schrijfwijze opzettelijk vreemd in kinderboeken

Ik zie het voorbeeld van de moorkop niet als humor maar als verlevendiging van het verhaal. Daardoor zie ik voor me hoe die moorkop naar binnen gestouwd wordt. Maar om nou bewust deze dingen in je verhaal te verweven voor de humor, nee, daar zou ik zelf ook niet voor kiezen. Maar dat heb je volgens mij ook niet gedaan. @ jascha: klankwoorden (onomatopee) kun je gebruiken als stijlfiguur. Maar ik weet niet of de voorbeelden van Ing daaronder vallen.

Ik zie het voorbeeld van de moorkop niet als humor maar als verlevendiging van het verhaal.

Dat denk ik ook, de lezer ziet zo echt de scene voor zich.

Ing: bekijk het kritisch, zit het er vaak in, zit het er in om 'lollig' te zijn, of heeft het een functie? Heb je spijt gehad van de beslissing om BK tegen de adviezen, van toch niet de minsten, te schrijven zoals jij het het in je hoofd had?

Maar juh sgrijft tog alluh anderuh zinnuh ook niet fooneeties op? Waarom zo'n zin die een kind zegt eruitgelicht? Ik vind het een beetje lijken op de diiscussies die we wel eens hadden over dialect verwerken in je verhaal omdat het het personage typeert. De enige die ik dat ooit mooi heb zien doen is Benny Lindelauf in Negen open armen.

@ Zjors: Misschien omdat het kind dit hier op een opmerkelijke manier zegt, met een reden, neem ik aan. En met deze vorm vertel je iets meer, zonder het te benoemen. Natuurlijk kun je dat ook omschrijven, maar wat is het effect dat Ing wil bereiken? Ik ga ervan uit dat dit niet in het hele boek de manier is waarop dit kind zo wordt geciteerd. En voor het ene kind zal het wel werken, voor het andere niet. Uit mijn remedial- teaching-tijd weet ik dat verschillende manieren van uitleg en aanbieding nodig waren om het merendeel van de groep te bereiken.

In mijn verhaal voor kinderen vanaf acht jaar schrijf ik bijvoorbeeld: ‘Hoelanwonuwunouwinouwsst?’ (met daarachter de zin: Papa en mama kijken me aan alsof ik gek ben en ik giechel, want ik kon mezelf niet eens verstaan. Ik slik de hap door en vraag nog een keer: ‘Hoe lang wonen we nou in Oudestad?’) en: ‘Ah, gaan we er dan toch even heen? Plieiezzzz.’

Ik zou het niet zo doen, omdat je eenvoudig kunt omschrijven wat er gebeurt, waardoor het gemakkelijker te lezen is (en niet alleen voor een kind!). Bv: Met mijn mond vol vraag ik: 'Hoe lang wonen we nou in Oudestad?' Papa en mama kijken me aan alsof ik gek ben [zou mama of papa niet eerder iets zeggen als: "eet je mond leeg voor je wat zegt?" ze horen toch zeker wel dat het kind met volle mond praat?] en ik giechel, want ik kon mezelf niet eens verstaan. Ik slik de hap door en vraag het nog een keer. Over Plieiezzzz: Die vele zzz erachter kloppen niet, volgens mij. Je spreekt het uit met een uitgerekte 'ie' en dan helemaal op het eind kort een s (of z), dus: plieies of plieiez (of misschien nog beter: plie-ies/z) Dit vind ik trouwens geen probleem omdat het gemakkelijk te lezen is en een kind van acht waarschijnlijk het woord wel kent, maar niet de juiste spelling.

Dit is zeker niet de manier waarop het in het hele boek gaat. Ik heb het verhaal net van voor naar achter nog eens doorgespit, en 3 x raden: dit zijn ze. En natuurlijk heeft het een functie, het zegt iets over de relatie tussen de ouders en het kind, de losheid daarvan, het personage etc. Ook probeer ik niet zozeer de lachers op mijn hand te krijgen, als wel beeldend te beschrijven zoals het klinken zal. Niet het hele boek door, dan wordt het onleesbaar, maar ter afwisseling zo nu en dan. Er zitten ook enkele (twee geloof ik) stotter en stamelzinnetjes in. Dat is eigenlijk hetzelfde principe lijkt me. Ik vind het geen gemakkelijke manier, dan zou ik er hier ook geen topic over hebben geopend maar het klakkeloos toegepast hebben. Juist het bedenken en afwegen maakt het ingewikkeld. Dat wil dus ook niet zeggen dat ik het na het commentaar van één proeflezer dus maar overboord kieper, maar het zet me wel aan het denken waardoor ik nog bewuster de keuze maak. Spijt van mijn BK beslissingen heb ik zeker niet, ik sta er nog steeds achter. En er is ook niemand dramatisch over gestruikeld verder, gelukkig :D . Over de juiste (hihi) schrijfwijze van Plieiezzz ga ik me nog eens buigen, zetje eraf, streepje ertussen kan inderdaad beter uitpakken.

De met-de-mond-vol-zin vind ik wel kunnen. A. omdat het heel duidelijk is dat het geen normaal woord is. B. omdat de juiste zin er direct achter staat. Wel zou ik zoiets niet te vaak doen. Die plieiezzz klopt niet, omdat ieie (en ie-ie al helemaal) een dubbele ie-klank is en geen langgerekte. Ook kan het door vervelende lezers zoals ik worden uitgelegd als pli-ei-ezzz en dan is het helemaal een raar woord. :unibrow:

:lol: Trannel. Ik dacht nu aan: Pliehiezz. Beter?

Veel beter! :D

Maar misschien dat het 'logope-technisch' niet kan? Het lukt mij niet om een z-klank uit te spreken in dit woord. Die zit verder achter in je mond, terwijl de plie voorin zitten. Zijn er logopedisten in da house? Is pliehies een optie? :) blijft een leuk topic!

Logope-technisch, lol, we komen hier wel op geweldige vondsten zeg! Net de s-z mijn jongens laten testen: je hebt gelijk, het wordt pliehies. Ik twijfel nog over 1 of 2x s, want die rekken ze wel uit, vooral als ze heel erg zeurderig doen. Doen ze normaliter natuurlijk nóóit ;) , vandaar dat ik het nog even moet 'proeven'.

Ik vind pliehiess heel smekend klinken, kan volgens mij prima. En die lange zin... is smaakgebonden ;) , past denk ik wel in jouw stijl, maar ik zou het niet doen. Ik vond de aanduiding 'me broer,' de broer van Johnny Mooiweer, wel grappig en niet storend, ik begreep waarom Johnny dat zo zei, het paste ook bij Johnny. Maar als Polleke van Guus Kuijer het over me vader heeft, stoort me dat wel... Verder is mijn mening dat fonetisch geschreven woorden prima kunnen, zeker als ze een grapje opleveren. Maar mijn ervaring met jongere lezers is dat zij die grapjes niet oppikken, en inderdaad niet begrijpen wat er staat. ('Maham, wat betekent dit nu weer?') Maar misschien heb ik thuis ook met een taalpurist te maken, zou kunnen ;)

Zo is dat ook met 'Hm.../Hmmm....' Ik zou het gebruiken als de 'Oké...' Een bevestiging waar je dan niet met ja of nee hoeft te antwoorden. Toch kan het opgevat worden als 'Lekker/genieten'. Maham: Iraanse naam, smakken van eten, praten met volle mond, vertaald:lekker, of mijn ham.

Pliehies, dat doet me aan de WC denken, om eerlijk te zijn. :nod:

Neuh, dat is vreedzaam, zonder L. :p

Ing Mijn mening is dat je het gewoon moet houden zoals je het als eerste had. Doordat de woorden hardop ook bijna niet uit te spreken zijn, zal een kind sneller snappen dat het om een verzonnen woord gaat. Misschien is het wel een idee om ze cursief te zetten. Door cursief te zetten snappen ze dat er iets bijzonders is met de woorden. Ik begrijp uit je teksten en uitleg dat het belangrijk is om die woorden te gebruiken. Doe het dan ook. Het is jou verhaal en jou gevoel erbij. Succes

Blz. 59 van Om 8 uur bij de ark: 'De witte duif verschijnt op de drempel. Hij heeft iets in zijn snavel en zegt: "Hit his heen holijha." "Wat zeg je?" "Hit is heen olijta," herhaalt de duif opgewonden. Maar de pinguïns verstaan er nog steeds geen woord van. "Dit is een olijftak, sufferds," zegt de duif, nadat hij de tak uit zijn snavel heeft genomen.'

En je punt is? ;)

Het is ook een gevalletje van met volle mond praten. In een met vlag en wimpel bekroond boek. Op zich is het dus niet zo gek.

Je moet er inderdaad mee oppassen. Vroeger, toen ik echt vette spreektaal gebruikte, vonden de uitgevers het een beetje een kolderiek verhaal. Beetje stripboekachtig. Ik deed dat expres en moest het echt totaal veranderen. Omdat het boek er kinderachtig van werd. Maar stripverhalen waar die dingen instaan lees ik toch lekker graag, fijn, melig. Ligt natuurlijk ook aan het verhaal.

In mijn verhaal voor kinderen vanaf acht jaar schrijf ik bijvoorbeeld: ‘Hoelanwonuwunouwinouwsst?’ (met daarachter de zin: Papa en mama kijken me aan alsof ik gek ben en ik giechel, want ik kon mezelf niet eens verstaan. Ik slik de hap door en vraag nog een keer: ‘Hoe lang wonen we nou in Oudestad?’) Wat denken jullie? Gebruiken jullie soort opzettelijke vreemde schrijfwijzes? Zo ja/nee, wat vinden jullie ervan?

Leuk topic! :) Ikzelf zou het het lange woord niet gebruiken. Maar ik zou het wel anders doen. Zoals: "Hoelanwonuw..." Papa en Mama kijken me aan alsof ik gek ben. "Eerst je mond leegeten", zegt mama. Ik begin te giechelen en slik gauw mijn eten door. Maar zo heeft iedereen zijn mening hierover. ;)

Ik vind woordgrapjes zoals de zin-met-mond-vol en plieieieiezzzz wel leuk; ik heb meer moeite met 'me broer', want het grote gros van de kinderen/jongeren denkt al dat je dat zo schrijft, tenminste, dat is mijn indruk op forums - het is één van de meest gemaakte spelfouten. Vandaar dat het grapje ze ook wel zal ontgaan, ja. Ik schrijf zelf geen kinderboeken, maar als ik dat zou doen, zou ik ze als ze zelf lezen toch ook graag een beetje willen opvoeden, en dat wil zeggen: ze correcte woordbeelden bijbrengen. Ze lezen op internet al zo veel bagger, en dat scheelt echt in hun spellingsvaardigheid (kinderen bouwen tegenwoordig een minder stabiel woordbeeld op dan in het pre-internet-tijdperk). Maar dat is wel iets anders dan 'geen grapjes mogen maken', dat moet kunnen, natuurlijk - eventueel zet je ze cursief, ja, dat vind ik wel een goed idee. Louise

Leuk al die reacties! Wat betreft de correcte woordbeelden, daar ben ik het op zich mee eens. Maar lastig is het natuurlijk om in te schatten wanneer een grapje aanslaat of zijn doel voorbij schiet. Ik heb het uitgebreid met de redacteur overlegd (nee hoor, ze heeft het gewoon geaccepteerd :D ): Pliehiezz en ‘Hoelanwonuwunouwinouwsst?’ staan straks in het boek. Ik heb het wel zelf aangekaart, gevraagd of het storend/gemakkelijk/onbegrijpelijk was. Haar reactie was dat het prima past bij mijn schrijfstijl, dat het een gemakkelijk kunstje zou zijn als ik het vaker toe zou passen (dat is dus niet het geval) en dat het iets toevoegt. Ik schrijf sowieso niet in alle opzichten gemakkelijk voor kinderen. Natuurlijk pas ik mijn taalgebruik etc. aan, maar ik kies heel bewust niet altijd voor de meest eenvoudige oplossingen. Ik ga niet op mijn knieën, wil kinderen ook aan het denken zetten, ze iets meegeven, ook qua taalgebruik. Of deze voorbeelden daar direct een goed voorbeeld van zijn, waag ik te betwijfelen :p , maar het past wel bij mijn manier van schrijven.

Dat vind ik leuk om te lezen: dat het er dus gewoon in blijft staan. Ik ben benieuwd of (en hoe) er door de jonge lezers en de recensenten op gereageerd gaat worden.

Ik verwacht daar weinig van Thérèse, bij BK was ik benieuwd naar de meningen over dat dubbele perspectief, en daar is noppes op gekomen. En dit is een nog veel kleiner aspect van het boek. Maar we zullen het merken!

Ik vond dat juist leuk, vroeger, in boeken. Net kleine puzzels (eens kijken of die oudestad zin kan met Mijn mond vol) of gewoon net dat beetje extra uitdrukking. Pliehiezz- geeft heel mooi weer hoe dat echt klinkt. Stukjes brief, andere lettertype´s , stukjes geheimtaal, toverspreuken, ik vond dat heerlijk. (Bedankt dus, voor het ophengelen van die herinnering Ing!)