Het kwaad in een boek

Het een kan niet zonder het ander. Niemand is alleen maar kwaad of alleen maar goed. Ik denk dat dat een slechterik interessant maakt, dat er een stukje gevoel in hem of haar zit, iets goeds. Iets gekwetsts, bangs, zachts, wat dan ook. Ik vind het in elk geval een stuk interessanter dan alleen maar slecht. Wat is daar aan? Hetzelfde geldt voor alleen maar goed. Juist die nuances maken iemand tot een boeiend personage. Zo denk ik er tenminste over.

oeps! ik ben niet duidelijk genoeg. Als het gaat om karakters, ben ik het helemaal met je eens. Puur kwade karakters zijn niet leuk. Mijn tegenspelers vertegenwoordigen het kwaad ook niet. Dat zijn gewoon mensen die vanwege hun karakter mijn hoofdpersoon in de weg zitten. Maar ik heb daarnaast nog een mystiek element. Daarin wil ik een kwade macht gebruiken (die dus niet als karakter voorkomt maar als "het kwaad") ik twijfel nog steeds.

Aha! Hmmm, ja een kwade macht zou kunnen, maar de manier hoe je die beschrijft bepaalt of je boek geslaagd is of niet, lijkt me. Als ik bijv. ´de zondvloed´ van Fredriksson bekijk. In feite gaat dat over een soort kwaad, een onbegrijpelijke god die de hele wereld om zeep brengt. Ze brengt het alleen op¨zo´n geweldig subtiele manier. terwijl ´het kwaad toch echt geschiede´. Bedoel je dan zoiets?

Wat is dan het doel/ de motivatie van die kwade macht? Chaos veroorzaken? Maar waarom? Wat levert het 'kwaad zijn' die kwade macht op? Hoe denkt die kwade macht dat een ideale wereld eruitziet? Probleem is dat je met 'pure slechtheid' uiteindelijk alleen overblijft en/ of jezelf te gronde richt. Als je een kwade macht niet wil verpersoonlijken, dan wordt het een natuurkracht en dan zijn de begrippen kwaad/goed niet meer van toepassing. Iets kwaads moet een 'kwade bedoeling' hebben en dat houdt in dat het bewustzijn moet hebben.

@Andrea Climbing: Dat is precies mijn dilemma. Daarom wilde ik het er tot nu toe niet in hebben. Wat wil het kwaad nou eigenlijk? Sauron wil macht over Midden Aarde: Ja en dan? wat is de lol daarvan? Wat wil de duivel? En misschien hoef ik dat helemaal niet in te vullen. Maar ik ben er niet helemaal zeker van, vandaar mijn vraag. Zonder precies te weten wat ie wil is een duivel een krachtige tegenspeler. Tot nu toe heb ik er voor gekozen om de slechte dingen te laten gebeuren als onvermijdelijke reactie op de acties van mijn HP. Maar ik heb het nodig haar ergens tegen te laten vechten. Zonder kwaad wordt dat gevecht een beetje vaag, inderdaad alsof ze tegen een storm vecht.

Zo'n kwade macht hoeft niet per se kwaad te zijn, het kan ook onverschilligheid wezen. De mens met de flitspuit die een mierenkolonie vernietigt, is in de ogen van een zelfbewuste mier Het kwaad. Zelf beschermt de mens alleen maar zijn huis en tuin tegen ongedierte. Een superieur wezen die het niet kan schelen wat er met ons gebeurt, is die het Kwaad? Voor ons wel, voor hemzelf niet.

interessante optie.

Iets hoeft van zichzelf niet kwaad of kwaadaardig te zijn. Als een HP iets of iemand als kwaadaardig beschouwt, heb je alle ingrediënten in huis. Wat me te nu te binnen schiet is een oude man die een wanhopig gevecht voert tegen onkruid in zijn tuin. Het komt steeds weer terug. Goed, voor een beetje spanning en sensatie, voegen we er wat aan toe ;) Het onkruid gaat op een dag duivelachtige trekjes vertonen, want op een morgen is zijn voordeur overwoekerd en zit hij gevangen... :eek: Het kwaad (onkruid) hoeft niet per se iets te willen. Je kunt de gevoelens en gedachten van de HP het werk laten doen. edit: Het onkruid kan ook een mens zijn. Iemand die met goede bedoelingen als kwaadaardig wordt beschouwd.

Lastig. In feite is de hoofdpersoon dus vooral in conflict met zichzelf. Ze belemmert zichzelf in het bereiken van haar doel. Wat is haar doel? Haar motivatie? Een conflict onstaat wanneer twee partijen tegenstrijdige doelen hebben. Als de tegenpartij geen doel heeft, is er geen conflict, als het doel vaag is, is het conflict vaag. En wat is de rol van het 'mystieke element'? Een soort van krachtbron die je zowel ten goede als ten kwade kunt gebruiken? Heeft het mystieke element nog een andere functie of reden behalve om het verhaal griezelig te maken?

HP =meisje tegen de rest van de wereld. Zit dus inderdaad zichzelf dwars. Leert dat de ultieme vrijheid niet bestaat Als je van mensen houdt moet je je kunnen (ver)binden. Ze leert ook dat haar gevecht tegen de wereld ook een gevecht tegen haarzelf is. een vijand. Ze heeft het gewone gevecht al met alle autoriteiten die ze tegen komt. Maar haar gevecht tegen zichzelf wil ik op een ander (mystiek) niveau laten plaatsvinden. Het moet geen psychologisch verhaal worden, maar gewoon een spannend verhaal. Die psychologische onderlaag komt er al dan niet uit, afhankelijk van wie het leest.

Ja, dan kan het een soort spiegeltje-spiegeltje worden. Dat wat je uitzendt, krijg je terug. Zo is het kwaad alleen maar datgene dat in haar zit en zij laat zien aan de buitenwereld. Die kracht kan heel ver gaan.

Dankje Anoukplant. Precies wat ik bedoel. Vraag is of ik dat kwaad van binnenuit kan personifiëren in iets dat buiten haar staat. (En laat de lezer dan maar bedenken dat het eigenlijk van binnen komt) ze leert uiteindelijk dat het kwaad niet te vernietigen is door er tegen te vechten, maar door het de rug toe te keren.

Ja, dan kan het een soort spiegeltje-spiegeltje worden. Dat wat je uitzendt, krijg je terug. Zo is het kwaad alleen maar datgene dat in haar zit en zij laat zien aan de buitenwereld. Die kracht kan heel ver gaan.

Dat lijkt haast op de film Secret Window en Hide and Seek. Het lijkt alsof er een psychopatische moordenaar buiten rond loopt, maar het blijkt de gespleten persoonlijkheid van de hoofdpersoon te zijn.

Dit doet me denken aan The Strange Case of dr. Jekyll and mr Hyde van Robert Louis Stevenson.

Ik ben niet zo helder vanavond, denk ik :(

:D

Voor mensen die niet bekend zijn met dit boek hier volgt een link: http://nl.wikipedia.org/wiki/The_Strange_Case_of_…

Ja, dan kan het een soort spiegeltje-spiegeltje worden. Dat wat je uitzendt, krijg je terug. Zo is het kwaad alleen maar datgene dat in haar zit en zij laat zien aan de buitenwereld. Die kracht kan heel ver gaan.

Dat lijkt haast op de film Secret Window en Hide and Seek. Het lijkt alsof er een psychopatische moordenaar buiten rond loopt, maar het blijkt de gespleten persoonlijkheid van de hoofdpersoon te zijn.

Ja, dat kan. In dat geval gaat het heel ver. Maar het kan ook in mindere mate. Gewoon, dat instanties niet meewerken, dat je steeds weer last krijgt van bepaalde dingen. Bepaalde partners aantrekt, of collega´s. Dan kun je wel ander werk zoeken, maar daar vind je dan weer zo´n collega. Tot je gaat onderzoeken wat er aan de hand is en ontdekt dat het in jou zit. Als je dat echt bevrijdt, doorwerkt, omdraait etc., dan ontmoet je andere dingen en gaat je leven er anders uitzien.

Ja, dan kan het een soort spiegeltje-spiegeltje worden. Dat wat je uitzendt, krijg je terug. Zo is het kwaad alleen maar datgene dat in haar zit en zij laat zien aan de buitenwereld. Die kracht kan heel ver gaan.

Dat lijkt haast op de film Secret Window en Hide and Seek. Het lijkt alsof er een psychopatische moordenaar buiten rond loopt, maar het blijkt de gespleten persoonlijkheid van de hoofdpersoon te zijn.

Ja, dat kan. In dat geval gaat het heel ver. Maar het kan ook in mindere mate. Gewoon, dat instanties niet meewerken, dat je steeds weer last krijgt van bepaalde dingen. Bepaalde partners aantrekt, of collega´s. Dan kun je wel ander werk zoeken, maar daar vind je dan weer zo´n collega. Tot je gaat onderzoeken wat er aan de hand is en ontdekt dat het in jou zit. Als je dat echt bevrijdt, doorwerkt, omdraait etc., dan ontmoet je andere dingen en gaat je leven er anders uitzien.

@wat Anoukplant zegt. (voor wat betreft mijn verhaal dan) Maar dan uitgewerkt als spannend griezelverhaal. Het was in ieder geval de les die ik het meisje heb willen leren met haar taakstraftraining. Een beetje is daarvan gelukt. Zelf zei ze dat ze keren in een training een beetje overbodig vond. Ze was puber. Pubers leren door te ontdekken en door uit te proberen, vond ze, niet door het volgen van een training. Ik gaf haar niet eens zo ongelijk. In mijn eindrapportage heb ik gezegd dat een ouderwetsere straf (flinke taakstraf of gewoon zitten) in het vervolg meer zou helpen. Daar was ze het mee eens.

Grenzeloze hebzucht kun je ook zien als een kwaad. Als mensen daarvan zo in de greep zijn dat ze goed en kwaad niet meer kunnen onderscheiden. Iemand die klein begint - een goede boterham wil verdienen - en dan gegrepen wordt door de wil om steeds meer te hebben. En daarbij iedereen die hem daarbij in de weg loopt of tegenwerkt ten gronde richt. Dan is het kwaad meer een abstracte eigenschap waarmee iemand zeer concrete slachtoffers kan maken. Iemand die verslaafd is aan gokken en almaar meer meer meer wil winnen en zichzelf en anderen daarmee ten gronde richt. Ik kom hier op door de documentaire die is gemaakt over de ondergang van Enron. Dat bedrijf was ook in de greep van hebzucht en hoogmoed. Je hoorde op een gegeven moment heel normale kantoorjongens met elkaar praten over de bosbranden in Californië waardoor elektricitieitscentrales uitvielen en mensen zonder stroom kwamen te zitten. Daar zijn doden door gevallen. en wat riepen die jongens tegen elkaar: Burn baby Burn! omdat het hen geld opleverde. Ik kreeg er de koude rillingen van. Dat is niet het kwaad zoals Sauron vertegenwoordigt, maar het kwaad dat klein begint en vreselijk eindigt. Tip! Persoonlijk vind ik dit soort kwaad een stuk enger dan Sauron Darth Veder en Voldemort bij elkaar. Edit De documentaire staat niet bij Uitzending gemist, maar je kunt hem in 10 delen op Youtube vinden: dit is nr. 1. http://www.youtube.com/watch?v=o5clNtt7PgM Kijk en huiver!

@ jeanne thamar. Achter dit soort kwaad zou je bijna een duivel verwachten die zit te wachten op de zwakke plekken van mensen om ze daarmee te verleiden. Mooie scene in "The devils advocate" als Al Pacino aan het eind zegt dat hij vanity de heerlijkste van alle zonden vindt. Of om het anders te zeggen, deze kantoorjongens hebben "the dark side" ontdekt. dat brengt me wel op een idee: ik ben dus eigenlijk op zoek naar een eigen versie van "the dark side". Nu wordt de vraag anders: Hoe zet ik een mythologie op waarin ik een dark side aannemelijk maak? Vooral als deze verborgen blijft onder het alledaagse leven. Fijn! Dit heeft me al heel wat opgeleverd.

Heb je wat aan het boek 'Omgaan met je schaduw' ? Voor meer info. zie de volgende links: http://www.managementboek.nl/boek/9789021585802/o… en http://www.bol.com/nl/p/nederlandse-boeken/omgaan… 'De schaduw' staat voor de 'duistere kant' die leeft in de mens. De kant die niet wordt geaccepteerd door (jezelf en) je omgeving. (tenminste dat is mijn interpretatie ervan)

Leuk FS! Ik ben bekend met schaduwwerk. Dit is ook een van de redenen dat ik dit zo wil verwerken in het boek. De HP gaat haar schaduw ook binnehnalen. Ik heb zelf ook in een therapiesessie schaduwwerk gedaan. Mooi!! Ken jij The Work van Katy Byron?

Ik heb zelf ook in een therapiesessie schaduwwerk gedaan. Mooi!!

Ik kan me hier werkelijk helemaal niets bij voorstellen. Ook zie ik het nut hier niet zo van in. Praat je dan over je duistere kant? En waarom is dat mooi?

(...) Ken jij The Work van Katy Byron?

Nee en ik vond er ook geen boek over. Maar nu ik deze heb site bekeken: http://www.thework.com/nederlands/ weet ik een beetje meer. Zelf heb ik weleens van het boek 'Vier vragen die je leven veranderen' gehoord/gelezen.

Ja het heeft iets zweverigs en ik kan me voorstellen dat een nuchter typ als jij (zoals ik je ken uit je reacties) daar niet mee kan. Meestal heeft het geen zin om uit te leggen maar ik probeer het toch: je schaduw is dat van jezelf dat je niet accepteert. Door opvoeding gebeurtenissen etc. Je ontwikkelt de andere kant goed omdat je daar positief op gewaardeerd wordt. In mijn geval werd ik het braafste jongetje van de klas, het "zon kind gun je toch een fanta" kind. Daar heb ik tijdenlang succes mee gehad. ik heb ook een groot deel van mezelf daar mee onderdrukt. Het deel dat juist niet alles best vond. Het deel dat heel goed zag dat anderen de kluit belazerden. Het deel dat zich wel eens gewoon nergens wat van aan wilde trekken, In de therapie sessie hebben we eerst een tekening gemaakt van onze duivel. Vervolgens zijn we over die duivelse kant gaan fantaseren. Er kwam iets geheel onverwachts uit bij mij: Een heerlijk relaxed figuur die overal lak aan had. Ik heb deze rol een tijd gespeeld (in die therapie in een groep) en merkte dat ik me door helemaal niemand aangevallen voelde. Dat was echt een hele ervaring voor iemand die er tot dan toe steeds op uit was iedereen te pleasen om zo voor elkaar te krijgen wat ie wilde. Dat was dus mijn schaduwkant: mijn onverantwoordelijke ik. Sinds die tijd kan ik beter mijn grenzen aangeven en beter voor mezelf op komen (lang niet altijd, maar 10 x beter dan het was. Ik had me vroeger vreselijk aangevallen gevoeld door je opmerking. Nu snap ik heel goed dat je d'r niks van snapt. kan zijn dat dat nog steeds zo is. in dat geval even goede vrienden. Je hoeft het voor mij niet te snappen. Mijn hoofdpersoon is dus eigenlijk mijn schaduw. Dat schrijft heel erg fijn.

Ik heb zelf ook in een therapiesessie schaduwwerk gedaan. Mooi!!

Ik kan me hier werkelijk helemaal niets bij voorstellen. Ook zie ik het nut hier niet zo van in. Praat je dan over je duistere kant? En waarom is dat mooi?

Misschien is het wel mooi als je mensen echt op een positieve manier ziet veranderen als ze aan een therapiesessie schaduwwerk doen. Ik heb het idee dat het een soort bewustwordingsproces is. En het zou best kunnen zijn dat alleen 'ingewijden' toegang hebben tot een bepaald soort kennis/bewustwording. 'Omgaan met je schaduw' en 'Vier vragen die je leven veranderen' behoren tot de esoterische boeken en esoterisch staat voor 'voor ingewijden' JJV, wil je me corrigeren als ik fout zit?

Ik respecteer jullie, hoor, maar ik had nog nooit van 'schaduwwerktherapie' gehoord. Begrijp ik nu dat je daar eigenlijk je kant leert kennen die je eigenlijk zou willen zijn, maar die je niet bent? Dus een relaxed of een vrijgevochten persoon in plaats van een figuurtje dat vol stress en met beperkingen zit. Je schaduw is leuker dan jezelf. Of zwam ik nu maar wat?

je schaduw is dat van jezelf dat je niet accepteert. Door opvoeding gebeurtenissen etc. Je ontwikkelt de andere kant goed omdat je daar positief op gewaardeerd wordt. In mijn geval werd ik het braafste jongetje van de klas, het "zon kind gun je toch een fanta" kind. Daar heb ik tijdenlang succes mee gehad. ik heb ook een groot deel van mezelf daar mee onderdrukt. Het deel dat juist niet alles best vond. Het deel dat heel goed zag dat anderen de kluit belazerden. Het deel dat zich wel eens gewoon nergens wat van aan wilde trekken,

Dat is toch een stukje ontwikkeling naar zelfkennis? (Ik weet niet hoe oud je bent?)

Hoe zet ik een mythologie op waarin ik een dark side aannemelijk maak? Vooral als deze verborgen blijft onder het alledaagse leven.

Een concrete tip: neem een foto van jezelf (rechtstandig genomen), knip en plak beide helften tegen elkaar, zodat je een gezicht krijgt dat bestaat uit precies twee linkerhelften en twee rechterhelften. 't Verschil tussen hoe je jezelf altijd zag, en wat je verborgen houdt (dankzij twee verschillende gezichtshelften), kan je misschien inspiratie opleveren.

Je hoeft niet in duivels te geloven om iets te vinden dat toch wel dicht in de buurt komt van wat je een absoluut kwaad zou kunnen noemen. Je hoeft ook niet ver in de geschiedenis terug te gaan om voorbeelden te vinden. De holocaust is natuurlijk het bekendst, maar wat in Cambodja onder Pol Pot gebeurde, was net zo afgrijselijk en net zo grootschalig. Het is slecht voor je nachtrust om daar al te veel over te lezen. Probleem is dat zelfs in zo'n extreme gevallen de daders denken dat ze iets nuttigs voor de mensheid doen. Hitler of of Pol Pot zagen zichzelf niet als vertegenwoordigers van het kwaad, maar als een soort profeten die een ideaal hadden dat bereikt moest worden, ook al kostte dat miljoenen levens. Mensen kunnen nog zo beweren dat je niet zwartwit mag denken, maar het is toch moeilijk om anders aan die twee voorbeelden te denken dan als menselijke monsters. En waarom zou je in boeken dan ook altijd zo genuanceerd over dat kwaad moeten doen? Andersom bestaan er ook mensen waarvan het best lastig is er ook maar iets negatiefs over te denken of te zeggen. Laat ze zeldzaam zijn, maar volgens mij bestaan ze echt. Kortom, stellen dat je nooit zwartwit mag denken of schrijven is op zichzelf ook nogal zwartwit.