UKV's van de week: Perpetuum mobile en Overtocht

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

---

Elka Le Mair – Het leven is wèl leuk!

16 Juni

‘Wil jij een keer de wandelgroep begeleiden?’ Tuurlijk, doen we. 
Voor me lopen twee dames.
‘Jij hebt ook diabetes?’
‘Ja, en ik heb pas een tia gehad.’
‘Meid, dat valt niet mee!’
Ze kucht en puft en hijgt en zweet en schommelt, maar ze zet door. Bewegen moet!
‘M’n knieën doen pijn en nou komt die corona ook weer op.’
‘We moeten er wat van maken, hè? Mijn man heeft Parkinson, vanaf zijn 49ste al.’
‘Echt? Da’s jong!’
‘Stram, hallucinaties. Kind, je moest ‘ns weten wat ik allemaal te stellen heb.’
‘Gelukkig kun je er wel oud mee worden.’

 

Petra Kuiper – Perpetuum mobile

16 juni

´…ook gezegd dat hij dat niet moet doen, want ik vind dat toch zo onbeleefd, van die mensen die dat doen, je weet wel, dat je denkt dat je gezellig op visite gaat om even bij te praten over hoe het thuis is, maar dat zo’n kletskous alleen maar de hele tijd over zijn eigen probleempjes wil praten, terwijl me dat echt niet interesseert, want als we het over iemand moeten hebben, laten we dan gewoon over mij praten, want zijn problemen vallen toch in het niet bij die van mij, en dus heb ik…´ (terug naar begin)

 

Nel Goudriaan – De vink

15 juni

Zie hem eens zitten, hoog in de boom. Luidkeels verdedigt hij zijn territorium. Van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat zingt hij hetzelfde melodietje. Met aan het eind de vinkenslag.

Het eksterpaar dat een nest bouwde in “zijn” boom tolereert hij slechts. Het deert hem niet dat de bladeren van de conifeer bruin kleuren. Sommige takken zijn helemaal kaal.

Hoe kan hij weten dat de boom gekapt wordt, wanneer de zomer voorbij is? Wat weet deze vink van vergankelijkheid en sterven?

Zijn zang zwelt aan en domineert alle andere geluiden. Voor hem telt slechts het hier en nu.

 

Rom Molemaker – Overtocht

14 juni

Het eiland slaapt in de warme middag als de veerboot nadert.
De vuurtoren steekt als een wit uitroepteken boven de duinen uit.
Losse wolkjes glijden voor de zon langs en schuiven schaduwen over de golven, drooggevallen wadplaten vangen het zonlicht, eidereenden schommelen bij de vaargeul vandaan.
Het jongetje met het gele petje stapt opgewonden over het dek. Hij gaat op zijn hurken bij het kluisgat zitten en kijkt erdoorheen.

'Mama, kom kijken!' roept hij. 'Daar is ook water!

 

Jolanda van Ee – Functioneringsgesprek

12 juni

'Zijn we alweer een jaar verder hè.' Hij lacht zijn tanden bloot. Een lichte walging trekt door me heen. 
'Hoe vind je zelf dat het gaat?'
'Ehm, ja, prima.'
'Mooi, mooi. We zijn ook hartstikke tevreden met je.'
Weer die tanden.
'Het enige aandachtspunt is dat je wat meer van jezelf moet laten zien. Boor die extraverte kant aan. Zeg wat je denkt. Maar verder top hoor.'
Ik glimlach geforceerd.
'Heb je nog feedback voor mij?' vraagt hij.
Ik besluit zijn advies op te volgen. Ik lach breed en wijs naar mijn mond.
'Er zit iets tussen je tanden.'