Chicklit

joh ik had dit topic al een tijdje niet gevolgd. Heb alleen het idee dat het niet meer over chicklit gaat. Chicklit is chicklit omdat het makkelijk wegleest en tja.. echt diepgang zit er niet altijd in. HOewel mijn debuut heeft zeker diepgang en is niet zo typisch chicklit als de rest. Hoewel de stijl wel erg vlot is.

Ik begrijp dat vlot helemaal niet. Wat is dan vlot? En wat is er niet vlot aan literatuur?

Zinnen die steeds opengebroken worden, beschrijvingen van locaties en objecten die pagina's lang doorgaan en zo het verhaal ophouden, lastige woordcombinaties, gebeurtenissen die stagneren, etc. Dat is niet vlot.

De boekjes van Nijntje, zijn weer te vlot...

Renate Dorrestein adviseert in haar boek over schrijvers juist dat je elk boek (chicklit, literatuur, thriller (hmm, lekker subtiel :ninja: )) vlot moet schrijven. De schrijver moet zichzelf niet verliezen in eindeloze beschrijvingen. Ligt het verschil in snelheid dan in de behandelde thema's? Chicklit gaat over (haastige?) liefde, terwijl literatuur meer de geestelijke liefde, dood, overgave e.d. behandelt?

mmm moeilijk uit te leggen. Mensen die mijn script hebben gelezen, lezen het makkelijk en vlot weg. Ik denk dat het komt omdat literatuur bv veel meer beschrijvend is.. met mooie woorden een prachtige locatie omschrijven. Bij chicklit gaat dat net wat anders.

Voor mij is het de tweede laag van een verhaal. Bij chicklit gaat het van ´wat je ziet is wat je krijgt´. Geen geheime tweede betekenis, geen verborgen motieven (anders dan die van de geliefden die elkaar al dan niet krijgen), geen moeilijkdoenerij zo je wilt. Dat leest vlot, je kan de verhaallijn eenvoudig volgen en je hoeft je maar een paar dingen af te vragen. Krijgen ze elkaar, en hoe krijgen ze dat voor elkaar. In literatuur zitten meer lijnen en meer lagen, verborgen verhalen die je er niet uit hoeft te halen, maar er wel uit kán halen. Het is ook allemaal wat meer uitgediept - niet alleen dat Henk graag met Lies wil, maar ook waarom Henk nu zo graag met Lies wil en niet met Angela, en in hoeverre hij zich daarvan bewust is en in hoeverre hij denkt dat het leven hem overkomt. Het verhaal kan dan net zo vlot lezen, maar aan het einde van het boek denk je - hoopt de schrijver- ineens, joh, dat had ik niet in de gaten, maar Lies lijkt echt precies op Hanks moeder. En wat gek dan toch omdat Hans niet eens weet dat hij zijn moeder kent.

Ik weet niet hoe het heet dat ik schrijf, gewoon 'kinderboek' denk ik. Concreet, dat ook. Niet te moeilijk.

Daarbij vind ik dat literatuur de lezer een kijkje geeft in de keuken van de (hoofd)personen. Een hoofdpersoon is dan gewoon een echt, origineel mens, met karakteristieke eigenschappen, die Loes van de buren niet heeft. Bij chicklit lijkt mij dat het niet om een specifiek persoon gaat, maar meer om een niet-bestaand iemand die (dus) vervangen kan worden door ieder ander. Zuster Bella heet in een volgende doktersroman zuster Dora. En het gaat vaak inderdaad maar om één ding: hoe krijgen ze elkaar? Of hoe komen ze van elkaar af en krijgen ze een ander? Scènes, situaties, omstandigheden, plaatsen en personen worden niet uitgediept. De lezer krijgt hoofdzakelijk alleen meer van hetzelfde. Een vorm van 'Goede Tijden Slechte Tijden' waarin iedereen elkaar krijgt, en het maakt niet uit, wie.

Zinnen die steeds opengebroken worden, beschrijvingen van locaties en objecten die pagina's lang doorgaan en zo het verhaal ophouden, lastige woordcombinaties, gebeurtenissen die stagneren, etc. Dat is niet vlot.

Ik geloof ook niet dat dat de definitie van literatuur is.

Cerdiwien, dat vind ik een hele mooie beschrijving! Wat ik jammer vind is dat het hier net lijkt of literatuur niet vlot kan zijn. Daar aakn ook van alles in gebeuren en ellenlange omschrijving passen in geen enkel boek (behalve in fantasy vaak, daarom lees ik dat ook niet). Daarom begrijp ik ook niet dat die thriller ineens literaire thrillers zijn, daar kom je ook van die ellenlange beschrijvingen tegen. Kortom: zoals Carduelis ook al schrijft.

Ja maar die thillers heten dan wel literaire thrillers, maar waarom dat zo is kan niet duidelijk onderbouwd worden. Er zit meer diepgang in (lees psychologisch uitwerking van de hoofdpersoon), er zitten verborgen motieven en verhaallijnen in, je kan eruit halen hoe een ander de wereld beleefd en uitlegt. Daar tegenover staat dat het veel lijkt op formuleschrijven. Het stramien is steeds hetzelfde. Vrouw leidt een kalm bestaan, vindt moord of doodslag op haar weg, komt in de grootst mogelijke problemen, net als je denkt dat het niet erger kan dan wordt het nog erger en vervolgens weet ze zich daar - liefst zonder hulp van een man- weer uitvandaan te worstelen. Het karakter is ook steeds hetzelfde. Vrouw met carriere, relatie met man op haar voorwaarden, zelfstandigheid is groot, maar heeft uiteindelijk ook behoefte aan troost en geruststelling, komt er achter dat hulp vragen soms echt moet. En ik denk dat formule schrijven, hoe mooi je het ook doet (graag mooi zelfs) geen literatuurgevoel over zich heeft omdat het niet uniek is. Denk aan een boek als ´de ondragelijke lichtheid van het bestaan´(Milan Kundera). Als je dat uit hebt weet je dat je de wereld gezien hebt door de ogen van een ander. Dat kan je niet herhalen, je kan niet datzelfde boek schrijven door de situaties en karakters te veranderen en toch de essentie behouden. Die essentie zou geheel anders worden, omdat de karakters vanuit hun eigenheid, achtegrond en ontwikkeling een nieuwe manier van aanpak zouden verzinnen voor de geboden problemen.

Wederom mooi beschreven Ceridwen. Ik ben blij dat ik niet de enige ben die het literaire van deze thrillers niet zo ziet.

Heel goed onder woorden gebracht Ceridwen! Dat unieke is vaak hetgeen waardoor een boek nog lang in mijn gedachten blijft hangen. Ik voel me dan bevoorrecht omdat ik iets bijzonders mee heb mogen beleven en op meest onverwachte momenten duikt het weer in mijn hoofd op.

Chicklitboeken hebben ook andere verhalen dan 'krijgen ze elkaar en hoe'. Niet allemaal, maar er zit vaak toch wel meer in. Ik denk dat het meer te maken heeft met wie de hoofdpersonen zijn (vrouwen van in de twintig/dertig) en hoe het opgeschreven wordt. Ook zit de humor naar mijn idee meer in de gebeurtenissen dan in de taal.

Klopt, alle chicklits verschillen van elkaar

weg

nou nou dat is nog een vreemdere naam dan chicklit..