UKV's van de week: Magnifiek en Verhuisd

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.  

---

Luc Vos - Magnifiek

15 november

Vanaf zijn geboorte was mijn broertje ... wel …speciaal. Hij luisterde niet. Nooit. Duizend keer per dag kreeg hij te horen van mama of papa dat hij niet mocht doen wat hij deed. Dat was zo toen hij klein was, het bleef zo toen hij groter werd. Hij was enthousiast. Altijd. En hij lachte. Van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat. Hij deed wat hij graag deed. Altijd opnieuw. Fik was zijn naam, maar wij noemden hem ‘datmagnifik’.
Het werd doodstil in huis toen hij ons veel te vroeg verliet. Pas toen wisten we hoe hij echt was. Zonder dat.

Remke Jansen - Gerust

15 november

Ik liet hem achter met twee gepelde mandarijntjes. Ik heb zijn rug gewassen, geholpen met zijn sokken, pap voor hem gemaakt. Naar hem geluisterd. Maar was het genoeg?
De lucht is grijs. Ik zit achter het stuur van mijn auto. De radio staat zacht. Ik luister niet naar de tekst. Wel naar de klanken van de muziek en de stem van de zanger, die me, in combinatie met de langzaam draaiende windmolens achter de dijk, een gevoel van berusting bezorgen.
'Ja,' zwiepen ze, met hun koppen in de mist, 'het was genoeg. Meer dan genoeg.'

Marijcke Cauwe - Verhuisd

15 november

Met weemoed heeft Lies haar thuis in de opengesperde muil van de verhuiswagen zien verdwijnen. Weemoed gaat mee. Om te koesteren in eenzame nachten.
Na een striemende regenvlaag ligt haar nieuwe wereld er kalm bij. In het groen staan paarden te grazen. Er dartelt een speels veulen. Ze wil het magnifieke tafereel schilderen, maar haar talent is niet zo groot als dat van Jeroen Bosch. Ze zou er maar een karikatuur van maken.
Met zijn huiveringwekkende fantasie herschiep hij mensen tot de meest angstwekkende wezens.
Ze besluit het tafereel met haar poëtische pen te schilderen.
Lies is thuisgekomen.

Elsbeth Boom - Liefde is...

16 november

Ze staan netjes opgesteld in twee rijen, in feestelijke kleding en anderhalve meter van elkaar: dames met gele mondkapjes, de heren met grijze. De opgestoken paraplu’s passen niet in het kleurenschema: een rode met blauwe bloemen, een knalroze en veel zwart. Ondanks de harde regen, de wind en de donkergrijze lucht is iedereen vrolijk.
Wanneer het bruidspaar naar buiten komt, worden ze bedolven door rijst. De meeste rijst belandt op de paraplu’s, de rest valt als dikke klodders risotto op bruidspaar en grond.
Het bruidspaar stapt in de auto en een waterig zonnetje breekt door onder luid gejuich.

Ferry Segers - Spoedopname

18 november

Ik wacht met mijn vader in de ruimte voor de receptie. Hij wrijft door zijn haar en vraagt wat we hier komen doen.
‘We zijn hier voor onderzoek. Ze komen er zo aan.’
Ik voel me een verrader. Mijn vader weg brengen voor een spoedopname. Dit moment zal niet alleen voor mijn ouders alles veranderen, maar ook voor mij.
‘Dag meneer, komt u maar met mij mee.’
‘Ik wacht hier wel.’
Hij loopt mee als een kind op de eerste schooldag.
Jaren later beleef ik alles nog vaak alsof het net gebeurd is.