hoofdpersoon mannelijk of vrouwelijk

Maak er een homo van 8) Als ie dan toch vrouwelijke kantjes heeft, valt het niet zo op. Voor mij is het wel altijd duidelijk ja, ik kan niet over vrouwen schrijven.

Heb je dat zelf niet in de hand, of je personage zeurderig klinkt? De lezer leest het zoals jij het beschrijft, als je het goed doet :D

Geslacht is een van de belangrijkste elementen van iemands identiteit. Ik kan me niet goed voorstellen dat je een personage kunt creëren zonder in ieder geval zelf te weten wat het antwoord op die vraag is. Ook als je het personage homo maakt denk ik niet dat je om dat probleem heen kunt komen. Het maakt uit voor hoe het personage zelf de wereld ziet, hoe zijn opvoeding is geweest en wat de mensen om hem heen van hem verwachten. Laat het personage midden op straat huilen, of iemand in zijn gezicht slaan. het oordeel dat daarbij komt kijken is anders naargelang diegene een man of een vrouw is. Als je graag juist dat tussenstadium zoekt kun je kiezen voor een hermafrodiet of een transgender bijvoorbeeld, dan heb je wel al die genderissues die de kop op steken, en alle problemen en vooroordelen die daarbij horen.

Heb je ook een ander voorbeeld dan het zeuren?

Volgens mij kun je beter een geloofwaardige, zeurende vrouw neerzetten (omdat je je beter kan inleven, bijvoorbeeld) dan een ongeloofwaardige man. Dat leer je (eventueel) vanzelf.

ik moest erover nadenken. Eerste vraag: weet je het echt niet? Of het een man of vrouw is? Vreemd. theoretisch is het misschien een leuke opzet van je boek. Als je ook niet wil vertellen of het personage man of vrouw is. Dan kan het misschien zelfs in het verhaal verwerkt worden. Mensen denken misschien een hele tijd dat het personage vrouw is, maar later blijkt het man te zijn. Maar praktisch lijkt me dat onmogelijk... Dan kun je nooit eens hij of zij gebruiken in de tekst, zijn of haar mag je niet gebruiken. Ik denk zelfs dat de emoties erg plat worden als je niet laat zien wie deze persoon echt is. Het zeuren vind ik ook een raar voorbeeld. Proeflezen, misschien?

Ik moet vaak vergaderen, met mannen en vrouwen. Mannen zeuren daar heel wat meer af dan vrouwen, die zijn dan net meer to the point. Dat is natuurlijk een specifieke situatie, of je daar wat aan hebt, weet ik niet.

Als je graag juist dat tussenstadium zoekt kun je kiezen voor een hermafrodiet of een transgender bijvoorbeeld, dan heb je wel al die genderissues die de kop op steken, en alle problemen en vooroordelen die daarbij horen.

Ook een hermafrodiet en transgender zijn man of vrouw. Of denk je dat dat "zeuren" (om maar even bij het voorbeeld te blijven) uit de geslachtsdelen komt? Wat wel zou kunnen is een androgyne hoofdpersoon, als je het ECHT in het midden wil laten. Man noch vrouw, eigenschappen van beiden, ook uiterlijk.

Leuke discussie. Inderdaad kan een opmerking uit een vrouwenmond heel anders overkomen dan, exact dezelfde opmerking, door een man gezegd. Helaas, maar 't is zo. Man zegt bij aanvang van de vergadering "we stoppen op tijd". Iedereen denkt: die heeft de zaak onder controle. Vrouw zegt hetzelfde. Iedereen denkt: die zal haar kinderen wel van school moeten halen.

@Micha: Als je sommigen hoort praten... Maar wat ik bedoelde met dat voorbeeld is dat er in dat geval een discrepantie kan bestaan tussen het fysieke geslacht en het mentale geslacht. In dat geval zou je dus een ik-persoon kunnen hebben die zichzelf als vrouwelijk ziet, terwijl de wereld diegene als mannelijk ziet. Ik heb het eens bij mijn vriendin gevraagd die hier een deel van haar studie aan heeft geweid. Volgens haar wordt de term transgender ook gebruikt om een soort hybride geslacht aan te geven door die mensen zelf. Dus deels man, deels vrouw. In die zin is zij het er dus niet mee eens dat Transgenders en hermafrodieten een man of een vrouw zijn. Volgens haar is dit wel een volkomen ander paradigma dat behoorlijk wat onderzoek vraagt voordat je de normale dichotomie los kunt laten. Het nemen van een compleet androgyne hoofdpersoon zonder kenmerken zal constant benaderd worden op basis van het onherkenbare vermoed ik, of anders op de gok ingedeeld worden. Maar om op de vraag van Verlorenletters terug te komen, Als jij vindt dat het een vrouw moet zijn, dan maak je er toch een vrouw van? Desnoods maak je het een thema dat alles wat zij zegt als bovenmatig zeurderig wordt opgevat.

Androgynie valt onder transgenderisme, ja. Maar aangezien bijna niemand dat lijkt te weten, ging ik ervan uit dat jij "gewoon" transseksualiteit bedoelde.

Dank allemaal voor de antwoorden :) Ik vind dat mijn hoofdpersoon een vrouw moet zijn, maar het punt is dat ze dingen doet die eerder bij mannen 'horen', althans, dat beeld heerst er een beetje. Klunzig zijn op een 'mannelijke' manier, ofzo. Ik kan het niet zo goed uitleggen :') laat ook maar, haha. Ik denk er nog wel even over na..

Kijk, dát is iets heel anders. Leuk idee. Wij mannen zijn ook heel anders klunzig dan vrouwen. Helemaal gelijk in. Klunzigheid van Elsschots personages? Geef eens een voorbeeld?

Niks mis mee. Misschien zou ik het dan wel leuk vinden om te lezen ;) Die zeikerige vrouwen-vrouwen die je meestal in boeken tegenkomt zijn irritant.

Maar er is toch niets mis mee om vrouwen dingen te laten doen die bij mannen 'horen'? Er zijn vrouwen die kickboxen, in het weekend bergen klimmen en doordeweeks automonteur(monteuse ;) ) zijn. Bij meisjes 'hoort' ook dat ze een roze prinsessenperiode hebben en jongens spelen met auto's. Tenminste, dat is het algemene beeld, maar ik wed dat er uitzonderingen op zijn.

Ja ik ben zelf zo'n uitzondering. Maar ook kwa humor, respons op andere mensen en klunzigheid (vrouwen zijn ook klunzig, maar vaak op een andere manier, ik kan het niet beschrijven). Maar ik merkte pas toen ik aan het schrijven was dat vrouwen in de literatuur meestal niet zo neergezet worden. heb ik het idee. ps: ik ken natuurlijk ook veel zeurende mannen en stoere wijven, en ik ben zelf geen manwijf (nouja ik laat wel hardere boeren dan mijn wederhelft), maar toch, zo'n verhaal roept al snel vragen op. Net als dat het -merk ik- heel moeilijk is een personage in een toneelstuk 'terloops' homoseksueel te maken. Het wordt altijd een 'ding', ookal vind ik dat zelf niet. Mensen verwachten dat daar iets mee gebeurt, er gebeurt namelijk haast niets 'uitzonderlijks' zonder reden -op toneel haast nooit, in ieder geval. Hee, mijn PS is langer dan mijn andere tekst.

Geef eens een voorbeeld?

Ik ben nog niet zo heel ver in het verhaal, juist omdat ik hier tegenaan loop :) Ik heb X nu even Max genoemd en een man gemaakt, maar ik besef me dat de barman niet snel zoiets tegen een vrouw zou zeggen als hier. En verder zal de opmerking van Max iets gevatter moeten worden maar dat doet er nu niet toe (eerste versie). Ik vraag me af of ik de enige ben dat dit, deze gedachten, uit het hoofd van een vrouw anders overkomen dan uit het hoofd van een man. Ik denk dat mensen een man wellicht als melancholisch en misschien prettig gestoord zouden zien, en een vrouw als lief en dromerig. Wat jullie? Komt ie: --- Hij drukte zijn gezicht in de sneeuw omdat hij hoopte dat het een afdruk achter zou laten. Dat iemand langs zou lopen en zou denken: 'verrek, een gezicht, in de sneeuw.' En: 'Dat ik dit nog mee mag maken. Ik zal nooit weten van wie dit gezicht is.' Vervolgens zou diegene de hele dag om zich heen zoeken om het gezicht van de afdruk te vinden. Eigenlijk zou hij het liefst zelf een afdruk van een onbekend gezicht vinden. Maar omdat hij er nog nooit een gevonden had, al die winters lang niet, zou hij er zelf een maken. De afdruk was mislukt. Hij probeerde het nog een paar keer: hard drukken, zacht drukken, kort drukken, lang drukken. Max's gezicht deed net zoveel zeer als vingers die na fietsen door een sneeuwbui opwarmen. Het gloeide boven een kom soep die hij had besteld in een buurtcafé. Soep van de dag: Ertensoep, stond er op een krijtbord dat boven de bar gespijkerd was. Er miste inderdaad iets in de groengrijze brei die van zijn lepel droop. 'Je kop staat op exploderen,' merkte de barman op. 'Pak maar vast een poetslap,' zei Max.

Als er al iemand zijn/haar gezicht in de sneeuw drukt, lijkt me dat eerder een man te zijn, dan een vrouw, was mijn eerste gedachte. Vraag me niet waarom, ik weet het niet. Ik zag een vrouw dat niet doen. Tot ik er wat langer over nagedacht had. Toen vroeg ik me af: Waarom niet? Als ze stoer is, zou het best kunnen. Een 'stoere' man doet het in ieder geval niet. Een romantisch, melancholische type misschien wel. Dus zal het van de rest van het verhaal afhangen, lijkt me. Ik vind het idee sowieso erg interessant. Hoe kom je erop?

Jouw gedachtegang volgde ik precies Wil, en juist daarom vond ik het een interessante kwestie. En hoe? Ik vroeg me tijdens de sneeuwbui van twee dagen geleden af of het mogelijk was je gezicht daarin te drukken en zo een afdruk van je eigen gezicht te zien. En vervolgens bedacht ik me dat het echt heel erg raar zou zijn om ergens te lopen en een afdruk van een wildvreemd hoofd te zien. Het leek me ook een mooi beeld, mensen die als een soort stille boodschap (of gewoon voor de lol) hun gezicht in de sneeuw drukken.

Ik vind dit een prachtige gedachte. Je zou zomaar een nieuwe traditie kunnen opstarten. Wat let ons? Lijkt me enig om tegen te komen, zo'n gezicht. Er zelf een maken? brrrrr Eerst een aanloop nemen denk ik.

haha, dat zou helemaal een mooi gezicht zijn. Mensen die in en berm of zoiets een aanloop nemen om vervolgens op hun gezicht te landen, op te staan, hun jas af te kloppen en te zeggen: 'die is prachtig gelukt, wat jij Henk?'

Ja, mooi idee! :!: Ik stel me dan zo voor - omdat het dan immers vriest - dat mensen de afdruk in de sneeuw vol laten lopen met water, of melk of ranja - dat ook bevriest - waardoor er een masker gevormd wordt, dat ze uit de sneeuw snijden. Wat gaan ze met dat masker doen? (Ik ga het verhaal van verlorenletters natuurlijk niet schrijven, maar dit was een kleine inspiratie). Over man en vrouw in dit geval: mij lijkt de wens om dit te doen, meer vrouwelijk (vrouwen kijken toch ook meer in de spiegel dan mannen?) maar de daad / actie lijkt me meer iets voor een man.

Hij drukte zijn gezicht in de sneeuw omdat hij hoopte dat het een afdruk achter zou laten. Dat iemand langs zou lopen en zou denken: 'verrek, een gezicht, in de sneeuw.' En: 'Dat ik dit nog mee mag maken. Ik zal nooit weten van wie dit gezicht is.' Vervolgens zou diegene de hele dag om zich heen zoeken om het gezicht van de afdruk te vinden. Eigenlijk zou hij het liefst zelf een afdruk van een onbekend gezicht vinden. Maar omdat hij er nog nooit een gevonden had, al die winters lang niet, zou hij er zelf een maken. De afdruk was mislukt. Hij probeerde het nog een paar keer: hard drukken, zacht drukken, kort drukken, lang drukken.

verdikkeme. toen ik dit las, dacht ik: wat zou het mooi zijn als een vrouw dat zou doen! Er zit iets heel moois in dit stukje, maar nog niet zolang deze kerel het doet! misschien komt het enkel en alleen door dat woordje 'verrek', of door het mislukken van de afdruk - en daar dan een vrouwenstem bij bedenken. Maar de rest geeft ook iets moois. Ik ga ook eens personages omgooien!

Ik vind het wel typisch iets voor een man. Een vrouw zou zich eerder zorgen gaan maken of haar mascara niet zou uitlopen en of d'r haar niet in de weg zat en dat soort "praktische" dingen, denk ik ;) Grappig wat je zegt over die terloopse homo, trouwens, daar was een tijd terug een heel topic over. Het is inderdaad raar dat het een "doel" moet hebben.

Ik vind het wel typisch iets voor een man. Een vrouw zou zich eerder zorgen gaan maken of haar mascara niet zou uitlopen en of d'r haar niet in de weg zat en dat soort "praktische" dingen, denk ik

vandaar dat het kiezen voor een vrouwelijk personage hier veel mooier zou werken.

Ik zie geen enkele reden waarom een vrouw dit niet zou kunnen doen. Dat het geen stereotiep gedrag is voor een vrouw maakt het alleen maar interessanter naar mijn mening. @Micha, Komt dat niet simpelweg omdat als het niet ter zake deed, het ook niet vermeld hoefde te worden? Ter vergelijking: 'Goh, ik wist niet dat je een geladen geweer boven de schouw had hangen.' (dat principe)

Ieh, ik ben een vrouw en zie het al helemaal voor me: een aanloop nemen, springen en dan zorgen dat de afdruk die je in de sneeuw maakt er als een dode uitziet (jeweetwel, zo'n lijntekening met vreemd gebogen lichaamsdelen op een trottoir ofzo ;) ). Misschien wat bijwerken en dan een scheutje ketchup erbij en... ook nog even een verborgen camera ophangen ;). Ik draag trouwens geen mascara, dus dat hoeft geen belemmering te zijn ;). En het leuke van zulke grappen is, dat niemand je als vrouw zal verdenken, want ze zullen denken dat alleen kerels zoiets doen ;). Ik denk dat het wel zou kunnen met sneeuw (hoewel het lastig is om alleen die afdruk van je gezicht te maken zonder voetstappen eromheen, maar die kun je weer bedekken met een of ander weird patroon... ehm... een soort graancirkel ofzo ;) ). Ik heb trouwens een afdruk van het gezicht van mijn vriend in gips. Het is opgeschilderd als vampier met echt haar als wenkbrauwen en een zwarte neppruik eroverheen. Met een griezelfeest in de buurt had ik 'hem' voor het raam gehangen, en mensen die het zagen herkenden hem gelijk als mijn vriend.

Die aanloop was eigenlijk figuurlijk bedoeld. Ik zou moed moeten verzamelen, wilde ik ermee zeggen. (zeg dat dan!) Letterlijk een aanloop nemen lijkt me lastig...

@ Verloren Letters: over sneeuw gesproken: in het boek "smilla's gevoel voor sneeuw" van Hoeg heb je ook een vrouwelijke hoofdpersoon die vrij mannelijk neergezet wordt. Misschien heb je een dergelijke hoofdpersoon in gedachten?

@Ema, ik ken dat boek niet :) maar het zou kunnen dat ik zo iemand in mijn hoofd heb, ik vrees alleen dat in mijn hoofd de grenzen tussen mannelijk een vrouwelijk een beetje vaag zijn. @astinad: wat een grappig verhaal van die vampier! Ik denk trouwens niet dat het mogelijk is hoor, ivm structuur van de sneeuw enzo. @Wil: haha, ik dacht dus dat je een echte aanloop bedoelde :P @misha: Ik denk dat als je de drang voelt een afdruk van je hoofd in de sneeuw wilt zetten, je al over je mascarabarriere heen bent! En leuke uitdrukking, 'terloopse homo' @Lucerato: dankjewel! Inderdaad, dat woordje 'verrek' zou het 'm kunnen doen. Nou wil het geval dat ik zelf wel verrek zeg... @manyang: In eenboek is het vaak heel normaal dat iemand verliefd wordt op een ander. En dat vervolgens niet psychologisch of maatschappelijk moet verklaren. Maar als je een man in een boek net zo terloops op een man laat vallen als op een vrouw, verwachten mensen daar iets van. Hetzelfde geldt overigens denk ik als je een Marokkaan op een Hollander laat vallen, enzovoorts. @ls ik iemand vergeten ben, zarry.