UKV's van de week: Hagelslag en De buurvrouw

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.  

Mieke van der Sanden - Liefde

1 oktober

Onze relatie is op z’n minst toxisch te noemen.
Ik ben net goed genoeg om aan zijn aardse behoeften te voldoen: ik ga werken om het eten te betalen en ruim de rommel op.
Slapen is zijn hoofdbezigheid.
Affectie is moeilijk en knuffelmomenten enkel op zijn voorwaarden. Meestal niet dus.
Tot overmaat van ramp is hij meestal betrokken bij hevige burenruzies en hij durft weleens een scheve schaats rijden.
Toch zou ik hem voor geen geld ter wereld kunnen missen, die malle kater met sterallures.

Mechtilde Meijer - Met het mes op tafel

3 oktober

‘Hobby’s?’
‘Ik mag graag schaatsrijden.’
‘Ah,’ zeg ik, ‘mooie sport. Marathons, toertochten? Of liever kunstschaatsen?’
‘Nou, ik ben meer van de scheve schaats.’ Hij vertrekt geen spier.
Ik schater mijn acteurslach en zin op revanche. Het is niet de bedoeling dat kandidaten leuker zijn dan ik. Kom nou zeg, het is mijn programma. Bloedserieus vraag ik daarom of hij ook nog echte sporten beoefent. 
‘Ja hoor,’ zegt hij toegeeflijk, ‘ik zwem. Niet onverdienstelijk, al zeg ik het zelf.’
Ik tik mijn kaartjes in het gelid, grinnik en zeg: ‘In het geld natuurlijk. We gaan beginnen. Tientje in de pot!’
 

Nel Goudriaan - De buurvrouw

4 oktober

Hand in hand liepen ze langs haar huis. De buurvrouw schoof de vitrages een stukje opzij en dacht onzichtbaar te zijn. Ze lieten haar in de waan. 
Bij de bakker voerde ze het hoogste woord en zweeg als ze binnenkwamen. Blikken wendden zich haastig af. Een ongemakkelijke stilte volgde.
‘Hadden we niet beter een huis in de stad kunnen kopen?’ vroeg hij.
‘Die zijn onbetaalbaar,’ antwoordde zijn vriend.
Op zondagmiddag hielden ze stil voor haar huis. Ze omarmden en kusten elkaar.
Zij opende het raam en riep: ‘Schande.’ Haar stem schalde door de stille straat.
 

Carolijn Selten - Hagelslag

5 oktober

Die ochtend was de hagelslag op. ‘Haal jíj maar nieuwe’, snauwde ik. ‘Ik doe alles hier.’ Ik vertrok om half zeven naar mijn werk. Geïrriteerd. Gaf hem geen kus. Om vijf uur stonden de agenten voor de deur. Mijn hart trekt een winter lang vacuüm rond allesverterende had-ik-maars. 
Vandaag zoom ik in op ons eigen huis op Google Maps. Mijn adem stokt. Daar staat hij. Hij plant tulpenbollen in de voortuin. Kort daarna zou hij met zijn fiets de drukke weg oversteken naar de supermarkt. Hij glimlacht. Het maakt de laatste dag draaglijker. Ik voel dat het lente wordt. 
 

Wendy Sempels - Begluurd

6 oktober

Op tv fladdert een gymnaste tussen hoge en lage legger. Gebiologeerd staar ik naar de zwevende dans van het schijnbaar botloze wezen. 
Wanneer eindigt een tijdperk en gaan we over van jeugdigheid naar verval?
De turnster lanceert zich en landt feilloos.
Een dwaze gedachte dwingt me uit de zetel. Ik rek, strek en blaas uit. Langzaam zak ik spagaatgewijs ter aarde. Met rood hoofd, handen steunend en benen noord- dan wel zuidwaarts sta ik halverwege geblokkeerd.
De tik op het raam gaat gepaard met de verschijning van een beduusde PostNL-bezorger.
En zo eindigt een tijdperk. Vaarwel online bestellingen.