Geen afbeelding
Eufdrie

Lid sinds

19 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Balans vinden tussen te veel en te weinig melden

 10 mei 2007 - 20:06
Bij mijn eerste roman kreeg ik van de redacteur veelvuldig commentaar dat ik te veel opschreef. Zij vond dat sommige dingen best onvermeld kunnen blijven, de lezer wordt dan verplicht zelf na te denken. Een schrijver die alles vermeldt en "denkt voor zijn lezers", begaat in de ogen van de redacteur een doodzonde. Nu mijn boek inmiddels ruim een half jaar in de winkels ligt en ik diverse reacties ontvang, krijg ik echter te horen dat sommige zaken onderbelicht zijn gebleven. Men had liever gehad dat ik wat meer info had gegeven. De lezer zegt dus het tegengestelde van wat de redacteur zegt! Nu is mijn stijl van nature zo dat ik het liefst alles vermeld, maar door dat drilljaar met de redacteur aan mijn zijde is dat er een beetje afgesleten. Ik merk dat ik dingen niet opschrijf waarvan ik vind dat ze er wel zouden moeten staan, en voel me daardoor heel onzeker tijdens het schrijven. Hoe vinden jullie de juiste balans tussen "denken voor je lezers" en "te weinig info waardoor het verhaal/een verhaallijn onbegrijpelijk wordt"? Eufdrie

Geen afbeelding
Wiske

Lid sinds

18 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 15 mei 2007 - 12:47
Dat is ook toevallig, dat je dat zegt. En het klinkt alsof het een idee was waar je eerst op moest komen en alsof het je moeite kost. Dat was tenminste bij mij zo, ik dacht echt "hé, maar voor Philippe is het heel normaal". Ik heb zo zelfs delen van dialogen weggehaald omdat er blijkbaar over iets gesproken werd waar ze het al eerder over gehad hadden. En dingen die voor mijn personages al te vanzelfsprekend waren heb ik ook geprobeerd weg te halen, met pijn en moeite, omdat ik eigenlijk behoorlijk lang van stof ben :)

Geen afbeelding
Set

Lid sinds

19 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
 15 mei 2007 - 13:56
Als ik dit lees denk ik: was ik maar wat langer van stof... Het lijkt me heerlijk om te schrappen ipv te denken: wat moet erbij om het duidelijker te maken.

Geen afbeelding
MichaM

Lid sinds

17 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 15 mei 2007 - 16:20
Wat goed! Ik heb echt zo'n hekel aan dialogen die misbruikt worden om de lezer op de hoogte te stellen van bepaalde informatie :P De dialoog wordt er zo onnatuurlijk van. Leest erg onprettig en eigenlijk is het ook wel een makkelijke weg. Als die informatie echt zo noodzakelijk is voor het verhaal, kun je het vast ook wel ergens anders kwijt.

Geen afbeelding
Wiske

Lid sinds

18 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 15 mei 2007 - 23:32
@Wonderer: Maar waar moet je het kwijt? In actie, handeling? Daar kan ik zo lang mee bezig zijn dat ik er echt een beetje simpel van word; waar stopt een handeling en begint de dialoog? En omgekeerd. Ik heb net nog even een stukje 'Arthur' gelezen, maar jij schrijft zo soepel dat mij nergens opvalt dat er lang op gezwoegd zou kunnen zijn (petje af). Voor mij was het zo'n eindeloos gepuzzel dat ik nu niet meer weet hoe ik het ooit op papier gekregen heb.

Geen afbeelding
MichaM

Lid sinds

17 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 16 mei 2007 - 2:52
Ik moet blozen :$ Helaas geloof ik niet dat ik zo "offhand" kan aangeven waar het dan moet. Misschien kun je een stukje tekst plaatsen? Ik denk er bij het schrijven niet echt over na, eerlijk gezegd. Ik denk geloof ik nooit "oh, dit moet ik nog ergens kwijt, waar..." Of misschien heb ik dat verdrongen, schrijven gebeurt bij mij (bij Arthur tenminste, bij de fantasy gaat het wat minder "natuurlijk") vrijwel op intuitie en zeker de eerste versie die op internet staat is zonder teruglezen gepost, dus daar kan ik jammer genoeg niet zoveel over zeggen... Misschien moet je gewoon stoppen met "dit moet ik ergens kwijt" denken, en kijken waar het op een natuurlijke manier valt.

Geen afbeelding
Wiske

Lid sinds

18 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 16 mei 2007 - 11:00
Ja, klopt. Maar ik moet het toch vooral van aha-momenten hebben, en dat kan best na tien keer nalezen zijn. Het is me een keer gelukt om een halve bladzijde ineens te schrappen door iemand uit een dialoog te halen. Toen hij zich er niet mee bemoeide was de dialoog veel beter. Maar zulke momenten zijn echt zelden. Misschien is dat ook wel een teken dat het gewoon goed is zoals het is.

Geen afbeelding
Eufdrie

Lid sinds

19 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 16 mei 2007 - 17:29
Ik heb mijn documenten altijd vol met ingevoegde opmerkingen staan, hebben jullie dat ook? Van die losse flodders als "hier ergens moet nog komen te staan dat...." En dan maar zien dat je dat een beetje naadloos in de tekst inpast. En natuurlijk uitkijken dat je dat niet verderop in het boek al had gedaan, voor je het weet staan er weer dingen dubbel in.

Geen afbeelding
Iris Bee

Lid sinds

17 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 16 mei 2007 - 19:26
Ik heb niet alle reacties gelezen, dus wie weet overbodig: Er is een (groot) verschil tussen dingen onbelicht laten en dingen suggereren. In het eerste geval hou je informatie achter. Dan laat je gewoon echt informatie achterwege die de lezer ook niet zelf kan verzinnen of aanvoelen. In het tweede geval schrijf je ook niet letterlijk op wat er aan de hand is, maar laat je dat wat ie moet weten in het hoofd van de lezer ontstaan. Het subtiele schrijven. Zo bezien kan zowel je redacteur als je publiek gelijk hebben en zijn hun reacties niet tegengesteld.

Geen afbeelding
Wiske

Lid sinds

18 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 16 mei 2007 - 21:05
Ik wel :) . Dingen als 'hier krijgen ze ruzie of op de terugweg'. Maar het naadloos inpassen is wel eens moeilijk. Voor ik het weet heb ik een overgang van een hele bladzijde geschreven, tja, dat kan dus niet. Subtiel schrijven, dat vind ik een mooie uitdrukking. Ik weet niet of ik dat bereikt heb, dat kan eigenlijk alleen de lezer beoordelen. Het zijn meer mijn personages die de lezer af en toe op het verkeerde been zetten. Ik geloof namelijk, achteraf gezien, dat ze niet altijd de waarheid gezegd hebben ;)

Geen afbeelding
Eufdrie

Lid sinds

19 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 16 mei 2007 - 22:55
Er is een (groot) verschil tussen dingen onbelicht laten en dingen suggereren. In het eerste geval hou je informatie achter. Dan laat je gewoon echt informatie achterwege die de lezer ook niet zelf kan verzinnen of aanvoelen. In het tweede geval schrijf je ook niet letterlijk op wat er aan de hand is, maar laat je dat wat ie moet weten in het hoofd van de lezer ontstaan. Het subtiele schrijven.
Ja, dat vind ik wel een goede opmerking. Ik vind het ook heerlijk om dingen te vermelden die totaal onbelangrijk lijken, maar die verderop in het boek een zeer belangrijke hint bleken voor de uiteindelijke plotontwikkeling. Dat soort dingen doe ik kennelijk juist weer te summier.

Geen afbeelding
Nic

Lid sinds

18 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 17 mei 2007 - 11:13
Ha Eufdrie, Net als in het topic over de dikte van een boek, ben ik van mening dat alles om dosering gaat. Hoeveel geef je weg en wat kan je aan de fantasie van de lezer overlaten? Om terug te komen op het vermelden van de manier waarop iemand iets zegt, 'riep hij wanhopig', zei zij gelaten' enz. Ik denk dat je in de meeste gevallen inderdaad sober om moet gaan met het direct benoemen van iemands gemoedstoestand, omdat je in de opbouw van je tekst ook een sfeer creeert. Heb je net zorgvuldig iets opgebouwd, ga je er vervolgens met de vinger naar staan wijzen en schreeuwen: kijk, hij is wanhopig! Het ondergraaft de subtiliteit. Als je die vermeldingen slechts in enkele gevallen toepast, daar waar de noodzaak echt bestaat, maken ze ook veel meer indruk. Desalniettemin zondig ik ook regelmatig tegen deze regel. P.s. Pont du Gard ligt klaar voor de zomervakantie. Dan ga ik hem eindelijk lezen!

Geen afbeelding
Christopher

Lid sinds

17 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 23 mei 2007 - 1:28
Een kant die ik nog niet zag in de reacties is de volgende. Je kunt het ook bekijken dat als je een gesproken zin moet eindigen met 'zei hij jammerend', dat dan de gesproken zin niet erg saai is. Voorbeeld: 'Ik ben al mijn geld kwijt,' zei hij jammerend. 'Al mijn [bijvoeglijk naamwoord naar keuze;-)] geld kwijt aan die [bijvoeglijk naamwoord naar keuze;-)] beurs.' Ik vul mijn eigen bijvoeglijke voorkeuren maar niet in om geen mensen te kwetsen met schuttingtaal. Het ligt niet zo zeer aan dat woordje jammerend maar aan de dialoog. Dat viel me ook al op bij het voorbeeld met 'mag ik binnenkomen'. Dat is ook niet echt boeiend. Afgezien van het feit dat het saai is om te beschrijven dat iemand gaat jammeren om het feit dat hij al zjin geld kwijt is. Dat is inderdaad nogal voorspelbaar en daardoor overbodig. Ik weet niet of je redactrice het zo bedoelde. Ik probeer het licht eens op een andere kant te laten schijnen. groetjes, Christopher