UKV's van de week: Huisje aan zee en naderend afscheid

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Dit zijn de verhalen die ons deze week opgevallen zijn. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

---

Robert van der Meulen – Huisje aan zee

30 april

Een ononderbroken uitzicht, het delicate ochtendlicht, een eenvoudig ontbijt met daarbij het eeuwig ruisen van de zee dreigen ons volledig Zen te krijgen. 
Zover laat zij het echter niet komen! Brutaal neemt ze plaats op de balustrade van ons terras en maakt met misbaar kenbaar wat ze wil. Ze voert de druk op door steeds harder te schreeuwen. Ik bezwijk en werp haar – om exact tien over acht – een deel van mijn croissantje toe. 
Dat moet je nooit doen. 
Van uitslapen komt vijf dagen lang weinig. Want kleine mantelmeeuwen zijn heel knap. Ze kunnen klokkijken. En ook strandhuisjesnummers lezen.

Asko De Vries Robles – Huidpijn

1 mei

Haar huid staat in lichterlaaie en ze schraapt de schilfers er vanaf met een gekarteld mes. De vloer in haar kamer ligt bezaaid met stukken dode huid. Ze kruipt onder de dekens met tranen in haar ogen. Buiten schijnt de zon maar ze kan het licht niet langer verdragen. De aanblik van zichzelf in de spiegel snijdt dwars door haar ziel. 
Ze maskeert haar huid van pijn , met dikke lagen foundation. Niemand die haar kent ...
Zij laat zich niet kennen.

Theo Stepper – versoepeld

2 mei

Zijn ogen zijn nauwelijks te zien onder de klep van zijn wollen platte pet. De rest van zijn gezicht zit verscholen in de kraag van zijn gewatteerde winterjas. Zijn handen houdt hij diep in zijn jaszakken. Zoals hij erbij zit heeft hij wat weg van een wachtende reiger aan de waterkant. 
Aan de overkant van het bistrotafeltje zit zijn vrouw te stralen. Ze glimlacht naar hem met haar ogen, terwijl ze een slok van haar latte neemt. Dan maant ze hem met haar andere hand op te schieten. Ze wijst op zijn kopje.
‘Drink, je koffie wordt koud!’

Cynthia Smit – Vrijheid Blijheid

5 mei

“Vrijheid, wat is dat eigenlijk?” vraagt meester Kees aan zijn nog-net-geen-tieners-klas. Ze zitten met een glazige blik en bengelende benen naar buiten te kijken waar een mokkend zonnetje schijnt. 
“Vrijheid is alles zeggen wat je wil,” zegt Jasmine met een blik die geen tegenspraak duldt. 
“Alles?” vraagt meester Kees over zijn bril kijkend.
“Ja, die skinny jeans kunnen echt niet meer!” grapt Veronica, waarop een waar beledigingsgevecht losbarst. 
Dan slaat de sfeer om en Joke huilt zelfs. 
“Dat wordt nablijven,” zegt meester Kees met een glimlach, “kunnen jullie nadenken over wat vrijheid is.”
De klas zucht.

Marion Reeuwijk-Remmerswaal – Naderend afscheid

6 mei 

Kanker verwoest je lichaam,
Vreet een weg door je organen
Pijn onderdrukt met pleisters
Maar niets onderdrukt de tranen
Het gevecht is al verloren,
Slechts weken en geen maanden
Dagen vliegen snel voorbij
Het afscheid is aanstaande
Je hart is sterk, je wil niet weg
In eeuwigheid verdwijnen
Je lacht en grapt en bent zo sterk
Geniet nog van het kleine.
Omringt met liefde en met zorg
Vertel je ons verhalen
We koesteren en luisteren
Ook als je blijft herhalen
Hoelang mag je hier nog zijn
Die glimlach in je ogen
Bevestigt liefde wederzijds
Voor hier en altijd boven.