Dit zijn de 5 leukste Ultrakorte Verhalen van deze week (9)

Onlangs lanceerden we de Facebookgroep Schrijven Magazine: Ultrakorte Verhalen. Hier kunnen schrijvers de uitdaging aangaan om een ultrakort verhaal te schrijven: 99 woorden of minder. Deze 5 verhalen waren de leukste, beste of anderszins meest opvallende verhalen die deze week gedeeld zijn.

Sander van den Berg – Bloedige lente

Gedeeld op 30 maart 2017

De buurvrouw lag vastgebonden op haar buik op de vloer. Ze huilde en had haar blaas al een tijd niet meer onder controle. Hij trok haar bij haar haren omhoog, zodat haar mond open kwam te liggen. Haar lichaam trilde hevig en ze kokhalsde toen hij met kracht de grote bos rozen bij haar naar binnen forceerde. De rozendoornen staken uit haar hals en nek en bloed sijpelde langs haar mondhoeken.
‘Wel schuin afsnijden hoor.’ Zegt hij terwijl hij haar omdraait. Ze gilde gesmoord toen hij het mes in haar hals zette en begon te snijden.

Ria Streng – Zondag

Gedeeld op 31 maart 2017

Sombere grijze luchten waaruit gestaag regen neerkomt houden haar binnen.
Op haar hoge stoel kijkt ze treurig naar buiten.
Mensen lopen snel en gebogen tegen de wind in. Het belooft weer een sombere dag te worden.
Misschien een telefoontje van haar zoon of schoondochter. Het is haar duidelijk dat die telefoontjes als een verplichting worden gezien.
Alles goed met moeder en ze kunnen weer verder met hun eigen leven.
Tot de volgende zondag.

Hans van de Pol – Bloedige lente

Gedeeld op 1 april 2017

Iets bloedigs opschrijven is afhankelijk van het toeval. Want het overkomt mij nooit. Dus moet ik liegen, maar ik lieg nooit. Belangrijk of onbelangrijk dat is ook al niet het belangrijkste. Ik weet het niet meer! 
Ik kruip. Ik druip. Het zijn de bebloede pitten aan mijn billen waar het om te doen is. Daartegen verdedig ik mij. Laat ik het zo zeggen: ik zeg liever niets. Hoe moet ik in hemelsnaam nu een lezer laten zien dat ik als sukkel voor de derde keer in een kist zojuist geplukte kersen ben gaan zitten?

Margo Hulleman – Flatgebouw

Gedeeld op 1 april 2017

Vertwijfeld kijkt de man naar beneden. Zal hij wel of zal hij niet. Even gaat zijn blik naar de horizon. Toch wel een mooi uitzicht hier over de nog verlaten stad. Het is zeven uur in de ochtend en de stad ontwaakt langzaam. Zijn eigen gedachten worden ook weer helder. Een week geleden had hij al bedacht dat hij hier zou staan. Alles in gereedheid gebracht en aan niemand verteld wat hij van plan was. Dan haakt hij zijn ladder aan de goot en pakt zijn emmer. Hij klimt naar beneden en begint de eerste ramen te wassen.

Frans van Leusden – Geen titel

Gedeeld op 3 april 2017

Toen het moorden begon, werkte Laurens hard aan de eerste zin van zijn debuutroman. Als hij een beetje uit zijn raam had zitten staren, zoals een beginnend schrijver doet, had hij de meute voorbij kunnen zien trekken, gekleed in zwart en bruin, zwaaiend met honkbalknuppels en gebalde vuisten, haat geëtst op gezichten vol vuurschietende ogen. Op weg naar het centrum.

Maar Laurens wilde graag een echte schrijver worden. Zo eentje die de wereld op afstand aanschouwt en dan de gordijnen sluit om zich te kunnen concentreren op wat hij belangrijk acht.

Aldus liep hij een beeldende eerste zin mis.