UKV's van de week: Stijf en Afscheid

In de groep Schrijven Magazine: Ultrakorte Verhalen dagen we schrijvers iedere dag uit om een ultrakort verhaal te schrijven: een heel verhaal in maximaal 99 woorden. Zowel voor beginnende als ervaren schrijvers is dit een fijne oefening om kort en krachtig een verhaal te kunnen vertellen. Iedere week zetten we er vijf in de spotlights als aanmoediging en waardering. Deze vijf vielen ons deze week op, vanwege hun originaliteit, verrassende wending, kwaliteit of spraakmakendheid.

---

Afscheid - Yvonne Bijl-Hooijer

7 september

Het huis van mijn vader is een kamer. Gelijk aan zijn buren. Met muren zo moe en dun als spinnenrag en losse draden, waar hersenpinsels huizen. Verstrikt en verstrengeld. In elkaar geweven.

Tijdloze gedachten rollen op en golven neer, als zoute korrels van zand. Meegevoerd door de zee. Ontspinnend als natglanzende geulen op het strand. Geen gisteren en morgen meer. Waarvoor nog zorgen.

Ik strek mijn armen uit om de tijd buiten te sluiten. Te vertragen en te verjagen. Terwijl hij wacht. Vergrijsd en verkalmd. Op zijn laatste uren. Die hem los scheuren van mij.

Door vliesdunne muren.

Weet je wat het is? – Martijn Breeman

7 september

De dame, wier gelaat verraadt dat de tijd haar niet immer welgezind was, zet haar boodschappentas neer en ploft naast mij op het parkbankje.

Ze knikt mij vriendelijk gedag. Ik mompel iets beleefds en verdiep mij weer in de vertelling van een victoriaanse Engelsman.

“Weet je wat het is?”

Haar stem doet mij weer uit andermans leven ontwaken. Ik laat de vraag op mij inwerken en schud van nee.

Piepend en krakend rijst ze van de bank, pakt haar boodschappen op en vervolgt haar weg. Nog even draait ze zich naar mij om en zucht diep.

“Ik ook niet. ”

Een mens kan veranderen – Tja Huizing

9 september

‘Hallo Hilda. Kom binnen. Je bent hier al een maand niet meer geweest, hè?’
‘Al veel langer niet. Aangezien je niet op mijn mailtjes reageert, kom ik maar even informeren hoe het met je gaat.’
‘Aardig van je. Waarom kijk je steeds om je heen?’
‘Omdat het er hier heel anders uitziet dan de vorige keer.’
‘Hoezo?’
‘Het is een zooitje, Christa.’
‘Mij niet opgevallen.’
‘Er klopt iets niet met je. Ga naar de huisarts en vertel je probleem.’
‘Ik heb geen probleem. Wil je wodka of whisky?’
‘Heb je geen koffie?’
‘Nee.’

MENINGENMOE - Robert van der Meulen

9 september

Het was misschien de schuld van de mensen zelf geweest. Hoe dan ook: er stond geen maat meer op, het waren er domweg te veel. Pleinen en plantsoenen lagen er bezaaid mee: aanmatigende meningen, bescheiden meninkjes, witte meningen, zwarte meningen en vooral veel zwart-witte meningen.
Dat gaat zo toch niet langer, dacht hij toen hij voor de zoveelste keer ongewild een voet plaatste bovenop een blèrend exemplaar.
´Weet je wat,´ riep hij hardop: ‘ik ga eens lekker een jaartje in mijn meningenvrije bed liggen want ik kan al die krengen best missen. Als kiespijn.’
En hij sliep.
Beter dan ooit.

Stijf - Marion Reeuwijk-Remmerswaal

9 september

Ik grinnik als ik uit de douche kom. Ik bedenk mij dat ik mijn moeder verwijt dat ze altijd binnen zit, maar ik ben zelf net zo lui. Iedere ochtend neem ik mij voor om lange wandelingen te maken en ook een keer bij zonsopkomst, maar een paar druppels regen houden me al tegen. Als ik mij aankleed val ik bijna om van stijfheid.
‘Ik ben zo stijf, ik kan haast niet eens meer normaal mijn onderbroek aandoen,’ zeg ik tegen mijn man.
‘Daar heb ik soms ook last van, maar ik kan die stijfheid wel waarderen.’