Schrijven en onzekerheid

Hoi FlowerBombGirl, heel herkenbaar hoor, onzekerheid. Ik was er ook al eens een topic over gestart: De onzekerheid van een wannebe schrijver. Je bent niet de enige!

O man, je wil niet weten in welk megadik writersblock ik gezeten heb omdat ik van thema wilde veranderen. Van loodzwaar naar lichtvoetig. En een partij vastzitten, o! Ik ging echt denken dat ik het niet meer kon, ja, dat is funest. En toen kreeg ik eindelijk één ingeving, die een uitgang bracht in dat dikke, dichte block. Pfff!

Laat ik er maar over zwijgen ... maar heb je dat alléén met schrijven?

jawel hoor, ik heb dat ook. Ik vind het dan juist ook fijn als er mensen zijn die het lezen en mijn commentaar geven. En nu bij de uitgever.. ook best spannend.. want er wordt natuurlijk van mij verwacht dat mijn niveau (is niet arrogant bedoeld hoor) van boek 1 geevenaard wordt in boek 2. (of zelfs wat beter b.v.) Althans zo denk ik dan, en vind het dan ook spannend als ik weer iets opstuur.

Er zullen weinigen zijn die 100% zeker van zichzelf zijn, denk ik. En als ze dat zeggen, dan zullen ze het misschien niet eens in de gaten hebben - dat ze het toch niet helemaal zijn. Of ze houden zichzelf voor de gek, want wie is er nou perfect? Ikke nie, ik heb bewondering voor zoveel kunstenaars die, lijkt wel, oneindig veel inspiratie hebben en er ook wat mee kunnen. Onzekerheid is gezond, het laat je door blijven vechten. ;)

Ik heb het alleen met schrijven, Marriejeanne. Na mijn werk ga ik gelijk jouw topic lezen, trenke!

Ik krijg het als ik soms de neiging heb om iets eindeloos te corrigeren Leer dat nu af, want ik leg het gewoon drie weken weg

Ik herken het. Als ik al een keertje riep dat ik een boek aan het schrijven was, werd ik meestal wat meewarig aangekeken. Een beetje zoals ik waarschijnlijk mensen aankijk die mij bekennen dat ze iedereen-kan-schilderenschilderijtjes maken als de kinderen op school zitten. Maar misschien verbeeldde ik het me wel een beetje. Op basis van mijn eerste boek durfde ik mezelf nog geen schrijfster te noemen. Want ja, het was maar een peuterboekje. Nu ik weet dat mijn tweede boek uitgegeven gaat worden, heb ik de onzekerheid officieel ten einde verklaard. Ik ben een schrijfster, and I'm proud of it. Maar misschien ben ik nog een tikje euforisch. Het helpt in elk geval wel, een uitgever vinden. En om een uitgever te kunnen vinden, zul je je verhaal toch moeten laten lezen. Eerst aan vriendinnen, dan aan kritische proeflezers en uiteindelijk ook aan een echte uitgever. En dan zal je manuscript heus wel eens afgewezen worden, wat voelt alsof jij zelf wordt afgewezen. Ik was deze zomer in het boekwinkeltje van de Anholts, in Lyme Regis, en daarna las ik op hun site (www.anholt.co.uk) dat elke schrijver waarschijnlijk ergens een la vol afwijzingsbrieven heeft. Maar afwijzingsbrieven, daarvan zak je, hup, de put in. Zo gaat het nou eenmaal, tenminste: bij mij wel. Gewoon opkrabbelen dan (na een maand of twee, na een halfjaar misschien) en doorgaan. Want als jij al niet meer in jezelf gelooft, wie moet er dan nog wel in jou geloven?

Nu ik weet dat mijn tweede boek uitgegeven gaat worden, heb ik de onzekerheid officieel ten einde verklaard.

Lijkt me handig, maar hoe doe je dat? Bij mij werkt het in ieder geval niet, ben nog steeds onzeker en zak geregeld in schrijfdips. Maar ik heb het ook niet officieel gedaan, dat is waarschijnlijk het verschil. :p Dat er iets wordt uitgegeven, helpt wel in mijn presentatie naar anderen, mensen nemen het schrijven een stuk serieuzer nu er iets in het echie zit aan te komen (en ik misschien ook wel).

Ik voel me ook geregeld onzeker over wat ik geschreven heb. Meestal laat ik het dan aan iemand lezen waarvan ik weet dat ze gezonde kritiek kunnen leveren. Of ik ga me even uiten bij mijn vriendin en laat me heerlijk oppeppen door haar complimetjes dat het 'zo knap' is, al dat geschrijf... Onzekerheid..nou en! gewoon creatief mee omgaan. Dat zeg ik nou wel - zucht -