UKV's van de week: Muizen en Bus

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

Annemieke Poirters Embrechts - Geen titel

5 november

‘Met Henk van de woningstichting. Zegt u het maar.
U hebt last van de buizen?’ Komt waarschijnlijk omdat uw huis al zo oud is.
Nee? Oh, van luizen? Daar zijn tegenwoordig gelukkig goede shampoos voor.
Wat zegt u? Ook niet? Ik versta u heel slecht. Er zit zo veel ruis op de lijn.
Is er iets met de huizen? Wilt u gaan verhuizen?
Neemt u me niet kwalijk, hoor, maar ik begrijp er helemaal niets van.
U wilt me gaan verguizen? Waarom dan? Ik doe toch mijn best.
Oh, u hebt last van muizen? M-U-I-Z-E-N.
Zeg dat dan meteen!’

Elka Le Mair - Bus

6 november

Geblondeerde lange lokken, lange nepnagels, een geplamuurd gezicht met volle, opgespoten lippen. Een bos wimpers die tot boven haar wenkbrauwen komt. Ze kijkt ledig voor zich uit. Ik neem achter haar plaats. Om de haverklap gaan de vingers met de felle nagels door haar haar. 
Mijn ogen blijven haken. Onder het bovenste laagje is het haar vet.
Ze poseert voor haar mobiel, tuit haar lippen, bekijkt zichzelf verliefd.
Het duiveltje wint. Ik tik op haar schouder. ‘Voor je iets verstuurt, je haar is wat vettig.’
Ze slaakt een gilletje, grijpt naar haar haar, drukt op de stopknop. Missie geslaagd.

Trudy Pas – Dan maar vissen

6 november

Jan, sinds een jaar met pensioen na veertig jaar directeurschap op dezelfde basisschool, had stevig de touwtjes in handen, als enige haan in het kippenhok. Nee, veel kritiek kon hij niet verdragen en gaf die liever aan anderen en zat daarom in allerlei commissies en bemoeide zich ook graag tegen bestuurszaken aan.
Nog elke week belt hij de school op met adviezen en opdrachten. Zijn bestuur heeft hij zijn diensten aangeboden, want iemand met zoveel ervaring kunnen ze beslist goed gebruiken. Men heeft hem beleefd te woord gestaan, maar niet teruggebeld.
Nu heeft hij een hengel gekocht.

Asko De Vries Robles – Omgedraaide wereld

6 november

Een heer op leeftijd met een professorachtig brilletje staart naar zijn laptop.
De wachtkamer van de psychiater is leeg.
Ik lees een boek van Simon Carmiggelt. In de stellige overtuiging een goedkeurend knikje te mogen ontvangen, dat er nog mensen zijn die lezen.
‘Er gaat niets boven de geur van een boek,’ zei opa altijd.
Vanaf 1946 las hij het Parool… De dagelijkse kronkels van Carmiggelt.
“Ik lieg de waarheid,” staat in rood dikgedrukte letters op de omslag. Ik leg het boek open en bloot op tafel en maak overduidelijk een ezelsoor.
De heer op leeftijd blijft stoïcijns naar het scherm koekeloeren.

Theo Stepper – Alle vlees is gras

7 november

‘Oh, ben ik al aan de beurt?’
Ze schuifelt dichter naar de toonbank. 
‘Iedereen wordt al geholpen,’ bevestigt de winkelbediende vrolijk.
‘Doet u mij maar een verse worst, alstublieft. Een kleintje,’ voegt ze er haastig aan toe.
De slagersvrouw legt enkele worstkransen opzij, selecteert er twee en legt ze achtereenvolgens op de weegschaal. Ze houdt er een omhoog.
‘Dit is de kleinste, 368 gram.’
De oude vrouw schudt stilzwijgend haar hoofd. 
‘Doet u dan maar een saucijsje.’
‘Liever twee saucijzen? Geen probleem!’
‘Nee, een. Twee hoeft niet meer.’ 
Even is het stil, alleen de koeling zoemt.
‘Oh, God! Gecondoleerd…’