Jacobjanvoerman, volgens mij heb je gelijk. Maar hoe verklaar je de betekenis van de term 'esoterisch' dan? Persoonlijk vind ik het prettig als een verhaal een spiegel is van de werkelijkheid. En in het echte leven is het ook niet altijd zo duidelijk wat zwart en wat wit is. Is het niet zo dat wanneer je ook de goede kanten van 'de vijand' ziet, een verhaal veel spannender wordt want je weet niet wie er 'wint' en wie er 'verliest'? Niet dat ik het afkeur als het wel zwart-wit is hoor!

JJV en FS: Byron Katie heet ze en ze is absoluut niet zweverig. Ik denk dat het de minst zweverige figuur is die er bestaat. Ik heb haar meegemaakt en heel veel met The Work gewerkt en het is geweldig. Het zet je precies op je plek, gewoon helemaal precies waar je bent. In de realiteit. Dat is waar ze mee werkt en dat kan ze als geen ander! En dat schaduwwerk is een kwestie van niet meer weglopen voor je donkere kant, maar hem recht in de ogen kijken. Als je dat kunt, hoef je er niet meer bang voor te zijn en kunt je jezelf veel meer als heel ervaren.

Schaduwwerk is niet per sé zweverig. Het is gebaseerd op het principe dat ieder mens alle eigenschappen bezit/kent. De psychiater/psycholoog Carl Jung heeft er veel over geschreven en later zijn veel New Age schrijvers ermee aan de haal gegaan. Maar het principe zelf is waarschijnlijk al veel ouder. Schaduwaspecten kunnen eigenschappen zijn die we als 'slecht' bestempelen, zoals gierigheid, hebzucht, leugenachtigheid, maar ook als 'goed', zoals behulpzaam, liefhebbend, flexibel etc. Het woord schaduw heeft misschien een donkere of negatieve bijklank, maar er wordt simpelweg mee bedoeld dat je de eigenschappen die je niet erkent in jezelf, of die je veroordeelt, wegdrukt, dus dat ze als het ware in de schaduw (onbewustzijn) komen te staan. In het dagelijkse leven weerspiegelen deze onbewuste aspecten zich dan in anderen. Dat heet projectie. Door conflicten, maar ook bewondering, kan je onderdrukte aspecten (weer) zichtbaar, bewust maken. Of als je het zweverig wil zeggen: in het licht zetten. Voorbeelden: - Je bewondert mensen die creatief zijn. Je gelooft dat je zelf niet creatief bent. Creativiteit is dan een eigenschap in jezelf die je onderdrukt/niet erkent en die erom vraagt om erkend of ontwikkeld te worden. Iederéén heeft een creatief vermogen, hoe klein ook. - Je botst vreselijk met mensen die arrogant zijn. Je hebt een hekel aan arrogantie, keurt het af. Als iemand je arrogant noemt, gaan je haren overeind staan en ga je daar tegenin. Je hebt namelijk altijd je hele leven je best gedaan om bescheiden over te komen. Misschien werd het vroeg helemaal niet gewaardeerd als je luidruchtig was of teveel op de voorgrond trad. De boodschap die zo'n botsing met 'arrogante' mensen kan hebben, luidt dan: 'Je mag best eens wat arroganter, trotser durven zijn. Het heeft ook zo zijn voordelen als je jezelf meer durft te laten zien.' Meestal verdwijnen de conflicten, zodra je je eigen arrogantie meer in eigendom hebt genomen.

Byron Katie wordt wel beschouwd als een new ager, maar is juist heel praktisch. Hetzelfde geldt voor Debbie Ford, die jaren geleden bekend werd met haar boek 'Licht op de schaduw' (ook een hele goede). Maar ik kan me best voorstellen dat mensen daar niks mee hebben. Voor wie het echt héél overzichtelijk en praktisch wil aanpakken is het kernkwadrantenspel een enorme aanrader. Het geeft in een paar minuten inzicht in je kernkwaliteiten maar ook valkuilen en uitdagingen met andere mensen (en je hoeft er lekker niks voor te lezen :D). Wordt gewoon in het bedrijfsleven gebruikt, als management tool en bij loopbaanbegeleiding, het is ontwikkeld door Daniel Ofman: http://www.corequality.nl/index.php?page=shop.pro… Zou zeggen dat het ook een heel bruikbaar middel is voor ontwikkeling van fictieve personages!

Lieve mensen, Dit topic had ik nog niet gelezen, en heb het afgelopen half uur gesmuld! En dan te bedenken dat het begon met een iets dat ik over Tolkien zei, dat eigenlijk de mening die mijn vader is. Opgevoed ten tijde van het fascisme, is hij tegen systemen die elkaar uitsluiten. Ik heb daar kort maar diep over nagedacht: ook al heeft Hay gelijk en door te zeggen dat zwart/wit denken al zwart/wit is, aan de basis ligt het niet accepteren van hoe de ander is, of hoe een ander systeem is. Het gebrek aan acceptatie dus gebrek aan respect dat daarmee ontstaat kan alleen polariserend werken. Hier wordt terecht veel geschreven over Byron Katie en het ontdekken van je donkere kant (lezend dacht ik steeds: we dragen allemaal een korrel kwaad met ons mee, samen een hele berg), maar als we teruggaan naar hoe je kwaad als subtiel gegeven in een boek verwerkt, dan heb je het over de kennis die je nodig hebt over ieders kwaad (het korreltje), hoe je korreltje aangetrokken of afgestoten wordt door anderen en hoe het samenklonteren van korreltjes een berg maken die kan verschuiven met alle nare gevolgen van dien. Het lijkt wel of ik een politiek pleidooi tegen extreem rechts voer. :confused: Naar mijn idee zul je dus herkenbare korreltjes kwaad die we allemaal meedragen als basis moeten nemen. Weet ik veel, de zeven doodzonden. Ik noem maar iets. Daarop scoor ik geloof ik al hoog. :p 1. Superbia (hoogmoed - hovaardigheid - ijdelheid - trots) 2. Avaritia (hebzucht - gierigheid) 3. Luxuria (onkuisheid - lust - wellust) 4. Invidia (nijd - jaloezie - afgunst) 5. Gula (onmatigheid - gulzigheid - vraatzucht) 6. Ira (woede - toorn - wraak - gramschap ) 7. Acedia (gemakzucht - traagheid - luiheid - vadsigheid) Zo weet je zeker dat je menselijke trekjes beschrijft en ze zijn niet voor niets een zonde: ze hebben namelijk het effect dat ze de ander direct of indirect schaden. Klonter de korrels samen door het een plausibel motief te geven die uitgaat van een combinatie van een paar zonden en voilá....je hebt een onverslaanbare, diep zwarte macht. Aan jou jjvoerman, de schone taak het plausibele motief te formuleren en het zo in oplopende vorm te brengen dat het voor de lezer geloofwaardig blijft. Een korrelt, twee korreltjes, een hoopje korrels, een berg...klonter ze! Ik ben overigens van mening dat sommige donkere kanten van mensen net als craquelé in een antiek servies zijn. Het wordt er alleen mooier door. Nu ik de passage over de schaduwkant hierboven gelezen heb, besef ik dat dat kennelijk kanten zijn die ik van mezelf geaccepteerd heb. Zo kan ik alleen maar oprecht lachen om mensen die extreem ijdel zijn. Kennelijk schuilt er een ijdeltuitje in me en heb ik geaccepteerd dat dat bij me hoort. Wijze les.

Jee, wat zware woorden allemaal. Ik ben ook op zoek naar het kwaad in me. Nog niet gevonden. Daarom verwerk ik het in verhalen. En dan kan ik heel gemeen zijn. Misschien heb ik dan toch wel kwaad in me, anders kun je toch niet zulke dingen bedenken? Het zal inderdaad niet gemakkelijk zijn, JJV.