Waarom wordt er zo moeilijk gedaan over een pseudoniem?

Volgens mij is het in de salon ook wel eens gevraagd; waarom pseudoniemen en niet jullie eigen namen. En zelfs zonder een stem bij de opmerking te horen proef ik al een afkeurend toontje; 'Waarom verstop jij je?' Ik krijg dan altijd de neiging om terug te zeuren, 'waarom is het belangrijk voor je om dat te weten?' Ik weet het niet Eufdrie. Wat betreft de journalisten; misschien hopen ze op een spannend verhaal of een spannende invalshoek. Maar net wat je zegt, dan gaat het over jou en niet over het boek. Misschien moet dat dan ook je antwoord zijn, bedenk ik me nu, 'omdat het over het boek moet gaan en niet over mij'. (?)

Ik ga ook onder een pseudoniem publiceren en ik zit (in mijn hoogmoed :')) al te bedenken hoe ik dat eventueel ga verklaren. Ik denk dat uiteindelijk de persoon belangrijker is dan het boek, omdat mensen belangrijk zijn, en dat een pseudoniem als "liegen" wordt gezien. Net zoals je anders voordoen dan je bent op internet. Ik weet zeker dat er aan de naam die op een omslag staat, heel wat wordt toegedicht en het weegt denk ik ook mee in de eventuele aanschaf. Als het een pseudoniem blijkt, voelt de lezer zich misschien genaaid. Dat is echter wel de reden dat ik uberhaupt een pseudoniem neem, ik wil de gedachten van de toekomstige lezer een bepaalde kant opsturen. ----------------------------------------------------------------------------------------------------

Curiosity killed the cat. Gelukkig ben ik geen kat!

Ik vind het helemaal niet vreemd om onder een pseudoniem te publiceren en dat een journalist dat als eerste vraag stelt, dát vind ik nou belachelijk. Waarschijnlijk horen ze inderdaad graag pikante details en zielige verhalen. Wat de lezer ervan zal vinden weet ik niet, maar ik wil ook liever onder pseudoniem publiceren, misschien zelfs twee. Ik neem aan dat het de lezer toch wel in de eerste plaats om het boek gaat. Maar een pseudoniem blijft tot de verbeelding spreken, dat merk ik meteen aan mezelf als ik de reactie van Wonderer lees (smile); een pseudoniem om de gedachte van de lezer een bepaalde kant op te sturen...zeeeer interessant (smile)

Op de vraag: "Waarom niet gewoon je eigen naam op het boek?" zou ik antwoorden: "Om het wat minder persoonlijk te maken" of: "Je vraagt aan Andre van Duin toch ook niet waarom hij Joep Meloen heet in die film?".......denk ik. -------------------------- 'Dauwdruppels' ISBN: 978 90 77764 67 1

Sterker nog, Andre van Duin is ook een pseudoniem ;) Hij heet in het echt Adriaan Kyvon. ----------------------------------------------------------------------------------------------------

Curiosity killed the cat. Gelukkig ben ik geen kat!

I rest my case. -------------------------- 'Dauwdruppels' ISBN: 978 90 77764 67 1

Zou het echt zo erg zijn? Tja, mijn leven is weinig smeuiig. Ik woon in een rijtjeshuis, heb een Opel, een echtgenoot en een kind. Saaiheid troef dus (behalve natuurlijk mijn heimelijke genoegens, maar die gaan niemand wat aan! ) Ik vind veel troost in het antwoord van Wiske, die de journalist belachelijk vindt die het nodig vindt zoiets te vragen. Bedankt, ben ik dus niet de enige die er zo over denkt.

zeker niet de enige! ik schrijf liever onder een pseudoniem zodat ze je niet meteen voor gek verklaren (als je nog niet 'bekent' bent) en ook omdat ik voel dat als ik schrijf ook 'iemand' anders ben, ik ervaar dingen dan anders enzo.. en ook omdat ik graag mijn eigen leven wil houden, mensen die mij echt kennen weten dat ik onder die naam schrijf

Ik heb nog niks uitgegeven, maar als dat gaat gebeuren, wil ik dat wel onder mijn eigen naam. Niet omdat er iets mis is met een pseudoniem, maar gewoon omdat ik een pseudoniem persoonlijk niet nodig vind. Ik heb zeg maar geen reden om met een pseudoniem te werken, maar ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die dat wel hebben, en ook al heb je er geen reden voor, dan moet het nog niet uitmaken. Zoals er al gezegd is, zijn er veel artiesten die werken onder een artiestennaam. Bijvoorbeeld Thomas Berge heet in het echt Giel Ottink. Hij heeft zijn naam aangepast omdat het in Duitsland op een vervelende manier werd uitgesproken. Maar goed, daar ging het niet om. Iedereen die iets schrijft, uitgeeft, wat dan ook, moet zelf kunnen bepalen (om eigen beweegredenen) of er wel of niet onder een pseudoniem geschreven wordt. Het waarom vind ik dan ook niet belangrijk. Het lijkt me belachelijk als een journalist daarover blijft doorzeuren. Het interview gaat over het boek. Hoe belangrijk vind de lezer het om erachter te komen waarom de auteur niet onder zijn eigen naam schrijft?

Mijn manuscript gaat eind volgende week op de post naar een uitgever. Mocht dat verhaal een echt boek worden, dan wil ik dat zeker onder een pseudoniem doen. Ik kan niet zo goed aangeven waarom. Het is meer een gevoel. En aangezien ik regelmatig op mijn gevoel afga... Er zijn toch zo veel schrijvers die onder een pseudoniem publiceren? Ik snap niet waarom men er dan zo raar over gaat doen

Journalisten zijn nu eenmaal nieuwsgierig, maar zodra de interesse in dit soort dingen prioriteit krijgt boven de interesse in het boek (waar het eigenlijk om gaat) is er iets goed mis! Ik schrijf mijn boeken onder mijn eigen naam, maar heb bijv hier op het forum wel een pseudoniem. Privacy en zo, dat is al eerder besproken hier. Hoop niet dat je er veel last van blijft houden Eufdrie, en anders moet je ze gewoon zeggen dat het ze niets aangaat! Ik heb zelf intussen veel interviews gegeven n.a.v. mijn boek en ook ik merk dat ze mij als persoon (vrouw) veel interessanter vinden dan als schrijfster. Pff. Lekker laten gaan. Ik vind trouwens dat je een mooi pseudo hebt, het heeft een mooie klank.

Met een beetje commercieel inzicht kun je er juist trouwens handig gebruik van maken Eufdrie, laat er maar een beetje mysterie omheen hangen. Laat ze zich maar afvragen waarom niet je echte naam, enz. Dat kan geen kwaad! Off topic: En Cixi: wat ik probeer te doen bij interviews (en dat is misschien een tip voor anderen die daar ook mee te maken hebben) is mijn antwoorden aanpassen op het blad waar het in komt te staan. Als ik bijvoorbeeld wordt geinterviewd door de Linda dan zeg ik andere dingen dan wanneer het voor de Penthouse is. (In de Penthouse roep ik gewoon een paar dingen waar die doelgroep helemaal blij van wordt, en bij een vrouwenblad gooi je het natuurlijk weer over een hele andere boeg.) Wie heeft er hier trouwens een mediatraining aangeboden gekregen van de uitgever? Denk je dat zoiets nodig is bij schrijvers?

Bij schrijvers die enorm in de publiciteit komen, lijkt het me wel handig ja. Zoals jij ;) Daar had ik eigenlijk nog nooit over nagedacht, mediatraining van de uitgever...