Raak ik mensen hiermee?

Hoi Debora, als eerst: welkom op dit forum!
En ik krijg helemaal geen negatief gevoel over je stukje. Kanker wordt hier tenminste niet als scheldwoord gebruikt, je hebt het alleen over de ziekte. En dat heb je heel mooi gedaan.
Groetjes, Aart

Dank je Aart, ben blij dat het -tot nu toe- goed valt

Hoi Debora,

Ik krijg er geen negatief gevoel bij.
Ik proef er inleving, respect en verwerking in.

Groet Marria

nou Maria, ik moet zeggen dat je het stukje goed door hebt..

Debora,

Ik was toevallig gisteravond erg met dat thema bezig. In mijn hoofd, dan, want ik het het zelf gelukkig niet).

Misschien kwam het daardoor.

Marria

Ik krijg er zeker geen negatieve gevoelens bij.
Eerder berusting.

Ik twijfel alleen nog wie de 'je' uit het gedicht is.

vind het ook een goed stukje.. het raakt, maar op een positieve manier.
maar, en het is waarschijnlijk een domme vraag: moet het niet "bloed sijpelt, stolt" zijn?

Ik ben blij dat je het geplaatst hebt. Aanstaande Woensdag ga ik met een oude vriendin naar het ziekenhuis waar zij dat infuus krijgt dat jij beschrijft (ik neem aan dat het over een chemokuur gaat? Als dat niet zo is, heb ik je tekst verkeerd begrepen).
Dus ter voorbereiding op a.s. Woensdag ben ik erg blij met je tekst. Komt precies op tijd en van pas.

Inderdaad mooi geschreven, gevoelsmatig.
bloed spijbelt vind ik een mooi gebruik, het ontsnapt, vindt zijn weg naar buiten (dat was wat je bedoelt , toch?)

Die 'je' daarmee verwijs je niet naar en persoon hé, maar je gebruikt het algemeen, zoals je 'men' zou gebruiken. Heb ik het juist?

Mooi geschreven.

Ik heb kanker gehad en merk altijd dat mensen om de patient heen er machtelozer, vaak meer emotioneel tegenoverstaan als de persoon zelf.

Een tip voor omstanders. Noem alles gewoon zoals het is, dat doen patienten onder elkaar ook. Om eerlijk te zijn was het voor mij een verademing om in het ziekenhuis mensen tegen te komen die gewoon luchtig vroegen: 'Waar zit het bij jou? Wat kunnen ze doen en hoe liggen je kansen?' Zelf ben je immers ook altijd in gedachten met die dingen bezig, emoties komen vaak achteraf pas. Eerst knokken. Bij mij pas twee jaar na de genezenverklaring.

Het is mooi geschreven en ik kreeg er ook geen nare gevoelens bij, eerder mee leven met degene die aan het infuus lag.

En Ellis ik ken een paar die kanker hebben helaas is iedereen er niet meer maar je hebt gelijk gewoon er over praten zo het is dat doen ze zelf ook. Ik heb veel recpect voor ze het zijn vechters, en doorzetters.

Een klein jaar terug was ik op een parking van mijn auto naar een winkel aan het wandelen, terwijl een andere wagen traag opreed en een kennelijk oudere man erin me opnemend aankeek. Hij was kaal, had een rare trek rond zijn mond, iets aan de vorm van zijn gelaat klopte niet. Toen hij zag dat ik ook keek, stak hij zijn tong uit. Ik dacht : "Tja, wat ouderdom met een mens zo allemaal kan uitrichten, hé", en liep verder, bewust en overduidelijk mijn gezicht afwendend.

Maar hij pastte een parkeerplaats iets verderop en wenkte me dichterbij. Ik voelde me onwennig worden maar beantwoordde beleefd zijn gebaren. Toen ik naderde, begon zijn gezicht me steeds bekender voor te komen en aan zijn deur herkende ik hem. Het is een oude vriend van me en hij moet amper enkele maanden jonger zijn dan mij. Ik wist niet hoe te reageren. Spreek ik hem aan alsof ik niks zie? Begin ik een vuurpeleton aan vragen op hem af te sturen? Wat dan?
Gelukkig begon hij zelf, waarschijnlijk zag hij mijn gezicht. Ik aanhoorde geduldig en met ingehouden adem zijn relaas, en toen bleek dat de rare vorm die zij jas aannam een sonde bevatte om etter en vuil bloed dat in zijn lijf zat af te voeren naar een zakje... Hij vertelde me over zijn kanker, terwijl zijn zoon op de achterbank me zonder emotie - die had hij waarschijnlijk al overvloedig gehad - aankeek. Hij vertelde over de pijn toen ze hem zonder verdoving een dikke naald van onder zijn ribbekast naar ergens bij zijn hart hadden gebracht. Ze konden hem blijkbaar geen verdoving geven omwille van de chemo (denk ik te herinneren). Zijn moeder was daar toen niet bij, liet hij weten, maar ze moest vast zijn geschreeuw en smeekbede gehoord hebben. "Gek", zei hij, "hoe iemand in dergelijke situaties altijd naar hun moeder roepen." Hij was net ontslagen uit het ziekenhuis van herstel van zijn derde chemokuur, en vol hoop lachtte hij me toe. Hij zou die namiddag gezellig met het gezin op stap gaan, en van mensen op straat die hem nieuwsgierig aan zouden kijken zou hij zich niks aantrekken.
Ik vind zulke mensen moedig, het toonbeeld van leven en levensvreugde. Zij weten hoe dierbaar het leven is, omdat ze op de grens ervan bestaan. De vader van twee kinderen was blij om zijn verhaal te kunnen doen en ik deed enkel mijn mond open om af en toe een vraag te stellen. Ik weende niet maar dat scheelde niet veel, ik ben een gevoelig mens. Hij moet het wakke in mijn ogen hebben opgemerkt want hij keek me ergens dankbaar aan. Hij begon nostalgisch over vroegere tijden waarin we samen speelden en zelfs ruzie maakten. Hij legde even zijn opgzwollen hand op de mijne, die steun zocht op het raamstijl van zijn auto. Na een hele poos gepraat te hebben, nam ik compleet van de kaart afscheid van hem en wenstte hem al het beste toe, maar...enkele maanden later was hij niet meer.

het is niet leuk om iemand te verliezen aan kanker, maar dat is eigenlijk in het algemeen

de 'je' in het stukje kun je opnemen zoals je 'men' zou zeggen of als een persoon die je zelf kent.
en met het stukje over bloed bedoel ik de chemokuur ja..

ik ben echt blij dat het goed valt

Ja, dat doet het. Debora