plot

Claudia, het klinkt bekend. Alleen ben ik tijdens het schrijven teveel aan het typen wat er in het verhaal gebeurt, om te merken dat het verhaal mij leidt :)

Ik ben zelfs wel eens 'verliefd' geworden op één van mijn personages.

Ik op meerdere :D

Staat zoiets niet in de weg van eventuele nare trekjes in de personages?

Nee, de personage waar ik voor viel was geen lieverdje, wel erg aantrekkelijk. Aan het eind van het verhaal kwam hij om bij een verkeersongeluk, ik zat gewoon te huilen terwijl ik het schreef. In het echt kun je ook verliefd worden op iemand met nare trekjes (daar kom je dan meestal later achter). Perfecte mannen zou ik in het echte leven ook niet aantrekkelijk vinden.

Ze bestaan volgens mij niet eens.

Gelukkig niet. Het zou snel vervelen.

Nee, dat staat niet in de weg. Hij is ook maar een mens, als hij dan een homo fictus. Voordeel als schrijver is wel, dat je hem kan modelleren. Perfecte mannen lijken me vreselijk. Veel te perfect.

Wat perfect is voor de een, hoeft niet perfect te zijn voor de ander natuurlijk. Voor mij is het perfect dat Brad slordig is, want dat ben ik ook, zodat we daar geen wrevel over krijgen. Maar voor een opruimfreak zou dat juist weer heel irritant en imperfect zijn.

Dit is een reactie op iets wat ik eerder las in dit topic... Als het gaat om het plot. Het is ondoenlijk alles van tevoren heel strak af te bakenen. Een keurslijf of dwangbuis - ik chargeer - lijken me ook niet bevorderlijk voor de creativiteit. Bepaalde zaken verzin je tijdens het schrijfproces, en kún je ook alleen maar tijdens het schrijfproces verzinnen omdat schrijven een combinatie is van gevoel en verstand. Krachtige personages komen tot leven... en 'dwingen' je soms een zijpaadje in te slaan. Dat is prima, wat mij betreft. Een roman schrijven is geen strakke invuloefening ;). Je doet inzichten en ideeën op terwijl het boek vordert. Gevoelsmatig denk ik dat geen enkele schrijver in paniek hoeft te raken als het algemene verhaalidee klopt, maar het plot nog enigszins wazig is. Je moet natuurlijk wel weten waar je ongeveer wilt uitkomen, maar tijdens het schrijven kan zich zomaar ineens een briljant idee aandienen. Ik geloof wel in de 'dialoog' tussen een roman in wording en de schrijver van die roman.

Ook ik ben sinds kort begonnen met een verhaal (roman) Ik heb voor mezelf opgeschreven hoe het begint, en hoe het moet eindigen. Met ertussen in wat haltes. Over de personages. Die heb ik meestal wel in me hoofd, maar ze kunnen ook spontaan ontstaan tijdens het schrijven. Maar meestal komt er toch veel meer op papier als ik schrijf. Ik zie de complete film voorbij gaan, en schrijf maar door. Ik print het uit. lees het na, en maak een kanttekening bij punten waar ik op terug moet komen. of waar ik misschien toch wat meer over moet vertellen. Het is trouwens geheel anders als korte verhalen schrijven, maar daar vertel ik niets nieuws mee.

Mijn hoofdpersonen ontwikkelen zich gaandeweg tijdens het schrijfproces. Ik heb wel een beeld hoe ze er uit zien en wel een idee van hun karakter, maar niets staat vantevoren vast. Ik heb ook een idee in mijn hoofd van het begin- en het eindstation, maar soms loopt het heel anders. Mijn hoofdpersonen nemen soms gewoon een loopje met me, ze worden bijna autonome persoonlijkheden. Dan moet ik ze terugfluiten, want voordat ik het weet kom ik op een pad waar ik weet dat ik ga vastlopen. Is ook regelmatig gebeurd, dan moet ik gewoon weer teruggaan en een stuk schrappen, er weer een andere wending aan geven. Is dit raar, of herkent iemand dit wel?

Komt me heel bekent voor! ;) Greetz, Melanie melanievandenijssel.nl

Dat er zo veel op papier komt tijdens het schijven herken ik wel. Als ik een hoofdstuk af heb en ik lees het over, ga ik meestal stevig met de delete-toets tekeer,omdat ik veel te veel heb uitgewijd. Ik heb ook de neiging veel te veel te willen verklaren (hij deed dit of dacht dit omdat...). Soms herschrijf ik een hoofdstuk in zijn geheel een aantal keer voordat ik tevreden ben (en zelfs dan knaagt de twijfel vaak nog).

Claudia, die twijfel is juist goed, een boek is nooit klaar maar moet op een gegeven moment wel naar de uitgever :)

Claudia, die twijfel is juist goed, een boek is nooit klaar maar moet op een gegeven moment wel naar de uitgever :) Edit: sorry, dubbelpost, ging iets mis met mijn internet.

Ik kreeg een manuscript terug van een uitgever met de opmerking dat mijn stijl te gedetailleerd was en mijn werk voortgang en stuwende kracht miste. Dat boek heb ik helemaal herschreven, heeft me een half jaar gekost. Maar het was wel heel leerzaam. Nu ligt het voor de tweede keer bij verschillende uitgevers. Heb ik hier de eerste blz. bij proeflezen gezet en heb ik die blz. weer herschreven. Het is soms wel monnikenwerk, maar je moet inderdaad gewoon een keer ophouden.

Die opmerking heb ik al eerder bij iemand gelezen. Waarschijnlijk dezelfde uitgever.

Plot, premisse, Thema, Moraal. Ik heb het allemaal gelezen in de schrijvers boeken. Maar er komt niks uit mijn vingers. Ik krijg het niet toegepast op mijn lange verhaal. Hoe pas je dit toe op een klein verhaal? Ik heb een idee voor een kort verhaal in mijn hoofd. +----+ Papa wordt gebeld door school. Dochter is op schoolplein gevallen en in coma geraakt (Of auto is door het hek van school gekomen en dochter geraakt, in ieder geval is ze zwaar gewond) Papa gaat naar school Papa rijd mee in zieken-auto naar ziekenhuis. Dochter in bed op intensive care Papa zit er naast Beelden van zijn dochter moeten hier nu verteld worden. Papa moet mama bellen want die is op dit moment op een beurs in Frankrijk (in ieder geval ver weg, zodat papa het op moet lossen) Dochter gaat dood. (Het moet dramatisch zijn) Papa moet mama over de telefoon vertellen dat hun dochter dood is. +-----------------+ Hoe pas ik in zo'n idee een thema toe, of een dramatisch effect of een promisse? Wat is het conflict? Moet ik de papa de oorzaak van het ongeluk laten zijn? (Omdat hij zijn dochter (na lang zeuren van haar) het laatste eind heeft laten lopen? Dit is geen oproep voor 'goh laten we samen dit verhaal gaan schrijven'. Het is meer een frustratie van hoe moet je dit nu toepassen. :confused: Maar ik lees veel in schrijversboeken, terwijl ik eigenlijk veel wil schrijven zodat mijn boeken ooit gelezen kunnen worden. Of moet je daar weer een cursus voor gaan volgen?

Jeri: Waarom wil je schrijven? Wat wil je vertellen? Daar begint het toch mee? Ik wil uiteindelijk ook gelezen worden, daarom probeer ik me te bekwamen in het schrijven maar het recept moet ik zelf samenstellen uit alles wat ik lees, hoor, zie en voel. De ene schrijver zet eerst het thema/schema op papier, de ander begint te schrijven vanuit iets dat hem fascineert. Ik zat gisteren op het Damrak te eten, vlak naast een tent voor Vlaamse Frites, dat -godbeter het- ook nog Manneke Pis heette. Ik heb met verbazing zitten kijken naar de onafgebroken stroom aan vreemde types, toeristen, zwervers, uitmarktbezoekers die in de rij stonden om zo'n puntzak aardappelstaafjes met smots te bemachtigen. Ineens had ik zin om een keer terug te gaan, om daar in die eetgelegenheid bij het raam te gaan zitten en te beschrijven wat ik zie. Of er een verhaal van komt, dat weet ik niet. Ik ga daar zitten met mijn pen en opschrijfboekje, glas port erbij en wie weet.... Ik denk dat ik daar zeker zoveel van leer als van de schrijvershandboeken. Te krampachtig bezig zijn met hoe het moet remt je creativiteit en ook je originaliteit. Een vak leer je door het te doen, door fouten te maken, door weer op te krabbelen. Zeker, ook door de kunst af te kijken maar uiteindelijk wil je geen kopie worden van je meester.

Ja ik wil schrijven. Maar mmm, ik wil het ook gelijk goed doen. Vanuit mijn technische beroep is een first-time-right gewenst. Daar loopt er ook vaak nog een project leider om me heen die vraagt wanneer wat af. En dan heb je een planning waardoor je kan zien wanneer je wat af moet hebben. En ook dat je te laat bent vaak. Dat zal wel mijn manko (goed nederlands?) zijn. Ik denk dat ik ook zo het schrijven op pak. Maar als je dan niet het thema en de plot goed krijgt en de premisse dan zit je vast. Aan de andere kant is het in het wilde weg schrijven beangstigend omdat ik dan geen idee heb waar het naar toe gaat. Ik wil waarschijnlijk veel te veel. En ben nog erg onervaren. En daarom een beetje gefrustreerd.

Ja ik wil schrijven. Maar mmm, ik wil het ook gelijk goed doen. Vanuit mijn technische beroep is een first-time-right gewenst. Daar loopt er ook vaak nog een project leider om me heen die vraagt wanneer wat af. En dan heb je een planning waardoor je kan zien wanneer je wat af moet hebben. En ook dat je te laat bent vaak. Dat zal wel mijn manko (goed nederlands?) zijn. Ik denk dat ik ook zo het schrijven op pak. Maar als je dan niet het thema en de plot goed krijgt en de premisse dan zit je vast. Aan de andere kant is het in het wilde weg schrijven beangstigend omdat ik dan geen idee heb waar het naar toe gaat.

Ik heb geen technisch beroep en heb altijd te horen gekregen dat je iets, bv een schilderij, honderd keer moet uitvoeren en er 99 moet weggooien. Tegelijkertijd herinner ik me die docent die, nadat ik één streek op het doek had gezet zei: 'Ja dat is het, dat is goed, niets meer aan doen.' Waarom beangstigt je in het wilde weg schrijven? Dat wat je in je handboeken hebt gelezen neem je waarschijnlijk automatisch er toch wel in mee. Dat verhaal over dat ongeluk van dat meisje kun je. je geeft zelf al verschillende scenario's aan, meer dan eens uitwerken. Ook al wil je er drama in, dat wil niet zeggen dat ze dood gaat, het zou ook kunnen dat degene die haar aanrijdt een dwarsleasie oploopt of wat dan ook. Drama kan net zo goed in kleine dingen schuilen.

[...] Ik zat gisteren op het Damrak te eten, vlak naast een tent voor Vlaamse Frites, dat -godbeter het- ook nog Manneke Pis heette. Ik heb met verbazing zitten kijken naar de onafgebroken stroom aan vreemde types, toeristen, zwervers, uitmarktbezoekers die in de rij stonden om zo'n puntzak aardappelstaafjes met smots te bemachtigen. Ineens had ik zin om een keer terug te gaan, om daar in die eetgelegenheid bij het raam te gaan zitten en te beschrijven wat ik zie. Of er een verhaal van komt, dat weet ik niet. Ik ga daar zitten met mijn pen en opschrijfboekje, glas port erbij en wie weet.... [...]

@ludieke: Wat schrijf je dan op? Welke mensen je ziet? Welke gebouwen of lichtvallen? Want ook dat snap ik nog niet. Ik heb vandaag in een wachtkamer gezeten. De ruimte was 2 bij 3. Stoelen tegen de muur en veel memo' en posters over te volgen cursussen, of wat te doen bij enge ziektes. Ook een verhuis bericht op een A4-tje dat ze begin oktober aan xyz-laan zijn gevestigd. Schrijf je zulk soort dingen dan op? Om je schrijven te trainen?

Iedereen heeft een eigen stijl van observeren en ook van schrijven. Ik schrijf associatief, ik zit daar en zie dat er een man met vettig haar en twee grote plastic tassen bij de patatkraam staat. Ik vraag me dan af waar hij vandaan komt of waar hij heen gaat, wat heeft hij voor bagage bij zich ? Dat verzin ik uiteraard ter plekke. Soms begint iemand een gesprek met me, schrijf ik misschien later ook op. Terwijl ik met die onbekende persoon praat tuimelt er een wesp in mijn glas, ga ik hem redden? Onbekend persoon blijkt allergisch voor wespen....ineens herinner ik me dat ik dit een keer heb meegemaakt toen ik een lift kreeg van onbekend persoon en hij me vroeg om de wesp te doden. Ik sloeg om me heen en zag wesp ineens niet meer. Ik durfde dat tegen de automobilist niet te zeggen. Hier heb je dus al een verhaal, uit het leven gegrepen. Nee, ik vertel niet hoe het afliep. Ik zet mijn pen op papier en schrijf, het is dan geen samenhangend verhaal maar het zijn indrukken. Het is inderdaad oefenen. Soms kan ik het gebruiken in een verhaal. Soms geef ik mezelf kleine opdrachten zoals: beschrijf het geluid van de zee. Ik schrijf al mijn hele leven maar pas sinds een paar jaar intensief. Het is dan ook mijn bedoeling om het uit te geven. Als het goed genoeg is.

Jeri, Deze omschrijving geeft precies weer hoe de ruimte eruit ziet. ik zie die wachtkamer helemaal voor me. Wat moeilijk is, is hoe die ruimte gaat leven in je verhaal, of hem ondersteund. Neem bijvoorbeeld die vader met zijn comateuze dochtertje. (Dan verplaatst de wachtkamer naar het ziekenhuis i.p.v. de huisarts) Hoe ziet hij wat daar staat? Hij is doodnerveus. of woedend, of zoiets. Hij zal niet verveeld naar die posters kijken met lachende kinderen erop. Maar bijvoorbeeld zo'n poster van de wand trekken en tot een prop maken omdat hij met zijn dochtertje in de intensive care even geen vrolijke plaatjes van andere kinderen kan zien. Het is maar een idee. Hoe kijkt zo'n geemotioneerde man naar alles wat jij in die ruimte hebt beschreven?

Ik heb altijd gewerkt met een verhaallijn in grote lijnen en daarnaast een opzet in hoofdstukken. Die manier is niet altijd eigen keuze geweest. Zoals Trenke al schreef, moet je vaak bij een boek in opdracht een synopsis inleveren. Ik heb er veel baat bij. Het denkwerk doe ik dan vooraf. Het schrijven zelf is zeker geen invuloefening. Er is ruimte zat voor kleine ingevingen. Ik vind het ook prettig te zien met het maken van zo'n opzet of de hoofdstukken gelijkwaardig worden enz.

@Wuustwezel: Ik had mijn verzonnen verhaal van de vader met comateuze dochter niet gekoppeld met mijn recente echte wachtkamer bekijken en beschrijven. Bedankt! Dit is een goed voorbeeld voor mij op dingen uit het echte leven in je verhaal op te nemen.

Jeri: Ik ben blij dat je daar iets aan hebt. succes verder met jouw verhaal. Ik benbenieuwd. W.

Mijn personages maken hun eigen verhaal. Misschien klinkt dit heel vreemd, maar mijn plot heb ik tot drie keer toe veranderd. Zelfs de dader veranderde. Gewoon omdat tijdens het verhaal bleek dat sommige personages beter in aanmerking kwamen dan andere. Was ook inherent aan slechte voorbereiding, maar goed uiteindelijk stuurden de personages mij als schrijver naar het plot. Het is echt een goed plot. Ik heb zelfs meedere plots in mijn boek. 1. Een voorstelling 2. Een moord 3. Een verdwijning Daarbij speelt door het hele boek een relatie waar je als lezer geen vinger op kan leggen en op het eind pas duidelijkheid verschaft. en uiteindelijk de puzzel in elkaar doet vallen, maar toch een open einde biedt. Het plot drijft mij om door te gaan. Het zit gewoon prima in elkaar! Fantasie, geen gebrek, nu het schrijven nog. xsg NB en de opmerking van Claudia herken ik ook. Werd ook bijna verliefd op een fictief karakter. Mijn dochter merkte het aan mijn typstijl, wat ik wel grappig vond. Ze zei: 'mama, je handen gaan zo mooi, nu.'

Ik ben zo vaak zomaar met 'schrijven' begonnen, omdat ik zo'n leuk idee had, zo'n leuke situatie die ik zo helder voor ogen zag. Dus ik begon en al snel had ik een verhaal van 30 pagina's zonder dat het echt ergens naar toe ging en al snel zat ik 'vast'. Ik heb de meeste ideeën voor jeugdboeken, niet echt voor kleine kinderen maar ook niet echt gericht op volwassenen. Het laatste idee dat ik kreeg, was ongeveer 3 jaar terug toen ik de serie 'Tin Man' aan het bekijken was. De personages en de muziek gingen in mijn hoofd een heel ander leven leiden en hadden niets meer te maken met wat ik zag op tv. Dus, ik weer begonnen met typen/schrijven. Ik wist wie mijn HP was, wat er ongeveer met haar ging gebeuren en hoe het zou eindigen. Resultaat was weer zo'n 30 pagina's tot ik erachter kwam dat het begin toch niet 'klopte' en ik eigenlijk geen flauw idee had hoe ik tot de punten moest komen die ik wel goed voor ogen had. Ik vond het idee te leuk om niets mee te doen en wilde het geen vroege dood laten sterven. Dus begon ik te plotten en te plannen. De personages, de wereld waar de HP in terecht komt, de problematiek en de achtergrond van de problematiek in die wereld. Het heeft minstens twee jaar geduurd (met tussenpozen) en ik heb echt nog lang niet ALLES goed in kaart gebracht, maar de route is uitgestippeld, het idee moet een 4-delige serie worden en vorige week kreeg in eindelijk een ingeving hoe het begin moest gaan. Hoe ik het wel wilde. Dus dat idee ook helemaal uitgedacht en opgeschreven en nu ben ik eindelijk weer begonnen met schrijven. Zo is het bij mij dus gegaan. Een idee waar ik jaren op heb gebroed, bedacht en 'geplot'. Ik heb geen flauw idee hoe ver ik deze keer kom, of dat er misschien toch nog weer een periode gaat komen dat alles in de koelkast wordt gezet. En zelfs het begin, wat ik deze keer zo goed voor ogen had, veranderde tijdens het schrijfproces. Maar het is wel een geruststelling dat ik een route heb waar ik altijd op terug kan vallen mocht ik een beetje 'verdwalen'.