Hoe begin jij met het schrijven?

Het ligt er een beetje aan wat het doel is van je schrijven. Als je een dikke roman wilt schrijven moet je het niet zo doen, dan wordt het al vlug zo ingewikkeld dat je er zelf geen touw meer aan vast kunt knopen. Voor een kort verhaaltje kan het prima. Dus in raad je aan om met korte verhaaltjes te beginnen.

hoe beginnen jullie met schrijven?

Urenlang met mijn hond door het bos lopen en maar kauwen. Net zo lang tot ik een verhaallijn heb. Dan achter de computer een korte samenvatting, puntsgewijs opstellen. Die bungelt onderaan mijn document. Al schrijvende gaat elke nieuwe ingeving erbij en iets dat verwerkt is eraf. Voor verhalen tot 25000 woorden lukt dit wel bij meer moet ik een soort schema gaan maken om niet gek te worden van al die korte onoverzichtelijke aantekeningen.

Oké. Ik maak meestal ook een apart blaadje aan waar ik in het kort een samenvatting schrijf maar meestal doe ik dit pas als ik al wel een stukje geschreven heb. Vooral als ik een avonduur schrijf waar veel omgevingen zijn maak ik korte samenvattingen ervan. Maar eigenlijk zijn dat meer steek woordjes.

Er is geen beste manier. Renate Dorrestein zegt dat ze elke dag gewoon van 9 - 5 gaat zitten en schrijven, zonder enig idee te hebben waar het heen gaat (dat is dan ook haar plezier zegt ze, dat ze wil weten wat er gaat gebeuren). Er is wel een nadeel daaraan, ze moet namelijk wel zoals ze zelf zegt "95% weggooien en dus het meest afbreken wat ze heeft opgebouwd". Ze herschrijft verhalen in hun geheel ook vaak 25 keer voordat ze het bij de uitgever neerlegt. Er zijn ook aan het andere spectrum schrijvers die de hele outline maken, schema's van alle scenes en dan na driekwart jaar gaan zitten en in een paar dagen het boek eruit knallen. Je kan aan het eindresultaat niet zien welke tactiek iemand heeft gebruikt. Jouw manier van schrijven is prima. Als je er eenmaal wel achter bent wat je wil schrijven, moet je terug in je verhaal en gaan herschrijven. Ik denk dat jouw probleem hier gewoon is dat je lijkt te denken dat een verhaal na één keer af is. Je moet herschrijven, herschrijven en nog eens herschrijven. Als je er dus pas na een heel boek achterkomt waar het verhaal eindelijk om draait, niet getreurd, gewoon nog een extra maandje uittrekken :)

Ik ben het helemaal met Je-roen eens. Ik begin soms met alleen een eerste zin, soms met een wat verder uitgewerkt idee. Maar nooit met een al volledig uitgewerkt plot. Dat wil ik niet, dan blijft er voor mij geen lol meer over bij het schrijven.

Ook ik werk zonder vooropgesteld plan, begin 'ergens' zonder dat ik weet waar het naartoe zal gaan. Dat 'ergens' is meestal een zin, soms een situatie, maar nooit een personage. En op dat 'ergens' bouw ik door. Deze fase van het schrijven vind ik verrassend, spannend maar ook lastig omdat ik geen grip lijk te hebben op het verhaal, het is lastig manoeuvreren zo nu en dan. Na verloop van tijd (tot nu toe steeds op iets van 2/3e van het uiteindelijke boek) krijg ik het verhaal en de personages meer in mijn vingers, zie ik wat het doel zou moeten worden en dan verandert mijn strategie. Ik breng hoofdstuk voor hoofdstuk in kaart wat ik heb geschreven (uiterlijk en karakter personages, verhaallijn en ontwikkelingen) en maak dan een schema hoe het verhaal verder gaat, hoe ik de lijntjes af wil hechten et cetera. In de praktijk wijk ik regelmatig van dat schema af, maar het geeft me wel houvast. Nadeel van deze methode is inderdaad dat het herschrijven een fikse klus is, in de aanvang van het verhaal zit vaak een hoop overtollige ballast. Voordeel is dat deze methode voor mij werkt en dat ik er (meestal, ik heb ook wanhopige fases in dit proces. Waar moet dit in hemelsnaam heen, wat moet dit worden?) plezier in heb.

Toen ik met mijn verhaal begon, ben ik gewoon bij de eerste scene begonnen. ik had een personage in mijn hoofd, ik wist wat er met hem gebeurt was en ik had een idee van wat er ging gebeuren. die scene hoort nu al helemaal niet meer bij het verhaal, en er gaat iets heel anders gebeuren dan dat ik dacht. ik ben nu al 3 jaar met mijn verhaal bezig, en het komt niet echt af. steeds bedenk ik weer iets anders, en dan kloppen de helft van de scenes niet. maar ik vond mijn begin toch wel effectief ;)

Voordat ik een verhaalidee uit ga werken, wil ik eerst bij benadering weten hoe en waar het gaat eindigen. Dan weet ik waar ik ongeveer naar toe moet werken. Hoe ik van mijn verhaalbegin bij die ontknoping kom, weet ik meestal niet van te voren. Soms maak ik daar wel een grof schema van, maar daar houd ik me zelden of nooit aan. Ik bereik het einde dus meestal via allerlei kronkelpaden. Ook dat einde wordt vaak achteraf heel anders dan ik het gepland had. Ik ben nog nooit zonder enig plan, bijvoorbeeld vanuit de gedachten van een hoofdpersonage, begonnen. Ik geloof niet dat zoiets bij mij ooit zou werken.

Bij mij verschilt het. Ik begin soms vanuit een bepaalde zin die ik in mijn hoofd heb, soms vanuit een bepaald idee: 'hoe zou het zijn als...', 'hoe zit het eigenlijk met...' Nu ik een langer verhaal schrijf, heb ik wel een synopsis en een lijstje uitdrukkingen van personages (in mijn verhaal zijn de verschillende 'stemmen' erg belangrijk).

Als ik ergens de pest aan heb dan is het aan 3/4 van mijn verhaal weggooien, omdat ik opeens heb bedacht dat een andere wending het geheel toch spannender of leuker maakt. Ik ben dan ook nogal van de schema's. Van elk verhaal, kort of lang, maak ik eerst een korte samenvatting, die ik soms uitbreid tot een lijst van scènes. Ik heb zelf niet het idee dat dit het schrijven saaier maakt. Integendeel, er is nog genoeg ruimte voor mooie invallen, alleen grote wijzigingen in de verhaallijn zijn (bijna) niet meer mogelijk. Bij mij gaat het schrijven ook veel vlotter hierdoor. Ik ga niet zomaar meer nutteloos zitten bazelen, omdat ik op een goede ingeving aan het wachten ben, maar volg gewoon de hoofdlijn en heb ook geen last meer van het alom gevreesde writer's block. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat dit voor iedereen werkt. Ik ben altijd nogal van het vantevoren plannen en ergens naartoe werken en ik kan me voorstellen dat het voor mensen die anders in elkaar zitten, anders werkt. :nod: Probeer gewoon wat verschillende methodes uit, dan ontdek je vanzelf wat werkt voor jou.

Zonder voorbereiding beginnen en zien wat er uit mijn vingers rolt, zou wel een goede oefening voor mij zijn. Als ik tenminste vooraf vrede sluit met het idee dat ik waarschijnlijk niet direct mijn schrijfbestemming bereik en flink zal moeten herschrijven. De laatste opmerking van Hadassah pakt de essentie wel vast. Elke schrijver zal het op zijn of haar manier doen. Er is geen zaligmakende methode. De een heeft heel vastigheid nodig, de ander kan achteraf structuur aanbrengen en bewaart het grootste overzicht in zijn hoofd. Het belangrijkste lijkt me wel dat je het overzicht in de gaten houdt, ongeveer weet waar je naartoe wilt met je verhaal en in elk geval een schema bijhoudt met personages. Iemand die op bladzijde 32 Tanja heet, mag op bladzijde 57 niet ineens Hanja heten ;) Een raar voorbeeld wellicht, maar zonder duidelijke schema's met personages zou het je zomaar kunnen overkomen. Hoe het ook zij: Plezier moet altijd voorop staan! :nod: Welke methode je ook kiest. Anderen hebben het al gezegd, maar het kan geen kwaad dat te herhalen.

Voor korte verhalen zijn een paar woorden op papier misschien voldoende, echter voor een lange tekst (roman) gebruik ik een van te voren opgstelde schema waar ik me grof aan hou maar met de vrijheid om hier en daar andere wendingen of stukken toe te voegen. Ik ben nogal chaotisch dus zonder enige orde zou ik hoogstwaarschijnlijk allerlei namen, plaatsen, jaren etc. door elkaar halen. Het lijkt mij zeer moeilijk om een roman te schrijven zonder enige structuur/schema. Men zegt dat alle wegens leiden naar Rome; daar prefereer ik meestal de kortere die (hoop ik) minder tijd in beslag nemen. Zoals al meerdere keren vermeld en ongeacht de methode die je volgt, je zal niet ontsnappen aan herschrijven en herschijven en...

Boeiende vraag, kevindemen. En stuk voor stuk boeiende antwoorden! Bij het schrijven van een verhaal is er meestal een eerste beeld dat in me opkomt en eruit moet. Ik zie iets of iemand voor me en daar wil ik iets mee, ook al weet ik nog nauwelijks wat. Ik ga dan wel al meteen nadenken over wie, wat, waar, waarom. Ook over een mogelijk plot denk ik dan na. Maar als ik ga schrijven komt het wel voor dat ik niet precies weet hoe het einde eruit gaat zien. Ik probeer het vertrouwen te hebben dat 't me gaat lukken het verhaal tot een goed einde te brengen, maar het gebeurt wel dat ik een verhaal half af laat liggen, omdat ik niet zie hoe ik 't af moet maken. Ik schrijf dus niet verder en verder en verder. Ergens op een bepaald punt, moet me helder zijn hoe het afloopt. Ik wil daar namelijk ook weer naar toe schrijven. Mijn verhalen worden steevast langer dan ik wil. Als ik een begin en einde heb, vind ik het heerlijk om me daartussen te laten verrassen door wat mijn hoofdperso(o)n(en)denken en doen. Wat anderen zeggen: het is herschrijven, herschrijven, herschrijven, is ook mijn ervaring. De ene keer wel meer dan de andere keer (met mijn eerste roman ben ik nu al ruim 4 jaar bezig). En wat ook klopt is dat je je eigen weg hierin moet zien te vinden. Sommigen werken met schema's waarbij ze vooraf per hoofdstuk bepalen wie ze opvoeren, en welk deel van het verhaal zich afspeelt, anderen doen dat niet.

Oké. Ik zie zeker velen leuke reacties en lees ook dat ieder zijn eigen manier heeft. @ annemiekv Wie, wat, waar, waarom noem je bijvoorbeeld. Daar hoort hoe geloof ik ook nog onder ;). Is trouwens 4 jaar niet best een beetje lang om aan één verhaal te werken? Persoonlijk weet ik dat ik nooit vier jaar lang aan één verhaal kan werken. Ik krijg in die tijd gewoon zoveel ideeën dat ik ze gewoon moet gaan verwerken - En die hebben niet altijd met het verhaal te maken dat ik dan aan het schrijven ben. Meer een idee voor een nieuw verhaal dat daarna kan worden gemaakt. Ik doe gemiddeld 2 maanden over het schrijven ervan en ga dan nog lekker een halve maand (of iets meer) alles actief nog eens nalezen en herschrijven.

Vier jaar voor een gecompliceerd verhaal van 800 pagina's is echt niet lang. :confused: Ook al geloof ik dat ik na twee jaar al gek zou worden van mijn eigen werk. Dan is het denk ik juist nodig om van die korte snoepverhalen tussendoor te schrijven.

Ja, dat doe ik ook! Ik ben met het idee begonnen, 3 jaar geleden, en steeds af en toe een stuk verhaal geschreven. Ik heb echt wel 100 verhalen tussendoor geschreven hoor xD En ik heb het echt hartstikke druk met school enzo, dus zo raar is het niet ;)

Leuk om te lezen hoe ieder zijn eigen manier heeft. Ik werk heel verschillend. Vaak begin ik gewoon te schrijven en zie ik wel waar ik uitkom, soms heb ik in mijn hoofd waar ik heen wil, soms weet ik alleen het begin van het verhaal, soms ook alleen maar de eerste zin... Dit worden dan korte verhalen of dichtseltjes. Vier jaar geleden ben ik aan een boek begonnen. Daarvoor heb ik op papier gezet wat er globaal gaat gebeuren en een korte karakterschets geschreven van alle personages. Al vrij snel kreeg ik een goed idee voor het slot van het verhaal en dat heb ik nu redelijk af. Vaak herschreven! Ik heb er al tijden niet aan geschreven omdat ik het mezelf nogal ingewikkeld heb gemaakt. Ik las hier ergens een goeie tip om voor de hoofdpersonen een dagboek bij te houden en daar ben ik gisteren mee begonnen. Zo leer ik ze toch nog wat beter kennen..

Het blijft me verbazen hoe verschillend iedere schrijver is. De één begint vanuit het niets, terwijl de ander het verhaal tot in detail in zijn of haar hoofd heeft zitten... Ik heb meestal halve ideeën. Een paar personages, een plaats of een voorwerp. Op school verveel ik me vrij vaak en op die momenten ga ik met pen en papier spelen. Aan het einde van zo'n lesuur heb ik een idee wat voor verhaal ik zou kunnen schrijven. Verhalen glijden echter heel vaak weg bij mij, omdat negen van de tien een stevige basis missen, of juist een té stevige basis hebben, waardoor de verhaallijn mij niet meer boeit. Een enkel verhaal blijft hangen, sommige belanden op de laptop en ongeveer één van de honderd ideeën wordt daadwerkelijk een afgemaakt verhaal met een manuscriptachtige lengte. Vier jaar aan één verhaal werken, aan één versie, vind ik ook lang. Ik zou daar het geduld niet voor hebben... herhaling is niets voor mij. Wel vind ik het makkelijk om meerdere jaren met dezelfde personages bezig te zijn. Eén verhaal zit al een jaar of vijf in mijn hoofd, er staan twintig versies van op papier, en de eenentwintigste versie is inmiddels ook al een feit. Met herschrijven heb ik een haat/liefdeverhouding; het is fantastisch om kleine dingen toe te kunnen voegen, maar het is wel zwaar om scènes voor de zoveelste keer opnieuw te schrijven.

Ik las hier ergens een goeie tip om voor de hoofdpersonen een dagboek bij te houden en daar ben ik gisteren mee begonnen. Zo leer ik ze toch nog wat beter kennen..

Wat een geweldig idee om een kort dagboek bij te houden van de hoofdpersoon. Het kan handig zijn om je beter in je personage in te leven maar ook leuk voor later. Misschien ken je er dan later wel weer wat nieuws mee; Een nieuw boek door bijvoorbeeld veel te herschrijven en herschrijven en herschrijven.

Met herschrijven heb ik een haat/liefdeverhouding; het is fantastisch om kleine dingen toe te kunnen voegen, maar het is wel zwaar om scènes voor de zoveelste keer opnieuw te schrijven.

Geloof me dat ik je helemaal begrijp. Ik zie verhalen van vroeger die ik naar mijn idee NOOIT herschreven heb. Geloof dat ik het in groep 7 heb geschreven want er zat een beoordeling bij van de leerkracht die ik dat jaar had. Als ik dat nu terug lees denk ik - Heb ik dit ooit geschreven? Het lijkt net alsof het nooit herschreven is. Misschien is dat het zelfs ook nooit. In ieder geval is het met de hand geschreven en mist zo hier en daar wel wat. Herschrijven is dus zeker wel nodig! Ik heb er echter meer moeite mee om Scénes te skippen waar waarschijnlijk veel tijd in zat maar gewoon niet nodig zijn om het verhaal te begrijpen- Ze verlengen gewoon het verhaal en maken het niet spannend meer om te lezen.

Als ik begin met schrijven, maak ik eerst het plot - daar doe ik soms heel kort over, maar als het gaat om een verhaal waar ik echt aan wil werken (ik maak ook kleine computerspelletjes, zoals je die ziet op spele.nl en zo) doe ik er langer over. Dus eigenlijk maak ik eerst het probleem en de oplossing voor dat probleem voor ik aan de karakters ga werken - de protagonist, de mogelijke antagonist, etc. Tegelijk met de karakters werk ik aan de setting - wat is de beste setting voor het probleem dat de protagonist tegen gaat komen? bij een oorlog die een boer treft kan ik van alles en nog wat doen, zoals een fantasywereld of een plek in Europa tijdens WOII. vervolgens ga ik allerlei gebeurtenissen zetten op een rijtje die de protagonist gaat overkomen: zijn leven word in de war geschopt, hij gaat op zoek naar een oplossing en probeert die uit te voeren. De ''gebeurtenissen'' horen allemaal inhoud te hebben, want er moet ontwikkeling in het verhaal zijn. tot slot houd ik me voor welke vragen de lezer zichzelf kan stellen. bijvoorbeeld: waarom valt de antagonist de protagonist aan? wat wil die van hem? wat is er precies aan de hand? die vragen probeer ik rustig te ''beantwoorden'', maar ik ga niet ze allemaal beantwoorden, omdat het anders niet meer boeit: pas op het eind worden alle vragen beantwoord, of misschien zelfs niet, zodat de lezer het verhaal daardoor beter onthoud en op een vervolg wacht, mits die natuurlijk komt.