UKV's van de week: Schone kunsten en Reset

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

Levina Levja – Schone kunsten

4 september

Met mijn verfroller schilder ik je pastelblauw. Ik leg je angst vast, vooral je verlangen. Ik schets je kijkers met mijn kwast. Met open vizier. Mijn antwoord op jouw heimelijke vraag. Je traan veeg ik weg met mijn vingertoppen. Penselend strelend ga ik over je lichaam, het verkleint de afstand tussen jou en mij. 
Ik vergeet ook niet je moedervlekje op dat speciale plekje. Je lippen maak ik voller. Nu zijn ze om te zoenen.
Of ik je aan de muur ga hangen en aan welke, weet ik nog niet. Voorlopig laat ik je staan op mijn verrijdbare ezel.

Asko De Vries Robles – Het ijzeren gordijn

8 september

De gordijnen zitten potdicht.
Het buitenlicht blijft maar knipperen.
Aan, uit, aan en uit.
Haar appartement wordt opgeknapt. Elke herinnering wordt bij elkaar geveegd. De Tweezitsbank wordt dadelijk door de Kringloop opgehaald. Gloednieuwe tv, ‘ken jij er nog wat mee?’
Ik hoor het haar nog zo zeggen.
Haar stemgeluid ging door merg en been.
Nooit verwacht dat ik dat zelfs zou gaan missen.
Ik sluip haar huis voorbij, gluur tegen beter weten in naar binnen. Het appartement is nu kaal, leeg, verdomde leeg.
Ik voel mij leeg.

Wendy Sempels - Reset

8 september

Een kippenei, exact de grootte van haar nieuwe maag.
Vermijd suiker en vet. Eet veel eiwitten. Twee maanden na de ingreep dreint de dieetmantra nog dagelijks door haar hoofd. Maar het lukt. De Garminapp beloont haar gewichtsverlies met vuurwerkspetters en badges om te delen met haar vrienden.
Welke vrienden? Je kan maar zo vaak ‘Sorry, werk’ inroepen tot de tienbeurtenkaart vol is en ze je niet meer vragen.
Wat jammer dat die gezellige dikkerd niet meer komt. Haar kippenei verkrampt. Ze verbijt haar tranen wanneer de bel gaat.
Daar staan ze: Laura en Sofie … met een blanco stempelkaart.

Bob Faber - Heimelijk

10 september

Vanavond is het weer zijn avond. Liesbeth heeft haar wekelijkse stapavond met vriendinnen en voor enen hoeft hij haar niet thuis te verwachten. 
Na een kwartiertje onder de douche, laat hij zich in zijn blootje op bed vallen om even rustig te ontspannen en het genot van zijn vrije avond in zich op te zuigen. Als hij daarna voor de kledingkast staat, twijfelt hij of hij vanavond voor blauw of aubergine kiest. Zijn slip is in ieder geval bijpasssend.
Na ruim een half uur kijkt hij tevreden in de spiegel. Zijn nieuwe pumps passen perfect bij de blauwe jurk.

Annemieke Kerstens-Taffijn – Onbegrijpelijk

10 september

In de zinderende hitte staat hij met zijn rollator voor de deur van een seniorenflat. Een half uur later staat hij er nog. 
‘Wacht u op iemand?’
‘Ja, op de beltaxi. Mijn vrouw ligt in het ziekenhuis.’
‘U staat hier al even’
‘Ze zouden er om vier uur zijn’
Het is kwart voor vijf. Ik bel de centrale en na twintig minuten komt het antwoord. 
‘In de spits mevrouw, kunnen wij niet zeggen hoe laat we komen. Er is nog niemand onderweg.’
Een aanbod om hem weg te brengen wijst hij af. ‘Hoe kom ik dan weer thuis?’