Let op: spoilers

Een Amerikaanse criticus, Stanley Fish, heeft zich de woede van een scala aan fans van The Hunger Games van Suzanne Collins op de hals gehaald door een artikel in de New York Times te publiceren waar een reeks spoilers van de plot van de romantrilogie in staan. Hij verdedigt zich met het argument dat spoilers niet per definitie een negatieve werking hebben.

Het eerste deel van The Hunger Games (vertaald: De Hongerspelen) verscheen onlangs in de bioscoop. De laatste roman van de trilogie verscheen echter al in 2010. Hoewel dit geen reden is om informatie uit de boeken achter te houden, kondigde Fish niet aan dat er spoilers in zijn artikel stonden, waardoor veel mensen ze toch per ongeluk lazen. Het aankondigen van spoilers aan het begin van een artikel wordt door menig lezer en journalist gezien als sociaal wenselijk.

Fish kreeg veel commentaar op het artikel. In een reactie hierop beargumenteerde hij dat lezers die spoilers hebben gelezen ‘details kunnen herkennen’ die hen anders niet waren opgevallen. Die details zouden zich ‘alleen achteraf openbaren’ waardoor lezers ‘kunnen genieten van de kunst waarmee de plot is gemaakt’. ‘Ofwel spoilers geven meer terug dan dat ze wegnamen, ofwel ze nemen niks weg omdat de spanning [van de plot] het overtreft,’ aldus Fish.

Spanning en sensatie
Fish deed er een schepje bovenop door The Hunger Games indirect te benoemen als een boek ‘dat de lezer niks anders dan spanning biedt’. ‘Zodra het geheim verklapt is, is er geen reden om [het verhaal] te herlezen,’ voegt Fish toe.

Verscheidene auteurs hebben gereageerd op deze argumentatie, waaronder Megan Abbott van Mulholland Books: ‘De subtekst [van Fish] is: als we de sensatie van ‘wat komt er nu?’ voelen, kan het geen goede literatuur zijn. Maar wat is er nu belangrijker voor de leeservaring dan die sensatie?’

Klik op de onderstaande link voor het originele artikel van Fish (pas op: spoilers aanwezig).