Geen afbeelding

Lid sinds

17 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Waus 11 januari 2007 - 14:20

Schrijven en depressies

Ik merk bij mezelf dat als ik veel schrijf (voor mij is 1500 woorden per dag veel) en dat een aantal dagen achter elkaar, dat ik daarna depressief word of andere dingen, dat ik me minder gelukkig voel. Kan het zijn dat datgene wat die personen in m'n verhalen meemaken/door moeten maken, dat - doordat ik dat opschrijf - in mijzelf naar buiten kom, en niet alleen in het verhaal? 't Lijkt net of ik die depressies nodig heb om te schrijven... En: hebben andere schrijvers dat ook of ben ik de enige?

Geen afbeelding

Lid sinds

17 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Cheops 14 januari 2007 - 11:13

@Eliza:

Wat is het verschil tussen psychosomatishe aandoeningen en psychopathologische ziektes?

Geen afbeelding

Lid sinds

17 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
punt-anderelijn 14 januari 2007 - 13:03

Eliza wrote:
Fré wrote:
Het is, voor de juistheid, serotonine, maar dat maakt weinig uit, je hebt gelijk, siska. Als je wil (ik weet dat de methode bestaat, maar ik vind ze nergens) mag je mij die ogencorrigerende methode pm'en, ik zoek er al een tijdje naar.

Ik vind niet dat iemand een lijst van ziektes moet bijhouden. Ziekte is vooral een psychopathologische aangelegenheid.

Uh?
Wikipedia:"Een psychopathologisch symptoom is een geestelijk of lichamelijk verschijnsel dat kan duiden op een psychische aandoening."
Niet alle ziekten zijn psychopathologisch.

Fré wrote:
Wentelen in het verleden en deze ziekte is een hypochondrische trigger.

Iemand met een depressie wentelt zich er niet in, maar zit erin.
Zoals eerder gezegd; het is een ziekte.
Dat je nadat de depressie weg is, niet eindeloos moet stilstaan bij wat er is gebeurd zal elke therapeut beamen, maar het is wel belangrijk om er rekening mee te houden en bedacht te zijn op signalen. Het gros van de mensen die ooit een depressie hebben gehad, krijgt er later weer een.

Fré wrote:
Wij, mensen, zijn veelal verslaafd aan bepaalde gevoelens (chemisch), zelfs slechte, en doen er alles aan om die verslaving in stand te houden (denk maar aan vrouwen die àltijd op de verkeerde man blijven vallen).

Waar haal je dit nu weer vandaan?
En vrouwen die telkens op de verkeerde man vallen, doen dat niet omdat ze verslaafd zijn aan een bepaalde emotie. Het ligt veel ingewikkelder.

Deze thread wordt overigens nu wel erg een thread met psychologie van de koude grond.

Heb ik al verteld dat ik geneeskunde studeerde en mij vooral interesseerde in psychiatrie? :wink:

(als ik voorheen nog niet hautain klonk, doe ik dat nu allicht wel.)

Geen afbeelding

Lid sinds

18 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
anoniem10 14 januari 2007 - 13:12

Heeft ook met soort van psychologie te maken:
What the bleep do we know?
Da's een film, zeer interessant.
Als je 'm nog niet gezien hebt is het zeker een aanrader.
Daar hebben ze het ook in zekere zin over 'verslaafd' zijn aan bepaalde emoties. En nog veel meer.

Geen afbeelding

Lid sinds

18 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Wiske 14 januari 2007 - 13:17

@Fre: Und? Heb ik al verteld dat ik psychologie gestudeerd heb :wink: ? Ik geloof niet dat mensen er alles aan doen hun verslaving in stand te houden, juist omdat 'chemie' de oorzaak is. Tegenwoordig weet men ook dat bijvoorbeeld anorexia, schizofrenie, paniekaanvallen , depressies enzovoort met grote waarschijnlijkheid een lichamelijke oorzaak hebben.
Maar ik zou het graag weer eens over schrijven hebben. Voor deze thema's zijn andere forums. Als ik wil praten over het verband tussen luchtzuigen en een maagzweer, dan ga ik ook naar het paardenforum.
Een interessant boekje voor geinteresseerden in menselijk gevoel en gedrag is misschien 'Sociobiologie ter discussie' van F.B.M. de Waal.
Verder on-topic ga ik niet meer. No hard feelings toch? :P

Geen afbeelding

Lid sinds

17 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
siska 14 januari 2007 - 13:20

Je hebt helemaal gelijk, Wiske.
De vraag van Aart, waaraan deze thread ontsproten is, was:
'Heb je een depressie nodig om te kunnen schrijven?'
Let's stick to the point.

Geen afbeelding

Lid sinds

18 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
anoniem10 14 januari 2007 - 13:34

Siska is er groen van geworden :lol:

siska wrote:

De vraag van Aart, waaraan deze thread ontsproten is, was:
'Heb je een depressie nodig om te kunnen schrijven?'

Als je iets heel tragisch wil schrijven kàn het helpen, maar over het algemeen heb ik juist een goed humeur als ik schrijf.

Geen afbeelding

Lid sinds

17 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Waus 16 januari 2007 - 10:31

Roos Boum wrote:
Tjee als je depri wordt van je eigen schrijfsels of hoofdpersonen of wat die meemaken, moet je nagaan wat de lezer daarvan dan wordt! Wil je wel dat de lezer deze gevoelens bij je boek krijgt? Komt het uiteindelijk weer goed met die hoofdpersonen enzo? Misschien kun je af en toe de minder leuke scenes in je boek afwisselen met het (alvast) schrijven van de goede afloop. Of gooi er een stukje humor in. Als je eigen schrijven je humeur beinvloedt zou het ook de andere kant op moeten werken. Leuke dingen schrijven en jij wordt weer blij.

Dat verhaal waar ik zelf depri van word ga ik nooit uitgeven, daarvoor is 't te persoonlijk. En bovendien komen er ontzettend veel belangrijke figuren in voor (minstends 10, en nog een hoop bijfiguren) die voor lezers vast nooit allemaal te onthouden zijn. Of denk ik nu te licht over lezers? :roll:
En: wie is er nou geïnteresseerd in een verhaal dat alleen maar gaat over kommer en kwel? (moord, bedreiging, afpersing, mishandeling, (groeps)verkrachting, misbruik, ...) Bovendien loopt het niet goed af ook: die hoofdpersoon wordt vermoord. En op de één of andere manier hoort dit verhaal zo te zijn, zo voel ik dat...

Maar ik moet wel zeggen: die tip van Siska (dat was jij toch?) om om 't uur even te stoppen werkt wel! :) Samen met wat anders (iets wat ik liever niet zeg) kan ik gelukkig blijven schrijven!

Geen afbeelding

Lid sinds

17 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Aerjen 16 januari 2007 - 12:06

@Fré:

Quote:
En ik die dacht dat psychologen geen diagnoses mochten stellen.
Misschien ben je in de war met dat psychologen geen medicijnen mogen voorschrijven. Alleen psychiater mogen dit. Overigens moeten psychologen natuurlijk wel weten wat bepaalde medicijnen voor invloed hebben op cliënten.

@nrc-artikel:

Quote:
Het is een van de weinige psychotherapeutische interventies waarvan het gunstige effect wetenschappelijk is aangetoond

Hier kan ik dus niet tegen. Dit soort verkeerde of misleidende berichtgeving. Belachelijk gewoon dat ze zoiets zeggen. Er zijn tal van psychotherapeutische interventies waarvan het gunstige effect wetenschappelijk is aangetoond. Zeker als je kijkt naar makkelijker kwantificeerbare methodes zoals (cognitieve)gedragstherapie. Daarvan is voor legio aan stoornissen (fobieën, PTSS, depressie) aangetoond dat die een duidelijk positief effect heeft.

@Eliza:

Quote:
Depressies gaan vaak samen met paniekaanvallen.

Hoewel mensen die met een paniekstoornis (al dan niet met agorafobie) gediagnosticeerd worden vaak ook de diagnose zware depressie krijgen (33 tot 50 procent) en 60 tot 90 procent in de voorgeschiedenis 1 of meerdere zware depressies heeft gehad is dit omgekeerd zeker niet het geval.

@Siska:

Quote:
Depressiviteit kan op verschillende manieren worden aangepakt:
Je kunt er medicijnen (antidepressiva) voor slikken. Deze medicijnen maken die stof serotonine aan, maar vlakken het gemoed af. In plaats van de gevoelens van zware neerslachtigheid versus 'euforie' voel je niets meer. Dus geen enorm verdriet meer, maar ook geen enorme blijdschap meer. Je kunt nergens meer enthousiast door raken.

Ten eerste gaat het niet alleen over de stof serotonine. Bij depressie gaat het vaak over een stoffen: serotonine, norepinefrine en dopamine. Ook is die vervlakking een mogelijke bijwerking die lang niet altijd hoeft op te treden. Daarnaast kan dit ook per anti-depressivum verschillen.

@Cheops:

Quote:
Wat is het verschil tussen psychosomatishe aandoeningen en psychopathologische ziektes?

Psychosomatiek: betrekking hebbende op de relatie tussen lichaam (soma) en geest (psyche). Het hebben van lichamelijke symptomen die een psychische, emotionele of geestelijke bron hebben.
Psychopathologie: de studie van significante oorzaken en processen in de ontwikkeling van geestesziekten

Excuses voor de lange post.

ontopic: zelf word ik meestal juist rustig van schrijven en heb ik het gevoel dat mijn hoofd wat leger wordt. Een prettig gevoel moet ik zeggen.

Geen afbeelding

Lid sinds

18 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
anoniem10 16 januari 2007 - 12:40

Sorry als ik het al een keer ergens genoemd heb, maar is wel toepasselijk in dit topic:
De sleutel tot zelfbevrijding - Christiane Beerlandt
Boek over de De psychologische oorzaak van 1100 ziekten
Erg interessant. Ik heb 'm ook.