Mijn boek is uit en nu?

Een lange tijd leefde ik toe naar het verschijnen van mijn herschreven autobiografie. Jarenlang was ik bezig om het opnieuw bij een uitgever onder te brengen, het met hulp van een redacteur te herschrijven en alle andere dingen die komen kijken bij het uitgeefproces.

Promotie

Het is uiteraard logisch dat je als auteur promotie maakt voor je nieuwe boek. Geen idee hoe het met andere auteurs gaat, maar ik vind dat toch wel een dingetje. Bovendien is het lastig (of beter gezegd onmogelijk) om het algoritme van social media te doorgronden en bij de juiste lezer onder de aandacht te komen. Ik bedoel, natuurlijk zien je vrienden en bekenden jouw berichten, maar je wil juist op de tijdlijn van nieuwe (potentiële lezers) terechtkomen. Als je doet wat je deed, krijg je wat je altijd kreeg, nietwaar?

Lancering en boekpresentatie

In juli 2024 was het zover: mijn herschreven boek werd opnieuw gelanceerd. Wat een mijlpaal en feestelijk moment. Ik voelde euforie en enorme blijdschap en dankbaarheid. Het was me toch maar mooi gelukt om het voor de tweede keer voor elkaar te boksen. Met hulp van een fijne uitgever. Ook was er een boekpresentatie in een plaatselijk gemeenschapshuis in mijn woonplaats. De timing was alleen iets minder, waardoor minder mensen kwamen dan ik gehoopt had.

Afwachten of actie ondernemen?

In de eerste week was er veel activiteit rondom mijn boek op social media. Mensen leefden mee en reageerden leuk en enthousiast op berichten die ik plaatste. So far so good… of niet?
Na een paar weken werd het stil. Of kreeg ik reacties van mensen die dicht bij me stonden. Die werden natuurlijk net zo gewaardeerd, maar ik wilde zo graag een breder publiek bereiken. Dat was mijn doel. Daarvoor had ik het traject opnieuw opgestart. Wat nu? Moest ik “rustig” afwachten of toch actie ondernemen?

Social media moe

En daar zit bij mij de weerstand. Ik had geen zin om weer te “zeulen” met mijn boek. Om mezelf op de borst te kloppen en te vragen om reacties. Eerlijk gezegd werd ik social media moe. Afgunstig bekeek ik andere berichten van collega-schrijvers, bij wie het allemaal zo makkelijk leek te gaan.

Onzekerheid

Mijn onzekerheid werd behoorlijk aangewakkerd. Het zogenaamde “impostersyndroom” kickte in. Zie je wel, ik kan er niks van. Niemand zit op mij te wachten. Het is gewoon een slecht verhaal. Al dit soort gedachten raasden continu door mijn hoofd en dat maakte het alleen maar lastiger om een enthousiast of vrolijk bericht over mijn boek op social media te plaatsen.

Pauze ingelast

Inmiddels zijn we een paar maanden verder en heb ik een pauze ingelast. Ik heb het voorlopig losgelaten en besloten mezelf niet meer te pushen om steeds promotie te doen. Het geeft rust. Rust in mijn hoofd. De gedachten die me regelmatig teisterden, lijken voor nu op pauze te staan.

Gebrek aan zelfvertrouwen

Ergens weet ik dat ik te weinig vertrouw op mezelf en mijn schrijfkwaliteiten. Misschien wil ik niet graag genoeg? Ben ik niet bereid om tot het uiterste te gaan, zoals sommige andere schrijvers dat wel doen. Mag ik simpelweg dankbaar zijn voor de kans die ik heb gekregen en blij zijn dat mijn missie om mijn verhaal niet verloren te laten gaan, geslaagd is. Wellicht in een andere hoedanigheid dan ik had gehoopt. Het is een kwestie van accepteren dat het op dit moment is wat het is.

Andere wegen

En soms, soms verloopt een plan anders dan verwacht. Wie weet wordt het verhaal ooit opgepikt door iemand die het op dat moment nodig heeft. Ik heb ooit een verhaal gelezen over een schrijfster die opeens viral ging nadat ze een kort berichtje op social media plaatste. Het kan gek lopen. Ik geef de hoop niet op.