Schrijven en depressies

volgens mij is het wel normaal dat je meevoelt met je personages, ze zijn immers ontstaan in jouw hoofd, dus eigenlijk een deel van jezelf
ik zou wel nog een goede raad willen geven: maak jezelf niet wijs dat je depressief moet zijn om te kunnen schrijven, zo creëer je een negatieve spiraal voor jezelf, waaruit het wel eens heel moeilijk zou zijn om op te klimmen, je wilt echt niet in een vicieuze cirkel van depressiviteit terechtkomen

Ik denk wel eens tijdens het schrijven: Goh, waar komt dát vandaan, dan merk ik dat een gevoel dat ik zelf ooit gehad heb naar boven komt.
Soms weet ik wél waar het vandaan komt en verbaas me dan dat eea in dat computerje tussen mijn oren opgeslagen is en met een associatie zomaar weer naar boven komt.

Zie het als positief en gebruik het om iets heel goed uit te kunnen leggen.

!!!Zeer goede raad van Maarten!!! Praat jezelf niets aan!

Ik word juist vrolijk als ik iets op papier zet. De brieven die ik schrijf, mijn dagboek, mijn manuscripten...
Toch kan ik me voorstellen dat het bij jou niet zo is. Als je zo in een verhaal zit, dan is het moeilijk om los te laten.

Rosali

Ik vind dat er teveel met het woord "depressie" wordt gegooid.

Aart, ik ben ook 'depressie'gevoelig. Ik heb iedere winter wéér last van een een winterdip, in maart heb ik daar het meeste last van.
Waar jij last van hebt, is niet zo moeilijk, het is heel simpel.
Als je dagen achtereen schrijft, zit je dagen achtereen binnen. Je doet de vitamines/frisse lucht die je normaal gesproken buiten op doet, niet op. Je beweegt minder, waardoor je bloeddoorstroming minder wordt. Als je al depressiegevoelig bent, maken je hersenen hierdoor minder serotinine aan (nee, ik ben geen psychologe, ik heb er gewoon veel ervaring mee en veel kennis van), waardoor je jezelf ongelukkiger voelt. (Voor diegenen die niet weten wat de stof 'Serotinine' is, hierbij een versimpelde uitleg: het is een stofje in je hersenen, welke tegen de zenuwen zeggen wanneer je blij of verdrietig moet zijn. Mensen met een depressie hebben een tekort aan deze stof, waardoor ze momenten van 'zwaar ongelukkig' tot 'euforie' beleven. Jezelf 'gewoon' voelen is er dan niet bij).
Daarbij zul je je - net als ik - uitsluitend op het schrijven richten. Je vergeet je sociale contacten te onderhouden, wat ook slecht is voor het gemoed.
Mijn advies: zet een kookwekker naast je. Laat deze ieder uur aflopen. Doe dan een ommetje, ga een wasje vouwen, bel een vriend/vriendin, zet een kopje koffie voor jezelf en neem er en koekje bij. Zorg ervoor, dat je minimaal twee keer per dag even naar buiten gaat, als is het maar om op de fiets een brood bij de bakker te halen.
Geloof me Aart: het helpt.

Ik vind dat teveel mensen niet durven praten, over het feit dat ze depressieve gevoelens hebben. Ze draaien er omheen en doen interessant met woorden als 'paniekaanvallen' of 'hartritmestoornissen' of 'hyperventilatie'. Gewoonweg omdat ze niet durven toegeven dat ze een gigantische winterdip, depressie of stress hebben. Walgelijk vind ik dat.
Fré: 8 op de 10 Nederlanders leiden met regelmaat aan een van de drie eerder genoemde 'kwaaltjes'.

Een depressie hebben is iets heel ergs. Daar terugkerend last van hebben is een nachtmerrie.

Wel ben ik van mening dat veel mensen (in het algemeen gesproken) het woord depressie gebruiken voor het hebben van een of meerdere slechte dagen. In zoverre kan ik Fré volgen. Een ferme verkoudheid is ook geen griep, maar hoeveel mensen noemen het zo? Precies heel veel. Met een goede griep doet zelfs je haar zeer. Dat hebben maar weinig mensen echt.

Depressie komt jammer genoeg teveel voor. Wel zou een leuke stelling kunnen zijn: In hoeverre zijn schrijvers gevoelige(r) zielen, en komen ze door de eenzaamheid van hun werk vaker in een depressie terecht?

Goede uitleg, Ellis. Idd, ik hoor wel vaker collega's na twee dagen ziek thuis te zijn geweest de opmerking maken: 't was een griepje. Dan zeg ik: 'Je was gewoon zwaar verkouden.' Griep is een virus, er sterven nog ieder jaar - ook in Nederland - mensen aan. Griep duurt minimaal een week. Hoewel je van een goede verkoudheid soms ook 3,4 dagen thuis kan zijn.

Goede topic, Ellis. Open jij 'm ?

Ik weet dat dit ontzettend off-topic is, maar ik moet dit even kwijt:
@Siska: Een paniekstoornis is totaal iets anders dan een depressie. Mensen die de moed hebben over hun paniekstoornis te praten, willen zeker niet interessant doen. Maar net als een depressie kan een paniekstoornis iemands levenskwaliteit wel zeer negatief beinvloeden.
Niet persoonlijk bedoeld hoor :wink:

Sorry hoor, Wiske. Maar ik kan soms zeer generaliserend beargumenteren. Dat is stom, mijn excuus. In mijn kennissenkring zijn er een aantal mensen, die last van depressies hebben, maar het beestje niet openlijk een naam durven geven. Ze zeggen dan 'ik heb last van paniekaanvallen'.
Ik weet, dat dit heel serieus is, maar ik weet ook dat dit ábsoluut niet is wat er aan de hand is. Als je depressief bent, heb je geen lust/kracht om bepaalde dingen te doen en dat kan worden verward met 'paniek'.

Een depressie is inderdaad een ernstige aandoening en niet te verwarren met je een paar dagen down voelen.

Een interessant artikel in verband met dit onderwerp: http://www.nrc.nl/wetenschap/article514407.ece

Helder verhaal Siska. Heel goed om ons naar buiten te jagen. Je zou het bijna vergeten met deze storm en regen maar ook daar zit stuurstof in - eh ... zuurstof ... sorry ... Freudiaans schrijffoutje :wink:

@Siska: je hoeft je toch niet te verontschuldigen :P . Ik hoop trouwens dat jouw kennissen geen paniekaanvallen hebben. Paniekaanvallen hebben niet veel met paniek te maken en kunnen na jaren leiden tot zware depressie.
Nou snel weer on-topic: ik geloof dat veel schrijvers gevoelige(r) zielen zijn en dat onder de schrijvers meer (hoog)sensitieve mensen te vinden zijn. Ze zoeken voorzichtig hun weg en steken hun onzichtbare voelsprieten uit. Een soort slakjes met schrijfdwang. Gelukkig heb ik tot nu toe alleen een zoute-drop-afwijking ontwikkeld.

En ik die dacht dat psychologen geen diagnoses mochten stellen. 8)

Schrijvers zijn mensen die schrijven.

Ik begrijp dit niet: waarom zouden ze wél durven zeggen dat ze last hebben van paniekaanvallen en níet dat ze last hebben van depressie.

Fre zei:

Ja hoor ze zijn juist oa diagnosticus.

Nog even verder off-topic:
Dat is heel simpel, ik heb het hier over mensen die niet weten waar ze over praten. 'Paniekaanval' wordt verward met 'jezelf onzeker voelen'. En aan depressie wordt vaak een zware lading gehangen, in de regio waar ik woon rust er een taboe op om openlijk te zeggen, dat je depressief bent.

Ik ben al depressief voor het schrijven.

Een heus schrijver.

Dat zal wel een grapje zijn, Fré. Ik ben niet depressief maar heb wel inmiddels het een en ander over het leven geleerd waar je niet vrolijk van wordt. En ik ben een schrijfster.

Ik refereerde naar de apathie die een depressie met zich meebrengt en het dan overbrengen van emoties (e.a.) in geschreven tekst. De "dwang/drang om te schrijven" die een schrijver typeert, zelfs in tijden van depressie.

Laat ik het eens in de groep gooien en vragen hoe degenen die er verstand van hebben het noemen voordat ik het anders ga noemen dan wat het is:
Ik had even (één dag) een opleving omdat ik m'n utrecht-gedicht geschreven had en dacht dat ik het af had. Maar leg het nu toch nog maar weer even weg omdat ik misschien nog wat beters verzin.
Verder heb ik al vanaf een paar dagen voor kerst dat het schrijven niet lukt. Geen zin, beetje gespannen, geen ideeen, hoofd vol met allemaal zooi wat ik niet los kan laten. Maar wil toch wel graag meedoen met al die dichtwedstrijden vóórdat de deadlines er zijn. Tegenstrijdigheden waar ik dan ook weer gespannen van word.
Is dit nou een winterdip of hoe noem je dit?

@Oscar: Positief bekeken? Is mijn antwoord: Aan vakantie toe.

Ik denk dat heel veel mensen na de drukte van de feestdagen en alle verplichtingen in een leegte vallen. Hoe daarmee om te gaan is voor ieder anders.

Toen ik nog in NL woonde was gebrek aan licht een grote factor voor mij. De korte dagen en een baan zonder daglicht. Een simpel zonnebankje waar ik me lekker verbeeldde op het strand te liggen was vaak voldoende. Er is niet voor niets zoiets als lichttherapie.

Sterkte.

Thanks. Eind mij een weekje Mallorca, maar dat duurt nog ff.
Weer eens wat anders als Turkije waar ik al zo'n 15 keer ben geweest.
Istanbul, Izmir, Antalya, Alanya, Bodrum, Kusadasi, Marmaris enz.

@Oskar: als sporter zou het overtraind kunnen zijn, nu misschien 'overschreven'? :wink:
Ik kan het ook wel eens lekker vinden om het even allemaal te laten rusten en niet bij alles te denken of iets goed 'materiaal' kan zijn.
Maar aan de andere kant kan die dip ook juist iets zijn voor een prachtig gedicht of verhaal...

Hum Hum. Ahum! :wink: