UKV's van de week: Zelden & Eten is Leven

Zelden – Ingrid Van De Bovenkamp
21 mei 2023

Zelden droomde ze nog over hem. Maar vannacht was het raak. Zwetend voorhoofd, klamme handen, ze was hem kwijt. Ze vond hem toch, maar hij zag haar niet. Ze smeekte en bad, ze viel op haar knieën. Ze greep naar zijn middel om niet meer los te laten, maar hij moest niets van haar weten. Hij keek sport op twee schermen - waarschijnlijk cricket - en bleef dat doen. Nooit eerder voelde ze zoveel opluchting na het besef dat het maar een droom was. Ze was hier tenslotte al jaren overheen.

Eten is Leven – Asko De Vries Robles
19 mei 2023

De eetzaal zit afgeladen vol.

Rollators en rolstoelen staan dubbel geparkeerd.

In de zaal wordt gezwegen.

Slechts het monotone geluid van malende kaken weerklinkt. Een dame in een rolstoel begint zomaar te huilen. Ze zit alleen aan tafel, al is gedekt voor twee. Het geluid ebt weg in de stilte. Niemand kijkt op, niemand kijkt om.

‘Nasi Goreng staat vanavond op het menu,’ mompelt mijn buurvrouw en geeft mij een vette knipoog.

Na afloop zit ik propvol, maar voel mij leger dan ooit.

Pluspijn – Wendy Sempels
19 mei 2023

‘Is het niet prachtig?’

Ik blijf in het deurgat staan en kijk de mintgroene slaapkamer in. Op het bed ligt een lachende lama met een welkomstbordje om z’n nek.

‘Ik laat je even, kan je je rustig settelen.’ Ze kijkt bezorgd dus ik forceer een kleine glimlach.

Als mama beneden is, laat ik me zuchtend op de harde matras vallen. Om de week wordt dit dus mijn andere thuis omdat mama een nieuw gezin bij elkaar gepuzzeld heeft met als bonus een jongere ‘broer’. Jipiejajee!

Ik hoor zacht gesnik in de kamer naast de mijne. Het kleinste puzzelstukje huilt.

Schuifeldialoog – Robert van der Meulen
19 mei 2023

De winkelgang is smal, ik moet geduld betrachten. Plots valt ze helemaal stil. Ze richt haar ogen op de tegemoetkomende mederollateur uit dezelfde vergevorderde leeftijdscategorie. Ze groet niet, valt met de deur in huis: ‘Heb je in de krant gelezen dat mijn zoon overleden is?’ ‘Wanneer stond dat er in dan?,’ luidt zijn tegenvraag. ‘Vorige week,’ antwoordt ze. ‘Ach, er staat zoveel in de krant, een mens kan niet alles lezen, hè,’ zegt hij. ‘Dat is waar,’ bevestigt zij. ‘Hoe is het verder?,’ vraagt hij terwijl hij zijn neus snuit. Ook zonder krant valt er soms veel te lezen.

Bloemrijk – Corinne Binnekamp
15 mei 2023

Hij was een man van weinig woorden.

‘Aan het lawaai op de wereld hoef ik mijn stem niet toe te voegen,’ was zijn motto.

Dat was de langste zin die ik van hem hoorde.

‘Vindt u het niet erg dat opa nooit praat,’ vroeg ik aan oma?

‘Zijn woorden zitten in de aarde,’ antwoordde ze raadselachtig.

Ik keek naar de kale grond, slechts bedekt met herfstbladeren.

‘Geduld,’ maande oma. 'Woorden hebben tijd nodig om te rijpen.'

Het werd lente. Voorjaarsbloemen bloeiden in de vorm van een groot hart. Hij sprak uitbundig in rood, paars en geel. Elk jaar opnieuw.