UKV's van de week: Veilige haven en vergankelijk

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

---

Harmke Roestenburg - Veilige haven

27 oktober

Zoals velen, ging ik me al vroeg afzetten 
tegen alles, iedereen en vooral mijn ouders.
Het lief en leed dat ik met hen had doorgebracht, 
werd geminacht en 
verworpen over mijn schouders.
Ik ging mijn eigen weg, maakte korte metten 
met hun vrome praatjes over bewaken van je eer,
ging tekeer tegen alles wat me griefde.
Tot ik, als een knip met de vingers, in mijn vlucht
werd Ingehaald door de tijd en met een zucht
was de herinnering daar.
Beelden van trouw en onvoorwaardelijke liefde.
De wijze raad waar ik altijd tegenin ging
was onbewust meegegaan als smokkelwaar.        

Aaltje Van Wieringen - Vergankelijk

28 oktober

Hoe het gladde van de ijsbaan blonk
jeugdig beschreven door mijn reppende voeten,
onder de strakgespannen hemel waarvan
ik geluk proefde op mijn hongerige lippen
omdat ik gekust werd door mijn eerste minnaar
die in zijn ogen die hemel weerkaatste.
Hoe mijn moeder, mijn laken zo plooide
dat het me omspande als een cocon,
veilig voor het boze van de wereld.
Zo zie ik het verglijden van jaren in
mijn te ruime huid, waarin geschreven staat:
Bijna, bijna. Sta gereed. Het is tijd.

Laura van der Linde - Vergankelijk

30 oktober

Het zonnig geel vervloeit in sprankelend blauw terwijl groene spetters ontkiemen vanuit deze kleurexplosie. Dit schilderij ging van mijn ouderlijk huis mee naar mijn eerste koopwoning. Toen naar die stacaravan, omdat hij wél voldoende geld had om mij uit te kopen. Mee naar mijn appartement en nu hangt het hier in het verzorgingstehuis. Op de gang. Het is te groot voor mijn kamer. Het geel is vergeeld, het blauw verwaterd en er zit weinig leven meer in de lichtgroene vlekjes.
Het wordt de voorzijde van de kaart, heb ik besloten. Heel modern. Met een traditioneel zwart randje, dat wel.

Marijcke Cauwe - Halloweenmijmering

 31 oktober

Ik zou willen verdwalen
in Halloween verhalen.
Mij verkleden als skelet of heks
of iets anders geks,
om te dwalen
in het rijk van de fantasie.
Ik zou graag willen vliegen
naar een verre heksenkring,
waarin ik dans, lach en zing.
Mij verliezen in het wiegen
van mijn bezemsteel
gedragen door mijn fantasie
Zo zou ik graag willen leven,
mijn masker laten vallen,
zodat allen kunnen zien
wie ik werkelijk ben.
Een mens die dromen wil geven.
Een vat gevuld met fantasie.

Luc Vos - Opgeven

2 november

Het zachte klotsen van het water vertelt me dat ik de juiste keuze maak. Het bereikt mijn knieën, jaagt een huivering door mijn lijf. Het pad op het land heeft geen zin meer sinds jij er niet meer bent. Ik probeerde, elke dag, maar de houvast die jij mij bood, is onvervangbaar. 
Nog wat verder, het water reikt tot aan mijn borst. 
'Stop!’ hoor ik achter mij. Opspattend water klinkt alsmaar luider. 
'Ben jij dat?’
'Niet doen.’
Stevige armen grijpen me, brengen me weer naar het droge. 
'Opgeven stond toch niet in ons woordenboek?’ hoor ik.
Ben jij dat?