Deze column van Jowi Schmitz is oorspronkelijk gepubliceerd in de vijfde editie in 2016 in Schrijven Magazine.

Wie schrijft is nooit meer vrij. Ik probeer het weleens donderwolkig tegen mijn studenten te zeggen, maar meestal kijken ze blij. Er zitten natuurlijk ook voordelen aan. Je verveelt je nooit meer in de supermarkt, omdat zelfs die hinderlijk voordringende puisterige stinkmevrouw een mooi verhaal is. En wat te denken van die keer dat je vol hartstocht de verkeerde man besprong.

Normale mensen mompelen dan met rode kop: ‘Sorry, ik dacht ik je kende.’

Een schrijver heeft een goed verhaal te pakken. Met als extra voordeel dat je achteraf je eigen rol wat fraaier kunt maken en zelfs van een genre kunt voorzien. Je redde een vreemde van een uit de lucht vallende piano (fantasy). Door een genetisch defect had je de onstuitbare behoefte om elke man zo snel mogelijk te zoenen (softporno). Je werd gespot door een seriemoordenaar en had een alibi nodig (thriller).

Kon je het leven maar van een genre voorzien.

Nooit meer vrij, dus. Ook niet als je ’s nachts wakker ligt en je normaal zou denken aan de afwas die nog niet is gedaan, gebrek aan geld, of het gebrek aan opvoeding bij kinderen in het algemeen en die van jou in het bijzonder.

Nee, dan de schrijver. Die ligt te werken. Die peinst over verhaallijnen. En soms levert dat zelfs wat op. Lijkt het. Dus dan kom je kreunend overeind om een pen te zoeken, een papiertje, licht.

Dit was een lange inleiding om mezelf op te vrolijken. Ik schreef vannacht dit: Als hij roept wordt iedereen die bij hem hoort blauw. Dat kwam me toen vrij briljant voor, ik heb er nog een tijdje van wakker gelegen. Voor het verhaal waar ik aan bezig ben bleek mijn notitie vrij ongeschikt. Ik weet namelijk niet precies wat het betekent. Daarom heb ik dus nutteloos wakker gelegen tijdens die ene nacht dat mijn zoon níet om drie uur met veel beengetrappel in mijn bed klom. Die ene nacht dat ik alle acht uren had kunnen slapen. Een onbruikbare tekst, hoewel, misschien wel geschikt voor een column.

Door Jowi Schmitz

Jowi Schmitz schreef onder andere: WEG, Te vroeg geboren, en Stan en de negen rovers. Ze is docent aan de Schrijversacademie.