UKV's van de week: Lauweren en MINNEKE

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

---

Luc Vos - Leven

6 juli

Ze haalt diep adem voor ze mama onder ogen komt. Papa is niet thuis, hij zou …
‘Mama?’
‘Ja, lieverd.’
‘Ik …’
Mama’s blik is onhoudbaar. De frons op haar voorhoofd zegt dat ze weet wat er komt.
‘Ik …’
‘Ja?’ Mama’s vlijmscherpe stem brandt door het dramatische wonder in haar buik.
‘Ik ben zwanger.’
De eindeloze stilte doet meer pijn dan eender wat ze ooit voelde.
‘Je …’ Mama hapt naar adem, haar lijkbleke gezicht torent hoog boven haar veertienjarige dochter. ‘Je pleegt geen abortus!’ Een nieuwe pauze. ‘Elk leven telt!’
‘Ook het mijne?’ fluistert ze.
Het woordeloze antwoord zindert lang na.

Thijs Hanrath - Lauweren

5 juli

‘Wij lauweren jou in de Orde van de Schijnwerper. Jouw kort verhaal heeft een kop en een staart en weet zelfs te kwispelen. Het steekt met kop en schouders boven alle andere inzendingen uit. Een chocolaatje dat op je tong smelt, waar je geweldig gelukkig van wordt. Wij hebben het in een ruk uitgelezen. Dat gebeurt niet vaak. Herlezen werd heerlijk natafelen, alsof wij weer in de wolken waren, vanwaar wij zo hard op de grond gevallen zijn. In een woord: Chapeau!’
Ik was enorm beduusd van deze lauwerkrans.
Stamelend begon ik bijna te huilen.
Toen werd ik wakker.

Rom Molemaker - De lauweren

4 juli

'Echt niet?' vraagt de man ontzet.
'Het spijt me, meneer. We hebben ze niet meer. De oorlog, ziet u.'
Ach de oorlog, zo ellendig, zo verdrietig.
'Weten ze trouwens al wie er wint?' vraagt hij.
'Niemand meneer. Deze oorlog kent alleen maar verliezers. Nou, alle oorlogen eigenlijk.'
De man is de enige klant in de stoffige winkel van de overwinning.
'Jammer,' zegt hij. 'Dan ga ik maar.'
Met gebogen hoofd sloft hij naar buiten.
Daar kijkt hij nog één keer om. In de etalage liggen stukken verwrongen staal, losse stenen en brokken beton. Geen lauweren.
De lauweren zijn op.

Asko De Vries Robles - MINNEKE

2 juli

Annemiek duwt mij voort, met opgeheven hoofd en met tranen in haar ogen. Mijn benen dekt zij toe met een warme deken. Ik voel me beschermd.
Alsof ik nog steeds dezelfde ben; ‘Haar Minneke.’
Voorheen kon ik deze troetelnaam niet verdragen.
Ik herkende het nog niet als een uiting van tederheid, van liefde. Gekluisterd aan mijn rolstoel echter valt het pantser van mij af.
Al zal ik nooit meer lopen...
Ze duwt mij voort, met opgeheven hoofd en met tranen in haar ogen. Ik dein mee. In de wetenschap dat ik voor altijd haar Minneke zal zijn.

Marloes Schel - Muze

2 juli

Vanuit de verte zie ik het. Hij is er al. Zijn auto staat naast het huisje. Ik loop tussen de bomen door en klop op de deur. Deze zwaait open en hij beweegt voor me uit, bijna dansend. 
"Wat moet ik eigenlijk doen?" Ik kijk het huisje rond en zet mijn tas neer.
"Gewoon, wat je normaal zoal doet."
Ik luier op de bank, lees een boek, maak spaghetti, lig bij de open haard met een wijntje. Ik kijk naar hem terwijl hij schildert en schrijft. Ik ben niet zijn vrouw, niet zijn maîtresse. Ik ben iets anders.

---