Herschrijven tot ik een ons weeg

Ik herschrijf elke ochtend wat ik de avond (lees nacht) daarvoor heb geschreven. Soms heel drastisch. Overdag herschrijven, 's nachts nieuwe dingen schrijven. Als het verhaal af is, is het herschrijven ook bijna af. Ik schaaf tijdens het schrijven alles bij. Na afloop volgt dan alleen nog wat veranderen aan open eindjes of onlogische dingetjes.

Nee, eigenlijk niet. Mijn eerste versie is 80%-90% de uiteindelijke versie. Soms komt er een stukje bij, maar meestal is het details die veranderd worden.

Herschrijven, zucht. Dat noem ik pas hard werken. Versie 1 gaat er als één grote stroom uit. Ik wil zo snel mogelijk de grote lijnen op papier hebben. Maar dan heb ik dus een gruwel waar nog alles aan moet gebeuren. Na veel vloeken en zuchten heb ik dan een acceptabele versie waar anderen nog waanzinnig veel verbeteringen voor aandragen. Een goed foutloos manuscript schrijven is voorlopig iets waar ik alleen nog maar van kan dromen. Maar, op een dag zal ik het kunnen. :ninja:

ik herken dat ook niet. Ik herschrijf wel maar niet zo drastisch.

Schrijven is een kunst. Althans creatief schrijven. Dus schaven, polijsten, gummen, nieuwe streken zetten, schuren. Ook is het een ambacht. Zaaien, laten kiemen, wieden, rooien, oogsten. Schrijven is niet: een optelsom. Een truc. Een systeem dat je geleerd hebt en keurig toepast zodat het klopt. Schrijven is een vorm van leven. Het groeit en baalt en verveelt zich, het schiet op en straalt in de zon, en verstopt zich voor de donder. En wie een relatie heeft met schrijven, gaat daarin mee. Hij loopt naast het proces, zit er midden in, werkt eraan, geniet ervan, baalt net zo hard mee als het niet lekker zit / gaat. En op een dag is er een vrucht. Oioioi. Die heb je in je hand. En het mooie van die vrucht is: dat je er meer van geniet naarmate anderen ervan genieten. Je houdt hem niet voor jezelf. Schrijven is een gave.

Prachtig Marriejeanne, dat heb je zeer treffend onder woorden gebracht.

Heel mooi. Tja, soms hoef ik maar een beetje te schaven, soms moet ik drastisch schrappen. Het hardst is dat bij anecdotes die ik zelf heel leuk vond, maar voor de lezer niet echt interessant zijn... :crybaby:

Schrijven is een kunst... ....Schrijven is een gave.

Inderdaad Marriejeanne, en bij herschrijven is schrijven soms ook een vloek... :rolleyes:

ik was gisteren bijna de hele avond dingen aan het herschrijven, ik werd steeds enthousiaster met elke letter die erbij kwam maar na heel veel bladzijdes te hebben volgeschreven begon ik weer te twijfelen, ook al weet ik dat dit het goede stukje is voor het plot van mijn verhaal. Dus ik herken het zeker wel Wammes.

Ik ben al bijna een jaar aan het herschrijven aan mijn roman van ongeveer 200.000 woorden. En telkens zie ik weer dingen die beter kunnen, mooier, duidelijker etc. Het vervelende is dat ik ook veel bijleer, zodat het tot nu toe ook telkens merkbaar beter wordt... Mijn proeflezers wachten al tijden, want ik kreeg ook nog eens het gekke idee het eerste deel te printen en door te lezen; het is verbazingwekkend hoeveel dingen ik daarop met rode pen heb verbeterd (voornamelijk zinsbouw etc). En straks als dat klaar is en mijn proeflezers met opmerkingen komen....... ;). (gelukkig heb ik de eerste proefleesronde van deel 1 al achter de rug). Maarja, ik ben ook zo'n idioot die met een satéprikker een A4'tje vol gaat stippen om een Aboriginalschilderij te maken... Mijn grootste kwaliteit is, geloof ik, dat ik veel geduld heb (tenminste, dat probeer ik mezelf voor te houden om de moed niet te verliezen, mijn verhaal bestaat nl. uit 4 delen ;) ). Soms vraag ik me af waar ik aan ben begonnen, maar tot nu toe is het me nooit gelukt een kunstwerk zonder 'blood, sweet and tears' te maken, wellicht hoort het erbij ;).

Ik herschrijf tot ik er compleet genoeg van heb, dan ga ik verder met schrijven aan een ander verhaal. Maar dat herschrijven pak ik later wel op (is de bedoeling, nu ligt ff al 't schrijven stil, het is te druk in mijn hoofd). Alleen één verhaal blijf ik herschrijven en bijschrijven, en wanneer ik eindelijk zover ben dat ik het herschrijven voorbij ben en volop kan beginnen aan deel 2... toekomstmuziek. Maar dat verhaal vind ik ook het mooiste wat ik ooit schreef en ooit aan zal schrijven. Ik ben er bijna mee getrouwd.

Meestal schrijf ik pas na een lange aanloop van denken, ideetjes verzamelen, aantekeningen maken, researchen, denken. Dan ga ik een indeling maken, opzetje, plot. Als ik alleen ben schrijf ik. Wat ik geschreven heb bewerk ik als er iemand anders in huis is, of als er andere dingen ook aandacht vragen, ik op post of visite verwacht. Soms gaat dat net als bij Zjors, in een lekker ritme van schrijven en herschrijven. Mijn kinderboek is per scene geschreven met de hand in het bos. Later heb ik alles bekeken en gerangschikt, daarna uitgewerkt op de computer. Schrijven als ik alleen was, herschrijven zoals boven. Toen alles op papier stond en kritiek had gehad van proeflezers, werd alles nog eens bekeken, eerst het geheel, toen de hoofdstukken apart, scenes apart en herschreven. De uiteindelijke spellings- namen- woordenperzin-etc-correctie ging zeven keer, de drukproefcorrectie niet meegerekend. Kortere verhalen stromen soms in een keer uit de pen. Dan ga ik door tot het er staat, laat het een dag liggen, lees het, verbeter hier en daar iets, geef meestal alleen aan waar fouten zitten, laat het nog een dag rusten en ga dan aan de hand van mijn checklist nakijken en herschrijven.

Dat herschrijven, dat is me toch iets. Ik schrijf eerst mijn eerste versie. Niet letten op taalfouten, zinsbouw en al die andere zaken. Eerst het verhaal volledig op papier krijgen. Dan herschrijven, kijken hoe het zit met het plot, de beschrijvingen, de personages, al het inhoudelijke. Dan een ronde om de meeste taalfouten enzo eruit te halen voor ik het naar de proeflezers stuur om inhoudelijke feedback te krijgen (hier zit ik momenteel:)) Dan weer over de inhoud buigen met hun kritiek, en pas als die op punt staat aan taal en grammatica werken. Dan aan twee proeflezers laten lezen die sterk in taal zijn, en dan nog een laatste ronde. En dan is het af, denk ik ;)

Eerst denk ik. Dan schrijf ik, en terwijl ik schrijf ga ik op en neer door de tekst en probeer ik zo goed mogelijk te schrijven wat ik wil zeggen. Als het een groot verhaal is komt er een moment waarop ik schema of een stappenplan wil. Maar vaak ook valt het als vanzelf op zijn plaats (dat zit eigenlijk een beetje in dat denken hè, vanzelf gaat het natuurlijk niet). Daarna laat ik het even opzij liggen. Vervolgens herlees ik, en kijk ik vooral naar de loop van het verhaal, de continuiteit, de balans en de opbouw. Als dat in orde is herlees ik weer, en nu kijk ik nog even heel kritisch naar gewauwel en onafgewerkte scenes. Als ik heel veel verander kijk ik nog een keer naar de opbouw en de balans. Bij alle herlees rondes kijk ik naar spel, grammatica en tikfouten en zoek ik naar de beste zin. Ja, we doen het dus echt allemaal anders, maar het is wel erg leuk om te lezen hoe jullie het doen!

ja herschrijven, ik lees altijd de dag erna wat ik de dag ervoor heb geschreven en dan word alles weer veranderd en dan ben ik het nergens over eens wat ik de dag ervoor heb geschreven..soms krijg ik er hoofdpijn van..ik word snachts weleens wakker dat ik denk..JEEZ wat heb ik toch geschreven vandaag

Ik herschrijf op het moment dat ik een hoofdstuk afheb. Meestal is dat zo'n 10 pagina's. Want mocht je er nou dingetjes in veranderd willen hebben, hoef je niet heel het verhaal te veranderen. Als ik echt denk dat ik hierin niet meer hoef te gummen, ga ik verder met hoofdstuk 2, en laat ik hoofdstuk 1 voor wat het is. Soms doe ik het ook wel eens na 1 pagina. Dat werkt ook wel goed.

Ik schrijf aan een hoofdstuk en herschrijf tegelijkertijd de voorafgaande scènes in dat hoofdstuk. Ik ben dus ook steeds afwisselend aan het schrijven en herschrijven, dat gaat bij mij hand in hand. Echt een tekst grondiger herschrijven kan ik vaak pas als er even wat tijd overheen gegaan is. Na een paar weken kijk ik weer veel frisser naar mijn teksten.

Ik wissel af tussen het schrijven en herschrijven. Vaak gebeurt het dat ik tijdens het herschrijven aan het denken sla en op die manier krijg ik soms ideeën voor mijn volgende hoofdstuk. Voor mij is herschrijven bemoedigend. Als ik mijn tekst van twee jaar geleden vergelijk met die van nu, begin ik spontaan te lachen. Hoe heb ik die zin in mijn hoofd gehaald? Ik ben nog jong en schrijf best goed voor mijn leeftijd, maar mijn verhalen kunnen niet vergeleken worden met die van volwassenere schrijvers. Zien welke vooruitgangen je boekt, kan bemoedigend werken.

Ik herschrijf, leer bij en begin weer van voren af aan. :confused: Het resultaat is elke keer beter.

Oud topic, toch sluit m'n post hier het best bij aan. Ik heb na diverse afwijzingen van uitgeverijen m'n manuscript in een kast gemikt met het idee om er 'nog wel een keer goed naar te kijken'. Nu is het zover. Doordat ik studeer, had ik het maandenlang te druk ervoor, maar gisteren heb ik dit jaar afgerond. Er liggen zo'n 6 weken voor me, bestemd voor 'schrijven' (o ja, en voor gezinsvakantie natuurlijk). Met goede moed ben ik begonnen aan het herschrijfproces, voorzien van allerlei tips die ik op het forum heb opgeduikeld en van opmerkingen van de uitgevers + proeflezers. Het gaat helaas niet om punten en komma's, maar om grondige revisie: plot, spanningsopbouw, personages toevoegen, ontwikkeling hoofdpersoon anders... Ik zie er na een dag al niet zo'n gat meer in, het verhaal lijkt steeds slechter te worden! Toch geef ik het verhaal nog een kans: ik herken het in sommige posts van jullie, en bovendien ben ik al zoveel jaren met dit idee bezig, en zitten er ook al vele uren in, dat het 'moet'.

Volhouden Lizebeth! :thumbsup:

Lastig dat herschrijven. Tijdens het schrijven, ben ik direct aan het herlezen en daarna herschrijven. Stukje erbij, overlezen, herschrijven. En zo ben ik aan het einde van het verhaal een heel eind. Niet klaar overigens. In grote lijnen is het dan naar mijn zin. Toch vind ik het lastig aan te geven wanneer het herschrijven klaar is. Dan leg ik het manuscript even een paar dagen weg, om vervolgens vol goede moed verder te gaan. Dan zie ik weer allerei dingen, zinnen die ik raar vind lopen en zo blijf ik een tijdje aan de gang. Soms heb ik spijt van mijn veranderingen, dan voelt het niet goed. Meestal verander ik het dan weer in originele staat. Maarja, wanneer is klaar echt klaar? Bij het herschrijven luister ik dus ook naar mijn gevoel, geen idee of dat een juiste weg is. Maar het heeft mij tot nu toe redelijk ver gebracht.