De Schoonheid van de Moedertaal

In een moment van inspiratie waagde ik me aan iets nieuws. Nou goed, eerlijk toegegeven, volledig nieuw was het niet; bij artikelen, essays en toetsen heb ik het al ontelbaar vaak gedaan. Toch leek het me een goede uitdaging: een verhaal in het Engels schrijven. Zonder twijfel aan mijn bekwaamheid in de taal bedacht ik een nieuwe verhaallijn, één die – in mijn gedachten – alleen in het Engels past. Misschien moest ik een zinnetje beter herlezen of een woordje hier en daar aanpassen, maar met een half-Engels communicatiebestaan kon ik me moeilijk voorstellen tegen een grote barrière op te lopen.

Met pen en papier (lees: laptop en keyboard - als ik Mulisch mag quoten: ‘Een echte schrijver gebruikt de moderne technologie’) ging ik de uitdaging aan. De trein dreunde ritmisch verder onder het getik dat mijn vingers voortbrachten. Niet ontevreden over mijn gefabriceerde twee pagina’s sloot ik de laptop en ging ik richting huis. Ik heb eens gelezen dat een persoonlijkheid kan veranderen als dat persoon een andere taal voor langdurige tijd spreekt en ik vroeg me af of hetzelfde geldt voor schrijven. Dat zou betekenen dat mijn schrijfstijl vatbaar was. Misschien moest het ontwikkelen van mijn techniek in Engels proza maar mijn verlate goede voornemen voor 2014 worden.

Eenmaal thuis pakte ik mijn laptop er weer bij en las ik krabbend aan mijn kin door mijn zojuist geschreven meesterstuk. Slecht was het niet - nee, het was niet beroerd - maar of ik het nou een bijzonder eminente tekst kon noemen… Zo makkelijk als Engels lezen ging, zo moeizaam leek het een aangrijpende tekst in dezelfde taal te creëren. Met een gekwetst ego vroeg ik mezelf af waarom ik artikelen bijna zonder handomdraai kan aanleveren, maar proza in het Engels van mijn enige zekere talent een lachertje maakte.

Er ontbrak iets, een soort pit en vuur die er in het Nederlands zo krachtig uitkomen, maar zich in het Engels minimaliseerden tot een sintel. Het schip strandde op een bekend eiland: die van mijn moedertaal, het Nederlands. De twee pagina’s liggen in de prullenbak (dat afvalbakicoontje op mijn laptop dus) en mijn respect voor een taal die ik door jaren onderwijs eigen heb weten te maken, is hernieuwd. Het Nederlands is een taal waarin ik kan spelen met zinsstructuren en metaforen en waarin ik me kan uitdrukken met spreekwoorden, en daarmee een verhaal neer kan zetten waarin het gaat om de emotie en het karakter van het schrijven, niet om de controle van zinsstructuren en de jacht naar het chicste woord.

Het is de moedertaal waarin we volledig vrij zijn in de ontwikkeling van onze schrijfstijl en waar we tegelijkertijd met zoveel vanzelfsprekendheid mee omgaan. Dat betekent niet dat ik de uitdaging van een vreemde taal volledig wegschuif. Wie weet brengen een paar jaartjes onderwijs en ervaring me nog eens op de Engelse prozamarkt. Maar voorlopig hou ik het gebruik van Engels bij artikelen en mijn studie en reserveer ik het Nederlands – het o zo mooie Nederlands – voor het creatief schrijven.

Marieke is een 20-jarige European Studies student met de ambitie het als journalist en schrijver te maken. Naast de wekelijkse artikelen die ze voor TheHagueOnline aanlevert, heeft ze een Engelstalige opiniewebsite geopend: globalnewsgarden.wordpress.com.