Schrijftips van Thérèse: een echte schrijver bestaat niet echt

Een Nieuwjaarsoverdenking.

Een echte schrijver,

een, die houdt van zijn verhaal,
van het begin net zo veel als van de kern en het eind;
van wendingen, conflicten en contrasten;
zijn protagonist net zo liefheeft als zijn antagonist;
en zonder overspelig te zijn even teder omgaat met zijn directe rede
als met zijn indirecte en erlebte rede;
van zijn komma's houdt, zijn punten, haakjes, gedachtestreepjes,
van zijn vraag- en uitroeptekens;
zijn letters, woorden, zinnen;
fonts, opmaak, papier en inkt;

zo een schrijver laat altijd (altijd) zijn verhaal voorgaan,
zoals een heer een dame laat voorgaan, een bol zijn bloem, een God zijn mensen;

want een echte schrijver gaat het om zijn verhaal en zijn verhaal alleen;

hij ontmoet het in gedachten,
geeft het er licht en ruimte en warmte
zodat het groeien kan, in alle richtingen die het nodig heeft:
hoogte, breedte, diepte;

en dan wacht de echte schrijver,
observeert,
roert af en toe het verhaal aan om te zien of het al wat doet,
en zo ja, laat dan eens een woord naar buiten, een zin,
voorzichtig, voorzichtig;

en als het goed gaat,
wordt het hele verhaal geboren,
langzaam en niet pijnloos,
en wanneer het daar zo ligt, op papier, nog hulpeloos,
dan houdt de schrijver er meteen al van;
kijkt ernaar, geniet ervan, stoeit ermee,
deelt ook, wanneer het nodig is, tikken uit,
soms mild, soms venijnig,
want een echte schrijver trekt scheefgroei recht,
snoeit te harde woorden, kastijdt de trage:
verfoeit ondertussen zichzelf dat hij ook nog etterende onderdelen amputeren moet,
en uitlopers daarvan die zich voordoen als ter zake doende tentakels maar het absoluut niet zijn,
werpt uit wanhoop het verhaal verre van zich, wég ermee!,
en krijgt spijt,
trekt het weer naar zich toe,
begint opnieuw:
boetseert, fatsoeneert, net zo lang tot het is wat het is:

dit verhaal,
niet meer, niet minder;

en dan laat de echte schrijver los,
het verhaal mag gaan, hinkelend of springend, schaterend of schreiend,
precies zo het wil,
maar één ding mag het niet: de pas inhouden, stilstaan, inslapen,

want een echte schrijver die zijn verhaal liefheeft, wil dat het lééft,
sterker dan al het andere wil de schrijver dit,
haast liever nog dan dat hij zelf leeft;

en daarom bestaat een echte schrijver niet echt:

want zodra zijn verhaal bestaat, is hij geen schrijver meer,
maar wanneer hij zelf niet meer bestaat, zal zijn verhaal er nog zijn,

het enige wat een echte schrijver van zichzelf laat zien,
(om zijn verhaal te beschermen tegen onrechtmatigheden)
is zijn handtekening eronder,
het stempel van de zender:

Thérèse Major.