UKV's van de week: Opa's levensles en Als de baas van huis is

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

---

Jessica Schardijn – Geen titel

2 december

‘Zoek nou eens een baantje!
Hier: ‘Dynamisch bedrijf, zoekt dynamische collega voor duurzaam, vergroenend werk.’
‘Mam, k’weet niet. ‘Dynamisch’ is : ‘actief, beweeglijk, daadkrachtig,temperamentvol, veranderlijk’.
Daarom was ik van school gestuurd toch?
Prima, probeer het wel.’
‘En, hoe ging je sollicitatie?’ 
‘Ik rende naar binnen, trommelde met mijn vingers op het bureau terwijl ik regelmatig ging zitten en staan, daadkrachtig sloeg ik een vlieg dood die op zijn schouder zat en bedacht toen dat deze job eigenlijk niet helemaal mijn ding was, of toch ook wel?
De man ergerde zich groen.
Ik denk dat ik de baan heb.’

Ruud Minnee – Extreem midden

3 december

‘Maar waar staat uw partij dan voor?’    
‘Ja, dat is het juist; wij van ‘’Extreem Midden’’ staan nergens voor, maar ook nergens achter.’
‘Maar op welke doelgroep en thema’s gaat u zich dan richten?’
‘Als de kiezer op onze partij stemt, mogen ze ervan uitgaan dat wij geen partij kiezen.’
‘Euh…’
‘Het is heel eenvoudig; bij Extreem Midden is er geen ja of nee, geen voor of tegen. We waaien simpelweg met alle winden mee. Eindelijk een structurele oplossing tegen de polarisatie dus.’
‘Maar dan verandert er toch niets…’
‘Ja, en nee.’

Ingrid de Jong – Opa’s levensles

3 december

“De zon komt altijd op, je moet er soms wat langer op wachten”. Als kind had ik weinig geduld, mijn opa des te meer. Menig knutseluurtje eindigde in tranen. Met zijn grote zakdoek droogde hij dan mijn gezicht en liet me mijn neus snuiten.
‘Kom we gaan verder,’ zei hij en ik begon opnieuw. Natuurlijk wilde ik nooit opgeven, maar soms was het zo moeilijk. Toen hij er niet meer was, bleef zijn stem lange tijd bij mij. Uiteindelijk begreep ik de mooie boodschap achter deze woorden, die mijn opa mij jarenlang had ingefluisterd.

Marion Reeuwijk-Remmerswaal – Als de baas van huis is

5 december

'Prrr.' De kleine wollige kitten neemt een duik op de speelgoed-muis. 
Vanaf haar troon, een kartonnen krabplateau, kijkt de oude poes naar het tafereel. ‘Kom niet te dichtbij,’ denkt ze. Zo van een afstand kan ze de jolijt wel waarderen, maar de kleine schooier is hondsbrutaal. Langzaam loopt ze naar haar waterbak. Net als ze met haar tong de lauwe vloeistof oplikt, krijgt ze een tik op haar kont. Twee ondeugende kattenoogjes dagen haar uit. Dit is niks op haar oude dag. ‘Tsji,’ blaast ze. 
De kleine is niet onder de indruk en probeert op het aanrecht te springen.

Robert van der Meulen – Kind noch kraai

6 december

In zijn geval lag het niet in de lijn der verwachting: als er íemand gezond leefde was híj het wel. Hij was een fervent wandelaar, veel ferventer dan ik. Soms kwamen we elkaar tegen en liepen we samen een stukje op. Hij kon dan achteloos vermelden dat hij ‘vandaag eenendertig kilometer pakte.’ Tijdens onze laatste ontmoeting vertelde hij dat hij graag vrouw en kind gehad zou willen hebben maar dat het er nooit van gekomen was – hij had kind noch kraai. 
Nu is-ie plotseling zomaar omgevallen en kraait er geen haan naar hem. 
Daarom doe ik dat laatste maar.