Wordt het tijd voor een herwaardering van het barokke taalgebruik?

Ik vind het erg jammer dat er geen voorbeeld is. Ik wacht even met verder commentaar tot ik kan zien wat je/jullie bedoelen.

Ik vind het erg jammer dat er geen voorbeeld is.

In #7 en #9 staan links naar voorbeelden. In #23 geef ik een voorbeeld van mi beeldend taalgebruik, met de vraag of het ook bloemrijk is.

Ik wacht even toto Bavarois weer in een huis met boeken zit :-).

Ik wacht even toto Bavarois weer in een huis met boeken zit :-).

Misschien kan de Sint hem een e-reader brengen. Heeft ie in het vervolg zijn complete boekenkast bij zich.

Om even een grove schets te maken: Realisme: wat de men ziet = de waarheid (Locke, Hume, Berkeley/ empirisme) Rationalisme: wat de geest aangeeft/het denken = de waarheid (Descartes) En daar wil ik hier graag aan toevoegen: Het emotionalisme: wat het gevoel aangeeft = de waarheid.

Die scheiding is onjuist en te kunstmatig. Uit de psychologie is bekend: het denken bepaalt de emotie.

Omdat ik emoties beschouw als het allerhoogste goed van de mens. Ze zijn per definitie waar en onfeilbaar.

Ook dit is te kort door de bocht, want hoe zit het met mensen met fobieen, depressies en psychoses. Ik weet niet of je hun emoties als waar en onfeilbaar kunt beschouwen.

Uit de psychologie is bekend: het denken bepaalt de emotie.

Dan voornamelijk uit de neurolinguïstische invalshoek. Waarvoor is emotie bedoeld, denk je? Hoewel ik me afvraag of de kant waar dit gesprek op uitdraait, niet beter past in het topic over emoties (van bavarios).

Die scheiding is onjuist en te kunstmatig.

Dan is het rationalisme ook kunstmatig. Dan zijn alle filosofieën kunstmatig. (Dat zijn ze in principe ook, samen met de wetenschap. Ze zijn slechts benaderingen of conceptualiseringen van de werkelijkheid, die ongrijpbaar is)

Uit de psychologie is bekend: het denken bepaalt de emotie.

Hoezo uit dé psychologie? De psychologie bevat veel verschillende theorieën en disciplines. Zo is er Freuds benadering, die er vanuit gaat dat onbewuste driften het menselijk handelen bepalen. Ik ga er vanuit dat de mens zich in hoofdzaak laat leiden door emoties en intuïtieve logica. Je kunt hierover twisten, maar het is hoe ik er tegenaan kijk. Als ik met mensen in contact treed, hun handelingen zie, hoor hoe ze praten, en naar mezelf kijk, dan weet ik genoeg: men laat zich vooral leiden door het gevoel en intuïtieve logica. Deze gevoelens vallen niet van bovenaf te sturen. Misschien dat er door levenservaring een ander emotioneel circuit kan ontstaan, maar op het moment zelf heeft de ratio er bar weinig invloed op.

Ook dit is te kort door de bocht, want hoe zit het met mensen met fobieen, depressies en psychoses. Ik weet niet of je hun emoties als waar en onfeilbaar kunt beschouwen.

Ze zijn, puur op zichzelf, waar. Zodra ze gevoeld worden, bestaan ze, en betekent dit dat het individu zelf bestaat. Of ze ook het juiste signaal geven in relatie tot de omgeving is een andere kwestie. Dat is niet ''im frage''. Het feit dat ze gevoeld worden, maakt dat ze bestaan, maakt dat de mens zelf bestaat. Maarja, dit is een zijweg van deze topic. Aan de andere kant heeft het er wel mee te maken, want bloemrijk of geen bloemrijk taalgebruik is altijd gegrondvest in een bepaalde filosofie, visie of periode van de historie. Zo heeft de barok een enorme vlucht genomen in de romantiek en neoromantiek, en zijn er tijdens het classicisme en in de Griekse en Romeinse oudheid veel stijlfiguren ontstaan en uitgewerkt. Voor de geïnteresseerden, hier nogmaals de lijst van stijlfiguren: http://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst_van_stijlfigur… Wellicht dat men daarin wat nieuws kan vinden of zijn eigen teksten eraan kan relateren

Dan voornamelijk uit de neurolinguïstische invalshoek. Waarvoor is emotie bedoeld, denk je?

Dat vind ik een interessante vraag, maar ik zou er wel wat uitleg bij willen. Wat bedoel je precies? Dat moet inderdaad niet hier maar in een ander topic. Die van bavarios over emoties is gesloten (leidde tot gehakketak.) Misschien wil jij een nieuwe openen met een achtergrond bij je vraag.

Barok of bourgondisch... Voor mij past een bepaald woord in een bepaalde context, in een bepaald plot, in een bepaalde spanning. Dat woord heeft voor mij een dekking die associaties kan oproepen. Ik geef een voorbeeld: paraplu / regenscherm Het eerste woord roept bij mij veel meer associaties op dan het tweede. Ook al gaat het over het zelfde gebruiksvoorwerp. 'Paraplu' : het verleden toen er nog geen 'regenschermen' waren, het liedje 'Onder moeders paraplu' en het woord correleert ietsjes meer met 'Singing in the rain' dan 'regenscherm'. De lange zinnen: ik schrijf onbewust lange zinnen in functie van een bepaald ritme. Dat ritme wordt nauwelijks herkend. En tot mijn grote spijt, ben ik tot de conclusie gekomen dat heel veel lezers geen enkel baat hebben bij lange zinnen omdat hun kennis van de spraakkunst helaas zover niet meer reikt. Zelfs in de spreektaal op TV in het Nederlands worden de zinnen kort gehouden en dan nog treden er problemen op met dat ene betrekkelijke bijzinnetje. Een Bourgonische taal bij uitstek is nog steeds het Frans. Nog steeds in de spreektaal als je enkele schrijvers bij elkaar in een praatprogramma aan het woord laat. Pure literatuur gesproken. Het spreken geeft gestalte aan het denken en het denken gebeurt vliegensvlug. Waarom? Omdat het Frans enorm rijk is. Dan is er nog een aspect: de lezer leest technisch selectief: d.w.z. hij/zij weerhoudt tijdens het lezen enkele sleutelwoorden die belangrijk zijn voor het plot. Het moet snel gaan. Deze soort lezer wordt op zijn/haar wenken bedient en zal al vlug een boek dat dit heilig recept niet volgt, niet uitgelezen wegzetten. Bourgondisch schrijven in het Nederlands/Vlaams vraagt erom om onmiddellijkvertaald te worden in het Engels of/en in het Frans. Vlaamse schrijvers zouden er nog meer onder kunnen lijden omdat we altijd die Franse invloed gehad hebben. Nu staan we allemaal onder invloed van nieuwe Nederlanders en Belgen. Waarvan de meerderheid helaas geen boek ter hand neemt. De autochtonen leren nu tenminste articuleren en traag praten. En zoeken af en toe naar een synoniem... Zwarte humor mag toch? Bourgondische, barokke en/of bloemrijke schrijftaal? Het kan als het zo vlug mogelijk vertaald wordt in een Romaanse taal of in het Engels.

Barok of bourgondisch... Voor mij past een bepaald woord in een bepaalde context, in een bepaald plot, in een bepaalde spanning. Dat woord heeft voor mij een dekking die associaties kan oproepen. Ik geef een voorbeeld: paraplu / regenscherm Het eerste woord roept bij mij veel meer associaties op dan het tweede. Ook al gaat het over het zelfde gebruiksvoorwerp. 'Paraplu' : het verleden toen er nog geen 'regenschermen' waren, het liedje 'Onder moeders paraplu' en het woord correleert ietsjes meer met 'Singing in the rain' dan 'regenscherm'. Dan is er nog een aspect: de lezer leest technisch selectief: d.w.z. hij/zij weerhoudt tijdens het lezen enkele sleutelwoorden die belangrijk zijn voor het plot. Het moet snel gaan. Deze soort lezer wordt op zijn/haar wenken bedient en zal al vlug een boek dat dit heilig recept niet volgt, niet uitgelezen wegzetten.

Kijk, hier zeg jij iets heel belangrijks. Je zegt eigenlijk drie zeer belangrijke zaken: 1. de context 2. de associaties die een woord oproept 3. de selectiviteit van de lezer. Zonder dat je het denk ik bewust doorhebt is dit ook dé sleutel voor barok taalgebruik. Zolang deze drie zaken in orde zijn, kun je net zulke langen zinnen gebruiken als dat je wilt, en kun je het net zo barok maken als dat je wilt. Het gaat erom dat de context te begrijpen is, dat er voldoende woorden in zitten die associaties oproepen, en dat er voldoende sleutelwoorden in zitten die de lezer kan onthouden zodat hij het plot kan volgen. Dus wat weerhoudt iemand dan nog om barok te gaan schrijven? Welke reden heeft een uitgeverij om zo'n schrijver af te wijzen vraag ik me af, als deze drie zaken in orde zijn? Ik kan je zo tien korte zinnen geven die op een zakelijke manier geschreven zijn en moeilijker te begrijpen zijn dan tien lange zinnen op een barokke manier. Het gaat allemaal om die drie technische aspecten die jij aangeeft. Wanneer er iets schort aan deze 3 aspecten, dan wordt het allemaal wat lastiger. Dan gaat een schrijver richting het poëtische, dan is het hem om de vorm te doen, en verkleint de potentiële afzet en het potentiële publiek. Dit is allemaal zo logisch als 1+1=2.

Ik struikel voortdurend over deze drie aspecten naar de lezer toe. Uiteindelijk komt het neer op een amputatieproces in het schrijven. CONTEXT : Als je bijvoorbeeld schrijft over een houtvuur dan dien je er rekening mee te houden dat vrij weinig mensen ervaring hebben met een houtvuur van gesprokkeld hout. Tenzij je er een hele uitleg over geeft die dan de rode lijn van die scène volledig om zeep helpt. Of je geeft tijdsverloop aan via het planten van gewassen, het rijpen van bessen etcetera en dan krijg je de vraag: 'hoe zit het met het tijdsverloop'?. Oké, dan maar enkele maanden bij naam laten vallen. Alsof er alleen maar een kalender op papier bestaat: de twaalf maanden op een rijtje. Beschrijf je de rode kleuren in het loofbos en de bladeren die vallen dan is dat niet voldoende. Het woord 'herfst' moet erbij. Schrijf je over de 18de eeuw dan dienen je personages clichépersonages te zijn die aansluiten bij de denkwereld van de grote noemer lezer nu. Met veel geluk Marie-Antoinette en haar wereld. En die denkwereld is dan gestoeld op meestal de 19de eeuw en op goedkope TV-films. Terwijl de 18de eeuw overliep van excentriekelingen en de 'Enlightment'. De hangende werelden in de film Avatar komen regelrecht uit 'Gulliver's travels' (18de eeuw). ASSOCIATIES die woorden kunnen oproepen: hou het simpel is de boodschap. Je kan geen toespeligen maken op een boek dat je hebt gelezen (bv Levi-Strauss: La pensée sauvage' en... en...) Geen kat kan je volgen tenzij je heel veel uitleg geeft, zodanig veel dat de rode lijn ondergesneeuwd wordt. Niet doen dus. Je kan beter het woord 'couscous' gebruiken ipv 'venison'. Niemand weet waar 'venison' voor staat. Transgressie met andere talen is eigenlijk uit den boze. Het gebeurt voortdurend in het dagelijkse leven. Op papier is de situatie anders. In deze vlugge tijden telt het taalkundig verleden niet meer van woorden. Nu worden woorden economisch, sociaal en commercieel gebruikt al naargelang. De historiek van woorden is weggevaagd. We zitten in een nieuw taaltijdperk. Zelfs het woord 'democratie' krijgt meer dan één genuanceerde betekenis dan deze in de jaren vijftig en zestig. Het kan goed zijn dat het woord 'bank' een scheldwoord wordt. Equivalent aan 'citroenperser' en/of 'bloedzuiger'. Nieuwe woorden zoals bv 'interessant reetje' (intrest rate). Niemand die denkt aan een ree en aan 'do re mi' uit the Sound of Music. Associaties van woorden voor een schrijver is drijfzand en labyrint terzelfdertijd. Waar zitten de hoofdaders van die associaties om op wereldvlak door te breken? SELECTIVITEIT van de lezer: sleutelwoorden dan maar die herkenbaar zijn voor de grote noemer lezer. Het woord 'herfst' dus, ook al vallen de bladeren neer. 'Zware sneeuwval en een blizzard kan je nog net laten doorgaan voor 'winter'. Als berinnen met jongen naar de rivier trekken ... het woord 'lente' moet je laten vallen. Niemand weet nog dat berinnen bevallen in het putje van de winter tijdens hun semi-winterslaap en pas in de lente uit hun winterhol komen. Stel dat ik een personage opvoer met een weelderige boezem. In het verhaal bedoeld als moederlijke sensualiteit naar mannen toe. Ik kan me goed voorstellen dat vrouwelijke lezers onmiddellijk denken aan 'siliconen'. Ik zit als schrijfster op het spoor van Rubens en vruchtbaarheidsbeeldjes, maar de lezers van nu zitten helemaal niet op dat spoor. Eigenlijk zijn je polsen op voorhand al gebonden. Tenzij je superslim bent en een recept kan hanteren dat oké is over de grenzen heen. Wat dat nog met schrijven te maken heeft, weet ik niet.

chrisleavers, ik heb je tekst gelezen, maar het kostte me wel erg veel moeite om de rode draad te vinden. Er zit in je teksten altijd wel een rode draad, maar je zwaait zoals wel vaker alle kanten op. Nu, iedereen moet zelf weten hoe hij of zij schrijft, maar hoe kun je verwachten dat iemand je tekst snapt als je zo wazig schrijft? Begrijp me goed, ik vind je een intelligent persoon, maar waarom moet je alles zo vreselijk ingewikkeld uitleggen?

Ja, Bavarios, ik zwaai alle kanten op omdat die er ook zijn. Voor mij toch. Ik zie geen heil in het Bourgondische schrijven omdat het Nederlands te arm is (vergeleken met het Frans in elk geval), de associaties die woorden oproepen te indivualistisch zijn geworden. Engelse neologismen vieren hoogtij terwijl men te tam is om een dialect woord te introduceren. Dat is blijkbaar te riskant. Het Bourgondische schrijven staat trouwens haaks op het herhalingselement in de maatschappij. Met herhalingselement bedoel ik reclameboodschappen op straat, op TV, op de radio, in de postbus. In de muziek. Ook in de spreektaal (sociaal contact fysisch of op GSM) is het herhaling troef (dementerenden nog buiten beschouwing gelaten). Een soort automatisme heeft zich in de breinen van de mensen genesteld: 'pas na tig keren zal ik het onthouden.' Onbewust gaat een mens ervan uit dat de info zich zal herhalen. Info is alleen nog belangrijk als ze voortdurend herhaald wordt. Beschrijf je de herfst in een verhaal met één bourgondische zin zonder het woord 'herfst' erin, dan wordt daar overgelezen. Het modern denkautomatisme geeft namelijk aan dat 'het' zich wel zal herhalen. Gebeurt dat niet dan treedt er verwarring op. Pak nu dit 'herhalingselement' en voeg het toe aan de teloorgang van de historiek van woorden en historische woorden zoals het dialect, de beperktheid van onderwerpen want niet gekend is onbemind, en de verwarring die kan optreden omdat een schrijver persoonlijke associaties oproept die niet in het denkbereik liggen van de meeste mensen, dan heb ik, denk ik, voldoende argumenten aangereikt. Ik betrap me er zelf op dat ik meer en meer herhaling invoeg in mijn schrijven uit bezorgdheid dat de lezer over een eerste info-element gelezen heeft. Ik gebruik dan dezelfde woorden. Geen variant meer want het is zo erg dat vele lezers die varianten zelfs niet meer herkennen en niet aan elkaar kunnen linken. Woorden die op mijn tong liggen, slik ik door of schrap ik en ga op google zoeken naar een acceptabel synoniem. Meestal lege hulzen waar het kruit al lang van verschoten is. Het schrijven moet duidelijk zijn, herkenbaar en vooral niet te ingewikkeld. Dat sluit het Bourgondische schrijven m.i. voor een groot deel uit. Jij schrijft : 'als de drie zaken in orde zijn...' Dat 'in orde' intrigeert me. (Hopelijk was het nu niet te ingewikkeld.)

Ja, Bavarios, ik zwaai alle kanten op omdat die er ook zijn. Voor mij toch. Ik zie geen heil in het Bourgondische schrijven omdat het Nederlands te arm is (vergeleken met het Frans in elk geval), de associaties die woorden oproepen te indivualistisch zijn geworden. Engelse neologismen vieren hoogtij terwijl men te tam is om een dialect woord te introduceren. Dat is blijkbaar te riskant. Het Bourgondische schrijven staat trouwens haaks op het herhalingselement in de maatschappij. Met herhalingselement bedoel ik reclameboodschappen op straat, op TV, op de radio, in de postbus. In de muziek. Ook in de spreektaal (sociaal contact fysisch of op GSM) is het herhaling troef (dementerenden nog buiten beschouwing gelaten). Een soort automatisme heeft zich in de breinen van de mensen genesteld: 'pas na tig keren zal ik het onthouden.' Onbewust gaat een mens ervan uit dat de info zich zal herhalen. Info is alleen nog belangrijk als ze voortdurend herhaald wordt. Beschrijf je de herfst in een verhaal met één bourgondische zin zonder het woord 'herfst' erin, dan wordt daar overgelezen. Het modern denkautomatisme geeft namelijk aan dat 'het' zich wel zal herhalen. Gebeurt dat niet dan treedt er verwarring op. Pak nu dit 'herhalingselement' en voeg het toe aan de teloorgang van de historiek van woorden en historische woorden zoals het dialect, de beperktheid van onderwerpen want niet gekend is onbemind, en de verwarring die kan optreden omdat een schrijver persoonlijke associaties oproept die niet in het denkbereik liggen van de meeste mensen, dan heb ik, denk ik, voldoende argumenten aangereikt. Ik betrap me er zelf op dat ik meer en meer herhaling invoeg in mijn schrijven uit bezorgdheid dat de lezer over een eerste info-element gelezen heeft. Ik gebruik dan dezelfde woorden. Geen variant meer want het is zo erg dat vele lezers die varianten zelfs niet meer herkennen en niet aan elkaar kunnen linken. Woorden die op mijn tong liggen, slik ik door of schrap ik en ga op google zoeken naar een acceptabel synoniem. Meestal lege hulzen waar het kruit al lang van verschoten is. Het schrijven moet duidelijk zijn, herkenbaar en vooral niet te ingewikkeld. Dat sluit het Bourgondische schrijven m.i. voor een groot deel uit. Jij schrijft : 'als de drie zaken in orde zijn...' Dat 'in orde' intrigeert me. (Hopelijk was het nu niet te ingewikkeld.)

Nee, ik snap je nu volledig. Tenminste, ik denk dat ik je volledig snap. Ik ben het echter totaal niet met je eens. Je hebt het over herhaling. Maar herhaling is op zich een stijlfiguur. In die zin past herhaling gewoon bij bourgondisch taalgebruik. Ik ben het ook totaal niet met je eens als je beweert dat het Nederlands te arm is. Zelfs al zou het aantal Nederlandse woorden met 50 procent worden ingekort, dan nog zou het niet te arm zijn. Er zijn dan namelijk nog steeds zoveel woordverbindingen aan te gaan, dat er een voldoende rijk verhaal tot stand kan komen (ik ben trouwens ook de Franse taal machtig, dus ik kan het vergelijken). Je spreekt over herhalingselement in de maatschappij en dat er een automatisme in het brein van de mensen heeft ingeplant. Nee zeg ik je. Het brein van de mensen is nog steeds zoals die 40.000 jaar geleden was, toen we nog in lendedoeken rondliepen. Er is niks veranderd aan het brein. Er zijn zoals gezegd drie zaken die het lezen faciliteren, en dat heeft niets met barok versus geen barok te maken: - De context moet begrepen worden. Dat betekent dat alle topische vragen door de lezer gemakkelijk te beantwoorden moeten zijn: de wie, wat, waarom, hoe - vragen. Op die manier weet de lezer waar de scene zich afspeelt, wie er aan het woord is, waarom de zaken gebeuren en hoe ze gebeuren. - De woorden die gebruikt worden moeten voldoende associaties en connotaties oproepen bij de lezer. Connotaties is een ander woord voor gevoelswaarde van woorden. bijvoorbeeld de zin: ''de auto lag in onderdelen op straat''. Het woord onderdelen roept te weinig connotatie op. De gevoelswaarde is laag. Verander je het woord ''onderdelen'' in ''brokstukken'' of nog beter, in ''wrakstukken'', dan roept dit meer associaties en connotaties op. - Daarnaast moet de tekst te begrijpen zijn. Dit heeft met de syntax, de structuur van de zinnen te maken. Hergroepeer alles wat bij elkaar hoort in een zin, haal logica-fouten eruit, zorg dat er geen abstracte, lege woorden zijn, en de zinnen zullen beter te begrijpen zijn. Deze drie zaken staan niet in tegenstrijd met barok of bourgondisch taalgebruik. Het enige probleem dat plaats zou kunnen vinden bij bourgondisch taalgebruik is als de vorm zich loskoppelt van de inhoud. Dan wordt het l'art pour l'art (kunst voor de kunst) en hier heeft de lezer vaak moeite mee omdat hij de inhoud dan kwijt is. Zo was het 1000 jaar geleden, en zo is het nog steeds.

Bavarios, Bij de drie zaken die jij noemt valt het woord 'moeten' me op. Als je het gevoel hebt als schrijver concessies te moeten doen om aan deze criteria te voldoen ben je jezelf niet langer trouw. Dan heb je je verkocht aan de lezer. Kies je daar niet voor, dan bereik je een kleiner lezerspubliek. Als dit over mij als schrijver zou gaan dan zou ik maar één keus hebben. Of eigenlijk niet. Wat bij bourgondisch schrijven nog niet als zijnde positief is genoemd is het feit dat je de lezer kunt bespelen en sturen. De lezer beseft dat hij geen chicklit leest. Als hij besluit door te lezen, neemt hij de uitnodiging aan om zich de tekst eigen te maken en pikt hij de sfeer/(tijd)belevingswereld op die de schrijver probeert te creëren. Dit verandert de gesteldheid van de lezer. Een schrijver als bedoeld kan de lezer dus vormen, misschien zelfs opvoeden. Daarbij hoeft een lezer m.i. niet alles uit een verhaal op te pikken. Als ik, bijvoorbeeld voor een vakantie, een boekenpakket samenstel, dan kies ik voor een paar 'makkelijke' boeken en een of twee werken, waaruit ik soms maar een paar bladzijden per dag lees. Ik kan me voorstellen dat de schrijfsels die hier bedoeld worden in de laatste categorie vallen.

Bavarios, Bij de drie zaken die jij noemt valt het woord 'moeten' me op. Als je het gevoel hebt als schrijver concessies te moeten doen om aan deze criteria te voldoen ben je jezelf niet langer trouw. Dan heb je je verkocht aan de lezer. Kies je daar niet voor, dan bereik je een kleiner lezerspubliek. Als dit over mij als schrijver zou gaan dan zou ik maar één keus hebben. Of eigenlijk niet.

Ja, ik gebruik het woord moeten. Zeer zeker. Als je op een barokke of bourgondische wijze wilt schrijven, dan zijn deze drie zaken zeer belangrijk om in ogenschouw te nemen, wil je je boodschap over laten komen bij een ander, in dit geval de lezer. Want elke schrijver wilt zijn boodschap over laten komen, en dit heeft niets met je ziel aan de lezer verkopen te maken. De ziel zit hem uiteindelijk in de boodschap zelf. De aangegeven parameters zijn middelen die kunnen helpen bij het overbrengen van de communicatie naar de lezer toe. Dit doet geen afbreuk aan de stijl noch de inhoud van een tekst. Het zijn hulpmiddelen die een schrijver bewuster kunnen maken van waar hij/zij mee bezig is. Nu, je kunt je hakken in het zand stoppen, je rug naar de wereld keren, en zeggen: ik doe alleen maar wat ik wil en luister niet naar technische analyses. Prima.

Wat bij bourgondisch schrijven nog niet als zijnde positief is genoemd is het feit dat je de lezer kunt bespelen en sturen. De lezer beseft dat hij geen chicklit leest. Als hij besluit door te lezen, neemt hij de uitnodiging aan om zich de tekst eigen te maken en pikt hij de sfeer/(tijd)belevingswereld op die de schrijver probeert te creëren. Dit verandert de gesteldheid van de lezer. Een schrijver als bedoeld kan de lezer dus vormen, misschien zelfs opvoeden. Daarbij hoeft een lezer m.i. niet alles uit een verhaal op te pikken. Als ik, bijvoorbeeld voor een vakantie, een boekenpakket samenstel, dan kies ik voor een paar 'makkelijke' boeken en een of twee werken, waaruit ik soms maar een paar bladzijden per dag lees. Ik kan me voorstellen dat de schrijfsels die hier bedoeld worden in de laatste categorie vallen.

Nee, ik ben het hier helemaal niet mee eens. Men verwart bourgondisch schrijven met moeilijk schrijven. Het één is niet per definitie het gevolg van het ander. Er zijn veel boeken die in simpele, droge taal zijn geschreven, maar die voor de lezer moeilijk te lezen zijn, juist vanwege een verkeerd gebruik van de drie punten die ik aangaf, waardoor de tekst wazig, onbegrijpelijk en ongestructureerd is. Maar goed, als mensen dit niet willen snappen, dan heeft het niet veel zin om hierop in te gaan.

Ik vind Peter Buwalda een goed voorbeeld van een 'bourgondische schrijver'. Hoeveel exemplaren van Bonita Avenue zijn er al verkocht? Schrijf dus gewoon lange, bourgondische zinnen als het je ligt.