UKV's van de week: Sorry en Theater

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

---

Thilly Ran - Sorry

4 februari

"Sorry, nee," zou ik moeten zeggen. Ik schrok van mijn eigen gedachten.
Natuurlijk zei ik "ja" in mijn prachtige jurk, iedereen klapte.
"De mooiste dag van je leven," lispelden mijn vriendinnen jaloers.
Hij was immers knap, succesvol en charmant.
Ook ondoorgrondelijk en urenlang zwijgzaam, maar dat vertelde ik niemand.
"Veel geluk, lieverd," lachte mijn omaatje me toe.
"Ik hoop het," lachte ik terug.
Waar kwamen toch die onbestemde gevoelens vandaan?
Alsof er iets niet klopte.
Hoe goed kende ik hem eigenlijk?
Een jaar later was ik gescheiden.
Uitgeput en drooggehuild.
Drank maakt meestal kapot wat je lief is.

Luc Vos - Sorry

4 februari 

Het kussen is zacht. Ik druk harder. Een haast onhoorbare kreun ontsnapt vanonder het bedlinnen. Even spartel je tegen. Ik blijf drukken. Ik moet zeker zijn. Tranen stromen over mijn wangen, het laken vertoont uitdijende vlekken. Ik wacht nog even. Je beweegt niet meer. Ik zak op de grond, jouw hand hangt tegen mijn schouder. Ik grijp ze. Ze is nog warm.
Jouw afgrijzen toen de wetenschap jou niet wilde helpen, het vreselijke wachten, was allesoverheersend.
‘Het spijt ons,’ was alles wat de dokters zegden.
Jouw laatste wens na die fatale diagnose, is eindelijk volbracht.
‘Het spijt mij, mama.’

Marion Reeuwijk-Remmerswaal - Stilleven

5 februari

Windmolens voeren bijna bewegingsloos een dans uit in de grijze lucht. Als ballerina's heffen zij hun sierlijke armen. Er is vandaag onvoldoende wind voor een pirouette. Dat bewijst ook de 'ondersteboven' vlag, die slap aan de mast hangt, alsof het boerenverzet berust in haar lot. Op de top zit een buizerd in opperste concentratie. Stilleven in een enkele seconde. Dan wendt de buizerd zijn kop naar de waterhoentjes, die elkaar achterna zitten op het weiland. Hun snerpen en jagen verstoort de rust. Het is nog geen lente, maar de ganzen komen terug.

Lisette van Eerten - Sorry

6 februari                 

Ze loopt in de supermarkt, de jongste in de wagen en de oudste met een handje eraan vast. Mijn voeten stoppen, mijn handen knijpen in mijn mandje. Weg, denk ik, omdraaien, de winkel uit. Maar ik doe het niet.
Ik veins interesse in de appels, terwijl ik vanuit mijn ooghoek al haar bewegingen gadesla. Ze ziet er goed uit, trouwens.
Als ze maar niet omdraait. Het mandje trilt tegen mijn heup. Onzin. Ze weet van niks. Ik kan haar aankijken en groeten als altijd. In theorie.
In praktijk denk ik ondanks mezelf aan jouw handen op mijn lijf.

Conny Hoogendoorn - THEATER

7 februari

Recht voor haar! Haar knieën raken zijn stoel. Ze ruikt zijn aftershave.
Hij lacht als zijn vrouw iets grappigs zegt. De vrouw die hij voor geen prijs wilde kwetsen. Hij kon onmogelijk van haar scheiden. Misschien later, als de kinderen wat ouder waren. Ze moest geduld hebben. Ze begreep het. Ook haar geweten schuurde soms. Liefde, onmacht, zoveel twijfel. Zo vaak vertelde hij er kapot aan te gaan. Zijn lijden sneed door haar ziel.
Tientallen malen namen ze afscheid. Slechts om steeds weer bij elkaar terug te keren. Uiteindelijk maakte zij zijn keuze voor hem. Lankmoedig, barmhartig, onmetelijk lief.