Dit zijn de 5 leukste Ultrakorte Verhalen van deze week (44)

In de Facebookgroep Schrijven Magazine: Ultrakorte Verhalen kunnen schrijvers de uitdaging aangaan om een ultrakort verhaal te schrijven: 99 woorden of minder. Deze 5 verhalen of gedichten waren de leukste, beste of anderszins meest opvallende die deze week gedeeld zijn.

Willem Olierook

9 december
Sneeuwvlokken ontlokken opgewonden kreetjes aan de kleine.
Ze wervelt door de witte sluiers die geluidloos het ballet een decor geven.
De blos op haar wangen verraadt opwinding, het genieten van dit moment.
Om en om gaat haar jonge lijfje en haar handen grijpen hier, daar.
Tollend daalt ze neer op de wijdse weide, haar beentjes kraaien victorie.
Met open mond en geloken ogen zakt ze weg in de grond.
Even wordt eeuwigheid.

Aaltje VanWieringen - Kom je?

9 december
Met een verzonken blik komt hij nader, nog iets dichterbij. Diep zijn de ogen en hij laat mijn blik niet los. Hij laat me wachten, neemt geen overhaast besluit. Zelfs als ik het dek opensla neemt hij de tijd.
Voor mijn uitnodigend gebaar draait hij zelfs zijn hoofd af. Zouden mijn verleidingskunsten niet meer toereikend zijn? Ik doe toch zó mijn best. Ik maak mijn vertwijfeling niet kenbaar.
Eindelijk, eindelijk verwaardigt hij zich om over me heen te klauteren en zich in mijn arm te nestelen.
Zacht spinnend laat hij me weten dat hij tevreden is met me.

Sophie van Dis - Ontmoeting

9 december
Ineens staat hij daar. Hij straalt! Als gehypnotiseerd loop ik op hem af. Stevig druk ik mijn rondingen tegen zijn strakke lichaam. Ondanks de hete zomerzon voelt zijn gladde huid koel aan. Ik sluit mijn ogen. “Ik heb je gemist”, zeg ik hardop. Ik geniet van de omhelzing, de statische lading tussen ons. Ik houd nog steeds van hem.
“Misschien voelt ze zich niet goed.” Ik gluur tussen mijn wimpers door. Onbekende gezichten kijken naar me.
“Hij was mijn eerste”, zeg ik. Alsof dat verklaart waarom ik midden in de stad de motorkap van een knalgroene auto omhels.

Ingeborg Nienhuis - Sterk zijn

10 december
De tranen verbijtend raapte hij zijn schoolboeken bijeen. Zo goed en zo kwaad als dat ging legde hij ze op zijn tafel. Hij hoorde geginnegap.
Doorgaan; pestgedrag negeren; niet laten zien dat het je raakt; net doen alsof er niets gebeurd is - resoneerden de adviezen in zijn hoofd. Hij veegde met zijn hand langs zijn neus en bespeurde een streepje bloed. Ook zat er een barst in zijn bril. Alweer. Die ellendige windbuilen.
Hij herpakte zich, haalde diep adem en zei: “Poging twee, jongens en meisjes: schriften open, ik ga nu het huiswerk controleren.”

Stephanie Franssen - Thee

14 december
"Wát heb je gedaan?" Met een klap zet hij zijn volle theekop terug op tafel, thee klotst over de rand. Zij kijkt verschrikt op van haar breiwerk en staart hem met gefronst voorhoofd aan. "Hoezo, wat heb ik gedaan?"
"Je zei zojuist: Ik hoop dat de thee je zal smaken."
"Ja, hoe smaakt die?"
Hij staat op, waardoor de stoel achterover valt. Met trillende wijsvinger naar haar uitgestoken schreeuwt hij: "40 jaar getrouwd en je hebt dat nog nooit tegen me gezegd. Ga nu niet onschuldig zitten doen, geef gewoon toe dat je een ander merk hebt gekocht!"

Voor meer ultrakorte verhalen en om je eigen verhaal te delen: ga naar de Facebookgroep.