te snel willen (zelf)publiceren. Onverschilligheid: Je moet achter iedere komma in je manuscript kunnen staan als het erop aan kunt, maar je moet ook weten wanneer kritiek op een vermeende verkeerde komma terecht is. Carrière als schrijver idealiseren: Het Schrijver Zijn is voor velen een doel op zich (boven “verhalen produceren”) en dit doel is vaak gebaseerd op een verkeerde voorstelling van de dagelijkse praktijk in het leven van een schrijver. Het leidt tot teleurstellingen en slechte teksten.

Kun je - tussendoor - even een link geven van een voorbeeld van zo'n recensie? <- Maar wel uit een serieus medium, geen scheldforum of zoiets. Dat we daarna weer on-topic gaan?

Ik begrijp niet waarom mijn vraag off-topic is. Als verbolgen reageren een doodzonde is wil ik graag weten waarom. Voorbeelden? Berucht is de aanval van Elsbeth Etty op Joke Hermsen. Het oorspronkelijke stuk uit de NRC kan ik niet meer vinden maar wel een verdediging van Hermsen in de Groene. http://www.groene.nl/2001/4/levenslang-geexcommun…. Verdere voorbeelden? Grasduin eens in het verzamelde werk van Arie Storm, zou ik zeggen.

Dank voor de link, Johan! :)

Dank voor de link, Johan! :)

Geen dank. In jouw bijdrage was je bang voor een link naar een scheldforum. Ik ken die wel, maar niet over literatuur. De mensen van het gezonde verstand staan niet bekend als literatuurminnaars. Heb jij wel een link voor mij naar een scheldforum? Lijkt me interessant.