Schrijven en depressies

Siska schreef:

En verwar depressie niet met 'depressief zijn'. Dat is echt heel erg. Ik spreek helaas uit ervaring.

Siska schreef:
'En verwar depressie niet met 'depressief zijn''.
Dat is zeker vreselijk, weet er alles van, net als van paniekaanvallen.

Ik probeer mensen die die termen misbruiken niets kwalijk te nemen, maar soms denk ik wel eens bij mezelf: Je weet niet wat je zegt...

:( Idd

Dank je, mooi gezegd en klopt ook inderdaad wel.
Had vroeger vaker last van echte depressiviteit en dat duurde inderdaad maanden tot 2 jaar of zo. Maar dat wordt steeds steeds minder, beter dus. Ben mondiger geworden en meer zelfvertrouwen en ben gaan schrijven en dat helpt allemaal wel.

Volgens mij heb ik er ook last van!!
En daarbij heb ik van de week mijn manuscript uitgedraaid en sindsdien ben ik nog meer bluuuuuuuuhhhh... het verhaal is helemaal niet goed! Ik ben er helemaal niet blij mee, wil het helemaal gaan herschrijven maar ik heb er gewoon de puf en de energie niet voor.
Pfff.

Ik hoor overigens van heel veel mensen op het moment dat ze een beetje down/low zijn (niet depressief, geloof me...)
Het lijkt wel of er geen herfstdip aan de hand is, maar een pre-lente dip.

Hopelijk ligt het aan het water, de stand van de maan of het feit dat het maar geen winter wordt!

En die cursor maar knipperen!

Maar... het komt goed...

NB nog meer off-topic (sorry): het valt mij overigens op dat veel mensen hier aangeven periodes van depressie te hebben gekend.

Ik weet dat creativelingen, kunstenaars e.d. vaak geneigd zijn tot depressie.
Ik weet dit zelfs uit eigen ervaring: mijn lieve, bijzondere oom (ook een kunstenaar) was zwaar depressief en heeft helaas zelfs zelfmoord gepleegd.

Zou het iets te maken hebben met het uiten van jezelf of juist niet, of juist het feit dat je je alleen via een bepaald kanaal kan uiten (schrijven, schilderen) en dat de rest dan een beetje scheef gaat of zo?
Of zou het iets te maken hebben, met het feit dat we zo gevoelig zijn - en juist vanwege dat gevoelsleven zo creatief?

Hmmm... ik ga maar even mijmeren denk ik.

Fré schreef:
Ik vind dat er teveel met het woord "depressie" wordt gegooid.

Vind ik ook.

Een mens heeft pas een depressie wanneer hij het als depressie aanziet.

:lol: Dat herken ik ja.

Niet persé, Cheops.
Als iemand echt depressief is, of depressieve gevoelens kent, dan is het echt niet iets wat 'je aanziet', of iets waarin je een keuze hebt. Die heb je namelijk niet, want het is een echte ziekte.

Misschien wel, maar geef eens een voorbeeld van deppresieve gevoelens.

Die kunnen toch ook omschreven worden als neerslachtig, somber, down, mottigheid...

Wat ik bedoel is dat veel (misschien niet alle, ik ben geen psych) mensen overdrijven, superlatieven (juiste woordkeuze?) gebruiken en al te vlug denken, beweren depressief te zijn.

@ Cheops:

Ik denk dat het ook komt doordat mensen zich niet kunnen voorstellen wat een echte depressie inhoudt, maar het is dan ook heel moeilijk voor te stellen als je nooit écht depressief bent geweest.

Als je depressief bent, dan ben je inderdaad neerslachtig, somber, down, maar het gaat gewoonweg niet over. Je kunt het niet van je afschudden, wat je ook doet. Sommige mensen komen hun bed niet meer uit, verzorgen zichzelf niet meer.

Echt depressief zijn is heel akelig en kan maanden, jaren duren en ook weer terugkomen.

Maar je hebt gelijk: mensen hebben inderdaad de neiging te overdrijven (net als dat verkoudheid/griep verhaal: als je echt griep had gehad, dan was je niet twee dagen later weer met slechts een verstopte neus komen werken....)

Bij mij is het denk ik: Langzaam opgang komen na al die onregelmatige en verplichte (feest)dagen, te weinig zon en licht, wel willen schrijven en eraan blijven denken omdat ik vind dat ik moet maar geen energie hebben om te schrijven.
Niet depri of zo, gewoon aan een (zon)vakantie toe :lol:

@ Oscar: kan heel goed, dat klinkt logisch (maar ook vervelend...)

We moeten met zijn allen op een Club Schrijven-vakantie.
Natuurlijk gaan we weg met de Club Schrijven Jet, en krijgen we lekkere hapjes en champagne van de Club Schrijven stewardessen onderweg.

Eenmaal aangekomen op La Isla Clubbo Schrijvia hebben we een lekker zonnetje, en krijgen we heel veel inspiratie (zitten we net als Kim met haar laptop aan het zwembad)! :lol:

Heb geen laptop :cry:
Zit die bij de reis inbegrepen? :P

:D Ja inderdaad - die zit er gratis bij!

Dan wil ik best mee
Of ik zoek een internet-café
Schoudermassage erbij
en ik ben weer helemaal blij :lol:

Jaaa schoudermassage!
Maar zonder het internetcafé (we krijgen toch gratis laptops bij aankomst)!

Lijkt me een goed plan.

Tjee als je depri wordt van je eigen schrijfsels of hoofdpersonen of wat die meemaken, moet je nagaan wat de lezer daarvan dan wordt! Wil je wel dat de lezer deze gevoelens bij je boek krijgt? Komt het uiteindelijk weer goed met die hoofdpersonen enzo? Misschien kun je af en toe de minder leuke scenes in je boek afwisselen met het (alvast) schrijven van de goede afloop. Of gooi er een stukje humor in. Als je eigen schrijven je humeur beinvloedt zou het ook de andere kant op moeten werken. Leuke dingen schrijven en jij wordt weer blij.

Ik ben zelf niet depri geworden van mijn boek schrijven. In tegendeel het heeft therapeutisch voor mij gewerkt om alles van me af te schrijven. Maar ik heb het wel met een glimlach hier en daar gedaan. Relativeren die hap. Er is maar 1 hoofdstuk in mijn boek, wat ik niet kan lezen zonder te janken. Er zullen ook wel veel fouten in dat hoofdstuk zijn blijven staan, want ik heb het na tig keer weer janken, niet meer willen lezen. Dus dat kun je ook doen, als je erg depri wordt sla je een stuk over...

of ga een leuk hunor verhaal tussen door schrijven...

Toppie :D

Ik wil wel mee. Kom maar op met al die lekkere versnaperingen, laptops en schoudermassages.

@Haagje en Cheops:
Jullie hebben het hier over twee totaal verschillende dingen: Depressief zijn is iets heel anders dan een depridagje hebben, of jezelf depressief voelen.
Ik denk, dat Cheops hier op depressieve gevoelens doelt. Zo niet, dan: oei, Cheops!
Depressiviteit, en dan heb ik het niet over stress of over een burn-out, is een ziekte. Een ziekte als bijvoorbeeld suikerziekte.
Heb je mijn uitleg over de stof 'Serotinine' niet gelezen?
Depressiviteit zit vaak in de genen, het komt voort uit een tekort aan serotinine in de hersenen. Ik durf best te zeggen, dat ik helaas genetisch benadeeld ben, en er daarom helaas veel weet van heb.
Depressiviteit kan op verschillende manieren worden aangepakt:
Je kunt er er medicijnen (antidepressiva) voor slikken. Deze medicijnen maken die stof serotinine aan, maar vlakken het gemoed af. In plaats van de gevoelens van zware neerslachtigheid versus 'euforie' voel je niets meer. Dus geen enorm verdriet meer, maar ook geen enorme blijdschap meer. Je kunt nergens meer enthousiast door raken.
In de loop van de jaren heb ik geleerd mijn tekort aan serotinine zelf 'aan te maken'. Zie het maar als iemand die eigenlijk een bril nodig heeft, maar het verschil aan + of - zélf aanmaakt (zonder bril dus, en by the way: dit kán. Ik heb het ook jaren gedaan, totdat ik voor een bril 'zwichtte'. Nu zijn mijn ogen lui geworden, en kan ik zelf geen + meer aanmaken).

Nogmaals Cheops: depressiviteit is een ziekte. Zoals met bloedtesten kan worden vastgesteld of je diabetes hebt, kan met andere testen worden vastgesteld of je depressief bent.

Heb die medicijnen ook een tijdje gehad,
Seroxat
(dat rijmt)
Die tijd ligt nu al weer een tijdje achter me, maar ik denk dat als je zo'n tijd gehad hebt, dat alleen maar blijer en zo bent daarna omdat je weet dat het ook anders kan zijn. Ik sta nu weer positief in het leven en kijk naar wat ik wel heb en niet naar wat niet bijvoorbeeld.

Het is, voor de juistheid, serotonine, maar dat maakt weinig uit, je hebt gelijk, siska. Als je wil (ik weet dat de methode bestaat, maar ik vind ze nergens) mag je mij die ogencorrigerende methode pm'en, ik zoek er al een tijdje naar.

Ik vind niet dat iemand een lijst van ziektes moet bijhouden. Ziekte is vooral een psychopathologische aangelegenheid. Wentelen in het verleden en deze ziekte is een hypochondrische trigger.
Wij, mensen, zijn veelal verslaafd aan bepaalde gevoelens (chemisch), zelfs slechte, en doen er alles aan om die verslaving in stand te houden (denk maar aan vrouwen die àltijd op de verkeerde man blijven vallen).

Mijn vader is een hypogonder. Vréselijk is dat. Én zodra hij een medicijn slikt, leidt hij aan alle bijverschijnselen - pas nadat hij ze uitvoerig heeft gelezen, natuurlijk, want anders weet hij niet welke hij moet krijgen - . Het wrange en vreemde is, dat toen hij écht ziek werd - kanker - hij zo sterk als een beer bleek te zijn en nooit klaagde.