UKV's van de week: Fietstocht en Ongepast

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

---

Elsbeth Boom – Lost in trans-lation

6 april

Michael haalt het scheermesje voorzichtig over zijn donzige baardhaar. 'Regelmatig scheren,' zeiden ze, 'dan wordt het steeds dikker'. Het is misschien nog niet veel, maar hij is er trots op. Nog wat aftershave en hij is klaar voor zijn eerste date.
Zijn mobiel licht op, MA.
Een stem uit zijn verleden, een hele boze stem. Geblokkeerd op Facebook, uit haar leven geschrapt. Haar afwijzing heeft geen voeding in religie, slechts niet-begrijpen gegoten in onvermurwbaar onbegrip.
Terwijl hij opneemt, 'Hallo ma, met Michael', kijkt hij in de spiegel en glimlacht naar de man die zij altijd al was.

 

Marike van der Raadt – 1 pak Mesjogge

6 april

Haastig manoeuvreer ik tussen de anderen door en bots tegen een oudere dame op. Ze laat van schrik het pakje roggebrood vallen, dat met een pets tussen ons neerkomt. Ik buig mij, ondertussen verontschuldigend, en leg het nog ongeschonden pakje in haar wagen. De aanblik van haar producten ontroert mij zo dat mijn blik direct omhoog flitst, om te controleren of mijn oma niet uit de hemel is gevallen. De zorgvuldig uitgekozen en gerangschikte producten ademen een andere tijdsgeest. Beschaamd kijk ik naar mijn buit en voel de noodzaak om alles anders te gaan doen.

 

Bert van Dijk – Fietstocht

5 april

Met nog maar dertig kilometer te gaan staan we op de enige rotonde in het kleine, stille dorpje. Naast het eerste bord ‘Parijs’ dat we zien staat een ernstige gendarme.

'Zullen we vragen of hij een foto van ons maakt?', zeg ik enthousiast. Paul loopt naar de man in uniform.

'Eh, est-il possible, que vous .... un photo? S'il vous plait?'

Vol verwachting kijk ik van een afstandje naar het tafereel, onze twee fietsen vasthoudend. Het duurt even voordat onder de enorme snor twee lippen nauwelijks bewegen.

'Non'.

 

Jolanda van Ee – Ongepast

4 april

Al maanden denk ik aan niets anders. Ik wil haar voelen, met haar zijn.
Overdracht noemen ze dat. Verliefd zijn op je therapeut. Alle gevoel en lust wordt eruit getrokken met dat droge woord.
"Hoe gaat het nu, Anna?", vraagt ze als ik tegenover haar plaatsneem.
Ik staar in de diepte van haar zeegroene ogen.
"Ik ben verliefd..."
"Dat is goed nieuws, toch?"
Ik ga verzitten en zoek haar ogen opnieuw.
"...op jou."
Een stilte volgt.
Ze kijkt me ernstig aan, buigt naar voren en laat haar hand rusten op de mijne.
"Dan was dit onze laatste sessie."

 

Luc Vos – Nog niet

3 april

Een gans vliegt gaggelend voorbij, haar vrolijke vlucht trekt mijn ogen omhoog. Het geblaf van een hond keert mijn hoofd, hij klinkt bekend, net mijn oude Terrier. ‘Pas op!’ fluister ik als een zwarte kat voor mijn voeten wegspringt en mijn hart een sprong maakt. Mijn voeten schuifelen verder tot aan de bank in het midden van het plein. Ik glij onderuit en kijk naar de klok op de kerktoren die zijn wijzer onstuitbaar verder schuift. De zon vertelt me dat het bijna tijd is om de terugtocht aan te vatten, maar ik ga niet. Nog even niet.