Afbeelding
Foto: Josh Hild via Pexels
Foto: Josh Hild via Pexels
Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.
Met gevaar voor eigen leven stak ik vanochtend over. Bij het voormalige zebrapad van het verpleegtehuis, waar de zwart-wit stroken in naam der vooruitgang zijn overgeschilderd met grijs.
Een automobiliste trapt vol op de rem en met piepende banden komt zij tot stilstand en nadert mij tot op een paslengte afstand. Na mij trippelt een rolstoelganger de weg over: onder het toeziend oog van de dame achter het stuur, die met ronkende motor en rood aangelopen gezicht haar motor laat razen. De rolstoelganger schudt zijn hoofd.
De kakmadam achter het stuur tikt met haar wijsvinger op haar voorhoofd en geeft nog een extra dot gas.
‘Mevrouw Meidoorn, dit betekent ook reizen naar het buitenland.’ Hij legt losjes en bijna achteloos zijn handen op mijn schouders. ‘Ik neem aan dat u mij wilt vergezellen?’
Ik knik, maar mijn motivatie wordt plotseling overwoekerd door twijfel.
‘Mooi’, mompelt hij. ‘U zult hier zeker tot bloei komen.’
Dan voel ik zijn duimen bewegen. Eén, twee strelingen. Onmiskenbaar.
Ik spring op, als door een doorn geprikt. ‘Weet u wat… zeg maar je. Dan doe ik hetzelfde om je te zeggen dat ik bedank voor deze functie. Als ik jou was: ik zou een boom van een vent aannemen!’
‘Mam!’
‘Ja, jongen?’
‘Ik ga even bij Niels spelen, dat had ik met hem afgesproken. Is dat goed?’
‘Je gaat maar, als je er wel aan denkt; om zes uur eten we.’
‘Dan ben ik allang weer thuis. Doei!’
‘Doei knul. Wees voorzichtig.’
‘Ja, mam.’
Annie is zo druk met het huishouden, dat ze de tijd vergeet, totdat er gebeld wordt.
‘Mevrouw Visser, is Koen thuis? We hadden afgesproken om bij mij te spelen.’
‘Maar lieve Niels, Koen is al, even kijken … zo’n anderhalf uur geleden naar jou toegegaan.’
De bus is overvol en ruikt naar natte jassen. Een vrouw bij het raam huilt en praat in zichzelf. Haar lippen bewegen zonder geluid.
Een jongetje, naast zijn moeder, staart naar haar. 'Mama.' Hij trekt aan zijn moeders mouw en wijst.
'Niet zo kijken,' mompelt ze.
'Waarom huilt die mevrouw?' Zijn stem klinkt helder door de bedompte bus.
'Ssst!' Zijn moeder knijpt zo hard in zijn hand dat de tranen in zijn ogen springen. Zachtjes huilend kijkt hij naar de beslagen ramen, en soms weer naar de vrouw.
De buspassagiers kijken allemaal de andere kant op.
Er schalt complexe techno-muziek door het Bureau ter Bevordering van de Onbegrijpelijkheid (BtBvdO)
Johan Jobsik leunt achterover, terwijl Jaap Deklier gespannen naar zijn beeldscherm staart.
‘Zelfs ouderen gaan steeds makkelijker om met websites’, verzucht Jaap. ‘Ze weten inmiddels precies waar ze op moeten klikken. Dat moet anders.’
‘Ja, het wordt tijd voor verwarring’, zegt Johan. ‘Alles wat rechts boven zit moet naar links onder en andersom. Lettertype en icoontjes moeten kleiner, ouderen zijn tenslotte slechtziend en dubbelklikken wordt enkelklikken.’
‘Maar ja, hoe verkoop je dat?’ zegt Jaap
‘Gewoon. door te zeggen dat je de website gebruiksvriendelijker hebt gemaakt.’
Mariken Heitman geeft tips! Meld je aan en ontvang dit nummer.
Meld je aan voor de Schrijven Nieuwsbrief.
Ervaren redacteur Maria Genova deed voor Schrijven Online meer dan dertig manuscriptbeoordelingen. Lees haar tips in het komende nummer!
Dit nummer niet missen? Neem vóór 24 januari 23:59 u. een abonnement dan ontvang je dit nummer!
Topauteur Herman Koch geeft naar aanleiding van het verschijnen van zijn nieuwe boek advies aan jonge schrijvers. Meld je aan!