herkenning/ lange tenen

In mijn boeken of verhalen schrijf ik vaak over dingen die ik hoorde, heb gezien of die me zijn bijgebleven. Ik vertaal dat dan naar een sitatie of personage. Het probleem is dat er altijd wel iemand is die zich erin herkent. "Oh, en ik ben zeker die" of "Nou, denk je echt zo over mij?" en "Kun je dat niet veranderen, als iemand dat leest denken ze dat ik dat en en dat ik dus - een alcohol probleem heb, agressief ben, een slet ben enz-" Maar ik schrijf nooit echt over iemand die ik ken, ik stel de karakters samen uit honderden herinneringen en nog veel meer fantasie. En ik kan toch moeilijk met 6 mensen een boek gaan schrijven "dat heb je toch wel veranderd hè? Dat had ik je toch gevraagd?". Hoe gaan jullie daarmee om? Als je over dagelijkse situaties schrijft en (ogenschijnlijk) doodnormale mensen kun je volgens mij niet voorkomen dat mensen zich soms denken te herkennen. Bionda